Δημήτρης Βέργος : Ομαλή προσγείωση

Ομαλή προσγείωση

Γράφει ο Δημήτρης Βέργος

Έπειτα από ένα ταξίδι 10 ωρών με Jumbo της Ολυμπιακής από τη Νέα Υόρκη φτάσαμε στην Αθήνα. ο καιρός ήταν κλειστός από χαμηλή νέφωση με πολλές αναταράξεις, πράγμα σπάνιο για τον Αττικό ουρανό. Λόγω του traffic κάναμε μερικές βόλτες πάνω από το λεκανοπέδιο των Αθηνών, τελικά πήραμε την άδεια για προσγείωση και πιάσαμε στο διάδρομο. Η επαφή μας με το έδαφος ήταν ένα μεταξένιο θρόισμα, ούτε στρίγκλισμα τροχών δεν ακούστηκε.

Η ριβέρσα ακινητοποίησε το αεροπλάνο ομαλότατα και σε λίγο η φωνή του καπετάνιου ανήγγειλε: «ο κυβερνήτης κύριος Κατσιλέρος και το πλήρωμά του σας αποχαιρετούν ελπίζοντας ότι μείνατε ευχαριστημένοι από το ταξίδι. Ελπίζουμε ότι θα έχουμε την χαρά να σας υποδεχθούμε και πάλι στις πτήσεις μας κλπ, κλπ.». Ακολούθησε ένα θερμό χειροκρότημα από τους επιβάτες σαν επιβράβευση αυτών που είπε ο καπετάνιος.

Ο διπλανός συνεπιβάτης μου ένας ώριμος άντρας με ευγενική φυσιογνωμία που φαινόταν πολυταξιδεμένος γύρισε προς το μέρος μου και μου είπε «οταν χειροκρότησα είχα υπόψη μου όλους όσους σε μόχθησαν να γίνει το ταξίδι αυτό ασφαλές και ευχάριστο. Βλέπεις για να γίνει το μέλι όλο το μελίσσι εργάστηκε... άοκνα και μεθοδικά». Τα λόγια του με έβαλαν σε στοχασμούς, γιατί σπάνιοι είναι αυτοί που κάνουν τόσο ώριμες σκέψεις όσο ο διπλανός μου συνεπιβάτης. Θυμήθηκα το δικό μας μελίσσι που εργαζόταν νυχθημερόν στα υπόστεγα και έξω από αυτά με υπευθυνότητα.

Μηχανικοί σκαφαδόροι, ηλεκτρολόγοι ηλεκτρονικοί, υλικονόμοι αλλά και επιμελητές πτήσεων, τροφοδότες, αχθοφόροι και τόσοι άλλοι. Όμως και τι μακροχρόνια εκπαίδευση είχαν υποστεί αυτοί οι άνθρωποι για να κάνουν τη δουλειά που τους είχαν εμπιστευθεί γρήγορα και σωστά!  Οι σκέψεις μου δεν σταμάτησαν στο παρόν, πέταξαν και πήγαν πολλές δεκαετίες πίσω, τότε που η Πολιτική Αεροπορία έκανε τα πρώτα δειλά βήματα χωρίς εκπαίδευση χωρίς ειδικευμένα άτομα και χωρίς συντονισμό.

Οι ελάχιστοι αυτοί που έκαναν όλες τις δουλειές ήταν επώνυμοι και δακτυλοδεικτούμενοι ο μαστρο-Γιάννης ο μαστρο-Μανώλης και άλλοι. Όταν αυτοί απουσίαζαν μπορούσε να μείνει το αεροπλάνο στο έδαφος.

Και εμείς τα τσιράκια τους τότε λέγαμε ο μαστρο-Γιάννης ο Γαλανός «Θεός σχωρέστον» φτιάχνει αγγέλους. Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια. Η εταιρεία οργανώθηκε άριστα, έφτασε και ξεπέρασε σε οργάνωση μεγάλες εταιρείες.

Απόδειξη τούτου είναι ότι είχε το μεγαλύτερο δείκτη ασφάλειας πτήσεων. Όμως δεν ξεχνιούνται και οι παλιότεροι τεχνίτες, που με την ξεχωριστή δουλειά τους άφησαν μικρό ή μεγάλο έργο πίσω τους που ακόμα υπάρχει όπως τα υπόστεγα που σήμερα στεγάζουν τα αεροπλάνα της Αεροπλοΐας που συναρμολογήθηκαν από το Σάββα τον Τσιμέτα καλή του ώρα αλλά και ειδικά βοηθητικά κατασκευάσματα για τις Γενικές Επισκευές από το Στέλιο Λεβεντάκη και τόσους άλλους. Με αυτές μου τις σκέψεις όμως έμεινα ο τελευταίος επιβάτης στο Jumbo. Άρπαξα τις χειραποσκευές μου και έτρεξα στην αίθουσα αφίξεων όπου με χαρά είδα τους δικούς μου να με περιμένουν με αδημονία.

«Τα δικά μας φτερά» τ.175