Μεταμεσονύκτιος φόβος

Μεταμεσονύκτιος φόβος

Την επόμενη μέρα θα γίνει η μεγάλη σφαγή. Το ξέρεις, οσμίζεσαι το αίμα στον αέρα, βλέπεις ανοικτά κρανία, ματωμένους χιτώνες, κομμένα χέρια, ακρωτηριασμένα πόδια. Θα είναι η άλλη μέρα, αυτή που αποφάσισε ο Κριτής για το ποιοι θα χαθούν και ποιοι θα ζήσουν. Φαντάζεσαι το τοπίο, το γρασίδι έγινε κόκκινο, ξεκοιλιασμένοι άνθρωποι και άλογα, σπασμένα τουφέκια, ξιφολόγχες σκορπισμένες στο έδαφος. Είναι η μέρα της μεγάλης σφαγής.

Είσαι ξύπνιος, μετράς με αγωνία τον σφυγμό σου, μετράς τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα, σκέφτεσαι αν αύριο θα είσαι σε θέση να δεις τ΄ άστρα, να μιλήσεις στο φεγγάρι, ξέρεις … εκείνη τη βραδιά μετά τη σφαγή. Το κάτω χείλι σου τρέμει, έχεις ακόμη στο στόμα την πικρή γεύση του φτηνού κρασιού που ήπιες για να ξεχάσεις, να αφεθείς στον βοριά που παγώνει τα πάντα. Οι σταγόνες θα πήξουν γρήγορα, το αίμα θα κρυσταλλώσει, η πληγή θα σκεπαστεί με χιόνι. Δεν θα καταλαβαίνεις το κρύο, θα βρίσκεσαι τυλιγμένος με τον μαύρο μανδύα σε μια αγκαλιά που θα σου είναι οικεία, πολύ οικεία επειδή τη βίωσες σ΄ όλη σου τη ζωή. Μπροστά θα είναι η σειρά των αμίλητων προσώπων, βουβά, με άδειο βλέμμα, διαχρονικά ίδια, με κόγχες μαύρες χωρίς μάτια, θα ακολουθούν την πορεία, την πορεία του θανάτου.

Είσαι σε διέγερση, ξενυχτάς και μιλάς στο όπλο σου, το χαϊδεύεις, είναι το εργαλείο που σκορπά θάνατο μα σου χαρίζει τη ζωή. Σκέφτεσαι, σκέφτεσαι συνέχεια, είναι η ώρα μετά τα μεσάνυχτα. Η ώρα που όλοι οι φόβοι σου μαζεύονται και γίνονται κουβάρι από αγκάθια που σου ξεσκίζουν το μυαλό και την καρδιά. Είναι η ώρα που συναντάς το πεπρωμένο σου, η ώρα της σιωπής, η ώρα του μέγιστου φόβου. Ξέρεις ότι το σκοτάδι θα διαλυθεί, ο ήλιος θα ξαναανατείλει χωρίς να βοηθήσεις καθόλου, ξέρεις πως γι αυτά έχει φροντίσει άλλος, πιο επιδέξιος, πιο καλός μάστορας. Ξέρεις πως το φως θα είναι εκεί αλλά ξέρεις πως, ίσως, θα είναι η τελευταία φορά που θα μυρίσεις την ανάσα του, που θα γευτείς το ζεστό φιλί του. Θα δεις τη φύση, θα δεις, όμως, και τον άνθρωπο. Αυτό μπορεί να είναι στιγμιαίο, μπορεί να κρατήσει και μέχρι να ξανασκορπίσει το σκοτάδι. Αυτό εύχεσαι, να μπορέσεις να ξαναδείς το φως. Έστω για μια φορά ακόμη, αρκεί να περάσει η στιγμή του ολέθρου, η στιγμή της σφαγής.

Και τότε έρχεται η γαλήνη, μετά τα μεσάνυχτα αισθάνεσαι ήρεμος, χαλαρώνεις, εγκαταλείπεις το λιμάνι της αγωνίας. Τα πάντα θολώνουν, η μέθη της ύπαρξης σε λυτρώνει, ξεπερνάς τους πιο μύχιους φόβους σου, η απόφαση έχει παρθεί. Αύριο θα πολεμήσεις για τη ζωή σου, για να ξαναδείς το φως ακόμη μια μέρα. Ο φόβος εξαφανίζεται.

Η στιγμή μετά τον μεσονύχτιο φόβο είναι που αναδεικνύει τους ήρωες είπε ο Ναπολέων. Ξέρεις τώρα ότι αυτή η στιγμή ήρθε, ξέρεις πως θα δώσεις άλλη μια μάχη. Όμως δεν φοβάσαι πια. Ο άνθρωπος γεννιέται μαχητής. Τίποτε δεν μπορεί να του στερήσει αυτή την ιδιότητα. Αρκεί να περάσουν τα μεσάνυχτα. Φρόντισε να είσαι ξύπνιος, φρόντισε να ξεπεράσεις αυτόν τον φόβο, φρόντισε να παλέψεις για τη ζωή σου . Αύριο οι σφαίρες που θα ρίξεις πρέπει να βρουν τον στόχο, πρέπει να φοράς ατσάλινη πανοπλία, μα προπαντός να έχεις ξεπεράσει τον μεταμεσονύχτιο φόβο. Φρόντισε…

Αύριο θα ψηφίσεις, φρόντισε να μη γευτούν τα όρνια της σάρκες σου, φρόντισε να βγεις νικητής, να ξεπεράσεις τον εαυτό σου, να ξεπεράσεις τον φόβο σου.

Facebook/Stergios Manouras