Πεδίον του Άρεως - Πεδίο βολής

Πεδίον του Άρεως - Πεδίο βολής

Η πολυδιαφημισμένη ανάπλαση δεν έφερε ποτέ την «άνοιξη» για το Πεδίον του Άρεως. Αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία για να το αποτελειώσουμε.

Κοσμάς Βίδος

kvidos@tovima.gr, kosmasvidos@gmail.com

ΕΜΕΙΣ ΦΤΑΙΜΕ. ΤΑ ΠΑΓΚΑΚΙΑ ΣΤΟ άλσος του Πεδίου του Άρεως δεν έσπασαν από μόνα τους. Ούτε οι κάδοι σκουπιδιών ξεχαρβαλώθηκαν από μόνοι τους. Τις βρύσες με το πόσιμο νερό κάποιος τις στράβωσε. Τις χημικές τουαλέτες κάποιος τις βρώμισε. Έτερος έγραψε επάνω τους συνθήματα. Είναι ο ίδιος που έσπασε τις λάμπες και τα φαναράκια; Που σκάλισε βρισιές στους ξύλινους πάγκους; Που έκρυψε τα σκουπίδια του κάτω από τον θάμνο με τις μαργαρίτες; Που ξεκόλλησε τα μαρμαράκια από τα σιντριβάνια; Τρέχω στα δρομάκια του μεγαλύτερου πνεύμονα πρασίνου στο κέντρο της πόλης με τη μυρωδιά από τις ανθισμένες νεραντζιές να με συνοδεύει ευχάριστα, αλλά και με τις εικόνες γύρω μου να με κάνουν να απορώ εκ νέου ψα τη δολοφονικά αδιαφορία μας μπροστά σε αυτά που θα μπορούσαν να ομορφύνουν την καθημερινότητα μας. Ή μάλλον για την τάση μας να τα καταστρέφουμε.

Το άλσος της γειτονιάς μου δεν είναι απλώς εγκαταλελειμμένο, είναι και «ένα πεδίο βολής φτηνό», όπου οι βάνδαλοι «ασκούνται βρίζοντας» και καταστρέφοντας ό,τι μπορούν, όσο περισσότερο μπορουν. Την παρακμή του μου επισήμανε τις προάλλες με επιστολή της αναγνώστρια που επίσης, ζει στα πέριξ του: «Γράψτε κάτι». Γράφω ξανά και ξανά και θα συνεχίζω να γράφω κάθε λίγο και λιγάκι, αυτό όμως δεν αλλάζει τίποτα. Η καταστροφή συνεχίζεται με ταχύτατους ρυθμούς. Λεηλασίες, σπασίματα, ελλιπής καθαριότητα, διακίνηση ναρκωτικών... Η ανάπλαση (πόσο πολύ μας την είχαν διαφημίσει!) και ακολούθως η κάκιστη διαχείριση του χώρου (κυρίως αυτή), αντί να φέρουν τους Αθηναίους στο πάρκο, τους απομάκρυναν πιο πολύ.

Γιατί, αλήθεια, να το προτιμήσουν για τη βόλτα τους, για να μελαγχολήσουν; Τα παρτέρια του, πιο απεριποίητα από κάθε άλλη φορά. Οι πηγές και τα ποταμάκια που θα «ζωντάνευαν» τον χώρο (έτσι έλεγαν) στερεμένες και ξερές. Το αναψυκτήριο δεν λειτούργησε ποτέ, παραμένει γιαπί. Ούτε τα περίπτερα που είχαν προβλεφθεί λειτούργησαν ποτέ. Η μεγάλη παιδική χαρά στο κάτω μέρος ξηλώθηκε για να δώσει τη θέση της σε ένα θλιβερό πλάτωμα με σκόρπιες σπασμένες δοκούς γυμναστικής. Αναρωτιέμαι, στην τεράστια αυτή έκταση η ανάπλαση δεν προέβλεπε ούτε μερικά τετραγωνικά με σύγχρονα όργανα γυμναστικής από εκείνα που έχουν τοποθετηθεί σε άλλα πάρκα, όπως σε εκείνο της Βεΐκου; Ή προέβλεπε αλλά τίποτε δεν έγινε όπως έπρεπε; Κηπουροί, τέλος, δεν υπάρχουν για να φυτέψουν με ανοιξιάτικα λουλούδια τα ξερά, παρατημένα παρτέρια, που κάποτε ήταν γεμάτα χρώματα;

Θυμώνω με την πολιτεία που αδιαφορεί εγκληματικά εδώ και δεκαετίες για την ποιότητα της ζωής μας στο κέντρο της πάλης. Που αφήνει περιοχές όπως τα Εξάρχεια, του Γκύζη και την Κυψέλη, οι οποίες κυκλώνουν το άλσος και θα έπρεπε να θεωρούνται προνομιούχες που έχουν δικό τους έναν τόσο εκτεταμένο χώρο πρασίνου, να μαραζώνουν. Φταίμε, όμως, και εμείς. Ο μπαμπάς που την περασμένη εβδομάδα έκοβε βόλτες στα (μόνο για πεζούς) δρομάκια του πάρκου με το μηχανάκι του, κρατώντας αγκαλιά τον γιο του και μαθαίνοντας του πως όταν είσαι μάγκας κάνεις ό,τι γουστάρεις αγνοώντας τις απαγορεύσεις. Η κυρία που επιμένει να μη μαζεύει τις ακαθαρσίες του σκύλου της. Η παρέα με τα καλόπαιδα που είχαν καθήσει κάτω από το άγαλμα της Αθηνάς και όταν έφυγαν άφησαν πίσω τους, επάνω στα λευκά μάρμαρα, άδεια κουτάκια μπίρας, κουτιά πίτσας και χρησιμοποιημένες χαρτοπετσέτες.

Πού ήταν ο φύλακας που θα τους μάθαινε ό,τι δεν τους έμαθαν οι οικογένειες τους, βάζοντας τους ένα πρόστιμο το οποίο θα ισοδυναμούσε με όλο το μηνιάτικο χαρτζιλίκι τους; Που θα τους υποχρέωνε να αφήσουν τον χώρο πιο καθαρό από όσο τον βρήκαν; Δεν περισσεύουν χρήματα για να τον προσλάβουμε. Να υποθέσω ότι με την... ανάκαμψη της οικονομίας θα ανακάμψουν και τα περιποιημένα-καλά φυλασσόμενα πάρκα; Δεν θέλω να ζω με αφελείς ελπίδες. Ξέρω ότι κάτι τέτοιο δεν θα γίνει. Γνωρίζω, όσο θανατερά απαισιόδοξο και αν ακούγεται, ότι το κράτος θα εξακολουθήσει να είναι ο μεγάλος απών. Δυστυχώς, και έχω απόλυτη επίγνωση των λόγων μου, δεν περιμένω πλέον τίποτε από αυτό. Όμως, περιμένω από εμάς, έστω τώρα, που η κατάσταση έφτασε στο μη παρέκει. Εμείς μπορούμε, αν όχι να λύσουμε το πρόβλημα, τουλάχιστον να μην το επιδεινώνουμε, αδιαφορώντας, βρωμίζοντας, καταστρέφοντας. Γιατί κάθε ξεραμένος θάμνος στο Πεδίον του Άρεως είναι λιγότερο οξυγόνο για τα παιδιά μας. Τόσο δύσκολο είναι να το καταλάβουμε;  

BHmagazino /6 Απριλίου 2014