ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ : Ψυχρός πόλεμος και ναζισμός

Ψυχρός πόλεμος και ναζισμός

Του ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ

Ψυχρός Πόλεμος δεν σταμάτησε ποτέ. Άλλαξαν  απλώς οι μορφές που εκδηλώθηκε η ψυχροπολεμική αντιπαράθεση τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Και οι μορφές αυτές αντιπαράθεσης και σύγκρουσης εξαρτήθηκαν άμεσα από την «τροχιά ισχύος» της Ρωσίας όπου από το ναδίρ της εποχής Γιέλτσιν διεκδικεί σήμερα έναν σημαντικό γεωστρατηγικό και οικονομικό ρόλο.

Στην πρώτη φάση, η κατάρρευση και πλήρης διάλυση της ΕΣΣΔ -με τη Ρωσία «στα γόνατα»- επέτρεψε στη Δύση να προχωρήσει ακώλυτα στη θεσμική και οικονομική ενσωμάτωση των χωρών του πρώην Ανατολικού Συνασπισμού στην Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς καν να πληρούν οι χώρες αυτές τους αναγκαίους οικονομικούς όρους. Η "ενσωμάτωση" αυτή -πολιτικού χαρακτήρα, κατά μείζονα λόγο- επιβλήθηκε στην κυριολεξία από τις ΗΠΑ. Γι' αυτό και στην περίφημη εκστρατεία κατά του Ιράκ οι χώρες αυτές αποτέλεσαν τους πλέον «πρόθυμους» συμμάχους και συμπαραστάτες των ΗΠΑ.

Στη δεύτερη φάση, που ζούμε σήμερα, οι γεωπολιτικοί συσχετισμοί έχουν μεταβληθεί. Η Ρωσία του Πούτιν ανόρθωσε σε μεγάλο βαθμό την οικονομία της, απέκτησε στρατηγικό οικονομικό ρόλο στην προμήθεια ενέργειας στη Γερμανία και στην Ευρώπη. Παράλληλα, τα τελευταία χρόνια έχει αναπτύξει σοβαρές οικονομικές σχέσεις με την Κίνα, την Ινδία, την Ιαπωνία και μάλιστα σε τομείς προηγμένης τεχνογνωσίας. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι πρόσφατα παρέδωσε πυρηνικό αεροπλανοφόρο στην Ινδία.

Όσο δε αφορά την οικονομική ανάπτυξη και τους παραγωγικούς πόρους της Ρωσίας, ήδη ξεκινά μια στρατηγική επιχείρηση εκμετάλλευσης πλούσιων κοιτασμάτων στη Σιβηρία και την Ανατολική Ρωσία, που προϋποθέτει, μάλιστα, λόγω των κλιματικών συνθηκών, εξοπλισμό ιδιαίτερα υψηλής τεχνολογίας.

Η πρώτη «απάντηση» της Δύσης σε πολιτικό και γεωστρατηγικό επίπεδο ήταν η «ένταση» σε Ουκρανία και Γεωργία, ώστε να διαμορφωθεί ένας κλοιός απομόνωσης και ελέγχου στα σύνορα της Ρωσίας.

Στη Γεωργία η επιχείρηση απέτυχε παταγωδώς. Η σκληρή απάντηση της Ρωσίας δεν άφησε κανένα περιθώριο.

Όμως στην Ουκρανία το «παιγνίδι» παρέμενε «ανοιχτό» ήδη από το 1991, όταν για πρώτη φορά η Ουκρανία απέκτησε την ανεξαρτησία της.

Στην Ουκρανία δεν υπάρχει στην πράξη θεσμικά λειτουργικό πολιτικό σύστημα. Κυβερνούν οι «ολιγάρχες», είτε αυτοί συντάσσονται με τη Ρωσία είτε με τη Δύση. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην παρούσα Βουλή οι δύο πανίσχυροι ολιγάρχες, ο Ρινάτ Αχμέτοφ και ο Ντμίτρι Φίρτας που ελέγχουν πλήρως 90 βουλευτές, εγκατέλειψαν εν μια νυκτί τον Γιανουκόβιτς, τον καθαίρεσαν και ψήφισαν ως πρωθυπουργό τον εκλεκτό των ΗΠΑ και της Γ. Τϊμοσένκο, τον φασίζοντα Αρσένι Πατσένιουκ...

Γι1 αυτό και οι συγκρουόμενες  γεωστρατηγικές  μεταξύ Δύσης και Ρωσίας «διαπερνούν» την Ουκρανία και σε πολιτικό και σε θρησκευτικό και σε φυλετικό επίπεδο.

Η Ρωσία δεν πρόκειται να εγκαταλείψει την Κριμαία, ούτε όμως μπορεί να απαιτήσει τον πλήρη έλεγχο της Ουκρανίας. Οι ΗΠΑ δεν μπορούν να επιδιώκουν τη μετατροπή της Ουκρανίας σε προκεχωρημένο  φυλάκιο του ΝΑΤΟ και οφείλουν να σεβασθούν τα γεωπολιτικά συμφέροντα της Ρωσίας. Η όποια λύση, όπως σημειώνει ο ίδιος ο Χ. Κίσσινγκερ, δεν μπορεί παρά να αποτελέσει έναν συμβιβασμό που θα αφήνει και τις δύο πλευρές δυσαρεστημένες σε «ανεκτό βαθμό»...

Η κρίση στην Ουκρανία αποτελεί πάντως μια σκληρή δοκιμασία για την «ποιότητα» της δημοκρατίας στην ΕΕ και γενικότερα στη Δύση.

Πέραν του γεγονότος ότι εδώ και χρόνια εξωνημένοι μηχανισμοί προπαγάνδας και υπονόμευσης των ΗΠΑ εργάζονται συστηματικά στην Ουκρανία (υπολογίζονται σε 65 τουλάχιστον οι αντίστοιχες ΜΚΟ) και ότι ανώτατοι αξιωματούχοι της ΕΕ και των ΗΠΑ πρωτοστατούσαν  στις διαδηλώσεις, υπάρχει το μείζον θέμα της στήριξης των ναζιστικών και φασιστικών μορφωμάτων και πολιτικών προσώπων που σήμερα ασκούν την εξουσία στο Κίεβο από τις ηγεσίες της ΕΕ και των ΗΠΑ.

Δεν ακούστηκε από τους ηγέτες της Δύσης ούτε μια διαμαρτυρία, δεν διατυπώθηκε ο παραμικρός ενδοιασμός για την επάνοδο του ναζισμού στην εξουσία. Αντίθετα, με τις πράξεις τους, Ομπάμα, Μέρκελ και Ολάντ νομιμοποίησαν τις εξελίξεις αυτές. Γι' αυτούς η κυβέρνηση των ναζιστών και των ομοίων τους είναι απλώς ένα «εργαλείο» για την επίτευξη των στόχων τους... Η Δημοκρατία στον 21ο αιώνα είναι μια πολυτέλεια που αφορά μόνον τους αδύναμους, τα θύματα της επέλασης του νεοφιλελεύθερου ολοκληρωτισμού.