Κυπριακό: Τραγωδία δίχως κάθαρση

Γράφει ο Παναγιώτης Καραφωτιάς

Κλείνουν 40 χρόνια από την έναρξη της Κυπριακής τραγωδίας που έχει απασχολήσει τη διεθνή κοινότητα με τις γνωστές επιπτώσεις της σε πολλούς τομείς. Η τραγωδία αυτή δεν προήλθε από παρθενογένεση ούτε από κάποια μαγική ράβδο ή τύχη. Υπήρξε, αρχικά, το «νόθο» τέκνο-έκτρωμα ή «κατασκεύασμα» της αποικιοκρατικής πολιτικής της Μ.Β. και, στη συνέχεια, του Ψυχρού Πολέμου. Ο διεθνής παράγων υπήρξε ο πρωταγωνιστής και καταλύτης των εξελίξεων. Και ο μεν ΟΗΕ υπήρξε το «άλλοθι» των σκοπιμοτήτων των ισχυρών παικτών, «εξουσιαστών» {όρος του αείμνηστου ευπατρίδη Δημοσιογράφου Κωνσταντίνου Καλλιγά}, για να τον χρησιμοποιούν ανάλογα με τις επιδιώξεις τους,  το δε Κυπριακό πρόβλημα, που προκλήθηκε από τους διεθνείς «προκρούστες», ως επίσης «άλλοθι» των επενδύσεών τους σε γεωστρατηγικούς και γεωπολιτικούς τομείς στην ευρύτερη περιοχή.

Τελικά, ωστόσο, το Κυπριακό υπήρξε, για τον ευρύτερο ελληνισμό, μια τραγωδία δίχως κάθαρση, με χιλιάδες αθώους νεκρούς, τραυματίες, αγνοούμενους, πρόσφυγες, με απώλεια περιουσιών και εθνικής κυριαρχίας. Ακόμη, υπήρξε αιτία επιδείνωσης των σχέσεων γειτονικών χωρών, συμμάχων και φίλων και αιτία ενδεχόμενων μελλοντικών διενέξεων ή/και  συγκρούσεων. Είναι δε απογοητευτικό ότι από πρόβλημα αυτοδιάθεσης και ξένης στρατιωτικής κατοχής μετεξελίχθηκε, κατά παράβαση του Χάρτη του ΟΗΕ και του Διεθνούς Δικαίου, λόγω παρεμβάσεων «φίλων» και «συμμάχων», {«με τέτοιους φίλους τι να τους κάνεις τους εχθρούς;»} σε πρόβλημα τεχνητών αντιπαραθέσεων για τη δημιουργία-κατά τη γνώμη επαϊόντων- μη λειτουργήσιμης νέας κρατικής οντότητας, ώστε οι «γνωστοί-άγνωστοι» ισχυροί παίχτες στο παγκόσμιο καζίνο κερδοσκοπίας, να επενδύουν με σημαία το περιβόητο  «διαίρει και βασίλευε», καθώς και διαίρει και αφαίμαζε, διαίρει και υποδούλωνε! “Quid prodest?” {ποιόν εξυπηρετεί} ρωτούσαν οι  Λατίνοι όταν κάποια τραγωδία συνέβαινε. Η απάντηση  είναι εύλογη όπως ήδη επισημάνθηκε.

Οπωσδήποτε, όμως, στην κυπριακή τραγωδία, εκτός των παραπάνω παραγόντων, συνέργησαν και εθνικοί παράγοντες:  Τουρκία, Κύπρος , Ελλάδα, που δεν είναι άμοιρες ευθυνών, αλλά έχουν σοβαρή αρνητική συμμετοχή στις εξελίξεις του Κυπριακού. Πρώτιστα, η στρατηγικά μεθοδευμένη νέο-οθωμανική, νέο-ιμπεριαλιστική πολιτική της Τουρκίας, ακροβατώντας στο «βαθύ» ή «ρηχό» κράτος ανάλογα με τις ουσιαστικά φονταμενταλιστικές πολιτικές της, δεύτερον, η μη ρεαλιστική, ουτοπιστική, ουδέτερη αλλά συνάμα διχαστική και ασυνάρτητη πολιτική Κυπρίων ηγετών - με την, όμως, παράλογη, ανόητη και εγκληματική ανάμειξη ελλαδικών και ξένων παραγόντων, κύρια της Χούντας-  και τρίτον η επίσης διχαστική, ασυνάρτητη,  εθελόδουλη και ηττοπαθής πολιτική ελληνικών ηγεσιών {ρόλος Γρίβα και σία,  Χούντα-Ιωαννίδης, Συνθήκες Ζυρίχης-Λονδίνου, εμπρηστικά, προβοκατόρικα συνθήματα π.χ. «έξω από το ΝΑΤΟ», ανεπιτυχής ανάμειξη  Αδέσμευτων, ιστορία χαμένων ευκαιριών: Σχέδια Χάρντιν,  Άτσεσον και ο λόγος και τρόπος απόρριψής τους κ.λπ.}.

Οι παραπάνω καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό την πορεία του προβλήματος. Συνεπώς η Κυπριακή τραγωδία υπήρξε και αποτέλεσμα σοβαρών σφαλμάτων, ανικανότητας, διχασμού και «μειοδοσίας» ελληνικών και κυπριακών παραγόντων. Και για 40 χρόνια η Κύπρος παραμένει παγιδευμένη στον ιστό της αράχνης ξένων ισχυρών συμφερόντων και σκοπιμοτήτων σε βάρος του τραγικού λαού της, Ελληνο-Κυπρίων και Τουρκο-Κυπρίων, που ζούσαν αρμονικά και φιλικά για πολλές δεκαετίες. Και οι κυπριακές και ελληνικές ηγεσίες αντί να αίρονται στο ύψος των εθνικών τους ευθυνών και περιστάσεων-προκλήσεων, συνεχίζουν τη διχαστική, ασυνάρτητη, ηττοπαθή και εθελοτυφλική νοοτροπία υπονομεύοντας τα εθνικά συμφέροντα και εξυπηρετώντας έτσι τις νέο-ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες της Τουρκίας, καθώς και  ισχυρών Δυνάμεων που επενδύουν σε κρίσεις, ιδιαίτερα οι κερδοσκόποι εμπορίας όπλων, ενεργειακών πόρων κ.λπ.

Όμως, για να εντάξουμε το πρόβλημα σε ένα γενικότερο θεωρητικό-φιλοσοφικό-πολιτικό πλαίσιο, που θα βοηθήσει σαν μπούσουλας, για να μην κοιτάμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος, ας  θυμηθούμε το αξίωμα του Θουκυδίδη πριν περίπου 3000 χρόνια ότι  «οι σχέσεις των ατόμων όπως και των κρατών εξαρτώνται από το συμφέρον» και επίσης το αξίωμα στις διεθνείς σχέσεις ότι η αιχμή του δόρατος της εξωτερικής πολιτικής των ισχυρών είναι η διαφθορά άλλων ώστε να τις υποδουλώνουν και εκμεταλλεύονται. Ο όρος διαφθορά σε ευρύτερο πλαίσιο, όχι μόνον οικονομική, αλλά ηθική, πολιτική κ.λπ.  Και είναι γνωστό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ ότι δυο διαχρονικά «σταθερές» των ισχυρών γεωπολιτικών και γεωστρατηγικών κυκλωμάτων  προώθησης των συμφερόντων τους στην ευρύτερη περιοχή είναι η Τουρκία, η οποία εξακολουθεί να προάγει, όπως προαναφέρθηκε, τις νέο- οθωμανικές-ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις της, και το Ισραήλ που επενδύει την sui generis πολιτική του σε συνάρτηση με το που φυσάει ο ισχυρός «άνεμος» και με το βασίλευε και διαίρει!

Όσον αφορά στην Τουρκία, είναι γνωστό ότι από τη στρατιωτική εισβολή της στην Κυπριακή Δημοκρατία το 1974, δεν έχει κάνει κανένα βήμα για τη δημοκρατική αποκατάσταση και έννομη τάξη στην Κύπρο, κράτος-μέλος του ΟΗΕ και της ΕΕ, γράφοντας στα οθωμανικά, φονταμενταλιστικά της υποδήματα  δεκάδες αποφάσεις της Γενικής Συνέλευσης και του Συμβουλίου Ασφαλείας, την ΕΕ,  καθώς και το Διεθνές Δίκαιο και την Οικουμενική Διακήρυξη του ΟΗΕ για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Και αυτό, δυστυχώς, με την ανοχή αν όχι τη συνέργεια κάποιων ισχυρών φίλων-προστατών της, υπονομεύοντας το κύρος και την αξιοπιστία του ΟΗΕ και της ΕΕ, αλλά και αυτό τούτο το κύρος και την αξιοπιστία των προστατών της που η αλαζονεία της εξουσίας τους εμποδίζει να αντιληφθούν ότι, τελικά, εξυπηρετούν συμφέροντα άλλων…

Και εξακολουθεί ένας φαύλος κύκλος παρεμβάσεων, προτάσεων, σχεδίων κ.λπ. χωρίς αποτέλεσμα. Οι τουρκικές ηγεσίες συνεχίζουν μια κυνική, παρελκυστική, προκλητική και εμπαικτική πολιτική πασχίζοντας να παγιώσουν τα τετελεσμένα απαξιώνοντας όλα τα διεθνή fora. Ίσως, τώρα, που ο πακτωλός δολαρίων από την αφαίμαξη του Αμερικανικού λαού σε όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου αλλά και μετά, έχει σταματήσει, να έχει προκαλέσει δυσαρέσκεια στην τουρκική ηγεσία και γι’ αυτό αναζητεί ερείσματα νέων εκβιασμών και «μπακτσίς».  

Όσον αφορά στον ΟΗΕ, είναι άξιο διερεύνησης ότι γγ του ΟΗΕ δεν στάθηκαν στο ύψος τους ώστε να επιμείνουν στην εφαρμογή του Χάρτη του οποίου είναι οι θεματοφύλακές, αλλά υπάκουσαν  σε κελεύσματα ισχυρών παραγόντων. Και ο Χάρτης του ΟΗΕ  και η ΟΔΔΑ έχουν  κουρελιασθεί από την Τουρκία. Αλλά και οι κυπριακές και ελληνικές ηγεσίες δεν επέδειξαν το ζήλο που έπρεπε να κινητοποιήσουν τη διεθνή κοινότητα για την επίλυση του προβλήματος. Ας κάνουμε όμως μια επιγραμματική αναδρομή στα Σχέδια επίλυσης του Κυπριακού:  1995, Σχέδιο Χάρντιν, που προέβλεπε αυτοδιάθεση και  στη συνέχεια Ένωση με την Ελλάδα. Όμως, είναι γνωστό ότι η αγγλική πολιτική ήταν εναντίον της Ένωσης , «μη εφικτής» τότε κατά τη γνώμη τους. Όμως, από ελληνο-κυπριακής πλευράς συνέφερε μια ανεξάρτητη Κύπρος, κάτι, όμως, που δεν επιδίωξαν σθεναρά Κύπρος και Ελλάδα, αλλά παγιδεύτηκαν στην εμμονή τους για Ένωση, ενώ οι επαΐοντες γνώριζαν την ανεφικτότητα του εγχειρήματος γιατί στο μεταξύ οι «συμμαχικές» ηγεσίες είχαν μεριμνήσει παρασκηνιακά να «ξυπνήσουν» και παγιδεύσουν και τις τουρκικές ηγεσίες.

Ο μηχανισμός διαίρεσης λειτούργησε αριστοτεχνικά χωρίς τα πολιτικά «σαΐνια» στην Κύπρο και την Ελλάδα να το αντιληφθούν και αντιδράσουν αναλόγως.  Και όταν το 1956  ο Μακάριος ζητά βελτιώσεις, συλλαμβάνεται και εξορίζεται. Η γνωστή αδίστακτη πολιτική της «συμμάχου χώρας», η ηγεσία της οποίας ήταν τότε παρασκηνιακά υπέρ της διχοτόμησης, ασκώντας παράλληλα ασφυκτικές πιέσεις για τη διασφάλιση των στρατιωτικών της συμφερόντων στην Κύπρο καθώς και του ΝΑΤΟ. Στο μεταξύ ιδρύεται η  ΕΟΚΑ και αρχίζει ο απελευθερωτικός αγώνας. Το  1956 η Συνθήκη Ζυρίχης-Λονδίνου όπου, ξανά, οι ηγεσίες στην Κύπρο και Ελλάδα αποδείχτηκαν κατώτερες των περιστάσεων. Το 1964 το Σχέδιο Άτσεσον, που προέβλεπε Ένωση με αντάλλαγμα μια στρατιωτική βάση της Τουρκίας στην Καρπασία, αλλά απορρίπτεται από Λευκωσία και Αθήνα {όπου μπαμπάς πρωθυπουργός  και υιός διαφωνούν!}. Στο  μεταξύ η αιματοχυσία συνεχίζεται. «Φίλοι» και «Σύμμαχοι» συνωμοτούν σε βάρος της Κύπρου. Ο πρόεδρος Τζόνσον υπέρ της διχοτόμησης!

