Το απύθμενο πολιτικό θράσος του Κώστα Σημίτη

Το απύθμενο πολιτικό θράσος του Κώστα Σημίτη

Και μόνο από τα αποσπάσματα του τελευταίου βιβλίου του Κ. Σημίτη –όπως τα αναδεικνύουν οι διαχρονικοί υποστηρικτές του «βαρόνοι» των μίντια– προκύπτει ότι βασικό του πολιτικό χαρακτηριστικό υπήρξε, και παραμένει, το απύθμενο πολιτικό θράσος.

Υπενθυμίζεται, προς επεξήγηση της εφεξής ανάλυσης, ότι το πολιτικό θράσος έχει δύο, κατά βάση, όψεις. Η πρώτη του, ας την πούμε συγκεκαλυμμένη, συνίσταται στο «να λουφάρεις όταν δεν σε παίρνει». Και για να μην επανερχόμαστε σ' αυτό, αρκεί η ανεκδιήγητη στάση του Κ. Σημίτη όταν σύμπασα η «Δημοκρατική Άμυνα» αποχώρησε από το ΠΑΣΟΚ, με μόνο αυτόν να παραμένει στο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις του προς τους συντρόφους του. Το θυμάται καλά π.χ. ο Νίκος Κωνσταντόπουλος. Και, φυσικά, δεν το ξέχασε ποτέ ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος πίστευε για τον τότε υπουργό του ότι ήταν εκπρόσωπος της λογικής όχι της «αλεπούς», αλλά της «νυφίτσας».

Ας μην ασχοληθούμε εδώ, για λόγους δημοσιογραφικής οικονομίας, με τις αντιφάσεις του Κ. Σημίτη ως προς τον Γιώργο Παπανδρέου. Δική του επιλογή ήταν, μετά την αλήστου μνήμης συνάντηση στην οδό Αναγνωστοπούλου. Και μάλιστα με την πιο αντιδημοκρατική διαδικασία επιλογής πολιτικού διαδόχου που γνώρισε ο τόπος. Ωχριά μπροστά σ' αυτό η «θεωρία του κηπουρού», που είχε εφεύρει ο μακαρίτης καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου Σγουρίτσας για να στηρίξει τις επιλογές πρωθυπουργών από το παλάτι. Και ας μην ασχοληθούμε επίσης με τις συκοφαντίες –δεν είναι ανακρίβειες, είναι πραγματικές συκοφαντίες– κατά του Κώστα Καραμανλή για το έλλειμμα και το χρέος. Μέχρι και ο Αλέξης Τσίπρας στη Βουλή απάντησε στον Κ. Σημίτη ότι το χρέος είναι δικό του τέκνο, και μάλιστα γνήσιο. Το γιατί δεν το είπε και ο πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς –ως ώφειλε–, είναι «άλλου παπά Ευαγγέλιο».

Ας έλθουμε λοιπόν στο προκείμενο ως προς τις συγκεκριμένες πτυχές του πολιτικού θράσους του Κ. Σημίτη. Επικρίνει άλλους, όταν εκείνος οφείλει να απολογείται πολιτικώς –ας είναι καλά ο νόμος περί ευθύνης υπουργών για το ποινικό σκέλος– κυρίως για τα εξής:

• Στον τομέα των εθνικών θεμάτων ο Κ. Σημίτης θα ’πρεπε να έχει χάσει αιωνίως τον ύπνο του για τη «νύχτα των Υμίων» και τα «ευχαριστήρια» προς τους Αμερικανούς. Τα οποία, φυσικά, δεν τον έσωσαν από την αποπομπή του. Όπως επίσης θα 'πρεπε να λογοδοτήσει για τις «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο, που κληροδότησαν στην έρμη Ελλάδα οι πολιτικώς άθλιοι χειρισμοί του στη Μαδρίτη και το Ελσίνκι. Και όχι τίποτ' άλλο, τα βάζει με τον Κώστα Καραμανλή ο οποίος, αν μη τι άλλο, και παρά τα λάθη του, όχι μόνον είπε ένα «όχι» στο Σχέδιο Ανάν, ύψωσε ένα «veto» στο Βουκουρέστι και αναπροσανατόλισε την ενεργειακή μας πολιτική προς όφελος της οικονομίας και του τόπου, αλλά διόρθωσε τις «γκρίζες ζώνες» με το «Σύμφωνο για τη Μετανάστευση και το Άσυλο» του Οκτωβρίου του 2008 στο Παρίσι.

• Κυρίως όμως ο Κ. Σημίτης θα 'πρεπε, κυριολεκτικώς, να κρύβεται ως προς την εσωτερική και ιδίως την οικονομική και περί διαφάνειας πολιτική του, όταν:

– Ήταν αυτός που, έπειτα από «ανεξήγητες» καθυστερήσεις, «έκλεισε» το δεύτερο Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης με «προγραμματικές συμβάσεις» της τελευταίας στιγμής –δήθεν για να μη χαθούν τα κοινοτικά κονδύλια– προς όφελος του γνωστού και μη εξαιρετέου «εθνικού προμηθευτή». Οι γερμανικές ρίζες δεν ξεχνιούνται, τι να κάνουμε; «Πες αλεύρι, η Siemens σε γυρεύει»!

