ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ : ΤΟΥ ΧΩΡΙΣΜΟΥ Η ΜΑΧΑΙΡΙΑ…

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΣΑΛΟΝΙ

ΤΟΥ ΧΩΡΙΣΜΟΥ Η ΜΑΧΑΙΡΙΑ…

Της ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ

Στο δρόμο λέει που συχνά πηγαίναν, αντάμωσαν μια φορά, η λύπη μαυροφορεμένη κι ανθοστόλιστη η χαρά.
Κι ήταν η χαρά λουσμένη με το δάκρυ κι η θλίψη χαμογελαστή στην προσδοκία.

Έτσι, η χαριστική βολή δεν άργησε να έρθει. Λίγες μέρες αργότερα, πήρα εντολή για την μετάθεσή μου στην Αθήνα, με την ποινή από τον επιφανή σύζυγό της, να μην έχω το δικαίωμα να επιστρέψω ποτέ στην Κύπρο, καθώς στη λίστα του αεροδρομίου, είχε γραφτεί για μένα τώρα, η καταραμένη λέξη:

A N E Π Ι Θ Υ Μ Η Τ Ο Σ

Αυτή είναι η ζωή, με παρηγορούσε μέσα απ΄την σοφία του ο Ηρόδοτος:
Τ΄ ανθρώπινα, είναι ένας τροχός που γυρίζει και δεν αφήνει να ευτυχούν οι ίδιοι.

Σαν τρελός που αφήνει πίσω του, ότι πολύ αγάπησε, βρέθηκα χαράματα στο αεροδρόμιο, με την αδειοσύνη της ψυχής στην υπέρβαρη βαλίτσα μου , που είχε πια μισέψει.

Για καλή μου… τύχη, βρέθηκε μπροστά μου ένας θάλαμος. Σαν τον ναυαγό που απεγνωσμένα ψάχνει για σανίδα, έχωσα το χέρι μου βαθειά, να ζητιανέψω ένα κέρμα. Όση ώρα σχημάτιζα τον αριθμό της, σαν τον επαίτη που γυρεύει της μιας γουλιάς παρηγοριά, εκλιπαρούσα της καρδιάς μου την Ανάσταση, όταν…

Όταν εντελώς ανέλπιστα, άκουσα τη θεία φωνή της.
Κλαίγαμε κι οι δυο. Μέσα από κείνη τη βουβή μας κραυγή, χωρίς να αρθρώσουμε ούτε μία λέξη, είχαμε πει τόσα πολλά, όσα εγκυμονούσε η λαλίστατη γλώσσα της σιωπής!
Ενώ το μεγάφωνο, ανελέητα με προειδοποιούσε:
Τελευταία αναγγελία της πτήσεως 210 για Αθήνα.

Άρχισα να τρέχω με μουδιασμένα βήματα σημειωτόν, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να βγάλω την απελπισιά σεργιάνι.

Ναι, δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Εν ονόματι της Αγάπης, όλα τα δεινά. Ηδονική παλίρροια σαν την βρεις, άμπωτη σαν τη χάσεις. Κι από κοντά η πριγκιπέσσα φύση να με τρελαίνει με την ευφυϊα της!

Ενώ εγώ, είχα στεφανωθεί τον Γολγοθά, η φύση αναίσθητα φλερτάριζε μέσα στον παράδεισό της.
Με τον ήλιο της να με τυφλώνει, ενώ εγώ ψαχούλευα το φως, στης ήττας τα σκοτάδια…
Με τα πετούμενα να ερωτοτροπούν ασύστολα μέσα στα κλαδιά…
Με τα φλύαρα αστέρια, ερωτευμένα με το απρόσιτο φεγγάρι…
Με τις Πασχαλιάτικες λαμπάδες, να Γονατίζουν στον προβολέα της Αγάπης!
Ενώ η ψυχή με σπαραγμό να αναρωτιέται, πώς ήταν δυνατόν η φύση αδιάφορη, να ζωγραφίζει στον θρήνο μου την γυροβολιά της.

Δεν ξέρω πόσοι άνθρωποι θα είχαν γίνει θεατές του σπαραγμού μου, καθώς δρασκέλιζα και το τελευταίο σκαλοπάτι, εκείνο που θυμάμαι όμως, ήταν, ότι μια ευγενική αεροσυνοδός, μ΄έπιασε από το μπράτσο και με οδήγησε στην πρώτη θέση. Μου προσέφερε κονιάκ, ενώ συγχρόνως μου ψιθύριζε:
-Eίναι πικρό το ποτήρι του αποχαιρετισμού, το ξέρω.
Της έγνεψα το κεφάλι συγκαταβατικά και με φωνή τρεμάμενη της είπα… ‘’και δεν το ήπια ακόμη όλο’’…
ενώ, της Ενοχής τα χείλη , άλλα μολογούσαν…

Του φεγγαριού σου την ασυδοσία, την βλέπει ο ήλιος και ματώνει.

Εκείνη τη νύχτα ο ουρανός,
μοιρολογούσε με τη γη, στου κεραυνού την τιμωρία.
Κι εγώ, τα ραγισμένα όνειρα, ένα- ένα να πενθώ,
στου έρωτα την θανατηφόρα αναλγησία.

-Αχ βρε έρωτα προδότη, ραντίζεις με ροδόνερο, θερίζεις το φαρμάκι.
Στο ένα μάγουλο σφαλιάρα, στο άλλο το φιλί.
Στο ένα βλέφαρο οδύνη, στο άλλο ηδονή.
Θα μου πεις… ούτε με έναν έρωτα, ούτε με μιαν αγάπη τελειώνει η ζωή, αρκεί…
η ‘’γκαστρωμένη νύχτα’’ κάποτε να ξημερώσει!
Και τότε, θα πάμε πάλι απ΄την αρχή!
Με μια καλοσυνάτη ευχή, από το Λογοτεχνικό Σαλόνι!

Κάνε τη Στιγμή σου ΕΡΩΤΑ
Και τον έρωτα, ΑΓΑΠΗ!!!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

facebook/Μάριον Μίντση