ΣΤΑ ΜΕΝΤΙΟΥΜ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Πιστεύετε στα μάγια, το μάτιασμα, τις καφετζούδες, τις χαρτορίχτρες κ.ο.κ ; Είτε πιστεύετε είτε όχι διαβάστε το σχετικό ρεπορτάζ της Μανίνας Ντάνου έστω και από περιέργεια…

ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ: Farida El Gazaar

ΣΤΑ ΜΕΝΤΙΟΥΜ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

«ΞΕΜΑΤΙΑΣΜΑ» ΜΕ 1.500 ΕΥΡΩ!

Διαβάζουν τα χαρτιά, τον καφέ, το χέρι... Λύνουν μάγια με το αζημίωτο και κάνουν χρυσές δουλειές, ακόμη και εν μέσω κρίσης.

ΤΗΣ ΜΑΝΙΝΑΣ ΝΤΑΝΟΥ  

Το ραντεβού είχε κλειστεί για τις 5. Εγώ, μια ιδιωτική υπάλληλος - δεν είχα προσδιορίσει τι δουλειά κάνω και ήλπιζα να μη με ρωτήσει. Εκείνη, η κ. Στέλλα, ειδική στην καφεμαντεία. Έφτασα κάνα τέταρτο νωρίτερα και ζήτησα συγγνώμη από την ευτραφή κυρία που μου άνοιξε με το νυχτικό. «Δεν πειράζει, κορίτσι μου, κάτσε στο σαλονάκι να πιεις τον καφέ μέχρι να τελειώσω με την κοπελίτσα», είπε, δείχνοντας μου μια εμφανίσιμη 30άρα που κινούνταν στο σπίτι σαν να ήταν δικό της. Καμιά συγγενής που απολαμβάνει τα προνόμια του να έχεις θεία καφετζού, σκέφτηκα, και κάθισα.

Ο καφές μου ήρθε αχνιστός, «δεν είναι ανάγκη να τον πιείς όλο, δυο γουλιές μου φτάνουν». Η πόρτα της κουζινούλας-μαντείου έκλεισε κι εγώ έκατσα μόνη στο σαλονάκι να πίνω τις δυο γουλιές που χρειάζονται για να μάθεις τα μελλούμενα. Δεν ήταν ότι ήθελα να κρυφακούσω (που ήθελα), αλλά η τζαμένια πόρτα δεν άφηνε πολλά κρυφά. Η κοπελίτσα είχε χωρίσει, μετά από δεσμό χρόνων, το χρονικό του οποίου η κ. Στέλλα ήξερε αναλυτικά. Όχι γιατί ήταν συγγενής, αλλά γιατί η μοντέρνα 30άρα επισκεπτόταν το μέντιουμ με το νυχτικό περίπου μία φορά το μήνα. «Δεν στενοχωριέμαι μόνο για τον Μάκη. Μου στοιχίζει που δεν έχω μια φίλη να τα μοιράζομαι», έλεγε παραπονεμένα. «Να έρχεσαι σ' εμένα, κορίτσι μου», απαντούσε το μέντιουμ. «Αχ, ξέρετε πόσο σας αγαπάω, αλλά θέλω και μια κοπέλα της ηλικίας μου. Σ' εσάς θα έρθω σε κάνα μήνα πάλι να μου πείτε τι θα κάνω με τη ζωή μου, πού θα καταλήξω». Δυο γουλιές, κι αυτές τις στραβοκατάπια, άφησα το φλιτζανάκι να πέσει στο πιάτο, μια γεύση σίδερου στο στόμα που μου άφησε αυτή η δήλωση μοναξιάς. Δυο γουλιές χρειάζονταν τα μελλούμενα, δυο γουλιές και το ρεπορτάζ. Για μένα είχε ολοκληρωθεί.

Η κρίση δεν έχει επηρεάσει την ανάγκη μας να ανακαλύπτουμε τα μελλούμενα. Ένα μικρό ρεπορτάζ, και ιδιαίτερα στις γυναίκες μετά βίας βρήκα κάποιες που να μην έχουν επισκεφτεί έστω και μία φορά ένα μέντιουμ, μια καφετζού, μια χαρτορίχτρα. Έτσι εξηγείται γιατί δυσκολευόμουν τόσο να βρω ραντεβού. Γυναίκες και άντρες όλων των ηλικιών συμβουλεύονται μελλοντολόγους, ακόμη και σε τακτική βάση - μία φορά το μήνα το συχνότερο που ανακάλυψα. Και δεν είναι μόνο γυναικείο προνόμιο. Άντρες γεμίζουν τα καρνέ των μέντιουμ και αποδεικνύονται οι πιο φανατικοί ή απαιτητικοί πελάτες. Δεν λείπουν και οι περιπτώσεις ανθρώπων που έρχονται από την επαρχία στην Αθήνα, στην καφετζού της εμπιστοσύνης τους. Η ταρίφα ποικίλλει. Η φθηνότερη μου κόστισε 40 ευρώ, σε μια προχωρημένη χαρτομαντεία πλήρωσα 60 χωρίς απόδειξη. Όλοι, ακόμη και οι ερασιτέχνες πελάτες μέντιουμ, έχουν μια ιστορία να διηγηθούν για το πως τους «τα βρήκε όλα». Δεν είναι περίεργο. Συνήθως συγκρατούμε τις προβλέψεις που «βγαίνουν» και ξεχνάμε τις ατέλειωτες ανακρίβειες ή αστοχίες. Ο Επίκτητος έλεγε ότι ο φόβος και η δειλία για το μέλλον είναι αυτά που μας οδηγούν στη μαντική. Υπό αυτή την έννοια η αντίσταση του «κλάδου» στην κρίση εξηγείται. Ανασφάλειες, φοβίες, άγχος επιζητούν μια εύκολη λύση. Το να υπάρχει ένα μέλλον που μπορούμε να προβλέψουμε και όχι να προσπαθήσουμε να διαμορφώσουμε είναι βολικότερο. Κι έπειτα είναι και η μοναξιά. Η επίσκεψη στην καφετζού μετατρέπεται σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση, μια κραυγή για βοήθεια, για συμβουλή, για κατανόηση που θα έπρεπε να βρίσκουμε σε φίλους και οικογένεια ή σε κάποιον ψυχολόγο, αλλά, ελλείψει αυτών ή του χρόνου να συντηρήσουμε τις σχέσεις μας μαζί τους, προτιμάμε μια ανώνυμη, χωρίς φόβο κριτικής, επί πληρωμή ακρόαση.

Ο Γ, η Μ και οι συμβουλές ζωής

Όταν ήρθε η σειρά μου, πέρασα στην κουζινούλα. Η κ. Στέλλα κούνησε το φλιτζάνι κυκλικά, το γύρισε ανάποδα και το άφησε «να ξεκουραστεί». Μιλήσαμε. Ο καφές, μου είπε, είναι απλώς το μέσο. Οι προβλέψεις είναι κληρονομικό χάρισμα, της έρχονται με την επαφή της με τον άλλον. Ο καφές απλώς φέρνει μέντιουμ και πελάτη πιο κοντά.

Όταν το φλιτζάνι ήταν έτοιμο, άρχισε να το παρατηρεί όπως κοιτάζουν οι γιατροί τις ακτινογραφίες. «Το Γ τι είναι;» με ρώτησε. «Εκτός από γράμμα;» σάστισα. Στις προβλέψεις βασικό ρόλο παίζουν τα γράμματα και τα χρώματα μαλλιών. Κάποιο μελαχρινός από Κ, μια ξανθιά από Μ. «Έχεις κάποιον σημαντικό στη ζωή σου από Γ;» διευκρίνισε. Και ποιος δεν έχει; Ένα συνηθισμένο γράμμα που θα αναγνωρίσεις ως σημαντικό θα σπάσει τον πάγο. Ανάλογα με την αντίδραση σου, το μέντιουμ θα κρίνει αν αυτό το γράμμα θα παίξει ρόλο στις προβλέψεις του. Στην προηγούμενη μου επίσκεψη σε καφετζού εκ Ρουμανίας, λόγω αστοχίας, είχε αραδιάσει όλη την αλφάβητο. Αυτήν τη φορά απάντησα καταφατικά. Υπήρχε όντως ένα Γ στη ζωή μου. «Είναι καλός», μου είπε. «Σε θέλει». Αν προσθέσω σε αυτό το ότι θα τον παντρευτώ του χρόνου και θα κάνουμε σύντομα παιδιά, καμία άλλη πρόβλεψη δεν άκουσα στη μία ώρα. Τα υπόλοιπα ήταν διαπιστώσει επί του παρόντος («τον απασχολεί η εργασία του», «μια ξανθιά στη δουλειά σε εχθρεύεται») και συμβουλές. Συμβουλές που μου έλυσαν την απορία γιατί η 30χρονη που είχε προηγηθεί δεν είχε καμία φίλη.

