Κάποτε…
Γράφει ο Αντώνης Μπάφης
Κάποτε…
ήμασταν γενναίοι στις ανηφοριές της ζωής
αντιστεκόμασταν...
μα οι ανηφοριές αυτές είχαν αρχή και τέλος….
άλλοτε νικούσαμε, άλλοτε χάναμε,
άλλοτε διασκεδάζαμε, άλλοτε κλαίγαμε,
μα ζούσαμε…
Κάποτε….
γεμίζαμε εμπειρίες, γνωριμίες, συναισθήματα, φώς…
Κάποτε…
ελπίζαμε, ονειρευόμασταν, ερωτευόμασταν, σχεδιάζαμε το μέλλον….
μα υπήρχε μέλλον…
Κάποτε….
απολαμβάναμε, γευόμασταν, «ταξιδεύαμε»
και το μόνο που μας ενδιέφερε ήταν οι «συνταξιδιώτες»…
μα υπήρχαν ταξίδια….
Κάποτε….
γεμίζαμε εμπειρίες, μαθαίναμε…
(Γνώσεις και βιώματα μιας ολόκληρης ζωής)
μα ξεχνούσαμε κιόλας…
ξεχνούσαμε εύκολα…
και συνεχίζουμε να ξ ε χ ν ά μ ε …εύκολα…
Κάποτε…
στεκόμασταν στο «μπαλκόνι» της ζωής
κι ατενίζαμε όσο πιο «μακριά» μπορούσαμε…
Τώρα…
προσπαθούν να μας στερήσουν το «μπαλκόνι»…
Κάποτε…
κάναμε λάθη
και είχαμε το περιθώριο
να τα λέμε «εμπειρίες»…
Τώρα…
στένεψαν πολύ τα περιθώρια
Στο χέρι μας είναι να μη τελειώσουν…!
Κάποτε…
όταν ερχόταν το «δειλινό»,
μετά ακολουθούσε το «ξημέρωμα»…
Τώρα…
το δειλινό πλησιάζει….
μα το «ξημέρωμα» αργεί…
Στο χέρι μας είναι να το γυρέψουμε…!
Κάποτε…
τα «μαυρόασπρα» χρόνια…,
η ζωή μας ήταν πολύχρωμη….
Τώρα…
το γκρίζο, καθημερινά μας πολιορκεί….
Εμείς, θαρρώ...,
διστάζουμε ν΄ αποφασίσουμε…
πως έχουμε και την παλέτα και τα πινέλα..…
Υ.Γ.
Φυσάει Βοριάς..
κι οποίος ΘΕΛΕΙ….
ας ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ…!
Πηγή :
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου