ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΣΤΑ ΜΕΤΡΑ (ΚΑΙ ΤΑ ΘΕΛΩ) ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ

STRESS TEST

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΣΤΑ ΜΕΤΡΑ (ΚΑΙ ΤΑ ΘΕΛΩ) ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ

Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΑΡΒΑΛΙΑΣ

Εκπλήσσει, και μάλιστα δυσάρεστα, η ανώτατη βαθμίδα της ελληνικής Δικαιοσύνης με αποφάσεις που προκαλούν το κοινό αίσθημα και δημιουργούν εύλογους συνειρμούς για εξυπηρέτηση πολιτικών σκοπιμοτήτων. Προσωπικά βρήκα ιδιαιτέρως ατυχές το σκεπτικό που συνόδευσε την απόφαση του Αρείου Πάγου για τη ματαίωση της επαναπρόσληψης των καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών μέχρι... νεωτέρας και ιδιαίτερα το σκέλος εκείνο που επιχείρησε να συνδέσει την απομάκρυνση τους με την οικονομική κρίση την οποία διέρχεται η χώρα. Αντί λοιπόν να περιοριστεί στο καθαρά διαδικαστικό ζήτημα, που πιθανόν εγείρει η συνέχιση της διαθεσιμότητας μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης τον ερχόμενο Σεπτέμβριο, ο Άρειος Πάγος επιχείρησε εμμέσως να προκαταλάβει την τελική έκβαση, ακροβατώντας σε παράδοξες και καινοφανείς δικονομικές θεωρίες περί συνολικότερου κοινωνικού συμφέροντος που υπερτερεί του ατομικού δικαιώματος!

Σύμφωνα λοιπόν με τους αρεοπαγίτες, οι οποίοι έκαναν δεκτή την αίτηση του υπουργείου Οικονομικών για αναστολή της απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών που δικαίωνε τις καθαρίστριες, «η διασφάλιση της συνέχειας της οικονομικής πολιτικής του κράτους κατά τη διάρκεια μιας χρονικής περιόδου με έκτακτες δημοσιονομικές δυσχέρειες εθνικού επιπέδου αποτελεί μείζον  αγαθό, συνδεόμενο με το γενικό συμφέρον, σε σχέση με το ατομικό συμφέρον κάθε μίας καθαρίστριας να διαταραχθεί η οργανική της θέση και να εξακολουθήσουν να απασχολούνται σε αυτή αμειβόμενη (sic) όπως και πριν»...

Προσέξτε δε την τεκμηρίωση: «Και αυτό διότι το ατομικό συμφέρον δεν μπορεί να νοείται και να λειτουργεί ανεξάρτητα προς τις εκ της εξυπηρετήσεως αυτού συνέπειες ως προς την αποτελεσματικότητα της οικονομικής πολιτικής του κράτους»... Περίεργα ελληνικά και ως προς τη συντακτική διατύπωση τους, αν έχουν αποδοθεί σωστά από τις δημοσιογραφικές πηγές που τα αναπαρήγαγαν. Κυρίως όμως κραυγαλέα στρεψοδικία, καθώς συγχέεται σκοπίμως το «συμφέρον» με το «ατομικό δικαίωμα».

Ομολογώ ότι τέτοια νομική σοφιστεία δυσκολεύομαι να την παρακολουθήσω. Ποιος κρίνει καταρχάς ποιο είναι το γενικότερο δημόσιο συμφέρον: Οι δικαστές, η κυβέρνηση, οι δανειστές ή μήπως ο Σόιμπλε απευθείας; Και πώς αποδεικνύεται ότι η ολέθρια συνταγή που έχει οδηγήσει στην ανεργία 1.300.000 Έλληνες και τη βίαιη φτωχοποίηση πολύ περισσότερους προάγει το συλλογικό συμφέρον; Όμως ακόμη και κάτω από την αμφιλεγόμενη αυτή παραδοχή, είναι δυνατόν να καταλύεται το κράτος δικαίου; Θεσμοθετείται δηλαδή η αδικία εις βάρος μιας κατηγορίας εργαζομένων για το... συνολικότερο καλό; Πού ακούστηκαν αυτά τα πράγματα;

Προσέξτε λοιπόν την εξήγηση που δίνει ο Άρειος Πάγος: Εμείς δεν σχολιάζουμε την οικονομική πολιτική, λένε. Αρμόδιο να την κρίνει είναι το εκλογικό σώμα. «Την αποτελεσματικότητα της οικονομικής πολιτικής του κράτους... δεν έχουν δυνατότητα να κρίνουν τα πολιτικά δικαστήρια από άποψη σκοπιμότητας, ει μη μόνο το εκλογικό σώμα» αναφέρεται χαρακτηριστικά! Σωπάτε, καλέ, που λέει κι ο Βενιζέλος. Γιατί με το ίδιο σκεπτικό ο Άρειος Πάγος έχει τη δυνατότητα να κρίνει ότι βρισκόμαστε σε «περίοδο με έκτακτες δημοσιονομικές δυσχέρειες εθνικού επιπέδου». «Και ποιος μας έφερε εδώ;» ρωτάω εγώ. Οι καθαρίστριες που πληρώνουν τη νύφη; Οι ένστολοι; Ή οι μικροομολογιούχοι;

Κάτι λοιπόν δεν πάει καλά με την ανώτατη βαθμίδα της ελληνικής Δικαιοσύνης που εμφανίζεται σε ένα τμήμα της πολιτικά (για να μην πω κυβερνητικά) χειραγωγούμενη.

Πάρτε για παράδειγμα την προκλητική μεταχείριση του πρώην υπουργού Οικονομικών Γιώργου Παπακωνσταντίνου. Προκλητική γιατί κατέστη προνομιακή και ως προς τη διαδικασία και ως προς τους περιοριστικούς όρους που τελικώς επιβλήθηκαν. Απολογήθηκαν αυτός και οι συγγενείς του σε συνθήκες μυστικότητας, χωρίς κάμερες, χωρίς χειροπέδες και με προδιαγραφές... VIP! Ας μας εξηγήσει κάποιος γιατί. Και όχι μόνο ο αρεοπαγίτης που χειρίζεται την ανακριτική διαδικασία. Η κυβέρνηση τι λέει; Όλα καλώς καμωμένα;

Μα ο κ. Παπακωνσταντίνου κατηγορείται για δύο σοβαρότατα κακουργήματα: Απιστία στην υπηρεσία (και προφανώς κατά του Δημοσίου) καθώς και νόθευση εγγράφου. Ο πρώην υπουργός φέρεται ως ο κύριος ύποπτος για την αλλοίωση της «λίστας Λαγκάρντ» (σ.σ.: που είδαμε και πάθαμε για να την πάρουμε) με την αφαίρεση τριών ονομάτων σε σύνολο μερικών χιλιάδων. Και τα τρία αυτά ονόματα αφορούν συγγενείς του οι οποίοι, σύμφωνα με τις πρώτες ενδείξεις, δεν είναι σε θέση να δικαιολογήσουν τα συνολικά ποσά των καταθέσεων τους στην Ελβετία.

Πειστική εξήγηση ο Παπακωνσταντίνου δεν έχει δώσει. Κάτι φληναφήματα αραδιάζει για «τρίτους» που πείραξαν τη λίστα με σκοπό να τον βλάψουν πολιτικά. Τα πιστεύουν αυτά οι δικαστές και του φέρονται ως celebrity; Γιατί εγώ και καμιά δεκαριά εκατομμύρια Έλληνες, βάσει της απλής λογικής και μόνον, θεωρούμε ότι αυτός είχε ουσιαστικό κίνητρο να πειράξει τη λίστα.

Μόλις προχθές σημαίνων επιχειρηματίας, ο οποίος κατηγορείται για παρεμφερές αδίκημα (απιστία κατά του Δημοσίου) έφαγε καμπάνα εγγύησης 300.000 ευρώ και απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα. Ορθότατα. Με την προϊστορία των ανενόχλητων «αποδράσεων» Χριστοφοράκου και Καραβέλα στο εξωτερικό, ποιος είναι ο δικαστής που ποντάρει στην τιμή και την αξιοπρέπεια του Παπακωνσταντίνου, ώστε να υποθέσει ότι αυτός αποκλείεται να φύγει, ακόμη κι αν στριμώξουν τα πράγματα.

Λυπάμαι, κύριοι δικαστές, αλλά, αν σε αυτή τη φάση δεν θεωρείται ύποπτος φυγής, συνάγεται ευλόγως το συμπέρασμα ότι είναι αθώος. Πώς όμως; Ποιος αλλοίωσε την περιβόητη λίστα; Ο Φου Μαν Τσου; Πάγια αρχή είναι να μη σχολιάζονται αποφάσεις της Δικαιοσύνης, αλλά, όταν η ίδια Δικαιοσύνη στην υγιή έκφανση της (Νομικό Συμβούλιο, διοικητικοί δικαστές, Ένωση Εισαγγελέων) φτάνει να σχολιάζει αποφάσεις της νομοθετικής και της εκτελεστικής εξουσίας, με βαρύτατα υπονοούμενα για εξυπηρέτηση συμφερόντων,

κανείς δεν μπορεί να μένει στο απυρόβλητο.

Ειπώθηκε σε κάποιους «έγκριτους δικαστικούς κύκλους», από αυτούς που τέμνονται (ως μη όφειλαν) με υπουργικά πε ριβάλλοντα, ότι υποθέσεις που δημιουργούν προηγούμενο ανατροπής μνημονιακών αποφάσεων, όπως αυτή με τις καθαρίστριες, δεν μπορούν να αφήνονται στη κρίση άπειρων 35άρηδων προέδρων Πρωτοδικείων. Κούνια που σας κούναγε, καημένοι! Αυτοί οι αδέσμευτοι νεαροί δικαστικοί είναι η ελπίδα της χώρας για να απαλλαγεί από τις συνέπειες της άθλιας δανειακής εξάρτησης που έχει κουρελιάσει το ελληνικό Σύνταγμα. Κάποιοι άλλοι που θέλουν να τραπεζώνονται από υπουργούς του Μνημονίου και να ανταλλάσσουν ρεβεράντζες με τον Ράιχενμπαχ ας αναζητήσουν την τύχη τους στη γερμανική δικαστική επετηρίδα. Εκεί μπορεί να προσφέρουν καλύτερες υπηρεσίες...

"Κυριακάτικη Δημοκρατία"