– Ήταν αυτός που, μαζί με τους οικονομικούς και άλλους αρμόδιους υπουργούς του, υπέθαλψε και ανέχθηκε το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου. Της μεγαλύτερης δηλαδή χρηματοπιστωτικής ληστείας, που οδήγησε και στη μεγαλύτερη και πιο σκοτεινή αναδιανομή πλούτου που γνώρισε η Ελλάδα. Και που προετοίμασε το έδαφος για τη σημερινή οικονομική κατάρρευση της χώρας. Θυμάται, άραγε, ο Κ. Σημίτης με ποιο σύνθημα κατέβηκε στις εκλογές του 2000; Ναι ή όχι το δικό του ΠΑΣΟΚ κέρδισε –όπως, και αν, κέρδισε– τις εκλογές αυτές ως το «Κόμμα του Χρηματιστηρίου»; Και τώρα διάφοροι κονδυλοφόροι της δημοσιογραφίας οικτίρουν τον Ανδρέα Παπανδρέου και όχι τον Κ. Σημίτη…

– Ήταν αυτός που έβαλε την Ελλάδα στην ΟΝΕ και το ευρώ, μάλιστα μ' έναν χρόνο καθυστέρηση και με ψευδή στοιχεία. Τα swaps της Goldman Sachs –με σύμβουλο τότε τον σημερινό «τσάρο της οικονομίας» Γ. Στουρνάρα– μαρτυρούν αψευδώς. Και το κυριότερο, όρισε την ισοτιμία της δραχμής προς ευρώ σε ένα επίπεδο το οποίο από την αρχή υπονόμευσε την πορεία της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Αυτό, κυρίως, πληρώνουμε τώρα. Είτε το θέλει είτε δεν το θέλει.

– Ήταν αυτός που «έκρυβε» το έλλειμμα της οικονομίας μας με αλχημείες, έτσι ώστε η επιτήρηση της Ελλάδας να αρχίσει από το 2003. Και ύστερα διαμαρτυρόταν για την απογραφή του Γ. Αλογοσκούφη…

– Ήταν αυτός που οδήγησε στην κρίση χρέους, η οποία αφάνισε τη χώρα. Τα πολιτικά ψεύδη του δεν πρόκειται να κρύψουν την αλήθεια, τώρα που έρχεται η ώρα της Εξεταστικής Επιτροπής για την Οικονομία. Που σίγουρα θα συσταθεί. Αλίμονο αν υπάρξουν «όχι».

• Και ας φθάσουμε στην πιο μεγάλη, την πιο τρανταχτή αλήθεια: Ήταν αυτός που υπέγραψε, ως πρωθυπουργός και επικεφαλής είτε της Κυβερνητικής Επιτροπής είτε του ΚΥΣΕΑ, όλες τις εγκληματικές συμβάσεις διαπλοκής και διαφθοράς, για τις οποίες έχει διεθνώς διασυρθεί η Ελλάδα. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τις συμβάσεις της Siemens; Της MAN; Του ΟΣΕ; Του C4I; Των υποβρυχίων που γέρνουν; Όσοι είναι στις φυλακές Κορυδαλλού και όσοι διώκονται δεν ήταν υπουργοί του; Και μόνον ο Άκης Τσοχατζόπουλος έχει ευθύνη; Μόνον ο Γιάννος Παπαντωνίου είναι ύποπτος; Ο Κ. Σημίτης, ως πρωθυπουργός και πρώτος υπογράφων, δεν γνώριζε; Δεν άκουγε; Τι ήταν δηλαδή, «η αθώα παιδούλα» της πολιτικής που την παραπλάνησαν; Τυχαίο ήταν ότι πίσω από αυτές τις συμβάσεις απύθμενης διαφθοράς και διαπλοκής ήταν η «μήτρα» της διεθνούς διαπλοκής, η Γερμανία, με αιχμή του δόρατος την παγκοσμίως πια γνωστή για τη διαπλοκή της Siemens; Η Γερμανία που τον είχε και τον έχει πάντα εκλεκτό της. Η Γερμανία που θέλει σήμερα να «βάλει πόδι στην Ελλάδα» και να καθορίσει τις πολιτικές της τύχες με πολιτικά πρόσωπα της δικής της επιλογής;


«Ξεχάσαμε» κάτι: Ότι άλλο, και όχι δευτερεύον, χαρακτηριστικό του είναι η πολιτική δειλία. Και αυτή εκφράζεται από πλευράς Κ. Σημίτη στο πρόσωπο του πιο στενού του συνεργάτη, του Θόδωρου Τσουκάτου. Είναι τοις πάσι γνωστό ότι ο Θόδωρος Τσουκάτος έπαιρνε χρήματα από τη Siemens, κατά λογική ακολουθία λόγω της σχέσης των αδελφών Σημίτη με τη Γερμανία, για την ενίσχυση του ΠΑΣΟΚ. Και τα έδινε όλα στο ΠΑΣΟΚ. Ας ρωτήσουν τον τότε αρμόδιο Κ. Σκανδαλίδη. Κι όμως, ο Θ. Τσουκάτος είναι υπόλογος στη Δικαιοσύνη, ενώ ο «μέγας και πολύς» Κ. Σημίτης «σιωπά αδημόνως».

Ύστερα απ' αυτά έχει ή δεν έχει δίκιο ο Διονύσης Χαριτόπουλος, ο οποίος στο «Εγχειρίδιο Βλακείας» (παράγραφος 75) ζωγραφίζει, εμμέσως πλην σαφώς, τον Κ. Σημίτη ως «το υστερικό τυπικό και λιγόλογο ανθρωπάκι που οχυρώνεται καχύποπτο προς όλους πίσω από ένα προσωπείο σοβαρότητας και σπουδαιότητας»; 


http://www.paron.gr/