Μπορεί να πάρει μπρος η Ελλάδα;
του Γ. Π. Μαλούχου
Οι κυβερνητικές ιαχές της νίκης μετά το Eurogroup της Αθήνας δεν
κράτησαν πολύ: όχι επειδή τις διέψευσε η πραγματικότητα, κάτι που έτσι
κι αλλιώς σύντομα θα συμβεί, αλλά επειδή πρόλαβε και τις σκέπασε η
πρωτοφανής πολιτική ανωμαλία, με τον πρώην γενικό γραμματέα της
κυβέρνησης Μπαλτάκο να συμπεριφέρεται ως Εφιάλτης και να καθίσταται
εφιάλτης για τον Πρωθυπουργό και την κυβέρνηση. Από το 2010 και μετά οι
κυβερνήσεις καταφεύγουν σε συστηματική καταπάτηση της δημοκρατίας, την
οποία, όπως και το Σύνταγμα, θεωρούν βαρίδιο, ενόχληση στην πορεία
ικανοποίησης των δανειστών. Και αυτά είναι τα αποτελέσματα.
Δεν είναι όμως μόνο οι εξωθεσμικές λειτουργίες που η κυβέρνηση κάνει ότι δεν βλέπει. Κάτι άλλο που λείπει εντελώς από τη δημόσια συζήτηση είναι το μέγα πρόβλημα που γεννά για την εκ νέου ανάπτυξη της χώρας ένα τόσο σκληρό, ακριβό και χωρίς εργαλεία νόμισμα. Εκεί όμως βρίσκεται η ουσία: ακόμη κι αν τα πράγματα βελτιωθούν σε δημοσιονομικό επίπεδο ως προς το έλλειμμα, με όποιο κόστος για την κοινωνία και τη δημοκρατία, μπορεί τελικά η Ελλάδα να «πάρει μπρος» ξανά με ένα τέτοιο νόμισμα; Είναι δυνατόν να γίνει ανταγωνιστική μέσα σε αυτό που νομπελίστες οικονομολόγοι χαρακτηρίζουν «ζουρλομανδύα»; Και αυτό όταν επιπλέον στηρίζεται στην υπερφορολόγηση; Ο,τι κι αν λέει η κυβέρνηση, ό,τι κι αν αρέσει στους πολιτικούς να διαφημίζουν κάνοντας το άσπρο μαύρο, η ουσία είναι ότι κάτι τέτοιο θα είναι εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να συμβεί.
Τόσο στο εσωτερικό όσο κυρίως στο διεθνές επίπεδο δεν έχουμε προηγούμενο μια χώρα να κατάφερε να βγει από το οικονομικό και το πολιτικό χάος με τόσο σκληρό νόμισμα: ούτε η Ελλάδα του 1950, η οποία «πήρε μπροστά» με την υποτιμημένη «νέα δραχμή» του Μαρκεζίνη και με τις μεγάλες ξένες επενδύσεις την περίοδο Καραμανλή, ούτε η μεταπολεμική Ιαπωνία ούτε η Γερμανία προχώρησαν έτσι - πολλώ μάλλον που η τελευταία έλυσε και το πρόβλημα του χρέους με το τεράστιο «κούρεμα» των πολεμικών οφειλών με αμερικανική εντολή το 1953.
Πέρα από τα επιχειρήματα που μπορεί να επιστρατεύσει κάποιος για τη σημασία που έχει η σταθερότητα εντός του κοινού νομίσματος (αλλά, τελικά, ποια σταθερότητα;), είναι ένα εντελώς διαφορετικό ζήτημα το αν η Ελλάδα μπορεί ή όχι να τα βγάλει πέρα με ένα τόσο ακριβό νόμισμα. Στην Ιταλία, που ουδεμία σχέση έχει με την Ελλάδα ως παραγωγική οικονομική δύναμη, οι μετρήσεις της κοινής γνώμης στοχοποιούν σε ποσοστό σχεδόν 60% το ευρώ ως αιτία των δεινών της χώρας, τα οποία επίσης ουδεμία σχέση έχουν με τα δικά μας.
Δυστυχώς, λοιπόν, όσο επιμένουμε να πιστεύουμε ότι σε αυτή τη μέγγενη τόσο για τη δημοκρατία που έχει πια κουρελιαστεί όσο και για την οικονομία που είναι δεμένη χειροπόδαρα θα έρθει μια νέα αρχή, ακόμα κι αν αύριο βγούμε θεατρικά στις αγορές, απλώς επιμένουμε στη μάταιη, επικίνδυνη πλάνη μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου