ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ : ΔΟΥΛΑ ΚΑΙ ΚΥΡΑ…

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΣΑΛΟΝΙ

ΔΟΥΛΑ ΚΑΙ ΚΥΡΑ… 

 

Της ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ

Σε σένα φίλη εργαζόμενη, σε σένα που είτε από οικονομική ανάγκη, είτε απ΄την επιθυμία σου για την κοινωνική σου ολοκλήρωση, απ΄το σπίτι βγήκες και στον μόχθο της βιοπάλης όρμησες, απευθύνεται η έρευνα αυτή.

Σε σένα που τις ίδιες με κείνον ευθύνες επωμίστηκες, την ισότιμη οικονομική συνεισφορά κατάφερες, μα που τόσο δουλόπρεπα από το μερίδιο των δικαιωμάτων παραιτήθηκες.

Γιατί λοιπόν όταν στο σπίτι επιστρέφεις, από τούτη την οντότητα σαν φυγάδας δραπετεύεις;

Μόνον εκείνος είναι κουρασμένος, ώστε στην κόχη του να σωριαστεί, το καφεδάκι με τους φίλους να απολαύσει, στο γήπεδο να πάει, στο φέις του να θρονιαστεί, γιατί ο καημένος… πρέπει να ψυχαγωγηθεί και το μεγάλο αφεντικό στις πλάτες σου να παίξει;

-Γυναίκα τις παντούφλες μου, γυναίκα το φαί, γυναίκα το πουκάμισο, γυναίκα μου γονατιστή.

Και τρέχεις εσύ η άμοιρη με το ένα χέρι στο παιδί, με ένα δεύτερο στο νεροχύτη, με το τρίτο στον κουβά, και με άλλα δέκα στης θυσίας το καθήκον, άλλο ένα οκτάωρο μονάχη σου να φορτωθείς, ώστε να γίνεις αρεστή στην επιβεβλημένη ανά τους αιώνες δική του υπεροχή.

Ενώ αυτός, το μπάνιο του θα πάρει, την κολόνια θα φορέσει και στο ‘’συμβούλιο’’ θα πάει, να πιει, να γελάσει, να φλερτάρει!

-Όχι, μην με περιμένεις το βράδυ για φαί. Δες λίγη τηλεόραση και πέσε μαζί με τα παιδιά νωρίς να κοιμηθείς.

Ενώ λοιπόν εσύ ενεργά συμβάλεις στης οικογένειας τα βάρη, έρχονται οι παλιές προκαταλήψεις μαζί με την αντρική αφιλοτιμία και εκμετάλλευση, να γίνονται αιτία να βρίσκεσαι συνειδητά, χίλια μίλια μακριά από την ανθρώπινη αξία σου.

Για σκέψου όμως, πόσο ποιο απελευθερωτικό για σένα και ποιο ανθρώπινο για κείνον θα ήταν η συμμετοχή σας, όχι μόνον στων υποχρεώσεων το βάρος, αλλά και στων δικαιωμάτων το αντίβαρο!

Αχ μωρέ γυναίκες, μήπως γι΄αυτήν την καταδίκη, φταίμε πιότερο Εμείς;

Η υποταγή μας, καρπός της αφοσίωσης προς τον αφέντη, μας αναγκάζει, εκείνον να υπηρετούμε, την συνείδησή του να χαΪδεύουμε και τον γαλουχημένο μαζοχισμό μας να εξυπηρετούμε.
Και όλες μαζί Εμείς, του Εαυτού μας οι Εξόριστες, την καταπιεσμένη μας ύπαρξη με την υποταγή μας να συνθλίβουμε, καθώς τα δικαιώματά μας φυγαδεύουμε και τον Αυτοεκτίμηση ξεπροβοδούμε.

Η υπερπροσφορά, πάντα με αγνωμοσύνη ανταμείβεται με της ψυχής την καρπαζιά.

Και σαν πέφτει το σκοτάδι, εκμηδενισμένος απ΄το δικό του αφεντικό, να του σηκώνεται του τσαμπουκά του ο πανικός και ολοένα…
‘’να σου πιάνει και τον ….’’

Τον ποιον? Για ξαναπές το αυτό? Α, καλά… με τους ευσεβείς σου πόθους κοιμάσαι ακόμη εσύ!!!
Αυτόν καλή μου ‘‘δούλα και κυρά’’, τον έχει πιάσει αλλού…γιατί εσύ, πώς να προλάβεις να το παίξεις θηλυκό?

‘’Να σου πιάνει τον εξάψαλμο’’ ήθελα να πω:

-Αμάν βρε γυναίκα….τι διάολο έκανες και είσαι πάλι κουρασμένη?

Έλα φιλενάδα, τώρα να σε δω!

-Τι έκανα άντρα μου, ρωτάς?
Αυτό που έπρεπε να κάνω από καιρό!

Την υποτέλεια της Ανοχής μου γκρέμισα,
Το πανωφόρι της δουλοπρέπειας έκαψα
και στον βωμό τους έστησα,
Τον ΑΥΤΟΣΕΒΑΣΜΟ!!!

Στις νεαρές εργαζόμενες μανούλες, απευθύνεται σήμερα το Λογοτεχνικό Σαλόνι, για να συνειδητοποιήσουν δίχως ενοχές, ότι τα ‘’ΘΕΛΩ’’ της βούλησης, της ψυχής και του κορμιού, δεν είναι αντρικά προνόμια, αλλά ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ!!!!

 

facebook/Μάριον Μίντση