HOMO TOURISTICUS

ΜΑΛΙΑ 2018 

Το άρθρο της Ελένης Βλάχου που θα διαβάσετε παρακάτω μιλάει για το επίπεδο του τουρισμού μας στα 1980. Διαβάζοντάς το και βιώνοντας εδώ στα Μάλια την εξέλιξη και τις βελτιώσεις που έγιναν αυτά τα χρόνια -και ιδίως τα τρία με τέσσερα τελευταία- δεν μπορώ παρά να είμαι αισιόδοξος για το τι θα ακολουθήσει.

Οι μαύρες μέρες του ’80 έχουν περάσει ανεπιστρεπτί καθώς οι ξενοδόχοι, οι εστιάτορες, η Δημοτική αρχή ακόμα και οι ιδιοκτήτες των μπάρ ενδιαφέρονται για το πώς θα βελτιώσουν την προσφορά τους ώστε ο  τουρίστας να φύγει ικανοποιημένος, να μεταφέρει στην πατρίδα του και στους φίλους του τις καλύτερες των εντυπώσεων και να επιστρέψει ξανά γνωρίζοντας ότι θα έχει την καλύτερη δυνατή φροντίδα.

Όσο για τους ξενοδόχους των μεγάλων και μικρών μονάδων έχω τα καλύτερα λόγια καθώς με το που κλείνει η τουριστική περίοδος ξεκινούν αμέσως για την προετοιμασία της επόμενης.

Αυτή τη στιγμή στα Μάλια, στο χώρο των ξενοδόχων επικρατεί ένας οργασμός επισκευών, βελτιώσεων και επεκτάσεων των τουριστικών μονάδων τους.  Όσο για την Δημοτική Αρχή και τους πολιτιστικούς συλλόγους ήδη έχουν αρχίσει οι σκέψεις και ο προβληματισμός για τις δράσεις της επόμενης χρονιάς. Άλλωστε η νέα σαιζόν αναμένεται να ξεκινήσει για κάποιους από τον Φεβρουάριο και για τους σχεδόν περισσότερους από τον Απρίλιο του 2019.

Ας τους ευχηθούμε λοιπόν καλή δουλειά καλό κουράγιο και δύναμη. Χειμώνας είναι θα περάσει.

HOMO TOURISTICUS... 1980

Γράφει η Ελένη Βλάχου

Φαίνεται λοιπόν πώς ο τουρισμός μας μπορεί, να μην κατάφερε να μάς πλημμυρίσει από ευτυχία ικανοποιώντας όλες τις ελπίδες πού του είχαμε εναποθέσει, κατόρθωσε όμως κάτι πολύ δυσκολότερο: να πλουτίσει τον ανθρωπολογικό μας χάρτη με ένα περίπου νέο είδος ανθρώπου, πού από όλες τις ανθρώπινες ιδιότητες έχει διατηρήσει μόνο μία: να κερδίζει· αλλά να κερδίζει όσο μπορεί περισσότερα προσφέροντας όσο μπορεί λιγότερα. Αυτή είναι η πιο γενική από τις διαπιστώσεις πού φέρνουν όσοι επιστρέφουν από τις διακοπές τους και από όσες φθάνουν στις εφημερίδες. Και αυτός ο ανθρώπινος τύπος ίσως αποδειχθεί μακροπρόθεσμα πώς θα είναι η πιο εμφανής από το πλήθος των επιρροών, των επιδράσεων και των... αναμνήσεων, πού θα μάς αφήσει τελικά αυτή η βιομηχανία τού τουρισμού, πού γεννήθηκε με την κοινωνία της αφθονίας, κορυφώθηκε μαζί της και λογικό είναι να την παρακολουθήσει και στη δύση της.

Είναι πολλές οι παραλλαγές αυτού τού... HOMO TOURISTICOUS: από τον παρόδιο αμπελοκαλλιεργητή, πού πουλάει τα σταφύλια του στους περαστικούς κάτι ακριβότερα από όσο πουλιούνται τα πολύ καλύτερα στα αθηναϊκά μανάβικα τού Κολωνακίου, έως τα μεγάλα και υπερπολυτελή συγκροτήματα, πού το μέγεθος τους συναγωνίζεται την εγκατάλειψη των εγκαταστάσεων τους και η... υπερπολυτέλειά τους γίνεται αντιληπτή μόνο στους τιμοκαταλόγους τους. Και ο χορός αυτός της αθλιότητας και της απάτης, από τον οποίο δεν απουσιάζει πάντοτε και η κρατική αβελτηρία, με διάφορες μονάδες και εκμεταλλεύσεις πού κρατεί στην εξουσία και στη διαχείριση της, πλουτίζεται και διανθίζεται με μια απίθανη ποικιλία ανεπάγγελτων επαγγελματιών της περιστάσεως, πού θα αναπτύξουν τις πολυποίκιλες δραστηριότητες τους κατά τις ημέρες και τις νύκτες τού τουριστικού διμήνου, αποφασισμένοι να κερδίσουν στο διάστημα αυτό τον πλούτο και την ευτυχία όχι μόνο για τα εξήντα εικοσιτετράωρα τού τουρισμού, αλλά και για τους υπόλοιπους δέκα μήνες τού ενιαυτού, κατά τους οποίους δεν είναι διατεθειμένοι να υποστούν τη... βάναυση κακουχία της εργασίας, αλλά θα τους περάσουν διαλογιζόμενοι και σχεδιάζοντας το προσεχές δίμηνο τού πλούτου και της ευτυχίας τους. Αυτή η δίμηνη δραστηριότητα για τη δεκάμηνη ραστώνη, σπονδυλική στήλη της τουριστικής μας πραγματικότητας, είναι η θερμοκοιτίδα μέσα στην οποία αναπτύχθηκε και εξακολουθεί να αναπτύσσεται ο ημέτερος HOMO TOURISTICOUS. Ποιος να τον βρει και ποιος να τον πολεμήσει εκεί μέσα...

Το τουριστικά μας προβλήματα δεν περιορίζονται βέβαια στην... άνθρωπολογική περιοχή μόνο· είναι και άλλα: σχετικά με την υγεία και τα υλικά των τεχνητών παραδείσων σχετικά με τη λεηλασία των βυθών και την αρχαιοκαπηλία· σχετικά με τις λεγεώνες των εποχουμένων, πού φθάνουν εδώ φέρνοντας ακόμη και τα τρόφιμα τους σχετικά με τις στρατιές των... αναξιοπαθούντων, πού φθάνουν εδώ χωρίς δεκάρα και για τους οποίους θα πρέπει το κράτος να δημιουργήσει στους συνοριακούς σταθμούς υπηρεσία βοηθείας· σχετικά με τις πολύγλωσσες εκείνες πινακίδες «Απαγορεύεται η κατασκήνωση», πού υψώνονται μέσα σε... δάση σκηνών και κατασκηνωτών και άλλα και άλλα ών ουκ έστιν αριθμός.

Τίποτε από όσα αναφέραμε δεν είναι νέο και τίποτε δεν είναι άγνωστο. Το μόνο νέο είναι πώς ο τουρισμός, πού μετακινεί κάθε χρόνο μάζες ανθρώπων μεγαλύτερες από όσες είχε μετακινήσει ολόκληρος ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος σε όλη τη διάρκεια του, αρχίζει να κάμπτεται υπό το βάρος της διεθνούς κρίσεως· και το εξίσου γνωστό είναι πώς η ανάγκη μας για το συνάλλαγμα του γίνεται ολοένα και μεγαλύτερη, για τους ίδιους λόγους. Αν λοιπόν οι αρμόδιοι μας κρίνουν πώς μάς χρειάζεται το τουριστικό συνάλλαγμα, ας μελετήσουν τα προβλήματα και ας τα αντιμετωπίσουν, ώστε να μη το χάσουμε σιγά - σιγά όλο και μάς μείνουν τελική ωφέλεια τα ξενοδοχεία και τα... δάνεια. Παράλληλα όμως προς αυτά, αν όχι πριν από αυτά, ας καθίσουν να μελετήσουν και να σκεφθούν πώς θα αντιμετωπίσουν αυτό το γνήσιο τέκνο τού τουρισμού, τον Τουριστικό Άνθρωπο, ο οποίος διατηρεί μόνο μία ανθρώπινη ιδιότητα: να κερδίζει χωρίς να προσφέρει· και γνωρίζει μόνο ένα ρήμα της ελληνικής γλώσσας: το εισπράττω. Η ραγδαία διάδοση αυτού τού HOMO TOURISTICOUS, ακόμη και σε περιοχές της χώρας όπου ήταν άγνωστος πριν τις επισκεφθεί ο τουρισμός, είναι ένα φαινόμενο πού πολύ θα πρέπει να μάς ανησυχεί....

Από την Καθημερινή 28.8.1980