Ανθρωπιά χρειάζεται ο λαός μας και όχι "φιλανθρωπία"

  Ανθρωπιά χρειάζεται ο λαός μας και όχι "φιλανθρωπία" 

Ένα από τα πιο αξιοσημείωτα  γεγονότα που συμβαίνουν αυτή τη δύσκολη περίοδο για τη χώρα μας είναι η έξαρση της φιλανθρωπικής δράσης . Τέτοια δράση εκδηλώνουν ιδιώτες, εταιρείες ,οργανώσεις, η εκκλησία, τα κόμματα και το ίδιο το κράτος. Η φιλανθρωπία τείνει να γίνει η νέα μόδα της εποχής. Πολλές φορές όμως πίσω από την φιλανθρωπία κρύβεται η ανηθικότητα. Να αναφέρω εδώ ότι η κριτική δεν αφορά τους καλόπιστους εκείνους ανθρώπους  που από ευαισθησία διαθέτουν ένα μέρος από τον ελεύθερο χρόνο τους ή των χρημάτων τους , χωρίς υστεροβουλία , για πάσχοντες συνανθρώπους τους. Αυτοί    είναι πραγματικά αξιέπαινοι.  Επίσης δεν αφορά την εκκλησία όπου η φιλανθρωπία είναι απόλυτα εναρμονισμένη με τα πιστεύω και τις  παραδόσεις της. Η  κριτική μου αφορά τους εμπνευστές της καθοδηγούμενης  φιλανθρωπικής επίθεσης και τις δήθεν καλές προθέσεις τους.

Καθημερινά  κατακλύζονται τα τηλεοπτικά κανάλια από διαφημίσεις φιλανθρωπικών οργανώσεων, μη κυβερνητικών οργανώσεων (Μ.Κ.Ο.), εθελοντών και σωματείων που καλύπτουν ανάγκες παροχών υγείας και κοινωνικής πρόνοιας. Πολλές από αυτές τις οργανώσεις δεν κάνουν τίποτα άλλο από να παίρνουν παχυλές κρατικές επιχορηγήσεις ή να διαφημίζουν τα προϊόντα τους ή να ξεπλένουν μαύρο χρήμα.

Κατ’ αρχάς έχουμε αυτές τις κυρίες με τα πλαστικά πρόσωπα , συζύγους ζάμπλουτων μεγαλοεπιχειρηματιών οι οποίες οργανώνουν συνεχώς φιλανθρωπικές εκδηλώσεις. Το θέμα είναι ότι  οι σύζυγοί τους έχουν αποδειχτεί  πάρα πολλές φορές ιδιαίτερα σκληροί και στυγνοί εργοδότες  με μοναδικό σκοπό το κέρδος και χωρίς ιδιαίτερη ευαισθησία  για τους εργαζόμενους  .Οι επιχειρηματίες  αυτοί ενώ απολύουν  και μειώνουν τους μισθούς  ανενδοίαστα ,αποκρύπτουν τα κέρδη τους και δεν πληρώνουν φόρους, έχουν ταυτόχρονα πλούσια φιλανθρωπική προσφορά.  Κάπου υπάρχει μια αντίφαση  σε όλα αυτά .

Η άρχουσα τάξη , πάντα, χρησιμοποιεί τη φιλανθρωπία  ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ , για να εξαγνίζεται από τα  ανομήματά της.  Με τη φιλανθρωπία εμφανίζεται ότι  δήθεν ενδιαφέρεται  για τις ανάγκες του λαού, με αντίτιμο τη δημόσια προβολή του «Θεάρεστου» έργου της. Η αποενοχοποίηση , η υστεροφημία και η κοινωνική ανοχή  είναι οι πραγματικοί λόγοι. ‘Αφού είναι φιλάνθρωποι, δεν μπορεί, θα είναι καλοί άνθρωποι ΄ μπορεί να υποθέσει κάποιος.

Στη συνέχεια έχουμε τους χορηγούς .Η Cο… εταιρία εξοπλίζει  ΕΠΑΛ , η εταιρία  P.  χαρίζει πετρέλαιο σε σχολείο, το I… Θεσσαλίας επιπλώνει  νηπιαγωγείο, η P …. Στέλνει  πίτσες σε εκατοντάδες παιδιά,  ή, οι «Γιατροί ……….», παρέχουν υπηρεσίες πρωτοβάθμιας φροντίδας υποστηριζόμενοι από τον όμιλο Υ…….

