Η ασθένεια στον άνθρωπο

 

Η ασθένεια στον άνθρωπο

Ο άνθρωπος το τελειότερο από τα πλάσματα του Δημιουργού ξεχωρίζει από τα άλλα έμβια όντα, από το πνεύμα και την ψυχή που διαθέτει και από τα έργα του. Έρχεται στη ζωή και φεύγει χωρίς τη θέληση του. Όταν γεννιέται αμέσως με την πρώτη ανάσα που παίρνει, βγάζει μια έντονη και παρατεταμένη κραυγή σαν να διαμαρτύρεται που έρχεται σ' αυτόν τον κόσμο, τον τρελό... το χιλιομπαλωμένο. Στη συνέχεια, από τα χρόνια που έχει μπροστά του για να ζήσει, το ένα τρίτο από αυτά το ξοδεύει για να αναπτυχθεί στο σώμα του, και έπειτα για να αναπτύξει το πνεύμα του και να μάθει τις ανθρώπινες «επίκτητες» λειτουργίες. Όπως: Τη γλώσσα που μιλάμε, τα γράμματα και γενικά την εκπαίδευση, για να διαμορφώσει «κάπως» την προσωπικότητα του. Με την εκ-«παίδευση» σε οποιοδήποτε κλάδο και αν ταχθεί θα πάρει τις βασικές γνώσεις ώστε να μπορέσει να ενταχθεί στην κοινωνία.

Όλα αυτά με την προϋπόθεση, ότι είναι «καλά» και έχει τη «δωρεά της υγείας» σώματος και πνεύματος. Το σώμα, όμως, από τη φύση του είναι φθαρτό και για να διατηρήσει τις λειτουργίες του επιτελεί συνεχώς ανάπλαση των ιστών που φθείρονται. Μεταξύ των δύο αυτών αντιθέτων λειτουργιών της φθοράς και της ανάπλασης επικρατεί «αρμονική ισορροπία».

Η κατάσταση ισορροπίας του οργανισμού εκδηλώνεται με την «ευρωστία», τη δύναμη, δηλαδή την υγεία. Ενώ η απόκλιση προς την πλευρά της φθοράς προκαλεί την «α-σθένεια», την έλλειψη σθένους, δύναμης. Το ξαναπλησίασμα όμως στην «ισορροπία» με τη βοήθεια του γιατρού με φάρμακα ή με τη συμπαράσταση του λόγου «στον άρρωστο το γιατρικό, στον πονεμένο ο λόγος», σημαίνει «Ίαση» και αποκατάσταση  της υγείας.

Κάποτε, όμως, και αυτό είναι βέβαιο, ο βιολογικός κύκλος του οργανισμού φτάνει στα έσχατα όρια, οπότε η ισορροπία γέρνει αμετάκλητα προς την πλευρά της φθοράς και επέρχεται το τέλος. Μια ροπή και τα πάντα σκιάς ασθενέστερα.

Εμείς θα αναφερθούμε  εδώ για τη φθορά, την ασθένεια του οργανισμού, που είναι φυσικό φαινόμενο και συμπορεύεται στη ζωή μας όπως η λύπη με τη χαρά, όπως το γέλιο με το κλάμα.

Στη ζωή στον κόσμο που ζούμε, δεν υπάρχει παράδεισος, ενώ η κόλαση παρουσιάζει εξαιρετικά μεγάλα περιθώρια για βελτίωση. Γι' αυτό πρέπει να παραδεχθούμε με πλήρη κατανόηση, ότι η φθορά και η ασθένεια είναι φυσικά φαινόμενα και με κανένα λόγο δεν πρέπει να πανικοβληθούμε.

Να δεχθούμε την ασθένεια χωρίς να τη μεγαλοποιούμε. Με πίστη στις δυνάμεις μας, με ευψυχία και προ παντός με αξιοπρέπεια και αρχοντιά όπως ταιριάζει στον άνθρωπο, ώστε να μπορέσουμε να συμφιλιωθούμε μαζί της και να την αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά. Ο ποιητής λέει: «Μη φοβηθείς αυτόν που στήριξε στην "Πίστη" επάνω την ελπίδα, τον είδα στη ζωή να μάχεται και πάντα νικητή τον είδα». Άλλωστε, δεν είναι το ύψος ούτε οι τίτλοι που προσδιορίζουν το ανάστημα ενός ανθρώπου, αλλά το βάθος μέσα του στο οποίο μπορεί να φτάσει η ψυχή.

Άπειρη, λοιπόν, πίστη στις δυνάμεις του εαυτού μας. Απέραντη εμπιστοσύνη στο γιατρό μας και στη θεραπεία που ακολουθεί, και πιο πολύ ακόμη πίστη τον Πανάγαθο θεό. Και τελειώνοντας, θα προσθέσω δυο από τους θαυμάσιους στίχους του Λάμπρου Πορφύρα που λέει: «Κι αν έρθει η μοίρα σου η κακιά, να της χαμογελάσης! Καϋμοί καινούργιοι αν έρθουνε, μαζί σου ας πιουν κι εκείνοι- Κι αν έρθει ο χάρος ήσυχα κι αυτόν να τον κεράσης».

+ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΑΚΗΣ

Ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου,

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 3.1.1997