Βρέχει λόγια και εγώ κρατούμενη τους
συγκρατώ μέχρι και τον τελευταίο τόνο μήπως και παρηγορηθώ.
Τοις μετρητοίς παίρνω αυτά που εσύ μοιράζεις ασύστολα,
μέχρι που η βροχή δημιουργεί βούρκο που με παγιδεύει,
με ρουφάει μέσα του και να σωθώ δεν μπορώ.
Σε κάθε κουβέντα σου ψύχος ερχόταν κατά πάνω μου και με έσφιγγε,
με έσφιγγε τόσο που μελάνιαζα και αναπνοή δεν μπορούσα να πάρω.
Σκάβω γύρω μου χαντάκια για να διευκολύνω τον σκοπό σου.
Δεν με πειράζει πια …
Ξεμακραίνω σιγά – σιγά από σένα,
όχι γιατί δεν σ’ αγαπώ, αλλά γιατί εσύ δεν μπορείς
να μάθεις ν’ αγαπάς
και εγώ δεν έμαθα ποτέ να συμβιβάζομαι με μισά πράγματα.
Δίνω ..δίνω.. μέχρι που στο τέλος, κενή πια, δεν έχω τίποτα ..
Τι να σου προσφέρω τώρα πια ..
Το χώμα που με έχωσες ….τουλάχιστον μη το πατάς …
Τουλάχιστον αυτό …
συγκρατώ μέχρι και τον τελευταίο τόνο μήπως και παρηγορηθώ.
Τοις μετρητοίς παίρνω αυτά που εσύ μοιράζεις ασύστολα,
μέχρι που η βροχή δημιουργεί βούρκο που με παγιδεύει,
με ρουφάει μέσα του και να σωθώ δεν μπορώ.
Σε κάθε κουβέντα σου ψύχος ερχόταν κατά πάνω μου και με έσφιγγε,
με έσφιγγε τόσο που μελάνιαζα και αναπνοή δεν μπορούσα να πάρω.
Σκάβω γύρω μου χαντάκια για να διευκολύνω τον σκοπό σου.
Δεν με πειράζει πια …
Ξεμακραίνω σιγά – σιγά από σένα,
όχι γιατί δεν σ’ αγαπώ, αλλά γιατί εσύ δεν μπορείς
να μάθεις ν’ αγαπάς
και εγώ δεν έμαθα ποτέ να συμβιβάζομαι με μισά πράγματα.
Δίνω ..δίνω.. μέχρι που στο τέλος, κενή πια, δεν έχω τίποτα ..
Τι να σου προσφέρω τώρα πια ..
Το χώμα που με έχωσες ….τουλάχιστον μη το πατάς …
Τουλάχιστον αυτό …
NIKH TAΓΚΑΛΟΥ
"ΛΟΓΙΑ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου