Ποιανού παιδί είναι αυτός ο άντρας;

 Ποιανού παιδί είναι αυτός ο άντρας;

Ακολουθώ -και σ'οποιον αρέσει- την "τακτική" ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα ισχύουν για όλους ανεξαρτήτως φυλής, παραπτώματος, χαρακτήρα, εμφάνισης ή νομικού πλαισίου που ισχύει την χρονική στιγμή που αυτά παραβιάζονται.

Επίσης ξέρω πολύ καλά πως ότι ισχύει για έναν -όποια παραβίαση επιτραπεί για έναν- θα ισχύσει και για τους υπόλοιπους, αργά ή γρήγορα. Και το λέω συχνά: ότι αφήνουμε να συμβαίνει στους άλλους θα το πάθουμε εμείς και τα παιδιά μας. Αυτό για μένα δεν παίρνει διαπραγμάτευση. Επίσης δε μου χρειάζεται να αυτο-χαρακτηριστώ ως αριστερός, αναρχικός, ούτε καν προοδευτικός.

Τα επιχειρήματα που "προβάλουν" ώστε να αποφύγουν την ουσιαστική στήριξη σε περιπτώσεις σαν του Ρωμανού, γιατί είτε φοβούνται είτε βαριούνται είτε γιατί απλώς είναι χωρίς μυαλό, είναι μόνο ανόητες δικαιολογίες. Ο Ρωμανός ξεκίνησε έναν δίκαιο αγώνα, ζήτησε από πολύ συγκεκριμένη ομάδα να τον στηρίξει και να συνεχίσει τον αγώνα του. Μάλιστα αποφάσισε να προτάξει το σώμα του για να διεκδικήσει το μερίδιο της ελευθερίας που του αναλογεί και να δώσει μια μάχη μέσα από το ίδιο το σύστημα που τον έφτασε εδώ που τον έφτασε. Αυτό που συμβαίνει όμως, δεν αφορά μόνο την συγκεκριμένη ομάδα. Αυτό θέλει μεγάλα κάκαλα και όποιο και να είναι το αποτέλεσμα το πιτσιρίκι είναι μεγάλος μάγκας. Πολιτικός μάγκας, όχι της πολυθρόνας σαν κι εμάς.

Αυτή η μαγκιά σας πονάει και θέλετε να του χώσετε σωληνάκια με το ζόρι, δήθεν για να σωθεί η ζωή του όταν ο ίδιος έχει επιλέξει να ρισκάρει να την χάσει. Και αυτό σας τρομάζει, ανθρωπάκια. Γιατί ένα 20χρονο πολεμάει όσο δεν θα μπορούσατε όλοι εσείς μαζί. Πολεμάει για τον ίδιο, για τους πρόσφυγες στο Σύνταγμα, για τη σύνταξη της μάνας σου, για τις σπουδές της κόρης σου, για τον νεκρό φίλο του, για την ελευθερία και την δικαιοσύνη. Και αυτό σε τρομάζει ανθρωπάκο, τρέμεις μην πάνε χαμένες οι υποχωρήσεις και τα προσκυνήματά σου.

Σου βγάζει όλο το μίσος απέναντι στο ίδιο σου το παιδί, την κόρη σου που βγήκε πιο όμορφη από σένα, τον γιο σου που είναι πιο τσαμπουκαλής απ'οτι ήσουν εσύ ποτέ. Εσύ "ξέρεις καλύτερα απ΄τα παιδιά και θα δούνε κι αυτά άμα μεγαλώσουν" έτσι δεν είναι;

Επιδιώκεις να γίνουν κι αυτά σαν και εσένα για να μην νιώσεις ότι η ζωή σου ήταν μια ζωή γεμάτη φόβο που πουθενά δεν συνέβαλε στο να καλυτερέψει λίγο αυτός ο κόσμος. Γεννήθηκες και θα πεθάνεις φοβισμένος και θες και τα παιδιά σου να ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο. Για να νιώσεις κι εσύ δικαιωμένος. Σου αξίζει ο φόβος όμως, σου αξίζει και τον επέλεξες. Και εύχομαι, μέσα απ'την καρδιά μου, σ'αυτή τη μάχη με το καλό και το κακό, να πάρεις ακριβώς αυτό που σου αξίζει.

Ο Νίκος Ρωμανός δεν είναι πια παιδί, εδώ και 6 χρόνια. Έχει τις ιδέες του, παλεύει με νύχια και με δόντια για αυτές και πληρώνει με το σώμα του το τίμημα. Το ίδιο κάνουν και οι πρόσφυγες στο Σύνταγμα αλλά πως να το δεις; Ο ένας είναι ληστής κι αναρχικός και περιφρονεί το σύστημα που εσύ εξυπηρετείς. Δεν πήρε τα λεφτά τους, δεν πήγε  να τον "επιβραβεύσει" το σύστημα, δεν ζητάει καν τη δική σου βοήθεια. Μα ποιος νομίζει ότι είναι επιτέλους;

Ζητάει απλά αυτό που δικαιούται και δεν σου αφήνει περιθώριο να "κερδίσεις" απ'αυτό. Όση προσπάθεια και να κάνεις, όσες δικαιολογίες κι αν προτάξεις. Ξέρεις ότι πια δεν είναι υπόθεση μιας συγκεκριμένη ομάδας ανθρώπων. Η εκδικητικότητα του κράτους απέναντί του, είναι υπόθεση περισσότερων. Η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όσο και να μην το βλέπεις, αφορά κι εσένα. Εσύ θα παραμυθιάζεσαι μέχρι τέλους και θα λυσσάς από μίσος και αηδία. Αλλά σε στρίμωξε και σ'αυτή τη μάχη: θα ξέρεις πως ότι και να γίνει θα είσαι και εσύ χαμένος.

Αν πεθάνει ο Ρωμανός θα έχει κερδίσει το κράτος. Θα έχει χαθεί μια ζωή -που τόσο δηλώνεις ότι σε ενδιαφέρει- και θα έχουν καταπατηθεί ανθρώπινα δικαιώματα. Κι εσύ κάποτε άνθρωπος ήσουν, θυμάσαι; Ο Ρωμανός ζητάει τα αυτονόητα με τσαμπουκά κι εσύ, αντί να πολεμάς να του τα δώσεις, πολεμάς να του σπάσεις πρώτα τον τσαμπουκά και μετά -ίσως- αν είναι αρκετά καλό παιδάκι, να τα πάρει κιόλας. Να τον ταϊσεις με το ζόρι. Να τον βασανίσεις.  Όπως έμαθες να σου κάνουν κι εσένα.

Σκέψου λοιπόν τι θες; Τον θες νεκρό; Τον θες ζωντανό; γιατί να μην τον θες καθόλου δεν γίνεται. Υπάρχει και είναι εκεί να σου θυμίζει ότι πρέπει να επιλέξεις Έλληνα. Ελευθερία ή θάνατος το λέγανε παλιά. Ελευθερία ή θάνατος.

Κι εγώ προτιμώ την ελευθερία. 

Διασκευή από το
http://imikriollandeza.blogspot.gr/2014/11/blog-post.html