Κυβερνητική «αιμοδοσία» με αποστασίες
Τα αποτελέσματα των εκλογών δεν αποκάλυψαν μόνο τη σημαντική εκλογική
συρρίκνωση των δύο κομμάτων της συγκυβέρνησης και ταυτόχρονα τις
διαλυτικές τάσεις που επικρατούν στον αυτοαποκαλούμενο, από τους δήθεν
«εκφραστές» του, χώρο της «Κεντροαριστεράς».
Παράλληλα αναδεικνύουν τον έντονο τελικό χαρακτήρα, τη σημαντική
κοινωνική πόλωση στην οποία έχει οδηγήσει η νεοφιλελεύθερη στρατηγική
και οι πολιτικοί-κομματικοί διαχειριστές της.
Τόσο η κυρίαρχη θέση που κατείχε τις προηγούμενες δεκαετίες η μεσαία τάξη σ' έναν ρόλο άμβλυνσης των κοινωνικών αντιθέσεων, όσο και οι ευρύτερες κοινωνικές συμμαχίες ή συμπορεύσεις που είχαν επιτευχθεί, ανατρέπονται, επαναδιαμορφώνονται σε μια νέα βάση και αναζητούν νέες μορφές πολιτικής εκπροσώπησης.
Αυτή τη νέα ιστορική πραγματικότητα, όχι μόνο αρνούνται να την αναγνωρίσουν τόσο το σύστημα των μνημονιακών συμφερόντων όσο και οι πολιτικοί-κομματικοί του διαχειριστές (παραδομένοι στον δικό τους πολιτικό «αυτισμό»), αλλά αντίθετα επιδιώκουν να τη χειραγωγήσουν και να την αποπολιτικοποιήσουν, να «ουδετεροποιήσουν» την έντονη πολιτική και κοινωνική της διάσταση.
Η μεθόδευση είναι παλαιά και πολυμεταχειρισμένη: Ανασχηματισμός, «διευρύνσεις», δημιουργία «εξαναγκασμένων» πλειοψηφιών στο Κοινοβούλιο, ώστε τελικά να αποτραπεί με κάθε τρόπο η διενέργεια εκλογών για την ανάδειξη νέου Προέδρου της Δημοκρατίας.
Η ΔΗΜΑΡ καταποντίστηκε. Οι ΑΝΕΛ επλήγησαν σοβαρά. Οι «κινήσεις» στον χώρο της Κεντροδεξιάς σχεδόν εξαφανίστηκαν. Το Ποτάμι, αν και κατώτερο των προσδοκιών, αποτελεί εν δυνάμει εργαλείο της επιδιωκόμενης κυβερνητικής «αναμόχλευσης». Η αιφνίδια επάνοδος του ΛΑΟΣ μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί ως «εφεδρικό» κυβερνητικό υλικό.
Τι προβλέπει ο μνημονιακός-κυβερνητικός σχεδιασμός, συναθροίζοντας αυτό το «υλικό κατεδαφίσεως» κομμάτων και σχηματισμών;
Πρώτος στόχος: Η διεύρυνση της κυβερνητικής-μνημονιακής επιρροής με την «απορρόφηση» κομματικών υπολειμμάτων και προσώπων που προέρχονται από την εκλογική κατάρρευση.
Για τον σκοπό αυτό ενεργοποιείται και «διακτινίζεται» μια ολόκληρη επιχείρηση η οποία συντονίζεται από τα κόμματα της συγκυβέρνησης, τον προπαγανδιστικό μηχανισμό των ΜΜΕ και τους ποικίλους φορείς της διαπλοκής. Όλος αυτός ο μηχανισμός «υπόσχεται» να προσφέρει κυβερνητικές ή κρατικές εξουσίες ενώ ταυτόχρονα εκβιάζει και απειλεί με «πολιτικό αφανισμό» όσους δεν συνηγορήσουν στην ενίσχυση της «κυβερνητικής σταθερότητας».
Πρόκειται για μια επιχείρηση που φέρει τον τίτλο «η αποστασία στην εποχή των Μνημονίων» και προωθείται με επείγουσες διαδικασίες. Η σημερινή, βαρύτατα τραυματισμένη, κυβερνητική σύμπραξη έχει ανάγκη από κοινοβουλευτική «αιμοδοσία» ώστε να διαθέτει τις αναγκαίες αριθμητικές εφεδρείες για να ψηφίσει τα νέα μέτρα, το νέο Μνημόνιο και το νέο δάνειο που εδώ και μήνες έχει προαναγγείλει ο κ. Σόιμπλε.
Δεύτερος στόχος παραμένει η περίφημη «Κεντροαριστερά». Ο Ε. Βενιζέλος με τη γνωστή πολιτική του αρπακτικότητα, έσπευσε να απευθύνει πρόσκληση στη ΔΗΜΑΡ και στο Ποτάμι και ακύρωσε έτσι αυτόματα την όποια πιθανότητα συνεργασίας, όπως άλλωστε έπραξε με την κίνηση των «58». Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν συνειδητοποιεί ότι το κύριο εμπόδιο σε μια ενδεχόμενη συνεργασία είναι ο ίδιος. Άλλωστε, μια τέτοιου είδους συνεργασία προϋποθέτει τη σαφή οριοθέτηση με το μνημονιακό στρατόπεδο και παράλληλα την προοπτική συνεργασίας με αντιμνημονιακές δυνάμεις σε μια μελλοντική κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ούτε συγκυβερνήσεις, ούτε συνεργασίες, ούτε διευρύνσεις μπορούν να επιβιώσουν όταν η κοινωνία έχει «γυρίσει τις πλάτες», όταν το μνημονικό - κυβερνητικό στρατόπεδο στηρίζεται στην πράξη από ένα σκληρό μνημονιακό κοινωνικο-οικονομικό πυρήνα, έχοντας διαμορφώσει μια ιστορική ρήξη με τη μεγάλη πλειοψηφία των λαϊκών και μεσοαστικών στρωμάτων, όταν ταυτόχρονα ένα σημαντικό τμήμα της μεσαίας τάξης αποδιαρθρώνεται και καταρρέει.
Τη ΝΔ, αλλά και το επανομείναν ΠΑΣΟΚ, υποστηρίζει μόνο το ανώτερο τμήμα της αστικής τάξης. Τα μεσαία και μεσοαστικά στρώματα έχουν διαρρήξει τη σχέση τους τόσο με τους παραδοσιακούς κομματικούς τους εκφραστές όσο και με το ανώτερο -μνημονιακών συμφερόντων- τμήμα της αστικής τάξης, το οποίο σε παλαιότερες εποχές ασκούσε ηγεμονική επιρροή στα «υπάλληλα» αστικά στρώματα.
Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώνει σταδιακά μια συμμαχία, μια συμπόρευση μεταξύ των εργατικών στρωμάτων και της μισθωτής εργασίας (ιδιαίτερα στον δημόσιο τομέα) αλλά και μιας ισχυρής μερίδας των μεσαίων αστικών στρωμάτων. Σ' αυτές τις κατηγορίες η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ κατακρημνίζονται. Η Χρυσή Αυγή ισχυροποιείται σε λαϊκά και μεσαία στρώματα, εμφανίζοντας έναν τύπο λαϊκής αντισυστημικότητας.
Το Ποτάμι -χωρίς ταυτότητα και κοινωνική αναφορά- αντλεί ψήφους από αστικές και μεσοαστικές περιοχές και από ανώτερα στελέχη του ιδιωτικού τομέα. Τέλος, το «μόρφωμα» Ελιά έχει ιδιαίτερα χαμηλή συλλεκτικότητα, επιβιώνει σε ανώτερες αστικές περιοχές, στα αγροτικά στρώματα και σε συνταξιούχους άνω των 65 ετών.
Τι αποκαλύπτουν αυτές οι συνοπτικού χαρακτήρα διαπιστώσεις;
Ότι το πολιτικό υλικό που συντηρεί εδώ και τέσσερα χρόνια την κυβερνητική εξουσία έχει ήδη εξαντληθεί. Το ΠΑΣΟΚ έχει καταρρεύσει οριστικά, η δε ΝΔ έχει μετατραπεί σ' ένα μικρομεσαίο κομματικό μόρφωμα, με έντονα ακροδεξιό πολιτικο-ιδεολογικό πρόσημο.
Τόσο η κυρίαρχη θέση που κατείχε τις προηγούμενες δεκαετίες η μεσαία τάξη σ' έναν ρόλο άμβλυνσης των κοινωνικών αντιθέσεων, όσο και οι ευρύτερες κοινωνικές συμμαχίες ή συμπορεύσεις που είχαν επιτευχθεί, ανατρέπονται, επαναδιαμορφώνονται σε μια νέα βάση και αναζητούν νέες μορφές πολιτικής εκπροσώπησης.
