Η ΚΟΡΗ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

Το α/φ "ΚΟΡΗ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ" της αεροπορικής εταιρείας HELLAS

και το τότε πλήρωμα

Η ΚΟΡΗ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

Καλώς  την...

Γράφει ο Χρήστος Φακίνος

Έρχεται από το απώτερο παρελθόν για να μας  συγκινήσει και διηγηθεί  το τι τράβηξαν οι τότε συμπατριώτες, για να δημιουργήσουν την μεταπολεμική Πολιτική Αεροπορία στο τόπο μας.

1947: Πολύ δύσκολοι καιροί, για τους  Έλληνες αλλά ακριβώς όπως πάντα, στα δύσκολα διαπρέπουν.  Έτσι και εδώ παρ όλες τις αντιξοότητες άριστα τα κατάφεραν όπως τα περιγράφει στο βιβλίο του «Δημόσιες Μεταφορές» ο αείμνηστος συνάδελφος ιπτάμενος μηχανικός Θανάσης Παπαγεωργίου.

Μια ανατριχίλα ψυχής ενός παθιασμένου ανθρώπου για τις πτήσεις ήταν η αιτία. Μία ανάγκη που τον καλούσε να περιγράψει όσο πιο πολλά μπορούσε για την Πολιτική Αεροπορία, ιδιαίτερα εκείνη την δύσκολη μεταπολεμική εποχή. Να καταγράψει γεγονότα που δεν τα κράτησε "ως αχρείος" να θαφτούν μαζί του στην γη, αλλά τα μετέδωσε απλόχερα για να απλωθούν και καρποφορήσουν.

Ήταν ο δάσκαλος όπως και οι εκατοντάδες άλλοι του κλάδου των μηχανικών. Αυτοί που μαζί με τις χιλιάδες των άλλων ειδικοτήτων της Πολιτικής Αεροπορίας, έμειναν για πάντα νέοι στις μνήμες μας. Ο χρόνος δεν μπόρεσε να τους αγγίξει, καθώς η ακτινοβολία, της ανεκτίμητης προσφορά τους για την δημιουργία της Πολιτικής Αεροπορίας στο τόπο, ξεπέρασε τον χρόνο και παραμένουν αιώνια ολοζώντανοι στις μνήμες μας.

Μηχανικός σύντροφος σε κείνη την προσπάθεια  σχετικά με ένα αμερικάνικο βομβαρδιστικό Β-24 τύπου Liberator. Το μετασκεύασαν στο Prestwick της Σκοτίας σε επιβατικό 24 θέσεων, και αφού εκπαιδεύτηκαν σ' αυτό, μεγάλα και φιλόδοξα προγράμματα άρχισαν να ξετυλίγονται, όπως ένα δρομολόγιο προς το Λονδίνο.

 Β-24 τύπου Liberator

Το δε όνομα αυτού, «Κόρη των Αθηνών» όπως το βάπτισε η νονά του, βασίλισσα Φρειδερίκη. Όμως πολύ δύστροπη αποδείχθηκε η εν λόγω «Κορασίδα».

Κατ' αρχάς  αγκύλωση πάθαιναν οι αεροσυνοδοί από τις μύριες όσες φορές που αναγκάζονταν να σκύβουν για να περάσουν μεταξύ καμπίνας επιβατών και μπαρ εδεσμάτων. Η δεξαμενή καυσίμου ήταν η αιτία καθώς χαμήλωνε σ' αυτό το πέρασμα κάπου στο 1.30μ από το δάπεδο. Το «Μαρτύριο της Τζένης» είχε ονομαστεί εκείνη η δίοδος, ιδιαίτερα για τις ψηλές και όμορφες αεροσυνοδούς Τζένες Ραΐση και Σπυράκη.

Αλλά και τι να πει κανείς και για την τουαλέτα του πληρώματος κόκπιτ. Αποτελούμενη από μια σκέτη χοάνη συνδεδεμένη μ' ένα σωλήνα που κατέληγε εκτός αεροσκάφους, ήταν ο μοναδικός τρόπος για την απαγωγή των  "εν υγρά καταστάσει οργανικών ουσιών τους". Και ήσαν μπόλικοι εκεί μέσα. Πέντε τον αριθμό. Οι κυβερνήτης, συγκυβερνήτης, ιπτάμενος μηχανικός, ασυρματιστής κι' αεροναυτίλος.

Όσο τώρα για τα «εν στερεά καταστάσει», άστα να πάνε. Σε ντεπόζιτα εναποθηκεύονταν κι' όποιος αντέξει άντεξε... Όμως ας μην λησμονιέται ότι η "Κόρη των Αθηνών" για άλλη δουλειά είχε σχεδιαστεί. Πολυτέλειες με αστραφτερές τουαλέτες και τα τοιαύτα, αδιάφορη την άφηναν. Αυτή θυμόταν τις παλιές δόξες της ως οπαδού του ολέθρου και μελαγχολούσε.

Τέλος πάντων πρέπει να σημειωθεί ότι οι τότε ξένες αεροπορικές εταιρίες το δρομολόγιο Αθηνών-Λονδίνου, το εκτελούσαν, με τα τότε σύγχρονα αεροσκάφη της Πολιτικής Αεροπορίας, μόλις μέσα σε 7! ώρες. Πώς να τα συναγωνιστεί η καημένη η «Κορασίδα» που για την ίδια διαδρομή και ένα ανέβα-κατέβα στη Ρώμη και Παρίσι ξεπερνούσε τις 17 !!!

Αλλά δεν βαριέσαι στο Λονδίνο έρχονταν και οι ωραίες στιγμές που τουλάχιστον για τα έμψυχα αποζημίωναν... Περιγράφει λοιπόν σχετικά ο Παπαγεωργίου.

"Το πλήρωμα έμενε στο ξενοδοχείο PALM COURT του RICHMOND. Ήταν ένα πολύ ωραίο ξενοδοχείο πάνω στον Τάμεση και κύρια πελατεία του ήσαν τα πληρώματα αεροπορικών eταιριών.

Επικρατούσε αεροπορική ατμόσφαιρα καθώς οι βετεράνοι της RAF  και USAF έφερναν με περηφάνια τα παράσημα τους, στην στολή του Πολιτικού Αεροπόρου..."

Ασφαλώς αυτή η εικόνα της ανάμνησης, στο κοσμοπολίτικο εκείνο Lobby, θα συμπληρώνονταν και με την γλυκιά παρουσία του ασθενούς φύλλου του επαγγέλματος των αεροσυνοδών.

Γεμάτες χάρη και ομορφιά θα περιφέρονταν και θα έκλεβαν την παράσταση, καθώς το ωραίο θα επικρατούσε των ηρωικών αλλά άγριων στιγμών του πολέμου.

Όμως ας μην ξεχνάμε ότι εκείνα τα παράσημα όσο κι αν κατεδείκνυαν φιλαρέσκεια, έπρεπε να τους συγχωρεθεί, γιατί εκείνοι που τα φορούσαν, είχαν περάσει εφιαλτικές στιγμές και τ' άξιζαν.

Δυστυχώς όμως για την "Κορασίδα" μας, καθόλου, μα καθόλου καλό τέλος δεν είχε.

Πουλήθηκε σε Αμερικάνικη Εταιρεία και ένας ατζαμής χειριστής, την σμπαράλιασε και την διέλυσε τελείως, μετά από μια βαρεία προσγείωση στο αεροδρόμιο της Ανκορέητς στη μακρινή και παγωμένη Αλάσκα.

Με μεγάλη λύπη το πληροφορήθηκαν οι εδώ κουμανταδόροι της, που όσο κι αν τους παίδεψε, μια γλυκιά ανάμνηση τους την  είχε αφήσει φεύγοντας.  Διόλου απίθανο κι' εδώ να συνέβη το ίδιο, όταν άνθρωποι και μηχανές, δένονται τόσο μεταξύ τους, που στη συνέχεια είναι αδύνατον να ξεχωρίσεις, ποιος αγαπήθηκε περισσότερο. Το έμψυχο ή το άψυχο!.

"ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΦΤΕΡΑ"