Το αίμα του Χριστού

Το αίμα του Χριστού

Γράφει ο Μανώλης  Γιαννετάκης

Έτσι όπως "κοιτάζω" από μακριά, μου φαίνεται πως ο Σταυρός πήρε γιγάντιες διαστάσεις. Η κάτω άκρη του είναι μπηγμένη βαθιά μέσα στα σπλάχνα της γης και η κορυφή του χάνεται μέσα στα σκοτεινά σύννεφα και φθάνει μέχρι τον ουρανό. Τα δύο πλάγια άκρα του ενώνουν τα δύο αντίθετα σημεία του ορίζοντα. Και επάνω στο γιγάντιο Σταυρό είναι καρφωμένος ο Ναζωραίος με τα χέρια του διάπλατα ανοιχτά φτιάχνοντας μια τεράστια αγκάλη. Μια μικρή ομάδα ανθρώπων σχηματίστηκε και άρχισε να πλησιάζει αργά, διστακτικά, με το αίσθημα της ενοχής που φέρνει η αμαρτία στην αγκαλιά του Εσταυρωμένου. Τα μάτια τους είναι βρεγμένα. Κι εκείνος  τους "φωνάζει", τους  ενθαρρύνει, " ελάτε, ελάτε κοντά μου".

Η ομάδα αυτή σύντομα μεγάλωσε, πήρε διαστάσεις, έγινε μια ατέλειωτη ουρά. Αλλά και η αγκαλιά του Χριστού φαινόταν τόσο μεγάλη , που τους χώραγε όλους. Προχωρούσαν αργά, πέφτανε στα νερά και στις λάσπες, σηκωνόταν πάλι, δεν το' βάζαν κάτω.

Κοίταζαν το πρόσωπο του Χριστού κι έπαιρναν θάρρος. Και όλο πέφτανε σε σφάλματα, στη λάσπη της αμαρτίας, και όλο κοίταζαν μακριά, τη ματωμένη αγκαλιά του Χριστού και έπαιρναν δύναμη. Μερικοί, οι αδύνατοι, μένουν κολλημένοι στη λάσπη χωρίς προσπάθεια να σηκωθούν. Οι άλλοι, οι δυνατοί στην πίστη, τους ενθαρρύνουν.

- Σηκωθείτε, κοντεύουμε, να, φτάσαμε κιόλας.

-  Μα τόσο βρώμικοι, με τόσο βούρκο πάνω μας, ντρεπόμαστε να πλησιάσουμε το Χριστό.

- Μην ντρέπεστε, μη διστάζετε. Εκείνοι σας περιμένει μ' ορθάνοιχτη την αγκάλη. Για μας τους βουτηγμένους στη λάσπη της αμαρτίας σταυρώθηκε, και το Αίμα του σκοπό έχει να καθαρίσει τη λάσπη της αμαρτίας μας.

Κι όλοι μαζί ανεβαίνουν τον ανήφορο. Δεν είναι εύκολος ο δρόμος, μερικοί λιποθυμούν, άλλοι γογγύζουν: "γιατί τόσος ανήφορος, τόση δυσκολία;". Τον ίδιο ανήφορο ανέβηκε πριν από σένα ο Ίδιος κι αν θέλεις να πας κοντά Του πρέπει ν'ακολουθήσεις τα χνάρια Του. Ποτέ δεν θα πάψουν να υπάρχουν αυτοί που μένουν μεσόστρατα, ποτέ δεν θα πάψουν να υπάρχουν οι λιπόψυχοι. Και η ουρά γίνεται ολοένα και μεγαλύτερη γιατί όλο και πληθαίνουν οι άνθρωποι που θέλουν να πάνε κοντά Του. Είναι οι κοπιώντες, οι πεφορτισμένοι, οι αδικημένοι, οι πόρνες, οι κουρελιάρηδες, οι περιφρονημένοι, αυτοί που χλευάστηκαν εξαιτίας του Χριστού και του Ευαγγελίου Του. Αιώνες ολόκληρους, η ίδια ουρά συνεχίζεται. Και είναι τόσο μεγάλη όσο και η ζωή, και η αγκαλιά του Χριστού τόσο απέραντη που ποτέ δε γεμίζει. Είναι οι άνθρωποι που ψάχνουν για το αληθινό Φως στα σκοτάδια που τους περιβάλλουν. Είναι αυτοί που επιζητούν την Αλήθεια μέσα στον κόσμο του ψεύδους, είναι εκείνοι που επιζητούν τον αληθινό Σωτήρα μέσα σε μια οργανωμένη προπαγάνδα, ότι η ευτυχία του ανθρώπου βρίσκεται στην ύλη. Κι όλο ανεβαίνουν τον ανήφορο. Κάποια στιγμή φτάνουν το Χριστό και πέφτουν στην αγκαλιά Του συντετριμμένοι.

Τα δάκρυα της μετανοίας σμίγουν με το αίμα του Χριστού και γίνονται δρόμος που οδηγεί το πλάσμα στον Πλάστη του.

Τα δάκρυα της μετανοίας σμίγουν με το αίμα του Χριστού και γίνονται διαβατήριο για το ουράνιο Βασίλειο.

Τα δάκρυα της μετανοίας σμίγουν με το αίμα του Χριστού και γίνονται Ζωή που ποτέ δεν τελειώνει.

Τα δάκρυα της μετανοίας σμίγουν με το αίμα του Χριστού και γίνονται φωτιά που καίει τα πάθη.

"ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΦΤΕΡΑ"