Ανάπτυξη, όχι νοσηρή δίαιτα

Ανάπτυξη, όχι νοσηρή δίαιτα

Του Δημητρη Κυριακου*

Τον διάλογο κωφαλάλων που συχνά διεξάγεται με θέμα–θύμα την Ελλάδα, μόνο βροντερές κινήσεις μπορούν να αλλάξουν το τοπίο ταχέως. Πρώτον, πρέπει να βροντοφωνάξουμε ότι δεν διαφωνούμε με τους στόχους εξυγίανσης, αλλά μόνο με την εισαγόμενη και επιβαλλόμενη μέθοδο. Είναι απίστευτο, αλλά το έλλειμμα κατανόησης για τις ελληνικές θέσεις οφείλεται εν πολλοίς στη λανθασμένη εντύπωση στο εξωτερικό ότι έχουμε πρόβλημα με τον στόχο αδυνατίσματος και όχι με τη νοσηρή δίαιτα. Η ταυτόχρονη δίαιτα μάλιστα πολλών χειμαζόμενων χωρών ρισκάρει το ίδιο το ευρώ και την ευρωστία των δανειστών.

Καταλήγουμε λοιπόν σε μια διελκυστίνδα πιέσεων, όπου ο κίνδυνος είναι να σπάσει το σχοινί από την πλευρά των χειμαζόμενων, πριν ξεπεραστούν ιδεοληψίες και στερεότυπα και υιοθετηθούν πολιτικές θωράκισης του ευρώ.

Αντί για περικοπές συντάξεων, μπορούμε να αντλήσουμε φορολογικά έσοδα από ελληνικές καταθέσεις σε ελβετικές τράπεζες, μέσω συμφωνίας, όπως επέτυχε πρόσφατα η Γερμανία.

Πέρα από βραχυπρόθεσμα μέτρα, πρέπει να τονίσουμε μέτρα ανάπτυξης γαλβανίζοντας τις ελληνικές επιχειρηματικές δεξιότητες, αντί να τις ακυρώνουμε θρηνολογώντας τα ελαττώματά μας.

Η αναπτυξιακή προοπτική βοηθά επιπλέον τη διαπραγματευτική μας θέση, με ελληνικά σχέδια ανασυγκρότησης, που να μας κρατούν εντός ευρώ, αντί για έξωθεν κυοφορούμενα σχέδια εξόδου – που περικλείουν τον κίνδυνο να μη μας επιτραπεί η επιστροφή στο ευρώ, ακόμη και μετά από οδυνηρή εξυγίανση. Ενα ολοκληρωμένο αναπτυξιογενές σχέδιο Β θα περιελάμβανε προετοιμασία και χρήση ρητρών εκτάκτου ανάγκης για επάρκεια και έλεγχο σε φάρμακα, ενέργεια, ανταλλακτικά και τρόφιμα, τραπεζικές ροές, και παραμονή εντός ευρώ με χρήση τεχνικών καινοτομιών για εσωτερική νομισματική επέκταση. Χωρίς αναπτυξιογενές σχέδιο Β, οι συζητήσεις με εταίρους αφήνουν ελάχιστα περιθώρια πέρα από συμμόρφωση σε εξωγενείς συνταγές, μυωπικές ή όχι.

Η αναπτυξιακή προοπτική δεν εξαντλείται σε εκ Βρυξελλών πακέτα. Χρειάζονται βροντερές κινήσεις και εδώ, που να δείχνουν αλλαγή σελίδας (κάποιες εφαρμόστηκαν επιτυχημένα στην προολυμπιακή περίοδο): α) Μετάθεση του βάρους (ταχύτατης) απόδειξης του απορριπτέου ή μη μιας επένδυσης από τον επενδυτή στη διοίκηση – και η υπόδειξη εφικτού τρόπου λύσης προβλημάτων, β) δημιουργία ταχέων δικαιοδοτικών διαδικασιών για επενδύσεις, γ) κατάργηση απαίτησης από τον ιδιώτη πιστοποιητικών που ήδη έχει το Δημόσιο, δ) υπηρεσίες μιας στάσης, που να δεσμεύουν και άλλους κρίσιμους φορείς (ΔΕΗ, ΕΟΤ, υγειονομικές αρχές κ.λπ.), ε) αφαίρεση δυνατότητας μπλοκαρίσματος έναρξης εργασιών σε τοπικό επίπεδο (κωλυσιεργίες δήμων, τοπικών επαγγελματικών σωματείων), στ) μαζικός παροπλισμός και απλούστευση δαιδαλωδών αρχαϊζόντων δικολάγνων κανόνων.

Τέλος, η διευκόλυνση εισόδου νέων επιχειρηματιών, προϊόντων/υπηρεσιών, και εμβάθυνση του ανταγωνισμού μπορούν να βοηθήσουν σε αυτήν την κατεύθυνση, και να συγκρατήσουν τις τιμές και την απώλεια αγοραστικής δύναμης των νοικοκυριών.

Γιατί το ζητούμενο δεν είναι μόνο να βάλουμε τέλος στην κάθοδο, αλλά, φτάνοντας στον πάτο του πηγαδιού, να αρχίσουμε την άνοδο – και όχι το σκάψιμο.

* Συγγραφέας, έχει διατελέσει αντιπρύτανης ερευνών στο Salzburg Global και σύμβουλος ευρωπαϊκών κυβερνήσεων για τεχνοοικονομικά θέματα.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economy_2_29/07/2012_490623