Οι συμβουλές ξεκινούν από κάποια μαντεψιά: «Φίλη από Α σε κουτσομπολεύει». Έτσι, φτάνουμε στην πρώτη συμβουλή ζωής: Ποτέ δεν λέμε για τα αισθηματικά μας στις φίλες μας. «Μα είναι κολλητές μου», επέμεινα. «Αχ, κορίτσι μου, είσαι καλή και δεν πάει το μυαλό σου, αλλά οι γυναίκες ζηλεύουν». Μα θα έχω κάποιον και θα τον κρύβω; «Τουλάχιστον για το πρώτο εξάμηνο, μετά η γρουσουζιά δεν πιάνει», ήρθε η απάντηση. Και όταν θα βγαίνουμε, πού θα τους λέω ότι πηγαίνω; «Με μια φίλη σου». Κι αν αυτό δεν γίνεται, υπάρχει και plan b. «Εντάξει, τώρα το 'πες. Αλλά πως περνάτε και τι κάνετε, κομμένα. Όταν θα βγαίνεις με τον φίλο σου, θα τους λες ότι πας αλλού, ώστε η γλωσσοφαγιά να μη σας πιάνει. Και αν πάτε μια εκδρομή, π.χ. στη Μύκονο, εσύ θα λες Κέρκυρα, να πηγαίνει η κακή ενέργεια σε λάθος μέρος». Μπλόφες σε ενέργεια πρώτη φορά άκουγα. Κουνούσα όμως το κεφάλι. Η κ. Στέλλα κατέληξε χειμαρρώδης: «Ένα πράγμα, όμως, θα μου το προσέξεις. Ποτέ, μα ποτέ, δεν θα μπάσεις άλλη στη σχέση σου. Να βγείτε οι δυο σας με άλλη γυναίκα ούτε λόγος, δεν πά' να 'ναι η αδερφή σου». Όταν χτύπησε το κουδούνι και η καφε-μάντισσα με προειδοποίησε πως στη γειτονιά την ξέρουν ως φυσιοθεραπεύτρια, με είχε πιάσει ήδη ναυτία.

Ρίχνοντας τα «αγιασμένα» χαρτιά

Αν είσαι διαισθητικός, λέει, δεν το ανακαλύπτεις απαραιτήτως μικρός. Το χάρισμα βγαίνει μετά τα 35. Και απλώς διαλέγεις ποιο μέσο πρόβλεψης σου ταιριάζει. Ο καφές, τα χαρτιά, το χέρι. Η κ. Λένα τα λέει όλα. Αν χρειαστεί, και στην ίδια συνεδρία. Μόνη της επέλεξε να μου ρίξει τα χαρτιά - με μια από τις πολλές τράπουλες που έχουν «διαβαστεί» στα Ιεροσόλυμα. Καμιά 40αριά, εμφανίσιμη, θρήσκα. Της ξεκαθάρισα πως δεν ήθελα να μάθω για αρρώστιες και θανάτους. Ενοχλήθηκε. «Κι αν δω κάτι στην υγεία σου, να μην το προλάβουμε;» με ρώτησε λες και θα μου έκανε υπέρηχο. Πριν αρχίσουμε, με σήκωσε όρθια και έσβησε τα φώτα. «Μια εισαγωγή για να νιώσω την αύρα σου», μου είπε και στάθηκε πίσω μου. Τα χέρια της άρχισαν να «χαϊδεύουν» ένα περίγραμμα σε μια απόσταση λίγων εκατοστών από το σώμα μου, ξεκινώντας από το κεφάλι και κατεβαίνοντας. Στο ύψος του αυχένα μου σταμάτησαν. «Έχεις έναν τραυματισμό στην αριστερή πλευρά του αυχένα», είπε. «Σε ταλαιπωρεί ενίοτε». Σάστισα χωρίς να το δείξω. Ένα τρακάρισμα μου έχει αφήσει ενοχλήσεις εκεί. Τα χέρια της συνέχισαν. Στο ύψος της καρδιάς ξανασταμάτησαν. «Δεν έχεις τον ένα σου γονιό», είπε με σιγουριά και ομολόγησα: «Έχω χάσει τον πατέρα μου». Μέχρι τα χέρια της να φτάσουν στους αστραγάλουδ μου, είχε βρει μια ευαισθησία στη μέση, είχε αποφανθεί πως είμαι αγχωτική και, αφού άναψε το φως, μου είπε: «Εγώ κόβω το κεφάλι μου και το βάζω στο τραπέζι, εσύ θα ζήσεις το λιγότερο μέχρι τα 69 - 71».

