Ενεργός βούληση και προκλήσεις
Τις τελευταίες μέρες η ιστορία επύκνωσε και επιταχύνθηκε, πάλι, με
τρόπους που θυμίζουν μεν στιγμές της παρελθούσας πενταετίας, αλλά και
τις υπερβαίνουν. Η κρίση συνεχίζεται· άλλωστε κανείς προσεκτικός
παρατηρητής μετά το 2010 δεν πίστεψε ότι αυτή η κρίση με τα πανευρωπαϊκά
και διεθνή χαρακτηριστικά θα παρήρχετο σύντομα ή ανώδυνα ― το αντίθετο.
Η αμφίρροπη προεδρική εκλογή, οι πιθανές εθνικές εκλογές και η
ενδεχόμενη κυβερνητική αλλαγή συμβαίνουν σε διεθνές περιβάλλον
ιδιαιτέρως περίπλοκο και ασταθές, σε ό,τι αφορά τη χώρα μας. Καταρχάς
είναι ταραγμένη η ίδια η Ευρώπη, στην οποία είναι βαθιά ενσωματωμένη η
Ελλάδα, οικονομικά και πολιτικά, τουλάχιστον από το 1979, και πολύ
περισσότερο στη διάρκεια των τελευταίων τεσσάρων μνημονιακών χρόνων. Η
χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 ανέδειξε τις δομικές ασυμμετρίες του
ευρωπαϊκού οικονομικού ολοκληρώματος, αλλά και την επιδεινούμενη θέση
της ηπείρου στον παγκόσμιο καταμερισμό ισχύος και πλούτου. Ο κλονισμός
των μεγάλων χωρών του ευρωπαϊκού πυρήνα, ιδίως της Γαλλίας και της
Ιταλίας, ανατρέπουν την ισορροπία δυνάμεων, αλλά όχι αναγκαστικά προς
όφελος της Γερμανίας. Η Γερμανία υπό το βάρος των ευρωπαϊκών
προβλημάτων, αναγκαζόμενη επιπλέον από τις ΗΠΑ να πάρει αποστάσεις από
τη Ρωσία και να της επιβάλει κυρώσεις, βρίσκεται μόνη της να
υπερασπίζεται τα βραχυπρόθεσμα εθνικά της συμφέροντας πέραν ή και
εναντίον των Ευρωπαίων εταίρων της. Η «σκληρή» στάση της Γερμανίας είναι
ουσιαστικά συνέχιση της απόφασης που ελήφθη κατά την έναρξη της κρίσης:
ο καθένας για τον εαυτό του. Εκτοτε η δοκιμασία μετετέθη στα κράτη-μέλη
και στους δεσμούς συνοχής της ευρωζώνης.
Για την Ελλάδα επιπλέον σημασία έχει η κλιμακούμενη γεωπολιτική
αστάθεια στη Μέση Ανατολή και στη ΝΑ Μεσόγειο, και η εκ παραλλήλου
επιθετική στάση της γείτονος Τουρκίας. Οι γεωπολιτικές τρύπες στο Ιράκ
και τη Συρία, η τήξη των συνόρων, το ογκούμενο ρεύμα προσφύγων πολέμου, η
τουρκική διεκδίκηση των κυπριακών υδρογονανθράκων, είναι μερικές μόνο
όψεις της κρίσης που διηθείται στην Ελλάδα από τον Νότο και την Ανατολή.
Τέλος, μακάρι να μπορούσαμε να θεωρήσουμε τα Βαλκάνια ως ζώνη
σταθερότητας, αλλά ούτε αυτό είναι δεδομένο.
Τούτων δοθέντων, ο ελληνικός λαός βρίσκεται αντιμέτωπος με μια
ιστορική πρόκληση· η χρεοκοπία ήταν ο δικός της παράδοξος ελκυστής. Η
πρόκληση: Πώς θα σταθεί η χώρα στο διεθνές περιβάλλον, με ποιες
συμμαχίες και σε ποιους συσχετισμούς ισχύος, αφενός. Αφετέρου, πώς θα
ανακαινίσει τον οίκο του, εξυγιαίνοντας το κράτος και ανασυγκροτώντας
τον παραγωγικό ιστό, για να σταθεί στον μεταβαλλόμενο κόσμο. Το δεύτερο
καθήκον, το εσωτερικό, αλλά και το πρώτο, προϋποθέτει μια κοινωνία που
συνειδητοποιεί και αντιλαμβάνεται την ένταση των προκλήσεων. Βεβαίως,
δεν είναι δυνατόν όλα τα κοινωνικά στρώματα να έχουν κοινή αντίληψη και
προσέγγιση σε όλα τα θέματα, αλλά μερικά ζητήματα, τα κρισιμότερα,
αφορούν όλους.
Είχαμε περιγράψει παλαιότερα, στο ξέσπασμα της κρίσης, την ανάγκη για
ενίσχυση του φρονήματος και για μια νέα γενική διάνοια. Παράλληλα,
είχαμε επισημάνει συχνά τον φόβο για την πάντα ελλοχεύουσα διχόνοια, τον
διαρκή διχασμό χαμηλής έντασης, ένα χαρακτηριστικό της νεότερης
ιστορίας, που το είχαμε μισολησμονήσει και που ασφαλώς δεν είναι μόνο
ελληνικό. Εν πάση περιπτώσει, όλα δείχνουν ότι βρισκόμαστε ενώπιον μιας
νέας ιστορικής φάσης, που άρχισε το 2008-10 και δεν πρόκειται να κλείσει
σύντομα ή εύκολα.
Ωστόσο, τώρα συνειδητοποιούμε εναργέστερα ότι η μέχρι τούδε
δοκιμασία, με τον πόνο και τη σύγχυση που έχει σωρεύσει, προσφέρει ένα
δίδαγμα, υπό τη μορφή ερωτήματος-πρόκλησης: Μπορούμε να δημιουργήσουμε
τις προϋποθέσεις για επανεκκίνηση, για ανακαίνιση, της οικονομίας, της
κοινωνίας, του δημοκρατικού κράτους; Μπορούμε να ανατρέψουμε, ή να
ανασχέσουμε τουλάχιστον, τη βραχυμεσοπρόθεσμη δυσμενή τάση που
διαμορφώνουν η μετανάστευση των νέων, η δημογραφική φθίση, η διοικητική
καχεξία, η απουσία εθνικού παραγωγικού σχεδίου; Προ πάντων: Μπορούμε να
ανατρέψουμε ―όχι να ανασχέσουμε― τη διάχυτη μοιρολατρία, τη θλίψη και
τον αυτοοικτιρμό, αλλά συστοίχως και την τυφλή οργή, το μίσος, την
εκδικητικότητα, τον κερματισμό και την εξαίρεση;
Οι απαντήσεις σε αυτά τα επιτακτικά, σκληρά ερωτήματα οφείλουν να
δοθούν από τους Ελληνες πολίτες καταρχάς προς τους εαυτούς τους, με το
βλέμμα στο μέλλον, δηλαδή στους νέους και την ιστορική συνέχεια, δηλαδή
στο αν θέλουμε να ανασυγκροτήσουμε τους όρους υγιούς αναπαραγωγής της
κοινωνίας. Είναι το διαρκώς επανερχόμενο ζήτημα της ενεργού βούλησης και
της απόφασης. Η έκφρασή τους θα διαμορφώσει τα πολιτικά υποκείμενα του
νέου ιστορικού κύκλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου