Εδώ θα μείνουμε... Μας χρειάζεται η Ελλάδα

Εδώ θα μείνουμε... Μας χρειάζεται η Ελλάδα

Τoυ ΜΑΚΗ ΚΟΥΡΗ

Όλο και περισσότερο ακούς από νέα παιδιά αλλά και από άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, ακόμη και από νεαρά ζευγάρια, φωνές που σε γυρίζουν στη δεκαετία του '60: «Φεύγω για τη Γερμανία», «Παίρνω των ομματιών μου για τη μακρινή Αυστραλία ή την Αμερική», «Πάω για μπάρκο», όπως τότε που με τα μέσα που υπήρχαν στα καράβια δεν ήξερες αν θα ξανάβλεπες τους δικούς σου, αλλά έπρεπε να δουλέψεις, να μαζέψεις λεφτά για τους γέρους, για να παντρευτεί η αδελφή...
Σήμερα δεν είναι ίδιες οι συνθήκες. Τότε ξεκίναγες με τρύπιο παντελόνι και παπούτσια με μπαλώματα, και ήταν χαρά αν την Κυριακή στο τραπέζι υπήρχε κρέας, όχι βέβαια μοσχαράκι και φιλέτα... Και ένιωθες ικανοποίηση αν κατάφερνες να βάλεις καινούργιο παντελόνι και καινούργια παπούτσια, να φας μια πάστα στο ζαχαροπλαστείο...

Σήμερα η πορεία είναι αντίστροφη... Από τα ψηλά στα χαμηλά... Κάθε μέρα το επίπεδο ζωής υποβαθμίζεται. Χάνεις το ένα μετά το άλλο... Ο μισθός όλο και μικραίνει, το μεροκάματο δυσεύρετο πια, μένεις χωρίς δουλειά, κόβεις ακόμη και τον καφέ, πολλοί καπνιστές το γύρισαν από το τσιγάρο στον καπνό για φθηνότερα, δεν βγαίνεις έξω και αρχίζεις να τρέμεις αν αύριο το σπίτι σου θα συνεχίσει να είναι δικό σου...

Όλα αυτά τα πρωτόγνωρα, που κανείς δεν σε είχε προειδοποιήσει ότι θα μπορούσαν να έρθουν, ανατρέπουν τα πάντα. Το χαμόγελο όλο και λιγοστεύει. Η απογοήτευση και η αγωνία καθημερινός σύντροφος και κάποια στιγμή έρχεται η κατάθλιψη. Και τότε αρχίζουν τα ερωτηματικά: Τι θα κάνεις; Δεν μπορείς να μείνεις με σταυρωμένα τα χέρια, γιατί τα χειρότερα δεν σταματούν... Πόρτες δεν ανοίγουν... Διέξοδοι ελάχιστες... Μία από αυτές είναι να φύγεις στα ξένα... Το μόνο που σκέπτεσαι πια... Μη βλέποντας κάπου να ξημερώνει, παίρνεις την απόφαση...

Φεύγω στην ξενιτιά... Όπου υπάρχει μεροκάματο, κάποιος καλός μισθός, ακόμη κι αν οι ώρες είναι πολλές και η δουλειά σκληρή...

Δεν μπορείς να πεις σε όλους αυτούς να μην κοιτάξουν τη ζωή τους, τη ζωή των παιδιών τους, των γονιών τους. Να κάτσουν εδώ και να περιμένουν τι; Από τη στιγμή που δεν ακούει κανείς τίποτε που να τον πείθει ότι θα αλλάξουν τα πράγματα, ότι θα ξαναποκτήσει ένα μέρος από αυτά που έχασε...

Σωστά όλα... Όμως όλοι μας κάτι χρωστάμε σε τούτη την πατρίδα. Αν φύγει ο ένας μετά τον άλλον, ποιος θα παλέψει για να κρατηθεί στα πόδια της;

Τώρα, στα δύσκολα, μας χρειάζεται όλους η γη μας.

Να αντισταθούμε στο γκρέμισμα που οι εταίροι μας επιδιώκουν...

Να ανατρέψουμε αυτούς που μας έφεραν εδώ...

Να ξαναφτιάξουμε τον τόπο μας σε νέες, στέρεες κολόνες... Χωρίς όλα εκείνα που μολύνουν τον αέρα μας και μας έκαναν ρεζίλι των σκυλιών...

Μη φεύγετε... Όλοι μαζί μπορούμε να βγούμε από τον βυθό, απογοητεύοντας όλους εκείνους τους... φίλους μας που μας θέλουν... διακοναραίους...

Εδώ πρέπει να μείνουμε, δεν μπορούμε να αφήσουμε μόνη την Ελλάδα μας...

Δικό μας καθήκον είναι να την ξανανεβάσουμε ψηλά.

"ΤΟ ΠΑΡΟΝ"