[για τον Αλέξη, προσπάθησα να "βρεθώ στη θέση του" 4 χρόνια μετά...]
μεγάλωσα δυο-τρία χρόνια, τα μαλλιά μου μάκρυναν
κάποιες τρίχες πύκνωσαν στο πηγούνι μου,
ψήλωσα μερικούς πόντους, έδεσε το σώμα μου,
λαχτάρησα την ανεμελιά των εφηβικών χρόνων,
το παιχνίδι της πλατείας, τη σχολική παρέα μου,
τα κορίτσια που πειράζαμε τις ώρες του ίσκιου,
κοίταξα τα σύννεφα και μου φανήκανε βαριά,
τ' άρβυλα με κτυπήσανε στα πόδια,
τρέχουμε να κρυφτούμε μακριά απ' τα παιδιά,
τίποτα δε μαρτύρησε σε 'σας το πρώτο μου το αίμα,
η μάνα μου θυμήθηκε πως είμαι μακριά,
λείπω καιρό από το σπίτι και δεν τρώω,
οι φίλοι μού 'γνεψαν και μού 'παν σιγανά
να φυλάγομαι από τ' αδέσποτα σκυλιά στους δρόμους,
να μην ξαπλώνω στα παρτέρια, να μη μιλώ στα άστρα,
στέκομαι μοναχός και σιγοψιθυρίζω στην αύρα του καλοκαιριού,
στη θαλασσινή αρμύρα ανοίγω την ψυχή μου,
την πέτρα νοιάζομαι γιατί αγκομαχά
τόσα κορμιά, τόσους ανθρώπους να σκεπάσει,
προσπάθησα να ρίξω πίσω μια ματιά
και μαύρα πέπλα μού 'κρυψαν της ζήσης μου το δάκρυ,
νοιώθω την καρδιά μου να γυρνά σε τόπους πυρωμένους,
σ' εδάφη πλαγιασμένα από το βάρος του καρπού
που μέσα τους φυτέψαν ολόιδιες φιγούρες τραγικές,
το σκίρτημα του έρωτα, τη ζέστη της αγκάλης,
αναζητώ στα σύννεφα, στης μέρας τον παλμό
και σας χαρίζω, απλόχερα, γι αυτό που έχω χάσει
ένα χαμόγελο γλυκό, ένα βλέμμα τρυφερό.
[στο φίλο μας που λείπει]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου