Το τέλος του μύθου..

Το τέλος του μύθου..

Συνηθίσαμε από μικροί τους μύθους της γιαγιάς για δράκουλες κοκκινοσκουφίτσες και νεραΐδες. Ένας από μηχανής θεός, ο κάλος πρίγκιπας παρέμβαινε στο τέλος και όλα  τελείωναν όπως πρέπει. Οι μύθοι μας ακλούθησαν και μετά, ως αφήγηση της ζωής του καθενός.

Οι κυρίαρχοι αστικοί μύθοι δίναν απαντήσεις στα ερωτήματα-αναζητήσεις του καθενός. Η μεγάλη πλειοψηφία ζούσε και ανδρωνόταν μέσα σε αυτούς τους μύθους. Μια μικρή μειοψηφία αναζητούσε άλλους δρόμους πέραν αυτών της κυρίαρχης ιδεολογίας. Ο νεοφιλελευθερισμός ήταν ο μύθος με τον  οποίο ανδρώθηκε η γενιά μου, αύτη των γεννημένων κάπου εκεί κοντά στη δεκαετία του '80. Η αγορά είχε τις λύσεις ως κοινωνικοοικονομικό σύστημα και όσο πιο ελεύθερη και ανεπηρέαστη αφηνόταν να λειτουργεί τόσο καλύτερα ήταν για όλους. Οι άξιοι πρόκοβαν, η ιδιωτική πρωτοβουλία ήταν η μόνη υγιής, όσοι δε χωρούσαν σε αυτό το πλαίσιο μπορούσαν απλά να μείνουν στο περιθώριο.

Σε αυτό το πλαίσιο κάποιοι έφτασαν να βλέπουν το τέλος της ιστορίας και τον τελευταίο άνθρωπο. Η επικράτηση της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας  ήταν πλήρης και ολοκληρωτική.

Η Εθνική αφήγηση είχε και  αυτή τους δικούς της μύθους. Η πρόσφατη ιστορία είχε το ανήκουμε εις τη δύση, για λίγο το η Ελλάδα στους Έλληνες και ούτω καθεξής. Πιο πρόσφατος όλων ο μύθος που ήθελε την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση να γίνεται η κυρίαρχη  αφήγηση, να μας οδηγεί σε  λύσεις τόσο σε εθνικό όσο και σε οικονομικό επίπεδο.

Όλοι οι μύθοι έχουν όμως ένα τέλος. Και δυστυχώς στις κυρίαρχες αφηγήσεις της ζωής μας ο από μηχανής θεός δεν κάνει την εμφάνιση του. Έτσι και τώρα ζούμε –πολλοί λεν— το τέλος του νεοφιλελεύθερου οικοδομήματος, με αβέβαιο ακόμα το διάδοχο σχήμα, και στο μικρόκοσμο μας το τέλος του Ευρωπαϊκού μύθου. Η Ευρώπη ουσιαστικά έπαψε να υφίσταται  σαν ενότητα μέσα από τον  τρόπο που διαχειρίστηκε την κρίση και όπου το κράτος έγινε πάλι κυρίαρχο στον τρόπο λήψης των αποφάσεων.

Η μικρή μας χώρα, το ευρωπαϊκό εργαστήριο του νεοφιλελευθερισμού που ασθμαίνοντας προσπαθεί να πείσει ότι ακόμα είναι το κυρίαρχο σχήμα, εγκαταλείπει  σίγα σίγα τους μύθους-αυταπατες της. Οι δανειστές  παύουν να είναι  οι πιο θερμοί μας σύμμαχοι,  η κυρίαρχη πολιτική τάξη αμφισβητείται, η  ίδια η έννοια της Ευρώπης τίθεται στο μικροσκόπιο. Είναι το τέλος του μύθου της  Ευρώπης, έτσι η αλλιώς. Η Ευρώπη που ζει υπό τη δαμόκλειο σπάθη των αγορών  οδηγείται αρχικά σε πνευματικό και  οσονούπω σε βιολογικό θάνατο. Για ακόμα μια φορά  είμαστε στο επίκεντρο των γεγονότων, τώρα ως πειραματόζωο. Ο καλός πρίγκιπας, η Ευρώπη  των λαών και των ανθρώπων της μάλλον δε θα φανεί.

Β. Δεληζήσης

http://exomatiakaivlepo.blogspot.gr/2014/12/blog-post_65.html