Είμασταν κάποτε παιδιά

Η' ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΑΘΗΝΩΝ

Είμασταν κάποτε παιδιά

Φώναζα
Με τα χέρια σηκωμένα
-Πέτα πέτα
Φώναζα στον συμμαθητή μου.
Κατά την διάρκεια ελιγμού.
Παίζαμε μπάσκετ.
Που αλλού;;; Στο όγδοο
Μετά την γυμναστική
Έπαιρνα την μπάλλα. Σημάδευα.
Καμπυλωτή τροχιά και μέσα...
Το καλάθι σπαρτάραγε στην επαφή
-Τί  λες ρε φάρδος από τέτοια απόσταση;;;
Διαμαρτύρονταν οι αντίπαλοι συμμαθητές
Σφαλιάρες φιλικές από τους συμπαίκτες.
Θαύμαζα πάντα τα μπασίματα
Κυρίως του Οικονομίδη του Βασίλη
Εξαίρετος παίκτης.
Σε έναν όμως έβγαζα το καπέλο.
Στο συμμαθητή μου τον ΑΣΛΑΝΗ.
Γρήγορος, τριπλαδόρος, εύστοχος
Τον ήθελα πάντα συμπαίκτη.
Όχι αντίπαλο.
Η φιλόλογος χλόμιασε.
Την θυμάμαι σαν και τώρα
Έφερε το χέρι στο μέτωπο της
-Πω πω αναφώνησε ταραγμένη.
Δευτέρα πρωί. Δεν το ξεχνώ
Χλόμιασε στο άκουσμα της φοβερής είδησης.
Συνεπιβάτης ο ΑΣΛΑΝΗΣ σε μηχανάκι.
Τροχαίο. Εκείνο τ απόγευμα της Κυριακής.....
Ο καλός φίλος και συμμαθητής έχασε το πόδι του...
Όταν μετά από μέρες ήρθε στην τάξη με τις πατερίτσες
μελαγχολικός με μάτια κατεβασμένα
σα νάχε κάνει το μεγαλύτερο έγκλημα.
Δάκρυσα. Όχι δεν με είδε.
Είναι απ τα δάκρυα εκείνα που χύνεις
χωρίς να σε βλέπει κανείς.
Μετά την γυμναστική, εκείνη την μέρα
κανείς δεν έτρεξε να φέρει την μπάλα του μπάσκετ.
Καθίσαμε γύρω απ τον ΑΣΛΑΝΗ.
που κοίταζε θλιμμένος την μπασκέτα.
Καθίσαμε δίπλα του
Για να του δείξουμε.
Εμείς οι φίλοι την αγάπη μας.
Να μετριάσουμε τον πόνο του.
Πόδι δεν είχε πια....
Είχε όμως εμάς δίπλα του
Εκείνη τη μέρα
που κανείς μας την μπασκέτα
δεν τόλμησε να πλησιάσει....................

Θεοφάνης Γραικιώτης

Θυμάμαι και εγώ αυτό το τραγικό συμβάν. Ο συμμαθητής μας πέρα από πολύ καλός στο μπάσκετ ήταν και πολύ καλός στο ποδόσφαιρο και μάλιστα έπαιζε στα τσικό του Απόλλωνα Αθηνών. Όμως δεν ήταν το μόνο θλιβερό συμβάν εκείνη την χρονιά γιατί είχαμε άλλη μια απώλεια. Τον Ηλία Παπακωνσταντίνου, τον Λιάκο μας που ο θάνατός του μας στοίχισε και μας έκανε κοινωνούς της ύπαρξης μιας άλλης αρρώστιας που την ακούσαμε δυστυχώς πολλές φορές στην διάρκεια της ζωής μας. Καρκίνος.. Τον Λιάκο τον συμμαθητή μας στο 21ο Δημοτικό (τον "ΦΑΡΟ") και στο Η΄ Γυμνάσιο τον χάσαμε από λευχαιμία. Ο θάνατός του, και μετά από τόσα πολλά χρόνια, ακόμα πονάει....