Το ανθοχαμόγελο της μυγδαλιάς

 

Το ανθοχαμόγελο της μυγδαλιάς

 

Γράφει ο Κων. Γραικιώτης

Στον κήπο απόψε μου μιλεί μια νέα μελαγχολία.

Βυθίζει κάποια μυγδαλιά τον ανθοχαμόγελό της

στου βάλτου το θολό νερό. Και η θύμηση της νιότης

παλεύει τόσο θλιβερά ......…

Κι είναι ο κήπος μας κήπος μελαγχολίας.

Μ’ αυτά τα λόγια τραγουδά τη δική του «Άνοιξη» και την πρώτη ανθισμένη αμυγδαλιά ο Κώστας Καρυωτάκης (1896-1928) στον κύκλο των ποιημάτων του «Ο πόνος του ανθρώπου και των πραγμάτων, 1919».

Κι όμως, η μεταμόρφωση του ως χθες ξερού κλαδιού σε ένα έργο τέχνης, με άνθη, μπουμπούκια και τρυφερά βλαστάρια είναι μια σύνθεση, που και ο μεγαλύτερος δημιουργός ωχριά και δεν μπορεί να την συναγωνιστεί. Η ανθισμένη φύση, αρκεί για να μας χαρίσει μια κάποια αισιοδοξία, μια αιτία για ανάταση, μιαν αφορμή για ένα κάποιο χαμόγελο.

Και την πρώτη θέση σε αυτή την ώθηση ζωής και ανάτασης, από την ανοιξιάτικη πανδαισία, κατέχει επάξια η ανθισμένη αμυγδαλιά που –ίσως να μην το γνωρίζετε-  είναι “δεμένη” εδώ και αιώνες με τον μύθο της αιώνιας αγάπης και του δυνατού έρωτα.

Η ελληνική μυθολογία μας μιλά για μια όμορφη πριγκίπισσα που ονομαζόταν Φυλλίς, και που ήταν θυγατέρα ενός βασιλιά της Θράκης. Αυτή ερωτεύτηκε τον γιο του Θησέα τον Δημοφώντα. Ο νέος αυτός βρέθηκε στα μέρη της καθώς επέστρεφε με το καράβι του από την Τροία και ο βασιλιάς του έδωσε ένα μέρος του βασιλείου του και την θυγατέρα του για γυναίκα.

Μετά από κάποιο διάστημα ο Δημοφών νοστάλγησε την πατρίδα του την Αθήνα τόσο πολύ που ζήτησε να πάει εκεί για λίγο διάστημα. Η Φυλλίς συμφώνησε αφού της υποσχέθηκε ότι θα γύριζε πίσω σύντομα και έτσι εκείνος μπήκε στο καράβι του και απέπλευσε. Η Φυλλίς έμεινε εγκαταλειμμένη περιμένοντας τον εκλεκτό της καρδιάς της, στον τόπο της τελετής του γάμου της. Η Φυλλίς περίμενε για χρόνια την επιστροφή του, αλλά τελικά πέθανε από μαρασμό. Οι θεοί, από οίκτο, μεταμόρφωσαν την Φυλλίδα σε δέντρο, σε αμυγδαλιά, η οποία έγινε σύμβολο της ελπίδας. Όταν ο περιπλανώμενος, γεμάτος τύψεις, Δημοφών επέστρεψε, βρήκε τη Φυλλίδα σαν ένα γυμνό δέντρο χωρίς φύλλα και άνθη. Απελπισμένος αγκάλιασε το δέντρο, το οποίο ξαφνικά πλημμύρισε από λουλούδια, δείχνοντας ότι η αγάπη δεν μπορεί να νικηθεί από το θάνατο.

Η συνύπαρξη του εφήμερου ανθού με την αιωνιότητα, όπως εκφράζεται μέσα από τον μύθο, είναι ένα από τα ωραιότερα πράγματα που μπορούν να μας συμβούν και να μας αλλάξουν τη διάθεση... Επιτέλους να ξεχαστούν –όσο μας είναι δυνατό - οι ανθρώπινες τραγωδίες, οι τουρκικές προκλήσεις, οι ασκήσεις, τα γυμνάσια, οι κίνδυνοι στο Αιγαίο, το Κυπριακό, τα τρένα που σκορπούν θάνατο, η ανεργία, οι κινητοποιήσεις,... Γιατί με αυτά ζούμε καθημερινά, «κι είναι ο κήπος μας, κήπος μελαγχολίας».

Ευχαριστώ την κα. Καίτη Κουναλάκη που έγινε η αφορμή σύνθεσης αυτού του κειμένου.