Η μικρή και αδύναμη Ελλάδα, που έσωσε, στην κυριολεξία, την Ευρώπη-και κατά συνέπεια και την Αμερική- από τον Άξονα, εισπράττοντας μόνον παχιά  επαινετικά λόγια χωρίς πρακτικό αντίκρισμα, εκβιάζεται κυνικά!  Η αχαριστία των «φίλων» και «συμμάχων» στο έπακρον! 

Αλλά προαναφέραμε το αξίωμα του Θουκυδίδη! {Αλίμονο, συνεπώς, στους ιδεαλιστές. Όμως, τότε, γιατί τόσες ανθρωποθυσίες για την ίδρυση του ΟΗΕ; Για αποπροσανατολισμό και παγίδευση;} Το 1974  Τουρκική εισβολή. Τραγωδία! Το 1983  ανακήρυξη ψευδοκράτους. Ακολουθούν οι «εκ του Σύνεγγυς Συνομιλίες» υπό την αιγίδα του ΟΗΕ. Το 1992 «Δέσμη Ιδεών” Γκάλι. Το 2004  Σχέδιο Ανάν. Δημοψήφισμα στην Κύπρο. 76 % των Ελληνοκυπρίων εναντίον. Το Αμερικανικό υπουργείο εξωτερικών δηλώνει: “Είμαστε απογοητευμένοι που η πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων ψήφισε εναντίον του σχεδίου διευθέτησης»! Πριν δε δήλωσε: «Έχουμε, βέβαια, ενδιαφερθεί για βήματα που θα απαλύνουν την απομόνωση των Τουρκοκυπρίων»! Τι ειρωνεία!:  Οι Τουρκοκύπριοι, θύματα και αυτοί της Τουρκικής εισβολής, και ορισμένοι συνεργοί στο έγκλημα, στην στρατιωτική κατοχή τμήματος της Κύπρου, να παρουσιάζονται θύματα των Ελληνοκυπρίων!

Οι θύτες εξομοιώνονται με τα θύματα!  Φέτος, 2014, γίνονται νέες προσπάθειες αποδοχής άλλου Σχεδίου, βελτιωμένου σύμφωνα με ΜΜΕ.  Όμως, οι αρμόδιοι και επαΐοντες ας το μελετήσουν κι ας αποφασίσουν. Και ας πείσουν το λαό για το τι είναι πατριωτικά σωστό εφόσον υπάρξουν δημοψηφίσματα. Όμως, καλό θα ήταν να έχουν όλοι υπόψη τους το τρίπτυχο: 1) τι είναι εθνικά επιθυμητό, 2) το δέον από πλευράς Διεθνούς Δικαίου, αποφάσεων ΟΗΕ, ΕΕ κ.λπ., και 3) τι είναι ρεαλιστικά εφικτό με την παρούσα διεθνή συγκυρία. Και θυμάμαι αυτό που μου είπε ο εξαίρετος ΓΓ του ΟΗΕ Χαβιέρ Περέζ ντε Κουέγιαρ σε μια φιλική συζήτηση για το Κυπριακό: «Δεν αρκεί να αποδείξετε ότι έχετε δίκαιο, αλλά επίσης να πείσετε αυτούς που μπορούν να συνδράμουν στην απόδοση του δικαίου ότι έχουν και συμφέρον»! Ας κάνουμε όμως μια επιλεκτική, επιγραμματική αναδρομή στις αποφάσεις του ΟΗΕ για να εξαχθούν κάποια χρήσιμα συμπεράσματα.

Η απόφαση του ΣΑ  220  της 17ης Μαρτίου 1966 μιλάει για «σταθερή ελπίδα» ότι έως το τέλος των έξι μηνών (ανανέωσης τη ΟΥΝΦΙΣΥΠ} θα έχει σημειωθεί ουσιαστική πρόοδος για την επίτευξη επίλυσης του Κυπριακού προβλήματος. Στην απόφαση 222 της 16ης Ιουνίου 1966 η «σταθερή ελπίδα» γίνεται «προσδοκία».

Μετά την Τουρκική εισβολή το 1974, το ΣΑ, στην απόφαση 353 της 20ης Ιουλίου, εκφράζει τη «βαθειά του λύπη»  για την «έκρηξη βίας και το συνεχιζόμενο αιματοκύλισμα», αλλά δεν αναφέρει τον όρο «εισβολή», ούτε κατονομάζει τον εισβολέα. Στην απόφαση 360 της 16ης Αυγούστου 1974, το ΣΑ εκφράζει τη βαθειά του ανησυχία για την επιδείνωση της κατάστασης, αποδοκιμάζει τη «μονομερή στρατιωτική δράση εναντίον της Δημοκρατίας της Κύπρου»,  αλλά πάλι αποφεύγει να κατονομάσει τον εισβολέα. Με την απόφαση  361 της 30ης  Αυγούστου 1974 το ΣΑ εστιάζει την προσοχή του σε ανθρωπιστικά θέματα, προτρέποντας συνάμα «ολοκληρωμένες» και «επιτυχείς διαπραγματεύσεις».

Στην απόφαση 367 της 12ης Μαρτίου 1975 το ΣΑ εκφράζει τη λύπη του για τη «μονομερή απόφαση» της κήρυξης του ψευδοκράτους, αλλά δεν αναφέρει από ποιόν. Αξιοσημείωτο είναι ότι η έκθεση του ΓΓ τον Ιανουάριο 1975 επισημαίνει ότι «η διαπραγματευτική διαδικασία πρέπει να διατηρηθεί και αν δυνατόν επιταχυνθεί». Δηλαδή, αντί να ζητεί εμφατικά την εξεύρεση τρόπων σεβασμού και εφαρμογής των έως τότε αποφάσεων του ΣΑ (άρθρο 25), συμβιβάζεται. Στην απόφαση 422 της 15ης Σεπτεμβρίου 1977 για πρώτη φορά αναφέρεται ο όρος «επείγον» (urgency).  Στην απόφαση 422 της 15ης Δεκεμβρίου 1977, ο ΓΓ καλεί για «επείγουσα και αποτελεσματική εφαρμογή των αποφάσεων». Το ίδιο και σε μεταγενέστερες, αλλά δυστυχώς χωρίς αντίκρισμα! 40 ολόκληρα χρόνια! Η απόφαση του ΣΑ 550 του Μαρτίου 1984 καλεί για τη μη αναγνώριση του ψευδοκράτους, για το σεβασμό της εθνικής κυριαρχίας κ.λπ. της Κυπριακής Δημοκρατίας, για την οικοδόμηση μέτρων εμπιστοσύνης μεταξύ των οποίων τη μείωση των ξένων στρατιωτικών δυνάμεων σαν πρώτο βήμα για την απόσυρσή τους και για πρώτη φορά κατονομάζει την τουρκική πλευρά!

Τα ίδια περίπου διαλαμβάνονται στις αποφάσεις 889 του 1993 και 902 του 1994. Σε παρόμοιο περίπου πλαίσιο κινούνται και οι αποφάσεις της ΓΣ. Π.χ, στην απόφαση 31/12 του 1976 η ΓΣ εκφράζει τη «βαθειά ανησυχία» της {deep concern} για την παράταση της κρίσης στην Κύπρο.

Στην απόφαση 32/15 του 1977 το  «βαθειά ανησυχία» γίνεται «βαθύτατη» {grave concern}, και στην απόφαση33/15 του 1978, γίνεται «μεγάλη ανησυχία» {great concern}. Παρατηρεί λοιπόν κάποιος ότι υπάρχει μια τακτική παλινδρόμησης,  φραστικών περικοκλάδων για εντυπώσεις, αποπροσανατολισμό και καλλιέργεια φρούδων ελπίδων; Και το αποτέλεσμα: Αποφάσεις για αποφάσεις! Γραφειοκρατικός φαύλος κύκλος! Και εξομοιώνεται ο θύτης με το θύμα.

Η μειονότητα του 18 % να εξισώνεται  με την πλειοψηφία του 80%! Που είναι η δημοκρατική ευαισθησία των δημοκρατικών-υποτίθεται κρατών; Είναι γνωστό ότι η αμερικανική δημοκρατία {όπως και κάθε άλλη} θεμελιώνεται στη λαϊκή κυριαρχία και η πλειοψηφία αποτελεί τον καταλυτικό παράγοντα λειτουργίας της και είναι-και έτσι πρέπει-απόλυτα σεβαστή. Αυτό διδάσκουν και στα Πανεπιστήμιά τους. Συνεπώς, το 76% της λαϊκής βούλησης δεν πρέπει να είναι σεβαστό; Διαφορετικά υπάρχει υποψία διολίσθησης σε φασιστικά πρότυπα και θα τρίζουν τα κόκαλα των Λίνκολν, Τζέφερσον κ.ά. σπουδαίων Αμερικανών Ηγετών, υποδειγμάτων δημοκρατικότητας!

Επίσης, εκείνο που πρέπει να τονισθεί ιδιαίτερα είναι το γεγονός ότι  οι όποιες μεσολαβητικές κ.λπ. προσπάθειες γίνονται και θα συνεχίσουν (;) υπό τον κατοχικό έλεγχο των τουρκικών στρατευμάτων με την κυνική ανοχή της ΕΕ, των ΗΠΑ, και κυρίως του ο ΟΗΕ, που παραβιάζονται κατάφωρα οι αποφάσεις του!  Σε κράτος μέλος του ΟΗΕ και της ΕΕ!

Και τελικά φθάσαμε στην πρόσφατη εξέλιξη του Κοινού Ανακοινωθέντος με την παρασκηνιακή εμπλοκή όσων καραδοκούν να παίξουν το ρόλο του «επιδιαιτητή» προκειμένου να συμμετέχουν στο κερδοφόρο ενεργειακό σενάριο χρησιμοποιώντας κάθε πρόσφορο μέσον πειθούς, εκβιασμού ή  έμμεσης απειλής. Πάντως,  θετική εκ πρώτης όψεως εξέλιξη αποτελεί η περιέργως απρόσμενη στάση του ΗΒ σχετικά με τη στρατιωτική της βάση. 

Όσον αφορά τις δηλώσεις από πλευράς ΕΕ, ΗΠΑ κ.λπ. που επικροτούν τις συνομιλίες και εκφράζουν αισιοδοξία, μπορεί να αποδειχθούν αποπροσανατολιστικές όπως και στο παρελθόν. «Κοντός ψαλμός αλληλούια»! Ευτυχώς, πάντως, που κάποιοι στην Ελλάδα και Κύπρο έχουν αντιληφθεί τα τεκταινόμενα και αρχίζουν να αφυπνίζονται και να διαμορφώνουν μια ενωτική στρατηγική για την προώθηση των εθνικών δικαίων και με την ενεργοποίηση του Ελληνισμού της Διασποράς!

Εκτός και αν οι διεθνείς «εξουσιαστές»-  πρωταγωνιστές προκαλέσουν νέες εξελίξεις στην  ευρύτερη περιοχή και έχουμε νέες δραματικές και τραγικές εκπλήξεις προς δόξαν του πολιτισμού και των ανθρωπιστικών και δημοκρατικών αξιών και ιδανικών του ΟΗΕ για τις οποίες θυσιάστηκαν περίπου 70 εκατομμύρια αθώοι άνθρωποι!

Προφανώς, όμως, στο σύγχρονο ανταγωνιστικό ΑΝΘΡΩΠΟΡΥΧΕΙΟ, όπου πρυτανεύει το Δαρβινικό «η επικράτηση του ισχυρότερου», οι άνθρωποι έχουν χάσει την αξία τους και τα όπλα κ.λπ. υλικά «αγαθά» έχουν μεγαλύτερη αξία! Ζήτω οι ΠΑΡΑΝΘΡΩΠΟΙ! Εξάλλου, για δισεκατομμύρια συνανθρώπους μας στον τραγικό πλανήτη Γη, ο «Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος» έχει ήδη αρχίσει με τα γνωστά δραματικά και τραγικά αποτελέσματα. Το ερώτημα είναι που και πως θα καταλήξει.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ!

http://www.elzoni.gr/html/ent/233/ent.43233.asp