ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ

ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

«Δεν μπορεί πια κανείς να σωπαίνει».., Μ' αυτήν τη φράση άρχιζε το βιβλίο του «Η μεγάλη καμπή του σοσιαλισμού», ο πολυσυζητημένος «αιρετικός» του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, ο Ροζέ Γκαροντί, εκεί γύρω στα 1970. Αφορμή για το σπάσιμο της σιωπής του πνευματικού εκείνου ανθρώπου της γαλλικής Αριστεράς, στάθηκε η διπλή «άνοιξη» του 1968: Η άνοιξη του Παρισιού και η άνοιξη της Πράγας. Και στις δύο περιπτώσεις η νεολαία είχε διαδραματίσει καθοριστικό επαναστατικό ρόλο στις εξελίξεις του ευρωπαϊκού πολιτικού σκηνικού. Και στις δύο περιπτώσεις στόχος ήταν το κατεστημένο, είτε «δυτικό» είτε «ανατολικό».

Σήμερα, πάλι, «δεν μπορεί κανείς να σωπαίνει» όταν ο ύπουλος Γ' Παγκόσμιος (οικονομικός) Πόλεμος που εξαπέλυσε η Γερμανία μέσα από τη δική της «ευρωπαϊκή ένωση», πέραν όλων των άλλων συμφορών που επέφερε "στους λαούς του Νότου, κατέστρεψε τη νέα γενιά, ίσως τις νέες γενιές. Εβύθισε τους νέους στην απελπισία και στην απόγνωση, διότι μέσα από το μαύρο παρόν δεν διακρίνουν τα παιδιά καμία προοπτική για το μέλλον.

Το ευρώ λειτούργησε ως ατομική βόμβα που μετέβαλε κοινωνίες σε ερείπια. Στην Ελλάδα η ανεργία των νέων πλησιάζει το 70%, ενώ κι αυτοί που δουλεύουν βιώνουν εργασιακό Μεσαίωνα, χωρίς καμία εξασφάλιση και σταθερότητα, με μισθούς πείνας και ωμή εκμετάλλευση από τους εργοδότες. Οι υποσχέσεις για «νέες θέσεις εργασίας» και «ανάπτυξη» της κατοχικής συγκυβέρνησης αποτελούν ψεύδη και όνειρα θερινής νυκτός. Παραλλήλως, οι νέοι αισθάνονται βαθύτατα προδομένοι από τον ανίκανο πολιτικό κόσμο και έχουν χάσει πλήρως την εμπιστοσύνη τους προς αυτόν. Η απογοήτευση και η οργή των νέων έχει δύο σκέλη: α) Τη δωσιλογική τακτική των μνημονιακών και β) την αδυναμία των αντιμνημονιακών κομμάτων να παρουσιάσουν συγκεκριμένο πρόγραμμα εκτός Ευρωζώνης και ευρώ. Διότι οι ισχυρισμοί ότι εκείνοι θα διαπραγματευθούν «αποφασιστικά» με τη Γερμανία και την Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν πείθουν. Η Μέρκελ και ο Σόιμπλε δεν πρόκειται ποτέ να καμφθούν από τα επιχειρήματα ούτε του κ. Τσίπρα ούτε οιουδήποτε άλλου πολιτικού αρχηγού, που δεν θα ακολουθεί πειθήνια τη γραμμή ολέθρου που εκείνοι επιβάλλουν στους πολίτες των άλλων χωρών. Η λύση είναι μία και επαναστατική: Έξοδος από την Ευρωζώνη και επιστροφή στα εθνικά νομίσματα. Κι αυτήν τη λύση δεν τολμούν να την υπερασπιστούν με σθένος οι αντιμνημονιακοί. Σ' ένα τέτοιο θέμα, που χρειάζονται καθαρά λόγια, ακούγονται μισόλογα. Και τι απογοήτευση για τους νέους, όταν βλέπουν την Αριστερά, στην οποία θα ήθελαν να πιστέψουν, αντί ν' ασχολείται με τον απελευθερωτικό αγώνα, την ανοιχτή καταδίκη και πολεμική κατά της Γερμανίας και την έξοδο από το ευρώ, ασχολείται με το γελοίο και υποκριτικό «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο...

Δεν αφουγκράζεται η Αριστερά την αγανάκτηση των πολιτών από την ασυδοσία των μεταναστών και επιμένει να έρχεται κόντρα στο λαϊκό συναίσθημα, χάριν ενός παρεξηγημένου ψευτοδιεθνισμού, που προκαλεί αλλεργία. Το ΚΚΕ μάλιστα θέλει να ξεχνά ότι ο αγαπημένος του Στάλιν, στην εποχή της παντοκρατορίας του, το 1938, κατεδίωξε αμείλικτα την ελληνική εθνική μειονότητα στην ΕΣΣΔ, προέβη σε εκκαθαρίσεις, που συνεχίσθηκαν και το 1949, όταν μ' εντολή του Μπέρια δεκάδες χιλιάδες Έλληνες που κατοικούσαν στις ακτές του Ευξείνου Πόντου εκτοπίσθηκαν ομαδικά στις στέπες του Καζακστάν. Αυτό δεν ήταν... ρατσισμός και «ξενοφοβία»; Κι ακόμη, το ΚΚΕ θέλει να αγνοεί ότι ο Λένιν χαρακτήριζε την πολιτική του Στάλιν ως «βαθύτατα εθνικιστική και μεγαλορωσική». 

Οι νέοι σήμερα, που βιώνουν αυτήν την πρωτοφανή πολιτική παρακμή, δεν βλέπουν κανένα πολιτικό φορέα που θα μπορούσε να μπει «μπροστάρης» στον αντιμνημονιακό αγώνα και να εμπνεύσει. Δεν βλέπουν την επανάσταση που ποθούν. Στην ακοή της ψυχής των παλαιοτέρων αντηχεί ακόμη το περίφημο ερώτημα που απηύθυνε ο Ζορές προς τη νεολαία: «Τι θα κάνετε τις καρδιές σας; Τι θα κάνετε τα είκοσι σας χρόνια;». Βεβαίως, δεν είναι τίποτε πιο ωραίο από την ειρήνη, την ελευθερία και την πρόοδο, για να γεμίσει την ψυχή των νέων. Η ειρήνη, όμως, πήγε περίπατο, η ελευθερία καταργήθηκε από τις δυνάμεις κατοχής της «τρόικας», όσο για την «πρόοδο», κατέστη άπιστο όνειρο με την πολιτική των μνημονιακών. Αλλά και η δημοκρατία μετεβλήθη σε έναν διάτρητο μανδύα, για να καλύψει τις πιο αυταρχικές μεθόδους που επιβάλλουν οι ξένοι πάτρωνες. Παγωμένη, σιωπηλή η νεολαία, αδιαφορεί πλέον για όλους και για όλα κι έχασε την εμπιστοσύνη της προς τους πάντες.

Θυμάμαι αυτά που μου είχε πει κάποτε ο αείμνηστος Ηλίας Τσιριμώκος: «Αλίμονο στις δημοκρατίες όπου η νεολαία σιωπά και αλίμονο στα έθνη όπου η νεολαία αδιαφορεί...». Και η γερμανοκρατούμενη Ευρωπαϊκή Ένωση θέλει τη νεολαία να σιωπά και να αδιαφορεί. Να μην έχει πού να ακουμπήσει και ποιον να εμπιστευθεί. Φεουδαρχία ασκεί η μαντάμ Μέρκελ. Η Γαλλική Επανάσταση ξεσήκωσε ολόκληρο τον λαό εναντίον των φεουδαρχικών προνομίων και κατάφερε να τα καταργήσει, καθώς και τις δεσμεύσεις που βάραιναν πάνω στην οικονομική ζωή. Τώρα χρειαζόμαστε μια επανάσταση πολιτική κατά των φεουδαρχικών προνομίων του ιμπεριαλισμού, για να καταργήσουμε τις μνημονιακές δεσμεύσεις που βαραίνουν πάνω στην οικονομική ζωή της χώρας μας. Και θα ξεσηκωθεί γι' αυτόν τον στόχο ολόκληρος ο λαός. Η νεολαία -εάν το αποφασίσει- έχει τη δύναμη, μακριά από κομματικές ομπρέλες, να παρακάμψει το σάπιο πολιτικό κατεστημένο και να ανατρέψει τα σχέδια του Βερολίνου. Η φωνή της θα είναι γνήσια και όχι αντίλαλος οιουδήποτε κόμματος. Ο Μάης του 1968 στο Παρίσι άφησε εκτός τα κόμματα και τα αιφνιδίασε.

Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι τα σχέδια του στυγνού ιμπεριαλισμού μπόρεσαν να πετύχουν και να μας φέρουν τη γερμανική κατοχή ξανά, επειδή: α) Κατέρρευσε το «αντίπαλο δέος» του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού», β) Αχρηστεύθηκαν τα κομμουνιστικά κόμματα, και γ) τα σοσιαλιστικά κόμματα έπαψαν να είναι σοσιαλιστικά, διαβρώθηκαν και κατάντησαν κακόγουστη μασκαράτα του ιμπεριαλισμού. Στην Ελλάδα κατέχουμε τα σκήπτρα σ' αυτήν τη γελοιοποίηση κι ακόμα περισσότερο, επηρεάσαμε καταλυτικά στη διακωμώδηση αυτού του χώρου διεθνώς, αφού ο Γιωργάκης Παπανδρέου, ο άνθρωπος που κατέστρεψε την πατρίδα μας (και παρέχει τις... οικονομικές «συμβουλές» του στους ξένους με... διαλέξεις) λέγεται... Πρόεδρος της «Σοσιαλιστικής Διεθνούς»! Κι όταν ο κ. Βενιζέλος έγινε κι αυτός «σοσιαλιστής», θα περάσουν πολλά χρόνια (σίγουρα οι άνθρωποι της δικής μου γενεάς θα έχουν απέλθει του κόσμου τούτου) για να αποτολμήσει κάποιος να δηλώσει ότι είναι σοσιαλιστής χωρίς να ντρέπεται, διότι η ανάμνηση του ΠΑΣΟΚ θα πανικοβάλλει.

Ο ιστορικός του μέλλοντος θα πρέπει να ερευνήσει και να εντοπίσει από πότε ακριβώς και από ποιους διεθνώς ο σοσιαλιστικός χώρος υπέστη τραγική μετάλλαξη και φθάσαμε σήμερα, ώστε κι ο κ. Ολάντ να εκπροσωπεί ένα κόμμα που ακολουθεί πιστά τη γερμανική αυταρχική ηγεμονία στον ευρωπαϊκό χώρο. Μια επισήμανση ακόμα γι' αυτό το «πολιτικό πτώμα», το ΠΑΣΟΚ: Ο κ. Βενιζέλος, βλέποντας το κόμμα του να βυθίζεται, προσπαθεί να απαλλαγεί από τα «βαρίδια». Μάταιος κόπος! Το ΠΑΣΟΚ φέρει επάνω του, «το στίγμα της λεοπαρδάλεως». Το στίγμα των Σημίτη, Παπανδρέου, Τσοχατζόπουλου, Παπακωνσταντίνου και άλλων ολετήρων. Η θέση του είναι πλέον στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας. Ας επανέλθουμε όμως στο πρόβλημα της νεολαίας, που έχασε την εμπιστοσύνη της στις ιδεολογίες. Η μερίδα των νέων που ανήκει στον ευρύτερο δεξιό χώρο (απόλυτα σεβαστή) έχει τα δικά της προβλήματα, που απαιτούν ξεχωριστή ανάλυση. Η άλλη πλευρά, των νέων που είχε γοητευτεί από την «Αριστερά», είναι βυθισμένη στην απογοήτευση. Υπάρχει εξήγηση. Διότι η σημερινή λεγόμενη «Αριστερά», δεν έχει σχέση με την παλαιά. Έχει «εκτροχιαστεί». Το φαινόμενο είναι διεθνές.

Ο Γκαροντί έλεγε: «Δεν μπορεί να κάνει κανείς τίποτα το αξιόλογο στη Γαλλία, χωρίς το Κομμουνιστικό Κόμμα. Αλλά, δεν μπορεί να κάνει κανείς τίποτα, αν αυτό το κόμμα δεν αυτομεταμορφωθεί βαθιά». Μπορεί να είχε δίκιο. Ίσως σήμερα στη Γαλλία δεν γίνεται τίποτε, διότι δεν υπάρχει το ισχυρό Κομμουνιστικό Κόμμα του Τορέζ και του Ντικλό, που κάποτε με μια απεργία μπορούσαν να νεκρώσουν το Παρίσι. Και δεν ξεχνάμε τις ωραιότερες στιγμές της γαλλικής Αριστεράς, του [Φεβρουαρίου 1936, όταν μια ογκώδης αντιδραστική διαδήλωση απειλούσε την κατάληψη της εξουσίας. Τότε, βασισμένη στην επαναστατική και δημοκρατική παράδοση της Γαλλίας, ξεκίνησε και φούντωσε η κίνηση για το Λαϊκό Μέτωπο. Ριζοσπάστες, Σοσιαλιστές και Κομμουνιστές, μαζί με τη Γενική Συνομοσπονδία των Εργατών, την Ένωση υπέρ των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτου, σχημάτισαν το Λαϊκό Μέτωπο, που έφθασε ενιαίο στις εκλογές και τις κέρδισε!

Μ' ένα τέτοιο «Μέτωπο», σήμερα δεν θα υπήρχε Ολάντ και η Γαλλία δεν θα έσκυβε τη μέση στο Βερολίνο. Η Γερμανία δεν θα μπορούσε να κυριαρχεί στον ευρωπαϊκό χώρο! Οι σκοτεινοί κύκλοι των τεραστίων κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων, υπογείως έδρασαν για να εξαλείψουν ουσιαστικά από τον ευρωπαϊκό χώρο την επιρροή της Αριστεράς και την έφθειραν. Το προσπάθησαν και τότε, το 1936. Η πίεση της αστικής πλευράς του Λαϊκού Μετώπου, μαζί με την πίεση της συντηρητικής Αγγλίας, έκαναν ώστε η θαυμάσια νίκη της Δημοκρατίας στη Γαλλία δεν χρησίμεψε ούτε για να σώσει τη Δημοκρατία στην Ισπανία ούτε για να σώσει την ειρήνη. Η πλειοψηφία του Λαϊκού Μετώπου δεν απαρτιζόταν μόνο από το Σοσιαλιστικό Κόμμα, αλλά και από το Κομμουνιστικό και ιδίως από το Ριζοσπαστικό. Το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν θέλησε να πάρει μέρος στην κυβέρνηση και περιορίσθηκε να οξύνει τις κοινωνικές αντιθέσει. Το Ριζοσπαστικό, με λαϊκή πνοή, μετείχε στο Λαϊκό Μέτωπο. Αλλά το αστικό του βάθρο του χάραζε όρια στην κοινωνική πολιτική. Οι μεγάλες οικονομικές δυνάμεις σαμποτάρισαν συστηματικά την προσπάθεια του Λαϊκού Μετώπου, δίχως η κυβέρνηση να μπορεί να πάρει έκτακτα μέτρα. Ο Λεόν Μπλουμ έκανε τότε -και κατόπιν- ό,τι μπορούσε για να εξηγήσει στα στελέχη των σοσιαλιστών τη διαφορά που υπήρχε ανάμεσα στην κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη και την άσκηση της εξουσίας μέσα στα καπιταλιστικά πλαίσια.

Ένα γενικό συμπέρασμα, είναι: Το κεφάλαιο έκανε και θα κάνει τα πάντα, προκειμένου να διασπά την Αριστερά. Κι όποτε δεν μπόρεσε να υπάρξει συνεννόηση μεταξύ κομμουνιστών και σοσιαλιστών, η Αριστερά βγήκε ζημιωμένη. Σήμερα σοσιαλισμός δεν υπάρχει και οι κομμουνιστές -σαν να μην διδάχτηκαν τίποτε από το παρελθόν- είναι κατώτεροι των περιστάσεων. Απογοητευμένοι οι νέοι, δεν έχουν πρότυπα. Ο Γκόρκι, σε μια επιστολή του προς τον Τσέχοφ, του έγραφε: «Η ζωή με ζέστανε με γροθιές»! Σήμερα, ο άκρατος καπιταλισμός αντιμετωπίζει τη νέα γενιά με την ίδια σκληρότητα. Οι νέοι, βέβαια, διερωτώνται: «Κι εμείς, τι φταίμε;». Την απάντηση δίνει ο Μπρεχτ: «Άκου λοιπόν: Είτε φταις είτε όχι, σαν δε μπορείς άλλο να παλέψεις, θα πεθάνεις...».
"ΤΟ ΠΑΡΟΝ"