Τ. Κατσιμάρδος : Μπροστά στον κίνδυνο της αγοροκρατίας

Μπροστά στον κίνδυνο της αγοροκρατίας

Πολλές φορές στο παρελθόν (συνήθως καταχρηστικά) χρησιμοποιείται το επίθετο «ιστορικός», προκειμένου για σημαντικές αποφάσεις, περιόδους, στιγμές κ.λπ. Φαίνεται ότι τις μέρες που διανύουμε, η χρήση του είναι ακριβολόγος και αποτυπώνει πραγματικότητες. Η ευρύτερη περίοδος, με μια δόση αυθαιρεσίας, θα μπορούσε να συσχετιστεί με όσα διαδραματίζονταν πριν από επτά δεκαετίες. Οταν στην ουσία κρίθηκε η μεταπολεμική πορεία της χώρας. Το μέλλον δρομολογείται και τώρα.

Τα λογικά σενάρια που προβάλλουν, εκτείνονται σε όλα το φάσμα του πιθανού. Από το καταστροφικό έως το μεσσιανικό. Εξαρτάται από την επιλογή του «στρατοπέδου» στο οποίο βρίσκεται ο παρατηρητής. Σε κάθε περίπτωση, όμως, υπάρχουν όλες οι συνθήκες και προϋποθέσεις να επικρατήσει, τελικά, η αισιόδοξη εκδοχή του.

Η ελπίδα αυτή εμφανίζεται πιο ενισχυμένη και ρεαλιστική από κάθε άλλη περίοδο. Για έναν πολύ βασικό λόγο, που θα μπορούσε απλοϊκά να στεγαστεί κάτω από τον τίτλο «ωριμότητα και γνώση» του λαού μας. Πρέπει να είναι η πρώτη, μάλλον, φορά στη νεότερη πολιτική ιστορία, κατά την οποία οι πολίτες έχουν μπροστά τους και γνωρίζουν όλα σχεδόν τα βασικά δεδομένα για να κρίνουν και να αποφασίσουν με ποιους θα πάνε και ποιους θα αφήσουν.

Είναι αμφίβολο έπειτα από πέντε χρόνια καθολικής κρίσης και σχετικών συζητήσεων αν υπάρχει άλλος λαός, ο οποίος να γνωρίζει ακόμη και χρηματοπιστωτικές λεπτομέρειες για τις αγορές, τους δημοσιονομικούς δείκτες, τα παράγωγα, τις ροές ρευστότητας και συναφή. Γενικώς, αυτό που θα μπορούσε να ονομαστεί αγοροκρατία.

Παραλλήλως, να έχει βιώσει κατά το ίδιο διάστημα όλες τις φάσεις των προσπαθειών μεταλλαγής του από κυρίαρχο στη δημοκρατία σε υποτελή σε μια μετα-δημοκρατία. Τόσο στο πλαίσιο της Ευρωζώνης και σε εθνικό επίπεδο όσο και ως εργαζόμενος στην καθημερινή ζωή του και ως πολίτης με αναφαίρετα δικαιώματα. Ενώ την ίδια στιγμή να είναι μάρτυρας εκβιασμών, θεσμικών εκτροπών, αθέμιτων πρακτικών, φαυλότητας και διαφθοράς του κυρίαρχου συστήματος εξουσίας.

Ολα αυτά τα γενικά, που επιγραμματικώς αναφέρονται εδώ, δεν είναι καθόλου πιθανό να εξαφανιστούν με τα μαγικά ραβδιά της κινδυνολογίας. Να εξαϋλωθούν με τις ψυχολογικές επιχειρήσεις μετατροπής υπαρκτών φόβων σε πανικό. Το συγχρονισμένο με τους καιρούς δίλημμα είναι ευκρινές. Παραφράζοντας το ιστορικό σύνθημα του μαύρου Δεκέμβρη του 1944 θα μπορούσε να πάρει τη μορφή: Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο αγοροκρατίας, διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τη δημοκρατία...

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=28326&subid=2&pubid=64112201