Αυτή τη νέα ιστορική πραγματικότητα, όχι μόνο αρνούνται να την αναγνωρίσουν τόσο το σύστημα των μνημονιακών συμφερόντων όσο και οι πολιτικοί-κομματικοί του διαχειριστές (παραδομένοι στον δικό τους πολιτικό «αυτισμό»), αλλά αντίθετα επιδιώκουν να τη χειραγωγήσουν και να την αποπολιτικοποιήσουν, να «ουδετεροποιήσουν» την έντονη πολιτική και κοινωνική της διάσταση.
Η μεθόδευση είναι παλαιά και πολυμεταχειρισμένη: Ανασχηματισμός, «διευρύνσεις», δημιουργία «εξαναγκασμένων» πλειοψηφιών στο Κοινοβούλιο, ώστε τελικά να αποτραπεί με κάθε τρόπο η διενέργεια εκλογών για την ανάδειξη νέου Προέδρου της Δημοκρατίας.
Η ΔΗΜΑΡ καταποντίστηκε. Οι ΑΝΕΛ επλήγησαν σοβαρά. Οι «κινήσεις» στον χώρο της Κεντροδεξιάς σχεδόν εξαφανίστηκαν. Το Ποτάμι, αν και κατώτερο των προσδοκιών, αποτελεί εν δυνάμει εργαλείο της επιδιωκόμενης κυβερνητικής «αναμόχλευσης». Η αιφνίδια επάνοδος του ΛΑΟΣ μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί ως «εφεδρικό» κυβερνητικό υλικό.
Τι προβλέπει ο μνημονιακός-κυβερνητικός σχεδιασμός, συναθροίζοντας αυτό το «υλικό κατεδαφίσεως» κομμάτων και σχηματισμών;
Πρώτος στόχος: Η διεύρυνση της κυβερνητικής-μνημονιακής επιρροής με την «απορρόφηση» κομματικών υπολειμμάτων και προσώπων που προέρχονται από την εκλογική κατάρρευση.
Για τον σκοπό αυτό ενεργοποιείται και «διακτινίζεται» μια ολόκληρη επιχείρηση η οποία συντονίζεται από τα κόμματα της συγκυβέρνησης, τον προπαγανδιστικό μηχανισμό των ΜΜΕ και τους ποικίλους φορείς της διαπλοκής. Όλος αυτός ο μηχανισμός «υπόσχεται» να προσφέρει κυβερνητικές ή κρατικές εξουσίες ενώ ταυτόχρονα εκβιάζει και απειλεί με «πολιτικό αφανισμό» όσους δεν συνηγορήσουν στην ενίσχυση της «κυβερνητικής σταθερότητας».
Πρόκειται για μια επιχείρηση που φέρει τον τίτλο «η αποστασία στην εποχή των Μνημονίων» και προωθείται με επείγουσες διαδικασίες. Η σημερινή, βαρύτατα τραυματισμένη, κυβερνητική σύμπραξη έχει ανάγκη από κοινοβουλευτική «αιμοδοσία» ώστε να διαθέτει τις αναγκαίες αριθμητικές εφεδρείες για να ψηφίσει τα νέα μέτρα, το νέο Μνημόνιο και το νέο δάνειο που εδώ και μήνες έχει προαναγγείλει ο κ. Σόιμπλε.
Δεύτερος στόχος παραμένει η περίφημη «Κεντροαριστερά». Ο Ε. Βενιζέλος με τη γνωστή πολιτική του αρπακτικότητα, έσπευσε να απευθύνει πρόσκληση στη ΔΗΜΑΡ και στο Ποτάμι και ακύρωσε έτσι αυτόματα την όποια πιθανότητα συνεργασίας, όπως άλλωστε έπραξε με την κίνηση των «58». Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν συνειδητοποιεί ότι το κύριο εμπόδιο σε μια ενδεχόμενη συνεργασία είναι ο ίδιος. Άλλωστε, μια τέτοιου είδους συνεργασία προϋποθέτει τη σαφή οριοθέτηση με το μνημονιακό στρατόπεδο και παράλληλα την προοπτική συνεργασίας με αντιμνημονιακές δυνάμεις σε μια μελλοντική κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ούτε συγκυβερνήσεις, ούτε συνεργασίες, ούτε διευρύνσεις μπορούν να επιβιώσουν όταν η κοινωνία έχει «γυρίσει τις πλάτες», όταν το μνημονικό - κυβερνητικό στρατόπεδο στηρίζεται στην πράξη από ένα σκληρό μνημονιακό κοινωνικο-οικονομικό πυρήνα, έχοντας διαμορφώσει μια ιστορική ρήξη με τη μεγάλη πλειοψηφία των λαϊκών και μεσοαστικών στρωμάτων, όταν ταυτόχρονα ένα σημαντικό τμήμα της μεσαίας τάξης αποδιαρθρώνεται και καταρρέει.
Τη ΝΔ, αλλά και το επανομείναν ΠΑΣΟΚ, υποστηρίζει μόνο το ανώτερο τμήμα της αστικής τάξης. Τα μεσαία και μεσοαστικά στρώματα έχουν διαρρήξει τη σχέση τους τόσο με τους παραδοσιακούς κομματικούς τους εκφραστές όσο και με το ανώτερο -μνημονιακών συμφερόντων- τμήμα της αστικής τάξης, το οποίο σε παλαιότερες εποχές ασκούσε ηγεμονική επιρροή στα «υπάλληλα» αστικά στρώματα.
Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώνει σταδιακά μια συμμαχία, μια συμπόρευση μεταξύ των εργατικών στρωμάτων και της μισθωτής εργασίας (ιδιαίτερα στον δημόσιο τομέα) αλλά και μιας ισχυρής μερίδας των μεσαίων αστικών στρωμάτων. Σ' αυτές τις κατηγορίες η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ κατακρημνίζονται. Η Χρυσή Αυγή ισχυροποιείται σε λαϊκά και μεσαία στρώματα, εμφανίζοντας έναν τύπο λαϊκής αντισυστημικότητας.
Το Ποτάμι -χωρίς ταυτότητα και κοινωνική αναφορά- αντλεί ψήφους από αστικές και μεσοαστικές περιοχές και από ανώτερα στελέχη του ιδιωτικού τομέα. Τέλος, το «μόρφωμα» Ελιά έχει ιδιαίτερα χαμηλή συλλεκτικότητα, επιβιώνει σε ανώτερες αστικές περιοχές, στα αγροτικά στρώματα και σε συνταξιούχους άνω των 65 ετών.
Τι αποκαλύπτουν αυτές οι συνοπτικού χαρακτήρα διαπιστώσεις;
Ότι το πολιτικό υλικό που συντηρεί εδώ και τέσσερα χρόνια την κυβερνητική εξουσία έχει ήδη εξαντληθεί. Το ΠΑΣΟΚ έχει καταρρεύσει οριστικά, η δε ΝΔ έχει μετατραπεί σ' ένα μικρομεσαίο κομματικό μόρφωμα, με έντονα ακροδεξιό πολιτικο-ιδεολογικό πρόσημο.
Η παρούσα σύνθεση της Βουλής δεν διαθέτει ούτε την ηθική ούτε την
πολιτική νομιμοποίηση για να συνεχίσει να ψηφίζει νέα Μνημόνια, νέα
μέτρα. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να ψηφίσει για να αναδείξει νέο
Πρόεδρο της Δημοκρατίας και να δεσμεύσει τον ύπατο πολιτειακό θεσμό για
τα επόμενα πέντε χρόνια.
Η συγκυβέρνηση «βίωσε λάθρα» μέχρι την 25η Μαΐου. Από την επομένη έχει απολέσει κάθε πρόσχημα, κάθε είδους νομιμοποίηση για να χειρίζεται μείζονος σημασίας θέματα για το μέλλον της χώρας και του λαού. Όσο για τους εκβιασμούς, τις υποσχέσεις και τις παροχές «προς αποστασίαν» όλοι γνωρίζουν ότι «την αποστασία πολλοί αγάπησαν, τους αποστάτες ουδείς».
Η συγκυβέρνηση «βίωσε λάθρα» μέχρι την 25η Μαΐου. Από την επομένη έχει απολέσει κάθε πρόσχημα, κάθε είδους νομιμοποίηση για να χειρίζεται μείζονος σημασίας θέματα για το μέλλον της χώρας και του λαού. Όσο για τους εκβιασμούς, τις υποσχέσεις και τις παροχές «προς αποστασίαν» όλοι γνωρίζουν ότι «την αποστασία πολλοί αγάπησαν, τους αποστάτες ουδείς».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου