ΜΙΣΑ-ΜΙΣΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΦΟΡΙΑ

Φόροι, έτσι χωρίς πρόγραμμα

Του Σήφη Πολυμίλη

Εδώ και δύο χρόνια, από το πρώτο μνημόνιο, ξέραμε ότι η φορολογική μεταρρύθμιση αποτελούσε μια από τις βασικές προϋποθέσεις που έθετε η τρόικα. Φυσικά δεν έγινε τίποτε επί της ουσίας, παρά μόνο μια γενικευμένη επιβολή φόρων. Φτάσαμε στο τρίτο μνημόνιο και βέβαια πρέπει να ψηφίσουμε νέο φορολογικό νόμο για να πάρουμε τον Ιανουάριο την επόμενη δόση. Η συνταγή και πάλι γνωστή. Αντί να δούμε τι κάνουμε στραβά, πώς θα αναδιοργανωθούν οι φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί, πώς θα περιοριστεί, τουλάχιστον, η φοροδιαφυγή, αυξάνουμε απλώς τους φόρους και όποιος αντέξει. Καμία ουσιαστική μεταρρύθμιση, απλώς εισπρακτική λογική για να εξασφαλιστούν 2,5 δισ. επιπλέον, όπως προβλέπει η συμφωνία με την τρόικα... Αντί για ένα απλό φορολογικό σύστημα, ένα ακόμη πιο σύνθετο, άρα πιο ευεπίφορο σε παρανομίες...

 

Οπως αποκάλυψε ο κ. Ράπανος, πέρυσι εκδόθηκαν 251 εγκύκλιοι για φορολογικά θέματα. Μια εγκύκλιος δηλαδή για κάθε εργάσιμη μέρα! Που αναπόφευκτα η μια αναιρούσε ή διόρθωνε την άλλη αφήνοντας απίστευτα περιθώρια για λαθροχειρίες και παρανομίες... Ουσιαστικό αποτέλεσμα περίπου μηδέν. Τα ίδια και με τη φοροδιαφυγή. Συλλήψεις επωνύμων και μη αλλά ελάχιστα έσοδα στον κρατικό κορβανά. Οχι γιατί δεν υπάρχει αντικείμενο, αλλά γιατί δεν υπάρχει οργάνωση και η μία υπηρεσία δεν γνωρίζει τι κάνει η άλλη. Κυρίως όμως γιατί δεν υπάρχει η επιμονή και η βούληση να οργανωθεί επιτέλους σωστά ένα ζωτικό κομμάτι της κρατικής μηχανής την ώρα που οι πάντες αναγνωρίζουν ότι η παραοικονομία και η φοροδιαφυγή ζουν και βασιλεύουν. Κι όμως, εδώ και χρόνια δεν έχει γίνει μια σοβαρή έρευνα, μια ουσιαστική μελέτη, έστω με δάνεια από την εμπειρία άλλων χωρών, για το τι και πώς πρέπει να αλλάξει στη φορολογία, πώς θα κλείσει η μαύρη τρύπα της φοροδιαφυγής.

 

Το 1999 για παράδειγμα, λίγο προτού μπούμε στο ευρώ, οι καταθέσεις στις τράπεζες έφταναν τα 21 τρισ. δραχμές. Το 2009, στην αρχή της κρίσης, προτού αρχίσει η φυγή στο εξωτερικό, έφταναν τα 250 δισ. ευρώ, δηλαδή 80 και κάτι τρισ. σε δραχμές. Μέσα σε μια δεκαετία δηλαδή ο ιδιωτικός πλούτος τετραπλασιάστηκε. Χωρίς να υπολογίσουμε μάλιστα και τις επενδύσεις σε ακίνητα ή άλλα αγαθά που εκτινάχθηκαν αυτή την περίοδο. Φυσικά τα φορολογικά έσοδα παρέμειναν αναλογικά στα ίδια χαμηλά επίπεδα και προέρχονταν κυρίως από τη φορολογία μισθωτών και συνταξιούχων... Αν ένα μικρό μέρος αυτών των εισοδημάτων και αυτού του πλούτου είχε φορολογηθεί είναι προφανές ότι δεν θα ήμασταν σήμερα σε αυτό το χάλι...

 

Για μια φορά ακόμα κοιτάμε το δέντρο και όχι το δάσος. Τρέχουμε - καλώς - για να καλύψουμε τις δεσμεύσεις απέναντι στους δανειστές. Τρέχουμε όμως χωρίς σχέδιο, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς προοπτική. Αντί για πραγματικές μεταρρυθμίσεις καταφεύγουμε και πάλι σε μπαλώματα. Για να διαπιστώσουμε μετά από λίγους μήνες ότι τίποτε δεν έχει αλλάξει, ότι τα έσοδα δεν αυξάνονται, ότι πρέπει να μπουν κι άλλοι φόροι για να καλύψουμε τις τρύπες που αναπόφευκτα θα έχουν δημιουργηθεί, καθώς ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού έχει εξαντλήσει τη φοροδοτική του ικανότητα...

 

http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=486640