Λουδοβίκος των Ανωγείων : Δεν περιμένει η άνοιξη

ME ΔYO ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΒΛΕΜΜΑ

Δεν περιμένει η άνοιξη

Γράφει ο Λουδοβίκος των Ανωγείων

Η άνοιξη βγαίνει από το «ανοίγω». Και είναι μια πρωτοσέλιδη είδηση από την πένα της αμυγδαλιάς. Έργο δικό της είναι να κάνει τον χειμώνα παρελθόν και να ανοίξει τους δρόμους του σύμπαντος έρωτος, υπενθυμίζοντας μέσω του τριαντάφυλλου πως ρόδο κι αγκάθι πάνε μαζί, χωρίς το ένα το άλλο δεν ζει.

Είναι η νύμφη των εποχών και η δόξα των χρωμάτων. Είναι εκείνη που ιεραρχεί τους χρόνους για την ανθοφορία σε όλα τα φυτά κι εκείνα το ένα πίσω στο άλλο χωρίς αντίρρηση ακολουθούν τον κανόνα. Είναι ο πιο κελαηδισμένη εποχή. Πριν το χάραμα ο κότσυφος διαδηλώνει άυπνος τον ερωτά του.

Οι πολύβουες μέλισσες και όλο το ιπτάμενο βασίλειο ξεχύνεται με το άνοιγμα της ημέρας στα πολύχρωμα λιβάδια, καλεσμένο από τα αρώματα και τα χρώματα. Ο κύριος Κελσίου μετακομίζει πλέον στο θερινό του ανάκτορο. Και τα σύννεφα πάνε για την «εαρινή τους νάρκη». Κι εγώ πίσω από το παράθυρο σας διηγούμαι τα θωρώ.

Η αμυγδαλιά είναι η πρώτη φωνή διαμαρτυρίας της άνοιξης στον χειμώνα. Μέσα στα κρύα και πριν καν βγάλει πράσινα φύλλα, ανοίγει τα λευκά της άνθη πάνω στα ξερά κλαδιά, μια γιορτή ομορφιάς μέσα στο κρύο. Πέντε μεταξένια πέταλα λευκά, με κρυμμένο ροζ, οι στήμονες κίτρινοι, ντελικάτοι και μέσα στην καρδιά του ανθού το κόκκινο, το άρωμα κομψό, διακριτικό, αυτό που χρειάζεται η μέλισσα για να έρθει από μακριά σε αυτή την πρόσκληση, προσανθίζεται και προσεκτικά μπαίνει μέσα στην καρδιά του ανθού, παίρνει το γλυκό που της προσφέρεται.

Και ύστερα φεύγει κουβαλώντας τη συνέχεια του κόσμου. Χτες η πυκνή ομίχλη σκέπασε τα κλαδιά και τα άνθη ήταν μια μάχη ανάμεσα στην παγωμένη ανάσα του χειμώνα και τη σημαία της άνοιξης. Αργότερα άρχισε να χιονίζει και όπως έπεφταν οι νιφάδες πάνω της, στολίστηκε με περισσότερα άνθη, κάνοντας τον χειμώνα να υποκλιθεί στη γενναιότητα της.

 

 Μια ανθισμένη αμυγδαλιά 

στον ήλιο του χειμώνα

αξέγνοια καθρεφτίζεται 

στον ήσυχο Λιμνιώνα.

Μα ξάφνου ο κακός Βοριάς 

αρχίζει να φουσκώνει

και όλα τα νέφη του ουρανού

 από πίσω να ζυγώνει.

Χάνεται το αντιλάμψισμα 

και τα νερά θολώνουν

τα σύννεφα στραταριστά 

στο χώμα χαμηλώνουν.

Χτυπά ο αέρας τα κλαδιά 

και τα άνθη της σκορπίζει

και φαίνεται όπως πέφτουνε 

αρχίζει να χιονίζει

 Από το άλμπουμ «Ποια πάθη από τον έρωντα»

ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