Πριν ξεκινήσει να μου ρίχνει τα «αγιασμένα» χαρτιά, μου το ξεκαθάρισε. Τρία φύλλα δεν θέλαμε να βγαίνουν μαζί. Ήταν τρία μπαστούνια. Το καθένα μόνο του δεν μας πείραζε, τα δύο μαζί δεν ήταν καλό, τα τρία μαζί καταστροφή. Φοβήθηκα. Τι εννοούσε; Με κοίταξε όπως οι γιατροί όταν ενημερώνουν για μια θανατηφόρο νόσο και ψιθύρισε: «Μάγια». Δεν ξέρω αν ήταν τυχαίο, αν υπήρχε κάποιο κόλπο (αν και δεν άγγιζε τα χαρτιά) ή αν όντως είχα μάγια, πάντως τα τρία μπαστούνια έκαναν την εμφάνιση τους συνδυασμένα αμέτρητες φορές πάνω στα χαρτιά των αισθηματικών μου. Για τη δουλειά δεν είχα να φοβάμαι, η υγεία μου οκέι, αλλά στα γκομενικά υπήρχε πρόβλημα. Δεν έφταιγα εγώ. Ήταν ξεκάθαρο: είχα μάγια. Και μάλιστα ξέραμε και ποιος μου τα έκανε. Αυτό που δεν ξέραμε ήταν το πως, αν και δεν έχει σημασία. Πάντως, οι τρόποι είναι πολλοί. Στην περίπτωση μου η διάγνωση έδειχνε έναν ακραίο τρόπο που συνηθίζεται μεταξύ γυναικών: την κατάρα του εσώρουχου.

Δεν το κρύβω, οι μαντεψιές για τη ζωή μου ήταν εντυπωσιακές. Όχι μόνο αυτές της εισαγωγής, αλλά και οι επόμενες. Αλλά, όταν άκουσα ότι τα μάγια γίνονται παίρνοντας ένα εσώρουχο του θύματος και πετώντας το στο χώμα τάφων, δεν ήξερα αν πρέπει να γελάσω ή να αγριευτώ στην ιδέα ότι ένα εσώρουχο μου κάνει παρέα σε κάποιον μακαρίτη. Η κ. Λένα βιάστηκε να μου διευκρινίσει ότι εκείνη δεν κάνει μάγια, είναι αμαρτία απέναντι στον Θεό, αλλά τα λύνει. Με το αζημίωτο. Θα μου κόστιζε 1.550 ευρώ. Θα ξεκινούσαν τρία σετ «ξεμαγιάσματος». Το κάθε σετ κόστιζε 350 ευρώ και δεν ήταν ανάγκη να είμαι παρούσα. Σύνολο 1.050 ευρώ. Και τα υπόλοιπα 500; «Το φυλαχτό από τα Ιεροσόλυμα». Ο προσωπικός μου κρυπτονίτης. Με αυτό δεν θα με ξαναέπιαναν μάγια ποτέ. Βασική προϋπόθεση να μη μιλούσα σε κανέναν γι' αυτό μέχρι να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες - και να έπεφτε το χρήμα. Δεν θα το μετανιώσεις, μου είπε. Έβγαλα τα χρήματα για να πληρώσω την επίσκεψη και της είπα ότι θα το σκεφτώ. Δεν τα πήρε στα χέρια της. «Τα λεφτά είναι βρώμικα», μου είπε. Δεν τα πιάνει ποτέ όταν κρατάει τις αγιασμένες τράπουλες... ·

"Κ" της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