Τα …τελευταία μέτρα και τα επόμενα

Εξαθλίωση και αφελληνισμός με κοινοβουλευτική έγκριση

Από όσα είδα πριν κάτι μέρες κανένας εθνοπατέρας δεν είχε αγωνία για το αν θα περάσουν τα τελευταία μέτρα από το κοινοβούλιο. Τα χαρτιά ήταν σημαδεμένα έτσι κι αλλιώς και οι εναλλακτικές λύσεις διαθέσιμες. Είχαν βέβαια κάποια αγωνία οι μαγαζάτορες για τα μαγαζιά τους, καθόσον μερικοί εθνοπατέρες (και εθνομητέρες) έχουν αρχίσει να νιώθουν κάπως άβολα και ψάχνουν πιο βολικό στασίδι σε γειτονικό μαγαζί (όπως λέμε Ανδρουλάκης).

Είναι αλήθεια ότι οι τρεις μαγαζάτορες του γκουβέρνου  (συνήθως λέγονται πολιτικοί αρχηγοί) χρειάστηκαν κάμποσες μέρες για να καταπιούν αμάσητη τη σαλάτα των κόκκινων γραμμών, των 18 σημείων και των 6 προϋποθέσεων, αλλά στο τέλος τα κατάφεραν, αφού προφανώς κάποιος τους ειδοποίησε ότι «η διαπραγμάτευση τελείωσε».

Έτσι, το τρίτο κατά σειρά «μνημόνιο» και ο προϋπολογισμός του 2013,  αφού εγκρίθηκαν από την πλειοψηφία του κοινοβουλίου (να μην ξεχνιόμαστε: έχουμε  κοινοβουλευτική δημοκρατία), ορίζουν πλέον την τύχη του λαού μας και της χώρας. Και την ορίζουν με ένα οδυνηρό τρόπο για το 80% περίπου των υπηκόων της, αφού το οδηγούν σε ακραία  φτωχοποίηση και ζοφερό μέλλον. Αυτό το ενδεχόμενο όχι μόνο δεν το αποκλείουν οι κυβερνητικοί συνεταίροι που υπερψήφισαν μνημόνιο και προϋπολογισμό, αλλά έριξαν πολλές δραματικές κορώνες κατά τις ομιλίες τους,  διαβεβαιώνοντας ότι καταλαβαίνουν τον πόνο του κόσμου, ότι συμπάσχουν, ότι δεν γίνεται αλλιώς και ότι ελπίζουν πως στο τέλος θα υπάρξει  …ανάπτυξη. Το πόσο συμπάσχουν ήταν απολύτως φανερό στο τέλος και των δύο ψηφοφοριών, όταν στριμώχνονταν για να κάνουν συγχαρητήριες χαιρετούρες και υποκλίσεις στους μαγαζάτορες με διάπλατα χαμόγελα επιτυχίας! Το γιατί αντάλλασσαν συγχαρητήρια χασκογελώντας, σε μένα τουλάχιστον, δεν κάνει εντύπωση.

Οι απέναντι τώρα (η αντιπολίτευση ντε) έκαναν κάποια γυμναστική στα ασκέρια των κυβερνητικών μαγαζιών με ονομαστικές ψηφοφορίες, έβγαλαν πύρινους αντιμνημονιακούς λόγους  (σε άδεια αίθουσα συνήθως) και στο τέλος μετρήθηκαν και βγήκαν λειψοί. Αλλά αυτά έχει η … κοινοβουλευτική δημοκρατία. Υπομονή μέχρι τις επόμενες, κάποιες επόμενες τέλος πάντων εκλογές. Όχι δεν τους αθροίζω με το στανιό, γιατί φυσικά και δεν αθροίζονται. Έχουν τις διαφορές τους που προφανώς είναι πολύ σημαντικές γι’αυτούς αλλά αυτή η διαφορετικότητα δεν φαίνεται να επηρεάζει το 80% του λαού που οδηγείται κατά διαόλου. Αλλά δεν μπορώ να μη σκέφτομαι ότι κανένας από δαύτους δεν διανοήθηκε να εγκαταλείψει  τον «ναό της δημοκρατίας» εν σώματι και να βγει απέξω να ενωθεί με τον απλό κόσμο αφήνοντας τους κυβερνητικούς μαγαζάτορες να τραγουδάνε μόνοι τους (να ψηφίζουν εννοώ) το άσμα του μνημονίου και του προϋπολογισμού. Κοινοβουλευτική ευπρέπεια ή μήπως θεολογική προσήλωση σε ένα πολιτικό μοντέλο που ψοφολογάει, έστω κι αν είναι να ψοφολογήσουν μαζί του; 

Ο λαός στη γωνία

Αναρωτιούνται μετά οι αριστεροί μου φίλοι γιατί ο λαός δεν κινητοποιείται.  Τη μια, λέει, φταίνε τα μέσα μαζικής μεταφοράς που έχουν απεργία. Την άλλη φταίνε οι προβοκάτορες και οι μπάτσοι που ρίχνουν χημικά. Πάντα κάποιος άλλος φταίει αλλά  πάντως όχι οι πολιτικές τους. Τους αθροίζω;  Όχι βεβαίως, γιατί φυσικά και δεν αθροίζονται, ενώ αυτή η μη άθροισή τους καθόλου δεν εμποδίζει το 80% του λαού να πηγαίνει κατά διαόλου.  Και πώς δηλαδή να αθροιστούν; Οι μεν στην Ομόνοια και οι δε στο Σύνταγμα. Είτε συντεταγμένοι οι μεν είτε ασκέρι οι δε,  οι «απεργιακές» εξορμήσεις τους φέρνουν κάπως σε ημερήσιες σχολικές εκδρομές. 

Κανείς τους δεν φαίνεται να εκφράζει προβληματισμό  (φωναχτά τουλάχιστον)  μπας και ο λαός έχασε πλέον τελείως την εμπιστοσύνη του στο «οργανωμένο» κίνημα.  Μπας και κατάλαβε πως τίποτα καλό δεν μπορεί να περιμένει από κόμματα, αποκόμματα και ποδηγετημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Μπας και οδηγήθηκε στο να περιμένει κάθε τέσσερα την ώρα των εκλογών για να «διορθώσει» την ψήφο του. Μετά, δικαίως,  έρχεται ένα γομάρι που παριστάνει τον εκπρόσωπο του τρίτου κυβερνητικού μαγαζάτορα και φορώντας ένα εντελώς σαλιάρικο τσανακογλύφτικο χαμόγελο αμολάει στο γυαλί το βαθυστόχαστο συμπέρασμά του  «αναρωτηθήκατε γιατί ο κόσμος δεν συμμετέχει στις κινητοποιήσεις έξω από τη Βουλή; Γιατί καταλαβαίνει  την αναγκαιότητα να ληφθούν αυτά μέτρα για να μη βουλιάξει η χώρα».

Τέλος πάντων τη δουλειά τους κάνουν οι άνθρωποι. Ο καθένας ό,τι έχει πουλάει και το κακό είναι ότι φαίνεται να υπάρχουν ακόμα πολλοί αγοραστές. Οι κυβερνητικοί μαγαζάτορες σκίζουν τα ρούχα τους ότι «αυτά τα μέτρα είναι τα τελευταία», κάνοντας γαργάρα το γεγονός ότι αυτά τα μέτρα περιέχουν και επόμενα, αφού προβλέπουν ότι για κάθε υστέρηση «στόχων» θα λαμβάνονται αυτόματα «ισοδύναμα» μέτρα περικοπών. Οι αντικυβερνητικοί μαγαζάτορες (όλοι) κραυγάζουν ότι πρόκειται να ληφθούν και άλλα μέτρα στο μέλλον, ότι πρόκειται να υπογραφούν και άλλα μνημόνια, κλείνοντας  με νόημα το μάτι στους αγανακτισμένους για τις επόμενες εκλογές.

