Παραφράζοντας τον Ντίκενς

Ο Σκρουτζ πλέον κοιμάται ήσυχος

ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ ΔΕΝ ΤΟΝ ΣΥΓΚΙΝΟΥΣΑΝ. ΖΟΥΣΕ ΤΗ ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ. ΣΤΟΧΕΥΕ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΕΞΕΥΡΕΣΗ ΝΕΩΝ ΠΟΡΩΝ 

 Tου Νίκου Παπουτσόπουλου

Η Διεθνής Διαχείριση της Κοινότητας απαιτούσε να ληφθούν πιο σκληρά οικονομικά μέτρα, ζητούσε περισσότερες θυσίες για την επίτευξη της πολυπόθητης και πολυδιαφημισμένης σύγκλισης, της οικονομικής εξυγίανσης και της λογιστικής διαχείρισης. Διάβαζε κι άκουγε ο κόσμος απ' τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης κι αγανακτούσε - δεν εντυπωσιαζόταν πια - γιατί δεν μπορούσε να καταλάβει τη γλώσσα της αναπτυξιακής απώλειας και της ευημερούσης ανεργίας.

Εκτιμούσε μόνο ότι άρχιζαν  να στερεύουν οι τελευταίες οικονομίες, το αποταμιευμένο λίπος, να κλείνουν τα μικρά καταστήματα της γειτονιάς, να μένουν κενά τα διαμερίσματα, να ερημώνουν οι δρόμοι, να αλλάζουν χέρια οι  οικογενειακές επιχειρήσεις, να μην αρκούν οι μισθοί και συντάξεις και τα επιδόματα για να καλυφθούν οι κύριες  και βασικές ανάγκες των νοικοκυριών.

Ο ΣΤΟΧΟΣ

Πρωταρχικός στόχος, η εισροή περισσότερων χρημάτων στο Κοινό Ταμείο, είπε ο επίτροπος. Και μετά την ισημερία του φθινοπώρου οι συγκυβερνήτες έσκυψαν με τον πρέποντα ζήλο στα χαρτιά και στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και κατέστρωναν τα σχέδια του νέου Προϋπολογισμού. Φόρεσαν μετά το πλατύ, της χαμένης αισιοδοξίας, χαμόγελο και εξήγγειλαν τις νέες περικοπές και τα ακόμη βαρύτερα μέτρα που εξουθένωναν τους πολίτες. Το προσωπείο της κοινωνικής μέριμνας φάνταζε ανάλγητο όσο πλησίαζαν οι γιορτές του χειμώνα, όσο μίκραιναν οι μέρες κι όσο ο καιρός αγρίευε.

Για τον επίτροπο όλα πήγαν κατ' ευχήν: Σε λαμπρή τελετή, με μουσική υπόκρουση την «Ωδή στη Χαρά», θα ανακοίνωνε σε λίγες ημέρες τα εντυπωσιακά αποτελέσματα των προσπαθειών του, θα  παρουσίαζε υπερήφανος σε ψηφιακές οθόνες δυνητικούς αριθμούς, πλαστικές προβλέψεις του πλούτου και ανοδικούς δείκτες  της ευμάρειας  του κοινοτικού ταμείου και θα δεχόταν τα θερμά συγχαρητήρια και τους επαίνους των τεχνοκρατών, των ακατάβλητων και πανίσχυρων αξιολογητών  της ευτυχίας του πλανήτη. Θα υπήρχαν, ασφαλώς ναι, θα υπήρχαν μερικές φωνές για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη συμμόρφωση με τις συνταγματικές αρχές και αξίες, μερικές άλλες κραυγές αγωνίας -ίσως- που θα προσπαθούσαν να απαιτήσουν τον έλεγχο των πηγών της προέλευσης τόσου πλούτου, όμως εκείνος ήταν έτοιμος και γι' αυτό: Μ' ένα του νεύμα, η ορχήστρα θα πλημμύριζε ξανά την αίθουσα με τους ουράνιους ήχους της και η χορωδία πιο δυνατά και πιο δυνατά θα υμνούσε τη χαρά, πολτοποιώντας κάθε ίχνος ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Όλα τα είχε προγραμματίσει με τέχνη, ώστε να φαντάζουν τέλεια! Ο Σκρουτζ έτριψε τα χέρια του κλείνοντας πίσω την πόρτα του Κοινοτικού Γραφείου. Τα παιδιά του κόσμου τρόμαξαν κι έπαψαν να τραγουδούν τα κάλαντα. Πάγωνε η ανάσα του από το κρύο, ωστόσο είχε όλο το κέφι να περπατήσει στους δρόμους.

Ο Εμπενίζερ Σκρουτζ παγίδεψε τις φωνές των μικροπωλητών στο βλέμμα του κι ο Χρόνος αναδευόταν στις τσέπες του Χάρος όμοιος. Έτρεξαν τα παιδιά και κρύφτηκαν στα γκι ανάμεσα και στα λατσούδια,  που κείτονταν άτσαλα στο λασπωμένο χιόνι. Μουσικοί του Στρατού Σωτηρίας, ντυμένοι ομοιόμορφες φανταχτερές στολές, ξόρκιζαν την ατέλειωτη νύχτα του χειμώνα, με τις αστραφτερές τρομπέτες και τις φανφάρες. Οι κυρίες των Φιλόπτωχων Ενοριακών Συλλόγων, που λίγα μόλις χρόνια πριν ο επίτροπος λοιδορούσε άπρεπα «συντηρητικές» και «θεούσες», απλώς επειδή δεν είχαν πέσει θύματα των καταναλωτικών  του παγίδων, ανακούφιζαν με τα τελευταία υπολείμματα των προμηθειών τους εξαθλιωμένους πένητες.

Στα ολόφωτα δέντρα και στις πολύχρωμες γιρλάντες που έδιναν στους δρόμους και τις πλατείες όλη τη γιορταστική ατμόσφαιρα ακουμπούσαν η αρχέγονη πίστη και η προσδοκία της λύτρωσης.

Ο Σκρουτζ ανέπνευσε βαθιά. Δεν ήταν βέβαια η γνώριμη μυρωδιά από έλατο κι από ζουμπούλι, από ψημένο κάστανο και πορτοκάλι που τον συνεπήρε και τον στροβίλισε τρελά ανάμεσα στις νιφάδες, πάνω από τις στέγες, τ' αετώματα και τις καπνοδόχους, που αψηφούσαν το βίαιο πνεύμα του αέρα.

Η χαρούμενη σπατάλη της ημέρας τον έτρεφε, τα γελαστά πρόσωπα -λίγα, δεν τον ενδιέφερε-, οι ευχές και οι φωτισμένες προθήκες. Τα πνεύματα που θα τον επισκέπτονταν κι απόψε του ήταν γνωστά χρόνια τώρα και δεν θα τον συγκινούσαν με τίποτε. Ούτε με απειλές, ούτε με ικεσίες.

ΑΔΙΣΤΑΚΤΟΣ

Ζούσε τη ματαιότητα της εξουσίας, όπου δεν περίσσευε χώρος για διάλογο, κατανόηση και μακροθυμία. Όλο του το είναι στόχευε κατευθείαν στην εξεύρεση και νέων πόρων, για να προσθέσει στο πλούσιο γεύμα που θα παραθέσει στους ισχυρούς της Γης προκειμένου να εκδηλωθεί στο έπακρο η ματαιοδοξία του κόσμου τούτου και προκειμένου να εξασφαλιστεί η συγκατάβαση τους για την επιμήκυνση των ετών παραμονής του στην εξουσία. Έμαθε δα πως για να επιβιώνει πρέπει να είναι σκληρός, αδίστακτος και να μην κάμπτεται από συναισθηματισμούς και συμπόνια.  Έναν ρόλο εξάλλου είχε κι αυτός μέσα στο σύστημα και προσπαθούσε να δικαιώσει ης προσδοκίες όλων εκείνων που τον επέλεξαν γι' αυτό. Οι ανάγκες της εποχής, το σύστημα και ο Πλανήτης του  Αβέβαιου φωταγώγησαν το βράδυ της Παραμονής τη συναισθηματική και την ηθική τους κενότητα. Ο Σκρουτζ κοιμήθηκε το βράδυ εκείνο ήσυχος. Τα πνεύματα δεν τον επισκέφθηκαν ξανά. Το πρωί θα τα συναντούσε εκείνος.

Ο κόσμος  άκουγε, πικραινόταν  αλλά δεν αντιδρούσε πια

ΑΚΟΥΓΕ ο κόσμος κι απορούσε και πικραινόταν, γιατί ύστερα από σφικτή εισοδηματική πολιτική  χρόνων πολλών, ύστερα από παράλογη φορολόγηση και της ανάσας του ακόμη, ένιωθε το χέρι του φοροεισπράκτορα βαρύ στο σπίτι του, μέσα στην τσέπη του, στο κτήμα του. Κάποτε μακάριζαν τους έχοντες και τους κατέχοντες, άλλοτε βράβευαν τους οικονόμους προμηθείς, μα τώρα ευλογούσαν είτε εκείνους που κατασπατάλησαν την πατρική τους κληρονομιά σε απολαύσεις της στιγμής είτε όσους ανερυθρίαστα έκλεψαν το δημόσιο χρήμα.  Άκουγε ο κόσμος και πίστεψε πια ότι  οι καλύτερες μέρες ήταν εκείνες που πέρασαν. Οι εποχές που τη ζωή θεμελίωναν στέρεα κάποιες αρχές και αξίες και που θέριευαν  τα όνειρα στο παραγώνι του παραμυθιού.  Άκουγε ο κόσμος και δεν αντιδρούσε πια.

Πηγή: "ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ"