Η Μυστική Σύσκεψη το 2008 στις Βρυξέλλες

Το "ΠΑΡΟΝ" αποκαλύπτει

Οι ισχυροί της Ευρώπης έβλεπαν από τότε το «τσουνάμι» που ερχόταν...

Η Μυστική Σύσκεψη το 2008 στις Βρυξέλλες

ΜΕΤΕΙΧΑΝ ΟΙ ΕΜΠΙΣΤΟΙ ΤΗΣ ΜΕΡΚΕΛ, ΤΟΥ ΣΑΡΚΟΖΙ, ΤΟΥ ΤΡΙΣΕ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΠΑΡΟΖΟ

• Στόχος ήταν η δημιουργία μηχανισμού διάσωσης χωρών που θα αντιμετώπιζαν κρίση χρέους

• Χάθηκε πολύτιμος χρόνος για τη χώρα μας

Οι «μεγάλοι» έπαιζαν κρυφτό ενώ έβλεπαν πως η Ελλάδα πήγαινε στα «βράχια» και στην καταστροφή, αλλά απέφευγαν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, αφήνοντας την ουσιαστικά να οδηγηθεί στην κατάρρευση και στα «νύχια» των διεθνών τοκογλύφων. Αν αντί για κρυφτούλι και απόλυτα μυστικές διαβουλεύσεις οι ισχυροί της ΕΕ έθεταν το ελληνικό αλλά και το ιταλικό πρόβλημα επί τάπητος, η Ελλάδα δεν θα έχανε δύο χρόνια να βολοδέρνει και να καταλήξει να είναι το πειραματόζωο των πιο σκληρών πολιτικών που εφαρμόστηκαν ποτέ.

«ΤΟ ΠΑΡΟΝ» φέρνει σήμερα στη δημοσιότητα μια από τις άγνωστες μέχρι τώρα δραματικές πτυχές του μυστικού παρασκηνίου γύρω από το ελληνικό αλλά και το ιταλικό πρόβλημα του χρέους και των ελλειμμάτων, όπως εκτυλίχθηκε δύο περίπου χρόνια πριν η Ελλάδα μπει στην «πρέσα των Μνημονίων» και η Ιταλία περάσει στις σκληρές πολιτικές λιτότητας και κοινωνικής  απορρύθμισης, που πρόσφατα οδήγησαν στο εκλογικό «όχι» με την καταβαράθρωση του Μόντι και το δυσμενές εκλογικό αποτέλεσμα για την Κεντροαριστερά.

Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες από σοβαρούς πολιτικούς κύκλους -που ενεπλάκησαν και εμπλέκονται στις διαβουλεύσεις-, οι οποίες επιβεβαιώνονται και από κύκλους των Βρυξελλών, από τις αρχές του 2008 οι Βρυξέλλες «πονοκεφάλιαζαν» με τις περιπτώσει της Ελλάδας και της Ιταλίας. Το κεντρικό πρόβλημα που ετίθετο σε «ανώτατους αλλά πολύ κλειστούς κύκλους» ήταν το ενδεχόμενο μη πρόσβασης της Ιταλίας και της Ελλάδας σε δανεισμό. Προς τα τέλη Ιανουαρίου συγκροτήθηκε η περίφημη «Μυστική Επιτροπή». Επρόκειτο για μια πολύ κλειστή ομάδα που συγκροτήθηκε και λειτούργησε για περίπου οκτώ μήνες σε απόλυτα μυστικές συνθήκες, προκειμένου να επεξεργαστεί τις «περιπτώσεις της Ελλάδας και της Ιταλίας». Η «Μυστική Επιτροπή» αποτελούνταν από τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και την Κομισιόν.

Όλες οι συσκέψεις της ομάδας αυτής γίνονταν μυστικά και είχαν θέμα πρωτίστως την οικονομική κατάσταση στην Ιταλία αλλά και στην Ελλάδα. Το βασικό σενάριο που επεξεργαζόταν ήταν: «ΤΙ θα γίνει αν ένα πρωί η Ιταλία ή και η Ελλάδα βγουν να δανειστούν και οι αγορές δεν ανταποκριθούν;». Στα εναλλακτικά σενάρια που επεξεργάστηκαν κυριαρχούσε αυτό της  δημιουργίας ενός μηχανισμού που θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να στηρίξει την Ιταλία (η οποία φόβιζε για το οικονομικό της μέγεθος και τις συνέπειες που θα υπήρχαν) αλλά και την Ελλάδα. Στη «Μυστική Επιτροπή» μετείχαν έμπιστοι προσωπικοί απεσταλμένοι της γερμανίδας καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ, του τότε γάλλου Προέδρου Νικολά Σαρκοζί, του τότε επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν Κλοντ Τρισέ και του προέδρου της Κομισιόν Μανουέλ Μπαρόζο, και έδιναν αναφορά για την πορεία της διαβούλευσης και τα διάφορα εναλλακτικά σενάρια σε αυτούς και μόνο αυτούς. Οι ισχυροί της Ευρώπης είχαν μυριστεί προς τα πού πήγαινε η κατάσταση απέφευγαν όμως να προχωρήσουν με συντονισμένα βήματα στην αποτροπή των χειρότερων και, αν και έκαναν κάποιους σχεδιασμούς, δεν μπόρεσαν έγκαιρα να δημιουργήσουν έναν ευρωπαϊκό πρωτίστως μηχανισμό διάσωσης-στήριξης, για το πιθανό πρόβλημα, όπως το αντιλαμβάνονταν από το 2008, όταν ξέσπασε η παγκόσμια οικονομική κρίση με την κατάρρευση Lehman Brothers, μέσω του οποίου θα αντιμετωπιζόταν η αδυναμία πρόσβασης στις αγορές της Ιταλίας και της Ελλάδας και πιθανότατα και άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Η «Μυστική Επιτροπή» ολοκλήρωσε τις εργασίες της περί τα τέλη του 2008, χωρίς -όπως λένε οι πληροφορίες-να έχει καταλήξει σε κάποιο σχήμα στήριξης κλυδωνιζόμενων ευρωπαϊκών χωρών και χωρίς να έχει διαμορφώσει σαφή στρατηγική γιο ενιαία ευρωπαϊκή δράση σε περίπτωση ανάγκης. Ωστόσο, εκτιμάται ότι με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο «πέρασαν» στο εσωτερικό της Ελλάδας κάποια απόνερα από τις ζυμώσεις και τις «κρυφές διαβουλεύσεις» Γερμανών, Γάλλων, ΕΚΤ και Κομισιόν, χωρίς όμως να είναι απόλυτα εξακριβωμένο αν η τότε πολιτική ηγεσία και ο πολιτικός κόσμος είχαν σαφή γνώση τού τι ακριβώς συζητιόταν. Σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις, ίσως να υπήρχε απλώς ένας απόηχος, χωρίς περισσότερες λεπτομέρειες, που όμως πολύ πιθανόν στη συνέχεια «μεταφράστηκε» σε κάποιες κινήσεις εντός Ελλάδας.

Εκείνη την κρίσιμη περίοδο της «Μυστικής Επιτροπής», όπου συμμετείχε η ΕΚΤ, αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ήταν ο Λουκάς Παπαδήμος (2002 - 2010), μετέπειτα πρωθυπουργός της Ελλάδας στην κυβέρνηση συνεργασίας αλλά και συνεργάτης του Κώστα Σημίτη την περίοδο της πρωθυπουργίας του.

Ο Κώστας Σημίτης, που είχε και έχει καλές επαφές στην Ευρώπη, ήταν ο πρώτος έλληνας πολιτικός που επισήμως είχε κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου από το βήμα της Βουλής. Ήταν συγκεκριμένα Δεκέμβριος του 2008 (λίγο μόνο διάστημα αφότου είχε τελειώσει τις διαβουλεύσεις της η «Μυστική Επιτροπή») όταν ο Κ. Σημίτης έσπευσε να προαναγγείλει κάτι που ήδη συζητιόταν ή διαισθανόταν ότι ήταν στην ημερήσια διάταξη και μπορούσε να συμβεί. Είπε, χωρίς πολλές περιστροφές, πως η χώρα κινδυνεύει να πάει στην αγκαλιά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου αν δεν αλλάξει ρότα στην οικονομία. Τότε όλοι εν χορώ τον διέψευσαν. Η συνέχεια, όμως, όχι, Ο Κ. Σημίτης ή ήξερε κάτι παραπάνω ή μπορούσε, μέσα από έστω ανεπίσημες και μη επιβεβαιωμένες πληροφορίες, να εικάσει και να προβλέψει.

Κάτι πρέπει να ήξερε ο Αλογοσκούφης

Όμως πάλι λίγο μετά το κλείσιμο των διεργασιών της «Μυστικής Επιτροπής» (τέλη του 2008) ακολουθεί στην Ελλάδα η απομάκρυνση του Γιώργου Αλογοσκούφη από το υπουργείο Οικονομικών μέσω του ανασχηματισμού στις 9 Ιανουαρίου του 2009. Ο Γ. Αλογοσκούφης πήγαινε πάντα «πακέτο» με τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή, όμως έμεινε τελικά εκτός  νυμφώνος. Στη θέση του τοποθετήθηκε ο Γιάννης Παπαθανασίου. Ο νέος τότε «τσάρος» της οικονομίας, και μέσα στην κορύφωση της διεθνούς οικονομικής κρίσης, προχωράει σε ευρύτατης έκτασης δανεισμό, καλύπτοντας τις ανάγκες του 2009 αλλά και μέρους του 2010, με το περίφημο «μαξιλάρι», δηλαδή τα ταμειακά διαθέσιμα, ύψους 8 δισ. ευρώ. Τα ελληνικά σπρεντ είχαν αρχίσει να ανεβαίνουν, αλλά το τελευταίο τρίμηνο του 2009 ήταν στις 129 μονάδες βάσης σε σχέση με τα γερμανικά. Αυτά τα δύο γεγονότα, δηλαδή η αντικατάσταση Αλογοσκούφη και η δημιουργία του «μαξιλαριού» ταμειακών διαθεσίμων (μέσω αυξημένου δανεισμού) εκτιμάται ότι πιθανότατα είχαν σχέση με τα όσα εκείνη την περίοδο αφήνονταν αποσπασματικά να «διοχετευτούν» από τις διαβουλεύσεις της «Μυστικής Επιτροπής».

Τι είχε γράψει σε χαρτοπετσέτα ο Παπαθανασίου

Στο ίδιο πλαίσιο, σύμφωνα με τις ίδιες εκτιμήσεις, εντάσσεται και η δέσμευση του Γ. Παπαθανασίου στην Κριστίν Λαγκάρντ (τότε υπουργό Οικονομικών της Γαλλίας και στη συνέχεια επικεφαλής του ΔΝΤ) σε δείπνο που είχαν στην Αθήνα, παραμονές ευρωεκλογών του 2009, ότι η κυβέρνηση θα έπαιρνε μέτρα αμέσως μετά τις εκλογές. Μάλιστα, τότε ο κ. Παπαθανασίου είχε γράψει (όπως εκ των υστέρων αποκάλυψε γάλλος δημοσιογράφος) σε χαρτοπετσέτα, την οποία έδωσε στην κ. Λαγκάρντ, μια σειρά μέτρων που θα λαμβάνονταν, όπως το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, η αύξηση του ΦΠΑ, η συγκράτηση των μισθών στο Δημόσιο κ.ά.  Στη συνέχεια, βέβαια, προκηρύχθηκαν εθνικές εκλογές και η ροή των πραγμάτων ήταν διαφορετική.

Πάντως, φαίνεται πλέον καθαρά και από αυτήν την πτυχή, που έρχεται στη δημοσιότητα από «ΤΟ ΠΑΡΟΝ», πως οι ισχυροί της ΕΕ έβλεπαν τα δύσκολα, αλλά άφησαν να χαθεί χρόνος  λόγω σκοπιμοτήτων και απροθυμίας να υπάρξει κοινή ευρωπαϊκή απάντηση.

Έτσι, χάθηκε πολύτιμος χρόνος για την Ελλάδα να πάρει, με τη στήριξη των Ευρωπαίων, πρωτοβουλίες για να αποτρέψει τα χειρότερα και παραδόθηκε στα νύχια των τοκογλύφων. Αυτό που πρωτίστως ενδιέφερε τους ισχυρούς της ΕΕ από το 2008 ήταν να αποσοβηθεί η κατάρρευση της Ιταλίας, που πιθανόν θα τίναζε την Ευρωζώνη στον αέρα.

Η Ελλάδα, όπως φαίνεται από τις επιλογές που γίνονταν ήδη από το 2008 από τους Ευρωπαίους, ήταν το πειραματόζωο επί του οποίου θα εφαρμόζονταν για πρώτη φορά σε ευρωπαϊκή χώρα ακραίες πολιτικές, προκειμένου να μετρηθούν αντιδράσεις και να βγουν συμπεράσματα ή και διορθωτικές πολιτικές για το μεγάλο ευρωπαϊκό άγχος που ήταν και είναι η Ιταλία.