 

Μύωπες ή απλώς πολιτικάντηδες;

Αν κανείς γυρίσει κάνα δυο χρόνια πίσω, εύκολα θα διαπιστώσει πως όλοι οι κοινοβουλευτικοί σχηματισμοί (κόμματα και αποκόμματα) είτε διαβεβαίωναν πως «αυτά είναι τα αναγκαία μέτρα και δεν πρόκειται να ληφθούν άλλα», είτε τσίριζαν ότι «τα μέτρα είναι αναποτελεσματικά, γιατί οδηγούν στην ύφεση» και αντιπρότειναν κάτι παπαρολογίες Ζάππειο 1 & 2, είτε έβαζαν διαχωριστικές γραμμές, κόκκινες γραμμές, προϋποθέσεις, σημεία (και τέρατα), είτε (ακόμα χειρότερα) διαβεβαίωναν σε όλους τους τόνους ότι δεν πρόκειται να περάσουν στο λαό τέτοια μέτρα. Κάποιοι μάλιστα έφταναν να μιλάνε για γενικευμένη εξέγερση αν πειραχτούν μισθοί, μεροκάματα και εργασιακά δικαιώματα. Ετούτοι δηλαδή οι τελευταίοι (γιατί αυτοί και μόνο με ενδιαφέρουν ακόμα) ούτε λίγο ούτε πολύ περνούσαν στον κόσμο του μισθού, του μεροκάματου και της σύνταξης την αυταπάτη ότι  η άρχουσα πολιτική τάξη με τίποτα δεν θα μπορούσε να φτάσει στο σημείο να απειλήσει μισθούς, μεροκάματα, συντάξεις και εργασιακά δικαιώματα, αφού μια τέτοια απόπειρα θα οδηγούσε σε γενικό ξεσηκωμό.  Αυτή η πολιτική μυωπία της αριστεράς μου φέρνει στο νου τις πολιτικές αναλύσεις που έκανε (η προηγούμενη γενιά της) το ᾿66- ᾿67, που «τεκμηρίωναν» ότι δεν υπάρχει  πιθανότητα επιβολής στρατιωτικής δικτατορίας (με αποτέλεσμα να πιαστούν άπαντες στον ύπνο).  Ελπίζω να μην έχει λάκκο η φάβα…

Και ελπίζω να μην έχει λάκκο, γιατί θεωρώ τουλάχιστον παράδοξο ένας καθημερινός  άνθρωπος σαν την αφεντιά μου, ένας άνθρωπος ολιγογράμματος πολιτικά, πλην αόκνως σκεπτόμενος,  αν και  επί  10ωρο καθημερινά και επί εφτά μέρες τη βδομάδα εργαζόμενος, να έχει με απόλυτη σαφήνεια και ακρίβεια διατυπώσει σε χρόνο περίπου ανύποπτο  ό,τι σήμερα συμβαίνει και οι πολιτικοί στοχαστές της αριστεράς να ...εκπλήσσονται.

Παρακάτω βάζω δύο διαφάνειες από μια παρουσίαση που έκανα σε επαγγελματικό περιβάλλον τον Φλεβάρη και το Μάρτη του 2010 με θέμα «Στόχος η επιβίωση». Εννοείται πως δεν είχα «πολιτικό» ακροατήριο, αλλά συνεργάτες και στελέχη της επιχείρησης στην οποία βιοπορίζομαι. Προσπάθησα να περιγράψω σε επικεφαλίδες τα μελλούμενα και να τα στηρίξω με κάποια  προφορική ανάλυση, σε μια περίοδο (φυσικά προ ΔΝΤ και Σια) που ακροθιγώς άρχιζε μια κουβέντα περί «κρίσης», ενώ οι αγροτικές συντάξεις μόλις είχαν πάρει 30 ευρώ αύξηση ένεκα του δόγματος «λεφτά υπάρχουν».

 Είναι προφανές ότι αν κάποιος διαβάσει τις παραπάνω εκτιμήσεις – προβλέψεις, συνυπολογίζοντας τον χρόνο που έγιναν και λαμβάνοντας υπόψη του ότι δεν προέρχονται από κάποιο πολιτικό αναλυτή, οικονομολόγο  ή έστω πολιτικό αλλά από ένα καθημερινό άνθρωπο, δεν μπορεί παρά να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι «υπεύθυνοι»» κυβερνήτες, συγκυβερνήτες και αντικυβερνήτες («αντιπολίτευση»)  ήξεραν παρά πολύ καλά τι μέλει γενέσθαι.  Η εκδοχή ανικανότητας ή πολιτικής αφέλειας δεν παίζει κατά τη γνώμη μου ούτε με ένα στα χίλια. Αλλά τότε γιατί προσανατόλιζαν (και συνεχίζουν κατά κάποιο τρόπο να το κάνουν) τον λαό πως αυτά τα μέτρα δεν πρόκειται να περάσουν γιατί θα γίνει γενική εξέγερση; 