O τηλεοπτικός σταθμός Σ……. , -  πρωτοστάτης  στις «ελεημοσύνες», στις  χορηγίες  και τις «φιλανθρωπίες» παρά το γεγονός ότι είναι υπέρμαχος των επιταγών της Τρόικας δηλαδή της ουσιαστικής διάλυσης του κράτους πρόνοιας, υπέρμαχος των απολύσεων ακόμα και  μέσα στις εταιρείες του ομίλου του με θύματα κάποιους που έχουν αντιμνημονιακό λόγο και καυτηριάζουν τις ανακολουθίες των πολιτικών  κ.α -, οργανώνει το δήθεν ανθρωπιστικό κίνημα ‘ όλοι μαζί μπορούμε ’και διάφορα τέτοια χαριτωμένα.

Μέχρι και μεγάλο αστικό κόμμα εξουσίας  ίδρυσε το ‘κοινωνικό παντοπωλείο’  και το πρόγραμμα  ‘Στηρίζω’ για να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της δικής του αντιλαϊκής πολιτικής . Δηλαδή στηρίζει τους πολίτες με φιλανθρωπίες την ώρα που με την ανάλγητη  μνημονιακή πολιτική που υιοθετεί και ενεργά υποστηρίζει  τους οδηγεί στην εξαθλίωση, ακολουθώντας  πιστά  και στηρίζοντας τις προκλητικές και ανάλγητες  απαιτήσεις των δανειστών.       

Αλλά αυτή η οργανωμένη βιομηχανία φιλανθρωπίας, στην οποία συνωθούνται θύτες και θύματα, μου είναι ιδιαίτερα απεχθής.  Είναι μια κολοσσιαία απάτη.

Δείτε και το επαναλαμβάνω . Ανοίγεις το ραδιόφωνο, την τηλεόραση, την εφημερίδα κι είσαι μπροστά σε μια παρέλαση δημίων που περιθάλπουν τα θύματά τους λίγο πριν τα καρατομήσουν.  Ή και έπειτα απ’ αυτό.  Άλλος μαζεύει ρούχα, άλλος λεφτά, άλλος φάρμακα, άλλος τρόφιμα, αφού πρώτα έγδυσε, ξάφρισε, αρρώστησε και άφησε νηστικό τον αποδέκτη της αλληλεγγύης του.

«Όλοι μαζί μπορούμε», «κανείς μόνος του στην κρίση».

Γιατί δεν επεδείκνυαν προληπτικά την αλληλεγγύη τους, πριν η κρίση ξεβράσει τα θύματά της στο περιθώριο; Τι είπαν και τι έκαναν όταν περικόπτονταν οι μισθοί, όταν οι συντάξεις έπεφταν στα όρια της πείνας, όταν θερίζονταν τα προνοιακά  επιδόματα, και μάλιστα με το ανάθεμα της επαίσχυντης εύνοιας σε «κηφήνες», όταν το ΕΣΥ και τα Ταμεία λεηλατούνταν, όταν η τρόικα πετσόκοβε το ανάπηρο κοινωνικό κράτος κι όταν η μνημονιακή ύφεση πλημμύριζε με λουκέτα και ανέργους τα οικονομικά ερείπια;  Σε ποιο μέτρο κοινωνικής καταστροφής λένε «όχι» ακόμη και σήμερα οι πρωταθλητές της "φιλανθρωπίας"; Το αντίθετο ακριβώς συνέβη και συμβαίνει. Οι φανατικότεροι "φιλάνθρωποι" είναι οι κάτοχοι του μνημονιακού πρωταθλήματος. Αυτό θα μπορούσε λαϊκά να εκφραστεί και ως εξής: «Να σε κάψω, Γιάννη, να σ’ αλείψω λάδι». Ή «πρώτα μας χέζουν και μετά μας σκουπίζουν».

Σας ακούγεται χυδαίο; Όμως, δεν είναι πιο χυδαίο να απαιτούν την αναδιανομή της δυστυχίας των θυμάτων επειδή τους είναι αδιανόητη η αναδιανομή του πλούτου των θυτών; Δεν είναι πιο χυδαίο να απαιτούν να οικοδομηθεί στα ερείπια του κοινωνικού κράτους που οι ίδιοι κατεδάφισαν ένα εθελοντικό υποκατάστατό του; Δεν είναι πιο χυδαίο οι χρυσοδάκτυλοι της διαπλοκής και του πλιάτσικου στον κοινωνικό πλούτο να διαγκωνίζονται σε «μαραθώνιους της αλληλεγγύης»;

Η κοινωνία δεν χρειάζεται «ανιματέρ» του ανθρωπισμού, ούτε «σελέμπριτι» του πλούτου και της «γκλαμουριάς» για να αφυπνιστούν τα ανθρωπιστικά ανακλαστικά της. Χρειάζεται μηχανισμούς εξάλειψης της φτώχειας, της ανισότητας και της περιθωριοποίησης. Συζητάει κανείς γι’ αυτό; Όχι. Αλλά, όταν θεωρείται αδιανόητο να μείνει ανεξόφλητος ο ομολογιούχος -κατά κανόνα μέλος του πλουσιότερου 1% του παγκόσμιου πληθυσμού που ευθύνεται για την εξαθλίωση του φτωχότερου 30%- και αυτονόητο να «κουρευτεί» ο συνταξιούχος των 600 ευρώ, το αποτέλεσμα είναι θα είναι αυξάνονται επικίνδυνα οι επαίτες και αποδέκτες της φιλανθρωπίας. Κι είναι μάλλον απίθανο να εξαγοραστούν η επικινδυνότητα και η σιωπή τους με τα ψίχουλα της επαιτείας.

Αλλά βλέπετε η βιομηχανία της φιλανθρωπίας προτιμά ακριβώς αυτό: να καταστήσει τους ανθρώπους, ακόμη και τους φτωχότερους και δυστυχέστερους, συνενόχους της φτώχειας και της δυστυχίας τους. Να τους πείσει ότι οι αναξιοπαθούντες πλησίον τους είναι θύματα μιας «φυσικής ανισότητας», εξίσου ακατανίκητης με τις θεομηνίες ή τις φυσικές καταστροφές. Έτσι, δεν αγαπούν τον πλησίον τους ως σεαυτόν. Απλώς, τον οικτίρουν και τον απομακρύνουν σε απόσταση ασφαλείας. Τον αντιμετωπίζουν ως απειλή που πρέπει να εξευμενιστεί. Κατ’ ουσίαν τον μισούν γιατί υπάρχει, παρ’ ότι η εξαθλίωση του άλλου είναι προϋπόθεση της δικής τους -υπαρκτής ή φανταστικής- ευδαιμονίας, καθιστώντας τη φιλανθρωπία μια αυθεντική μισανθρωπία.  Όπως ακριβώς συμβαίνει και σε διεθνές επίπεδο με την ακραία αλλά αυθεντική εκδοχή της μισάνθρωπης φιλανθρωπίας του Τζορτζ Σόρος, ενός από τους πλουσιότερους και πιο αδίστακτους κερδοσκόπους στον κόσμο που αν και  άμεσα υπεύθυνος εκτεταμένων ανθρωπιστικών καταστροφών που προκάλεσε το παιχνίδι του με τα νομίσματα, τις μετοχές ή τα εμπορεύματα, είναι και «ιδιοκτήτης» ενός από τα μεγαλύτερα δίκτυα «φιλανθρωπίας» στον κόσμο.

Ας τελειώνει λοιπόν με αυτό το παραμύθι της διατυμπανισμένης «φιλανθρωπίας» και ας τιμήσουμε την ΑΝΘΡΩΠΙΑ με κεφαλαία γράμματα ΟΛΩΝ  ΕΚΕΙΝΩΝ  που ανώνυμα και αθόρυβα  συντρέχουν ουσιαστικά τους δοκιμαζόμενους από την στυγνή εκμετάλλευση των «φιλάνθρωπων» εξουσιαστών συμπολίτες μας.

Ανθρωπιά χρειαζόμαστε και όχι «φιλανθρωπία»…

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ

Διασκευή Κων/νου Γραικιώτη από άρθρα του Δημήτρη Τσιριγώτη που αναρτήθηκαν στις παρακάτω ιστοσελίδες

http://dimitristsirigotis.blogspot.gr/p/blog-page_6987.html

http://www.inprecor.gr/index.php/archives/229196