Λουδοβίκος των Ανωγείων : Η παραίσθηση

Η παραίσθηση

Γράφει ο Λουδοβίκος των Ανωγείων

Η Μαριωράκη ήτανε μια σεβαστή γυναίκα 93 χρονών, τότε, και ζούσε μονάχη της σ' ένα μικρό ισόγειο σπίτι στη γειτονιά μας. Κάποιο απόγευμα έγινε αυτή η συζήτηση που σας γράφω στο μπαλκονάκι της:

- Πώς νιώθεις που δεν παντρεύτηκες, θεία Μαριωράκη;

Καθυστέρησε λίγο και κατάλαβα πως είχε άλυτο το πρόβλημα μέσα της...

- Όπως και να το κάνεις, θα το μετανιώσεις, παιδί μου, είπε γελώντας...

Μα όταν έχεις την υγειά σου, συνέχισε, μπορεί να είναι και καλύτερα, κάνοντας μια κίνηση με το χέρι της «τάχα μου τι τα ρωτάς»...

- Έχω τόσα ανίψια όμως! Ο Μενέλαος «μου» με προσέχει πολύ...

Προχθές με πήγε στον γιατρό και μου έβαλε ακουστικά, όμως αυτά με ζαλίζουνε, σαν να μου ανοίγουν το μυαλό, την κεφαλή μου, και ακούω μαντινάδες και φωνές πεθαμένων δικών μου και άλλων. Και τις αναγνωρίζω... Ένα πρωί πήγα να βάλω τις κάλτσες μου και άκουσα τη φωνή της μάνας μου να μου λέει:

«Αχ παιδί μου, Μαριωράκη μου, αχ παιδί μου». Ένα «σταμνί» δάκρυα έχυσα εκείνη τη μέρα...

- Κείνο τον καιρό ανέβαινα Αθήνα για την ηχογράφηση ενός δίσκου και ένα βράδυ πήγα στο σπίτι του Μάνου Χατζιδάκι, όπου συχνά βρισκόμαστε διάφοροι φίλοι. Στη διάρκεια της κουβέντας ανέφερα αυτήν τη συζήτηση με τη θεία τη Μαριωράκη. Ο Μάνος παίρνει τον λόγο και λέει:

= «Καθόμουν στο γραφείο μου μόνος και δούλευα πριν κάποιο καιρό και ξαφνικά λέω: Μητέρα, κάνε μου έναν καφέ.

Η μητέρα μου είχε πεθάνει 15 χρόνια πριν! Ταράχτηκα, σηκώθηκα και πήγα στην κουζίνα...

Τελικά, είπε, κοιτάζοντας τον Γιώργο τον Σταθόπουλο: «Η παραίσθηση είναι η πολυτέλεια των μοναχικών ανθρώπων» Είπε και στάθηκε μπροστά στο παράθυρο της Ρηγίλλης, κοιτάζοντας έξω... Λίγους μήνες μετά πήγα με τον φίλο μου τον Μανώλη τον Γραμματικάκη στο Αγιον Όρος. Είχα ξαναπάει παλαιότερα, καλεσμένος από τον ηγούμενο της Μονής των Ιβήρων, Βασίλειο. Ήταν όταν είχα τραγουδήσει τα «μοιρολόγια» μια συγκλονιστική εμπειρία, με τους καλόγερους να κλαίνε ακούγοντας τα. Ένα βράδυ διηγήθηκα την ιστορία με τη θεία, έγιναν σχολιασμοί διάφοροι και κάποια στιγμή ρώτησα τον ηγούμενο σε τι διαφέρει η παραίσθηση από το όραμα. Με κοίταξε για λίγο και είπε:

- Ασ' το, άσ' το αυτό...

(ήταν φανερό πως δεν είχε την απάντηση) και συνέχισε την κουβέντα.

Όταν αργότερα σηκωθήκαμε να φύγουμε, μου είπε:

- Και το όραμα και η παραίσθηση θεωρώ ότι είναι θεϊκές επισκέψεις.

ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