Ξανακοιτάζοντας πάντως αυτές τις προ τριετίας προβλέψεις καταλαβαίνω (θυμάμαι κιόλας) πως ήταν διατυπωμένες με σχετική μετριοπάθεια, ώστε να μη δημιουργούν πανικό σε εκείνους στους οποίους  απευθύνονταν, που ήταν καθημερινοί (κανονικοί δηλαδή) εργαζόμενοι άνθρωποι. Καταλαβαίνω επίσης πως και ο ίδιος διατηρούσα κάποιες επιφυλάξεις ως προς το μέχρι που μπορεί να φτάσει  η αδηφάγος μανία της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας συμπεριλαμβανομένων των εγχώριων ολιγαρχών και των πολιτικών ενεργούμενων τους. 

Για παράδειγμα η διατύπωση περί γενικευμένης παροχής επιδόματος φτώχειας γύρω στα 400 ευρώ το μήνα ήταν μια μάλλον αισιόδοξη πρόβλεψη. Όχι ότι δεν θα συμβεί αλλά θα είναι ύψους πολύ μικρότερου. Δεν ξέρω αν οι εθνοπατέρες (και οι εθνομητέρες βεβαίως) πρόλαβαν  αυτή τη φορά να διαβάσουν το πολυσέλιδο κείμενο του «3^ου μνημονίου», πριν το ψηφίσουν ή το καταψηφίσουν στη βουλή. Εικάζω πως οι περισσότεροι δεν μπήκαν στο κόπο. Η αφεντιά μου πάντως που προσπάθησε να το κάνει μια ανάγνωση είδε μεταξύ άλλων και την πρόβλεψη (υπήρχε τουλάχιστον στο αρχικό κείμενο)  ότι «από το 2014 προβλέπεται η γενική παροχή ελάχιστου  κοινωνικού εισοδήματος» !!! Νάτο λοιπόν και το γενικό επίδομα φτώχειας !!! Το ότι δεν ακούστηκε (τουλάχιστον δεν έπεσε στην αντίληψή μου) καμία αναφορά σε αυτό το θέμα κατά τη «συζήτηση» στη βουλή μήτε από συγκυβερνήτες μήτε από αντικυβερνήτες σημαίνει ότι όλοι ήταν αδιάβαστοι, γιατί αλλιώς δεν μπορεί παρά να σημαίνει ότι άπαντες  ομοθυμαδόν ρέπουν προς τα φτηνά ηρεμιστικά.

Εν πάση περιπτώσει το ουσιώδες ζήτημα –τουλάχιστον όπως εγώ το καταλαβαίνω– δεν είναι η ορθότητα ή μη αυτών των προβλέψεων που εκ του αποτελέσματος αποδεικνύονται έως απόλυτα ακριβείς (αν και δεν είναι δική μου δουλειά να τις κάνω). Το ζήτημα είναι πως ακόμα και εκείνοι που είχαν τη δυνατότητα να ακούσουν αυτές τις προβλέψεις (οι περισσότεροι για την ακρίβεια)  δεν τις πήραν στα σοβαρά,  είτε γιατί νόμισαν πως κάποιους άλλους αφορούσαν, είτε τις υποτίμησαν εντελώς γιατί πιθανώς σκέφτηκαν  ότι κάποιο συμφέρον με κατηύθυνε να τις διατυπώσω, προτιμώντας  να πάρουν  πιο βολική «γραμμή» από τις συστημικές τηλεοπτικές συζητήσεις στις οποίες  παγίως  διατυπώνονται  προβλέψεις του τύπου «ο καιρός προβλέπεται αίθριος με βροχές και πιθανές καταιγίδες». Ό,τι και αν ισχύει, αυτό που εν τέλει προκύπτει είναι πως  το πολιτικό σύστημα  έτσι κι αλλιώς θριάμβευσε, αφού για μια ακόμα φορά παραπέμπει πειστικά (εκ του αποτελέσματος) την όποια λύση στις επόμενες εκλογές, ενώ την ίδια στιγμή αγνοεί βάναυσα τη στοιχειώδη κοινοβουλευτική λειτουργία νομοθετώντας μέσω προεδρικών διαταγμάτων.

http://ebloko.blogspot.gr/2012/11/blog-post.html#more

από facebook Λεφτά υπάρχουν