Λάμπρος
Λιάπης, επάγγελμα νοσηλευτής
Όταν με ρωτάνε τί δουλειά κάνω
τους απαντώ, νοσηλευτής εδώ στο νοσοκομείο της πόλης.
- Α, δημόσιος υπάλληλος δηλαδή.
- Όχι, νοσηλευτής.
- Ποια η διαφορά; ρωτάνε.
- Πηγαίνετε σε ένα νοσοκομείο
και περάστε 8 ώρες δίπλα σε ένα νοσηλευτή κι ένα γιατρό. Μην κάνετε τίποτα. Απλά
καθίστε και παρακολουθήστε τους.
Καθίστε λίγο μακριά όμως
μην λερωθείτε από αίμα, πύον, εκκρίσεις, ούρα.
Φροντίστε να έχετε κοιμηθεί
καλά γιατί τη νύχτα εδώ δουλεύουν.
Κανονίστε να φυλάξει κάποιος
τα παιδία σας, γιατί εδώ είναι ώρα βάρδιας.
Περάστε απέναντι την όχθη
του Αχέροντα και φέρτε πίσω αγαπημένα πρόσωπα των συγγενών που σας κοιτάνε με αγωνία.
Φροντίστε να έχετε γερό στομάχι.
Πιείτε πολύ νερό πριν έρθετε,
γιατί εδώ μπορεί να μην προλάβετε να πιείτε γουλιά.
Κοιτάξτε καλά τί κάνουμε εδώ
με το σώμα, το μυαλό, την ψυχή μας.
Φορέστε μια προστατευτική ποδιά
γιατί τα δικά μας ρούχα πολλές φορές ματώνουν.
Έχετε υπομονή γιατί το περιστατικό
που ήρθε θέλει πολύωρη αντιμετώπιση.
Φοράτε γάντια. Αλλιώς κινδυνεύετε
από μεταδοτικές ασθένειες.
Παρατηρήστε την συνάδελφο
που κλείνει τα μάτια στο παιδάκι που ξεψύχησε στα χέρια της. Τί λέτε; Μπορείτε
να το κάνετε;
Μπορείτε να κάνετε όλα αυτά;
Η μόνη ομοιότητα με τους δημοσίους
υπαλλήλους είναι ότι κάθε μήνα πληρωνόμαστε (παίρνοντας μάλιστα πολύ λιγότερα από
άλλους).
Μερικοί καταλαβαίνουν τί
τους λέω.
Μερικοί δεν θέλουν να καταλάβουν.
Είναι και κάποιοι που κουνάνε
το κεφάλι τους αργά με μια έκφραση πικρής κατανόησης· μου δίνουν το χέρι τους
και σφίγγουν το δικό μου.
Γιατί εκείνοι το έχουν ήδη
ζήσει αυτό.
Είτε σαν ασθενείς, είτε
σαν συνοδοί
Αυτοί λοιπόν, οι λίγοι ή πολλοί,
είναι η αιτία που όταν θες να τα βροντήξεις όλα κάτω, σφίγγεις τα δόντια και προσώρας.
Δεν είναι όλη η κοινωνία σκάρτη.
Ούτε όλοι εμείς είμαστε άγγελοι.
Αλλά, αν τα βροντήξουμε όλοι
κάτω, τότε ποιος..........;
Λάμπρος
Λιάπης (εχθρός της πραγματικότητας).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου