ΟΙ "ΚΑΝΤΑΦΙΚΟΙ" ΤΗΣ 21ης ΑΠΡΙΛΙΟΥ

ΟΙ "ΚΑΝΤΑΦΙΚΟΙ" ΤΗΣ 21ης ΑΠΡΙΛΙΟΥ

Ένας «ερζάτς*-Καντάφι»

«Καντάφηδες»: Η πιο επικίνδυνη από τις μικροομάδες, πού είχαν διαλύσει το Στρατό. Οι πιο  φανατικοί  στρατοκράτες, με τις  μεσσιανικές ιδέες. Ήθελαν κι' αυτοί -τι άλλο; - να σώσουν την Ελλάδα!...  Αρχηγός τους ο Ιωάννης Στειακάκης. Αλλά, ποιος είναι ο Στειακάκης, ο απότακτος, μετά την αποτυχημένη συνωμοσία τού Φεβρουαρίου 1975; Ποιός ό ρόλος του στο πραξικόπημα των απριλιανών, των Ιωαννιδικών ύστερα και στο «αντι-κίνημα» του τέως βασιλιά, τον Δεκέμβρη 1967;

Τού ΓΙΩΡΓΟΥ ΖΩΤΟΥ

Παλιός αρχηγός  των  «Καντάφηδων» του Στρατού, ο Γιάννης Στειακάκης, απόστρατος αντισυνταγματάρχης μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα, τον Φεβρουάριο τού 1975, ένας από τους πρωτεργάτες τού απριλιανού πραξικοπήματος πού είχε ζητήσει να δικαστεί με τους λοιπούς πραξικοπηματίες στη μεγάλη δίκη της Χούντας.

Στη δίκη πού έγινε, για το πραξικόπημα τού Φεβρουαρίου (πραξικόπημα της πυτζάμας), η υπεράσπιση τού Ι. Στειακάκη - που τελικά αθωώθηκε - θέλησε να επικαλεστεί αύτη την «έξαρση ηρωισμού» τού πελάτη της. Κι' αυτό είχε, δώσει την ευκαιρία στον πρόεδρο τού Δικαστηρίου να πει στον κατηγορούμενο: «Στό έκτελεστικό απόσπασμα θα σε οδηγήσει ή ανάμιξη σου στα κοινά. Άσε τα "πιστεύω" σου, στην ψυχή σου. Σε συμβουλεύω, αν επανέλθεις στην κοινωνία, να σκεφτείς, για να φτιάξεις τη ζωή σου».

Μισούν θανάσιμα τη Δημοκρατία

Αλλά ποιοι ήταν οι «Κανταφικοί», πού ό αρχηγός τους ήθελε, κάποια στιγμή, να μοιραστεί την τύχη

πού -είχαν οι αρχιπραξικοπηματίες;

Οι «Κανταφικοί», ξεπετάχτηκαν μέθα από τον μικρό ΙΔΕΑ, όπως τόσες άλλες ετερόκλητες, ομάδες. Λάβαρο τους έκαναν την εθνικοσοσιαλιστική Ιδεολογία τού δικτάτορα της Λιβύης Καντάφι κι' από εκείνον πήραν και το όνομα τους.

Είχαν ιδέες και αντιλήψεις μεσσιανικές. Ήταν όλοι κι' όλοι, 12-14 αξιωματικοί, πού παρίσταναν τους προοδευτικούς. Έλεγαν πώς τ' «όνειρο» τους ήταν οι κοινωνικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις. Θα τις πετύχαιναν με την πειθαρχία πού επιβάλλει ό φόβος της στρατοκρατίας.

Μισούσαν, όπως έλεγαν, κάθε προσωποπαγές καθεστώς, δεν ήθελαν συμβιβασμούς με τους Αμερικανούς, πίστευαν ότι οι πολιτικοί είναι ανίκανοι να κυβερνήσουν τον   τόπο 'κι' έλεγαν ότι, ένα Σύνταγμα με λίγα άρθρα, είναι ό,τι πρέπει για την περίπτωση της Ελλάδας.

Πόσο πίστευαν στ' αλήθεια σ' όλα αυτά, το απέδειξαν στην πράξη. Και πρώτος άπ' όλους, ό «αρχηγός» τους. Ό Γιάννης Στειακάκης, όχι μόνο ανέχτηκε "την οικογενειοκρατία τού Παπαδόπουλου και τα σκάνδαλα της, άλλα βοήθησε και το δικτάτορα προσωπικά και τό καθεστώς του, όσες φορές βρέθηκε σε δύσκολη θέση.

Ο ίδιος ο Στειακάκης, δεν είχε την ίδια μεταχείριση από τους «δικούς» του. Οι μισοί από αυτούς τον εγκατέλειψαν και προσχώρησαν στον Ιωαννίδη. Στον άνθρωπο, πού είχε παγιδέψει το δικό τους «αρχηγό». Για δεύτερη φορά, οι «Κανταφικοί» πού υπήρχαν στο στρατό, την εποχή εκείνη, απόδειξαν ότι ο «κανταφισμός» τους δεν ήταν παρά μόνο βιτρίνα. Στην ουσία ήταν ετερόκλητα άτομα, με κοινή αφετηρία την αχαλίνωτη φιλοδοξία τους ή, αν θέλετε, την αφέλεια τους.

Γνωρίζοντας την ύπαρξη των «Καντάφηδων», όταν ακόμη ήταν υποψήφιος δικτάτορας ό Γεώργιος Παπαδόπουλος φροντίζει να τους πλευρίσει. Θέλει να εξασφαλίσει τη βοήθεια και τη συνεργασία τους, για τα σχέδια του.

Υπάρχει κι' ένας ακόμη λόγος. Οι «Καντάφηδες» είναι η πιο επικίνδυνη απ' όλες τις μικρές ομάδες, πού «πολιτεύονται» μέσα στο στρατό. Αν καταφέρει να τους πάρει μαζί του, θα μπορεί να τους ελέγχει.  Ο Στειακάκης έχει ένα κοινά με  τον Παπαδόπουλο: Μισεί κι' αυτός θανάσιμα τη  Δημοκρατία. Πολύ καλός αξιωματικός, στρατοκράτης από πεποίθηση, «σκληρός», κανταφικός, αποδεικνύεται και τέλειος συνωμότης. Κι ακόμη είναι πεισματάρης, εκδικητικός, αμετάπειστος.

Οι «Κανταφικοί» προσχωρούν στον Παπαδόπουλο, όπως είχαν   προσχωρήσει οι ομάδες Παττακού, Μακαρέζου, Λαδά, Μέξη, Ιωαννίδη, Σταματελόπουλου, Άσλανίδη, Λέκκα, Καραμπερη, Ρουφογάλη και   των άλλων αρχιπραξικοπηματιών.

Η συνεργασία τους επισφραγίζεται, το 1966, στη δίκη τού «Ασπίδα». Είναι ή σκευωρία πού εξύφανε η χούντα, με στόχο το Γεώργιο Παπανδρέου και τη λαοπρόβλητη Κυβέρνηση της Ένωσης  Κέντρου. Κατηγορούν τίμιους αξιωματικούς ότι, δήθεν, με πολιτικό αρχηγό τον Ανδρέα Παπανδρέου, ετοίμαζαν πραξικόπημα. Μάρτυρες κατηγορίας σ αυτήν τη χοντροκομμένη προβοκάτσια, θα καταθέσουν οι πρωτεργάτες και τα εκτελεστικά όργανα της 21ης. Η δίκη για τον «ΑΣΠΙΔΑ», είναι το άνοιγμα του δρόμου για τους απριλιανούς. Σ' αυτήν τη δίκη, ο Στειακάκης, καταθέτοντας σαν μάρτυρες κατηγορίας, θα πει πώς «δεν έχει καμιά εμπιστοσύνη στον (αρχηγό των Ένοπλων Δυνάμεων) στρατηγό Τσολάκα», πού είχε τοποθετήσει η κυβέρνηση Παπανδρέου. Λίγους μήνες πριν το απριλιανό πραξικόπημα, ό Στειακάκης δείχνει πώς δεν φοβάται τίποτα. Ξέρει, ότι θα μείνει ατιμώρητος. Ό ρόλος πού θ' αναθέσει σ' αυτόν και στην ομάδα του ό Παπαδόπουλος, θα είναι ρόλος πρωταγωνιστή.

Σε μια από τις τελευταίες συσκέψεις, πού έγιναν το Φλεβάρη τού '67, ό Παπαδόπουλος είχε προτείνει να γίνει το πραξικόπημα στις 25 Μαρτίου, "Ορισμένα μικροπροβλήματα πού υπήρχαν ξεπερνιούνται κι' οι πρωτεργάτες της συνωμοσίας συναντιούνται στις 17 Μαρτίου. Ο  Στειακάκης, παραβρέθηκε στη σύσκεψη αυτή. Είχε φύγει σκαστός από τη Σχολή Πολέμου της Θεσσαλονίκης. Ακούει τον Παπαδόπουλο να ζητάει αναβολή και τάσσεται με το μέρος του. Μόνο ό Λαδάς βιάζεται.

Ο Στειακάκης βιάζεται

Από τη Θεσσαλονίκη, πού βρισκόταν μαζί με τον Γκαντώνα και τον  Καραμπέρη,   δεν  έπαυε  να στέλνει αναφορές και να ενημερώνει το μικρό ΙΔΕΑ στην 'Αθήνα. .

Σε μια από τις αναφορές, πού έστειλε τον Απρίλιο τού "67 - λίγες μέρες πριν το πραξικόπημα - διέβλεπε ότι η προεκλογική συγκέντρωση τού «Γέρου», στη Θεσσαλονίκη, θα ήταν μεγαλειώδης, γεγονός πού μπορούσε να πιέσει την κυβέρνηση να κηρύξει στρατιωτικό νόμο κι' έτσι τα σχέδια τους να τιναχτούν στον αέρα.

Οι προετοιμασίες προχωρούν κι' ο Στειακάκης έρχεται στην  Αθήνα. Πηγαίνει να δει τον αρχηγό του  Επιτελείου, στρατηγό Σπαντιδάκη, κορυφαίο της χούντας των στρατηγών, πού έχει επαφές και με τους «μικρούς». Κάτω από τη δική του προστατευτική ομπρέλα, κινήθηκαν οι συνωμότες. Οι «μικροί», όμως, δεν τον εμπιστεύονται και πολύ. Ο Στειακάκης θέλει να μάθει τι ετοιμάζουν οι στρατηγοί.

Τη συνάντηση αυτή περιγράφει ο Νίκος Κακαουνάκης  στο βιβλίο του «2650 μερόνυχτα συνωμοσίας», με τον παρακάτω διάλογο. Τον παραθέτω γιατί από μόνος του φανερώνει, όχι μόνο τις ιδέες και τη νοοτροπία τού «Καντάφι-έρζάτς», άλλα και την κατάσταση πού επικρατούσε στο στρατό. («Κατάστρεψαν και διέλυσαν το στρατό, αυτόν πού κάναμε σαράντα χρόνια να τον φτιάξουμε», θα πούνε οι μάρτυρες κατηγορίας, στη μεγάλη δίκη τού Κορυδαλλού):

ΣΤΕΙΑΚΑΚΗΣ: ΤΊ θα γίνει κ. αρχηγέ, θα συνεχίσει να διευθύνει το πεζοδρόμιο; Πού το πάτε εσείς, οι στρατηγοί;

ΣΠΑΝΤΙΔΑΚΗΣ: Παιδί μου, όλα είναι εντάξει. Έχουμε κανονίσει για τις 29 Μαΐου. Μένει να ενημερωθεί μόνο ό βασιλιάς.

ΣΤΕΙΑΚΑΚΗΣ: Κύριε Αρχηγέ, αυτό είναι απαράδεκτο, δεν μπορεί να γίνει. Θα αφήσουμε να φτάσουμε μέχρι την ήμερα των εκλογών;  Ο Παπανδρέου, όπως λένε οι πληροφορίες, θα συγκεντρώσει απόλυτη πλειοψηφία. Τι  θα βγούμε τότε να πούμε εμείς; Ότι, επειδή ο λαός ψήφισε Παπανδρέου, επεμβαίνουμε; Δεν πρέπει να γίνουν εκλογές στρατηγέ, επιμένουμε να μην γίνουν εκλογές για τους λόγους που σας είπα. Πιστεύω ότι, μέχρι  τότε, θ' αλλάξετε γνώμη και δεν θ' αφήσετε να γίνουν οι εκλογές.

ΣΠΑΝΤΙΔΑΚΗΣ: Όχι, παιδί μου, δεν έχεις δίκαιο. Έχουμε, μάλιστα, καταρτίσει  και τα σχέδια. Το ένα είναι να κινηθεί ο στρατός  το πρωί της Κυριακής, όταν θα έχουν ανοίξει οι κάλπες και το άλλο με την δύση τού ήλιου, μόλις κλείσουν οι κάλπες.

ΣΤΕΙΑΚΑΚΗΣ: Εμείς επιμένουμε, ότι δεν πρέπει να φτάσουμε μέχρις εκεί. Φεύγω και σκεφθείτε το».

Φεύγει ό Στειακάκης από το γραφείο του Σπαντιδάκη και πηγαίνει στο γραφείο του Παπαδόπουλου, στο  Επιτελείο.  Τον   ενημερώνει. Εκείνος τον καθησυχάζει και, μάλιστα, του ζητάει να μη φύγει για τη Θεσσαλονίκη. Οι πραξικοπηματίες, θα έκαναν τη τελευταία τους σύσκεψη. Έπρεπε να είναι παρών.

Είναι γνωστός ο ρόλος, πού έπαιξε ό Στειακάκης, στη σύλληψη του Ταγματάρχη Μιχαήλ Αρναούτη στρατιωτικού συμβούλου και στενού φίλου τού Κωνσταντίνου, τη νύχτα της 21ης Απριλίου. Ο  Αρναούτης, ήξερε τα πάντα για τον Παπαδόπουλο. Τον άφηνε, όμως, γιατί νόμιζε πώς, την τελευταία στιγμή, θα τον «ρυμουλκούσε» εκεί, πού θα ήθελε ο ίδιος.

Τη σύλληψη του Αρναούτη, ο Παπαδόπουλος την είχε αναθέσει στους «Καντάφηδες». Ο Στειακάκης, συμμαθητής του Αρναούτη, στέλνει δύο δικούς του να τον πιάσουν, άλλα αυτοί γυρίζουν στο Πεντάγωνο άπρακτοι. Ο Στειακάκης γίνεται έξαλλος.

«Θα πάω εγώ και θα τον βγάλω έξω...», κραυγάζει.

Φτάνει έξω από το σπίτι κι' αρχίζει να τον φωνάζει. Απάντηση καμιά. Λέει σ' ένα δικό του να ρίξει μια ριπή στην κλειδαριά της πόρτας. Η  πόρτα ανοίγει. Βρίσκει άλλη πόρτα, εσωτερική. Είναι σιδερένια. Χτυπάει. Η μητέρα τού Αρναούτη, πού εμφανίζεται στο παραθυράκι, δεν τού ανοίγει. Ρίχνει μια ριπή. Η πόρτα αντέχει. Ρίχνει δεύτερη ριπή. Μια δική του σφαίρα - αποστρακισμένη - τον τραυματίζει στο χέρι. Γεμάτος αίματα, πηδάει σε μια μπαλκονόπορτα κι' από εκεί μπαίνει μέσα στο σπίτι. Ανοίγει και μπαίνουν κι' οι άλλοι. Ψάχνουν. Δεν βρίσκουν πουθενά τον Αρναούτη. Είναι έτοιμοι να φύγουν, όταν ό Μανουσακάκης, πρωτοπαλίκαρο τού Στειακάκη, βλέπει τις μύτες δύο παπουτσιών να εξέχουν πίσω από μια κουρτίνα. Κάνει νόημα στον «αρχηγό» του, πού τραβάει την κουρτίνα κι' ανακαλύπτει έναν κατακίτρινο Αρναούτη. Τον αρχίζει στις γροθιές και μετά τον φέρνει στα υπόγεια τού Πεντάγωνου.

Οι «Κανταφικοί» και πού είναι

Ένα εικοσιτετράωρο μετά το πραξικόπημα, ο Στειακάκης έχει κι όλας αντιληφθεί ότι οι πραξικοπηματίες «κοιτάζουν πώς να φάει ο ένας. τον άλλο». Ο ίδιος όμως έχει τακτοποιήσει σε θέσεις - κλειδιά τους «δικούς» του, μια κι έπαιξε μεγάλο ρόλο στο σχεδιασμό και την εκτέλεση τού πραξικοπήματος.

Ποιοι είναι, όμως, οι άνθρωποι αυτοί, οι θαυμαστές του Λίβυου δικτάτορα Καντάφι, πού ακολούθησαν τον  Έλληνα δικτάτορα;

Στο βιβλίο του ο Ν. Κακαουνάκης πού περιγράφει και τα παραπάνω, κατονομάζει δεκατρείς. Δώδεκα λοχαγούς την εποχή εκείνη, κι' ένα ταγματάρχη.

Γράφει ο Κακαουνάκης :

•  ΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ Κ. ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗΣ. Υπηρετούσε στο ΓΕΣ. Ήταν βασικό στέλεχος της ομάδας των «Καντάφηδων». Αποστρατεύτηκε.

•  ΛΟΧΑΓΟΣ ΕΛ. ΔΕΛΗΜΠΑΣΗΣ. Υπηρετούσε στο ΚΕΒΟΠ. Εγκατέλειψε τον Στειακάκη. Υπηρετεί.

•   ΔΗΜ. ΛΟΥΚΟΥΤΟΣ. Υπασπιστής τού υπουργού Αμύνης, την εποχή τού πραξικοπήματος και σημερινού υπουργού Συντονισμού κ. Π. Παπαληγούρα. Ήταν ο άνθρωπος πού κατάφερε να κάνει τον κ. Παπαληγούρα να υπογράψει τη μετάθεση στην Αθήνα 43 πραξικοπηματιών! Εγκατέλειψε κι αυτός αργότερα τον Στειακάκη. Υπηρετεί.

• Γ. ΜΠΑΡΜΠΑΡΟΥΣΗΣ. Ήταν στην Τρίπολη. Υπηρετεί.

•   ΠΑΡΜ. ΚΑΡΑΜΑΛΑΚΗΣ. Ήταν στη Θεσσαλονίκη.  Υπηρετεί.

•   Ι. ΞΥΓΚΗΣ. Ήταν στο Κιλκίς. Υπηρετεί.

• ΑΡ. ΞΗΡΟΣ. Ήταν στην Αθήνα. Εγκατέλειψε αργότερα τον «αρχηγό» του. Υπηρετεί.

• ΜΙΧ. ΣΟΦΙΚΙΤΗΣ. Ήταν στην 20ή Τεθωρακισμένη Μεραρχία. Ο άνθρωπος πού, στο «βασιλικό κίνημα», συνέλαβε τους στρατηγούς  Έσερμαν, Περίδη και Βιδάλη. Αποστρατεύτηκε.

•  Γ. ΤΖΟΥΛΙΑΣ.  Ήταν στη Βόρεια Ελλάδα. Εγκατέλειψε νωρίς τον Στειακάκη: Αποστρατεύτηκε.

•   ΧΡ. ΤΣΟΛΑΚΙΔΗΣ: "Υπηρετεί. Την εποχή εκείνη ήταν στην  Αλεξανδρούπολη.  Εγκατέλειψε τον Στειακάκη.

•  Ι. ΜΑΝΟΥΣΑΚΑΚΗΣ.  Εκπρόσωπος του Στειακάκη στην Αθήνα.  Αποστρατεύτηκε.

• ΔΗΜ. ΚΑΡΑΤΖΑΣ.  Ήταν στο τάγμα τού Κ. Παπαδόπουλου. Αργότερα, εγκατέλειψε τον Στειακάκη.  Αποστρατεύτηκε.

•  Ι. ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΣ. Έδρασε στο Πεντάγωνο.  Εγκατέλειψε τον Στειακάκη για χάρη του δικτάτορα. Αποστρατεύτηκε.  

Ο Λίβυος δικτάτορας υπήρξε το είδωλο των ελλήνων "κανταφικών"

Για να «καβαλήσει» κάποτε την εξουσία

Ο στόχος του Στειακάκη, τον καιρό της δικτατορίας, ήταν να προσεταιριστεί όλους τους «μικρούς». Στο βάθος πίστευε πώς, αν έπεφτε ό Παπαδόπουλος, ίσως να έφτανε κι' η δική του ώρα. Γι' αυτό, ενώ από τη μια φαινόταν πιστός στον  Παπαδόπουλο, από την άλλη προσπαθούσε όλο να τού δημιουργεί προβλήματα. Γίνεται «πονοκέφαλος» για τον Παπαδόπουλο, όπως έγινε αργότερα και για τον Ιωαννίδη. Δε διστάζει, όμως, όταν η ρήξη, ανάμεσα στις φατρίες, γίνεται επικίνδυνη, να πάρει πρωτοβουλίες και να γεφυρώνει το χάσμα. Δεν ενδιαφέρεται για το παπαδοπουλικό καθεστώς. Θέλει να διαιωνιστεί ή κατάσταση, μήπως, κάποτε, προλάβει κι' αυτός να καβαλήσει την εξουσία.                                        

Τον "Οκτώβριο τού '67, ο Στειακάκης υπηρετεί στην 10η μεραρχία.

Είναι διοικητής τού Α2 -τού γραφείου πληροφοριών. Μαθαίνει ότι ένας επίλαρχος «κάνει κουβέντες» για τον βασιλιά κι οργανώνει αμέσως γύρω του ένα δίκτυο κατασκοπείας. Επειδή ο διοικητής της μεραρχίας αμφιβάλλει, στέλνει σήμα στον Παπαδόπουλο, στην Αθήνα. Ο δικτάτορας σχολιάζει:  

«Καλός αξιωματικός  ο Στειακάκης, άλλα έχει μεγάλη φαντασία».

Ο Στειακάκης γίνεται έξαλλος, όταν το μαθαίνει.  Έρχεται στην Αθήνα, εισβάλλει στο γραφείο τού δικτάτορα και του αναφέρει τις συνωμοτικές κινήσεις τού βασιλιά. Ο δικτάτορας τον καθησυχάζει, άλλα εκείνος οργανώνει αντισχέδιο, για να εξουδετερώσει τις κινήσεις των «βασιλικών». Ταυτόχρονα, πείθει το δικτάτορα και μεταθέτει τον επίλαρχο.

Το αντισχέδιό του; Ξέρει πώς, λίγες μέρες πριν τις 26 Οκτωβρίου -ήταν ή αρχική ημερομηνία τού «βασιλικού κινήματος» - θα δινόταν ατή Θεσσαλονίκη μεγάλη στρατιωτική δεξίωση. Μαζεύει τά «παλληκάρια» του, μπαίνει μέσα στην αίθουσα κι' αρχίζουν τις  απειλές και τις ζητωκραυγές για την 21η.Ο Στειακάκης τραβάει το πιστόλι του κι' αρχίζει να πυροβολεί.

«Μ' αυτό θα πεθάνουν - ουρλιάζει - όσοι θέλουν να σταθούν εμπόδιο στην επανάσταση».

Η δεξίωση διαλύεται κι' ό τέως, μαθαίνοντας τις σκηνές αυτές, ματαιώνει το «κίνημα» του. Ο στρατηγός Περίδης, διοικητής τού Γ' Σώματος Στρατού, «ρίχνει» 40 μέρες φυλακή στο Στειακάκη, ο οποίος γράφει την ποινή στα παλιά του τα παπούτσια...                          

Είναι ένα από τα αναρίθμητα επεισόδια, πού φανερώνουν μέχρι πού είχε φτάσει ή διάλυση τού Στρατού, την εποχή «πού κυβερνούσε ό Στρατός».

«Καντάφηδες» μυρίζονται πρώτοι, από το γραφείο τού πρώτου «πρωθυπουργού» της χούντας, του Κόλλια, το «βασιλικό κίνημα» της 13ης Δεκεμβρίου 1967. Ειδοποιημένος ό Στειακάκης, περιμένει να φτάσει στην έδρα της 10ης μεραρχίας κάποιος αντισυνταγματάρχης, με γράμμα του τέως  για το διοικητή της. Μόλις φτάνει, τον συλλαμβάνει. Τού παίρνει το γράμμα και το περίστροφο του.

Μετά τη «νίκη» της χούντας και τη φυγή τού τέως ο Στειακάκης οργανώνει τρικούβερτο γλέντι. Πάλι απειλές, ουρλιαχτά, πιστολιές. Τα μαθαίνει ο  Αγγελής-τότε αρχηγός τού Στρατού- και τον καλεί να πάει στην Αθήνα.

«'Εδώ είναι ή έδρα μου. Εάν, θέλετε ελάτε εσείς», είναι η απάντηση πού τού δίνει ό Στειακάκης.

Ο  Αγγελής τον τιμωρεί με 20 μέρες φυλακή, αλλά τού Στειακάκη το αυτί δεν ιδρώνει. Γράφει κι' αυτήν την ποινή εκεί, πού είχε γράψει και την προηγούμενη.

Την  άνοιξη του '68, ό Στειακάκης παίρνει μετάθεση για την Τρίπολη. Ο Αγγελής αποφασίζει να τού πάει ο ίδιος προσωπικά, τη διαταγή. Αγγελής και Στειακάκης, συναντιούνται στην 10η Μεραρχία στις Σέρρες κι' επακολουθεί ο εξής διάλογος, πού τον παίρνουμε από το 6ι6λίο του Ν. Κακαουνάκη, «2.650 μερόνυχτα συνωμοσίας»:  

ΑΓΓΕΛΗΣ: Τι θα γίνει με σένα Στειακάκη; Θα παριστάνεις τον υπερπρωθυπουργό; Θέλεις να με υποκαταστήσεις;

ΣΤΕΙΑΚΑΚΗΣ: Μα εγώ δεν θέλω να γίνω αρχηγός τού ΓΕΣ. Τι μού τα λες;

ΑΓΓΕΛΗΣ: Είσαι θρασύτατος. Μοιάζεις μ' αυτούς πού χτίζουν κάτι και νομίζουν ότι μπορούν μετά να τού βάλουν φωτιά.

ΣΤΕΙΑΚΑΚΗΣ: Το θρασύτατος σού το. επιστρέφω. Εσύ κι' οι άλλοι βάζετε φωτιά στην επανάσταση και θα καείτε όλοι. Τι θέλεις;

ΑΓΓΕΛΗΣ: Να μετατεθείς στην Τρίπολη.

ΣΤΕΙΑΚΑΚΗΣ: Καλά, πήγαινε και θα το σκεφθώ. Δε μ' αρέσει ή Τρίπολη...

Αλληλοφάγωμα των φατριών

Ξανάρχεται στην Αθήνα. Κάνει παράπονα στον Παπαδόπουλο: «Τι είναι αυτά πού κάνει ό Αγγελής;» Ο Παπαδόπουλος παριστάνει τον ανήξερο.

«'Εγώ, στην Τρίπολη δεν πάω. Φεύγω και σού υπενθυμίζω, ότι θα φας το κεφάλι σου. Και, μαζί με τό δικό σου, κινδυνεύει και το δικό μας», λέει ο Στειακάκης.

Ο Στειακάκης, δεν πάει στην Τρίπολη. Μένει σε μια θέση στην Αθήνα, στο Πεντάγωνο.  Από κει θα ξαναγυρίσει στη Βόρεια Ελλάδα, ώσπου, εκμηδενισμένος πια από τον  Ιωαννίδη, θα βρεθεί στη Λιβύη στρατιωτικός ακόλουθος.

 ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ : ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ

Πώς έγινε;

Ο  πόλεμος, ανάμεσα στις φατρίες της  χούντας, το 1970-72, έχει φτάσει στο κορύφωμα του. Ακόμα κι' ο Κώστας Παπαδόπουλος συνωμοτεί εναντίον του δικτάτορα, του αδελφού του.

Προσπαθεί να πάρει με το μέρος του τους «κανταφικούς». Συναντιέται με το Στειακάκη και τού ζητάει να τον βοηθήσει να ρίξει τον αδελφό του. Ο Στειακάκης τον συμβουλεύει «ν' αφήσει τις σαχλαμάρες», γιατί, με αυτά που  πάει να κάνει, θα κάψει κόσμο. Το μόνο πού μπορεί να κάνει - τού λέει - είναι να μεσολαβήσει  για να τα ξαναφτιάξουν τα δύο αδέλφια. Το καταφέρνει.

Στο μεταξύ, όμως, ο Ιωαννίδης έχει προλάβει κι' έχει ενημερώσει το δικτάτορα για τις συνωμοτικές  κινήσεις των «κανταφικών». Ο  Ιωαννίδης ήξερε ότι, το μόνο εμπόδιο, πού θα συναντούσε στο δρόμο του για την εξουσία, ήταν οι «κανταφικοί». Ήταν οι πιο επικίνδυνοι, οι πιο «σκληροί», οι πιο φιλόδοξοι. Έπρεπε, λοιπόν, να εξουδετερώσει τον «αρχηγό» και να προσεταιρισθεί όσους μπορούσε.

Το Μάρτιο τού '70, - όπως διηγείται στο βιβλίο του ο Ν. Κακάουνάκης - στο σπίτι της αδελφής τού Ιωαννίδη, έχουν μαζευτεί όλοι οι πραξικοπηματίες.  Ανάμεσα τους, ό Στειακάκης με τα παλληκάρια του. Στη συγκέντρωση, μιλάνε ορισμένοι. Όλοι εκτοξεύουν μύδρους εναντίον τού Παπαδόπουλου. Ο Στειακάκης, δεν παίρνει θέση. Ίσως, γιατί μυρίζεται παγίδα.

Γίνεται και δεύτερη συγκέντρωση. Ξεσπαθώνει κι' ό Στειακάκης. Μιλάει εναντίον τού Παπαδόπουλου και τού Αγγελή. Με άλλα λόγια, πέφτει στην παγίδα. Την άλλη μέρα, ή «αρσακειάς» τρέχει και τον καρφώνει στο δικτάτορα. Ο Στειακάκης έχει περάσει κάθε όριο. Ο Παπαδόπουλος τον στέλνει στρατιωτικό ακόλουθο στη χώρα τού Καντάφι.

Μισοί από τους «δικούς» του τον εγκαταλείπουν, πάνε με  τον Ιωαννίδη. Οι άλλοι μένουν πιστοί, άλλα λουφάζουν. Περιμένουν τη δική τους ώρα. Δεν ήρθε ποτέ.

Γι' αυτό είχε φροντίζει ο  Ιωαννίδης...

ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΩΤΟΣ

"ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ"

* ερζάτς το (ουσιαστικό άκλιτο) [ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ :‹ γερμ. ersatz = αναπλήρωμα]

1. λέξη που καθιερώθηκε σαν διεθνής όρος μετά τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο και δηλώνει το προϊόν που αντικαθιστά ένα άλλο που είναι ακριβό ή σπανίζει / υποκατάστατο

 2.το υποπροϊόν

 3.το εμπόρευμα που είναι κατώτερης ποιότητας.

  LivePedia.gr