Θεός δικαστών και Θεός κρατουμένων

Θεός δικαστών και Θεός κρατουμένων

Θα μπορούσε να είναι μια τυπική σκηνή ορθόδοξης εκκλησίας τη Μεγάλη Παρασκευή σε οποιοδήποτε μέρος της Ελλάδας. Το έπιπλο του Επιταφίου, ένας σωρός άσπρα και κόκκινα γαρύφαλλα, δέος, προσμονή κάποιο άγχος για το πόσο επιτυχημένο θα ήταν αυτήν τη χρονιά το στόλισμα. Όμως όλα αυτά συνέβαιναν σε έναν διάδρομο με πόρτες αριστερά και δεξιά βαμμένες με διάφορα χρώματα, μια από αυτές είχε απέξω έναν σταυρό και οδηγούσε σε μια μικρή αίθουσα με λίγα καθίσματα που το βάθος της είχε διαμορφωθεί σε ιερό. Οι «στολιστές» δεν ήταν γυναίκες αλλά άντρες, άλλοι τριαντάρηδες και άλλοι μεσόκοποι, με σκληρά χαρακτηριστικά, κοφτές και δύσκολες μεταξύ τους κουβέντες, οι οποίες όμως δεν περιλάμβαναν τις συνηθισμένες βρισιές. Ψυχιατρείο Κρατουμένων Κορυδαλλού, χώρος ιατρείων, έξω από μια πρόχειρα διαμορφωμένη εκκλησία

Ο «αρχιστολιστής» ισοβίτης, οι υπόλοιποι βαρυποινίτες. Ο ισοβίτης με πολυετή προϋπηρεσία στο στόλισμα, οι περισσότεροι από τους άλλους νεοφώτιστοι τον άκουγαν προσεκτικά να τους δίνει οδηγίες.

Άλλος κρατούμενοι που διατηρεί στενές σχέσεις με την ηγεσία της Εκκλησίας είχε φροντίσει αυτό το εκκλησίασμα των 30-40 ανθρώπων, που είχε κατεβεί στο ισόγειο για να σπάσει τη ρουτίνα της φυλακής, να αισθανθεί διαφορετικά «σαν να ήταν έξω», να ακούσει τα Εγκώμια όχι από έναν, αλλά τρείς ιερείς και έναν επίσκοπο.

Μερικοί ήταν γονατισμένοι μπροστά στο ιερό. Θυμήθηκα ότι ένας απ' αυτούς είχε έρθει πρόσφατα στο ΨΚΚ κατηγορούμενος γιατί στο χωριό του είχε σκοτώσει, μαζί με την παπαδιά, με την οποία διατηρούσαν σχέσεις, τον ιερέα σύζυγο. Στη δίκη ανέλαβε όλη την ευθύνη και φυσικά εισέπραξε ισόβια. Κάθε φορά που έβγαινε ο ιερέας στην ωραία πύλη, σκέπαζε το κεφάλι του με το πετραχήλι του και προσευχόταν. Μονό μπροστά στον επίσκοπο, έναν όμορφο νέο άνδρα με εντυπωσιακό παράστημα και εξίσου εντυπωσιακή φωνή τραβιόταν λίγο πίσω και έκανε μόνο τον σταυρό του.

Πού και πού κάποιος από τους πιο βαριά, ψυχικά, αρρώστους κρατουμένους έβγαζε καμιά κραυγούλα, έκανε καμιά χειρονομία που δεν έπρεπε, έσπρωχνε κάποιον και προκαλούσε μικρή αναταραχή Τότε παρέμβαινε μια κυρία μεσόκοπη, μαυροντυμένη, πολύ μετρίου αναστήματος, που κάλυπτε μέρος του ύψους που της έλειπε με έναν μεγάλο κότσο, τον οποίο κρατούσε πάντα σε άψογη κατάσταση. Η κυρία Φανή (ας την πούμε έτσι) του κουνούσε το δάχτυλο, τον παρατηρούσε, γενικά τον ανακαλούσε στην τάξη

Ήταν η ψυχή της υπόθεσης Εκκλησία στο ψυχιατρείο των κρατουμένων. Είχε μεγάλη ευχέρεια κινήσεων. Συντόνιζε, φρόντιζε, μοίραζε εικονίτσες και θρησκευτικά ημερολόγια, έφερνε τα κεριά, συνόδευε ιερείς και ψαλτάδες. Ρώτησα και έμαθα ότι ήταν συνταξιούχος δικαστικός, εισαγγελέας. «Έχει ρίξει ισόβιες αυτή!!! Προσπαθεί τώρα να εξιλεωθεί αλλά δεν θα της βγει!!!»

Η περιφορά του Επιταφίου έγινε από τη μία μέχρι την άλλη άκρη του διαδρόμου, με το εκκλησίασμα να ακολουθεί τον επίσκοπο και τους ιερείς. Όταν η λειτουργία πλησίαζε στο τέλος, ο επίσκοπος είπε μερικά λόγια. Είχαν στο μεταξύ κατεβεί και μερικοί από τους ορόφους που δεν είχαν παρακολουθήσει τη λειτουργία και δεν είχαν προσαρμοστεί στην ατμόσφαιρα πειθαρχημένης μυσταγωγίας που είχε στο μεταξύ δημιουργηθεί Η σημασία του μαρτυρίου, της ταφής και της ανάστασης που έρχεται για όλους εμάς τους θνητούς. «Γίνονται μεγάλες αδικίες, πως τις ανέχεται ο Χριστός;» Αυτός που διέκοψε τον επίσκοπο ήταν ένας τριαντάρης έντονα θηλυπρεπής, προκλητικός και εριστικός, που περνούσε το μεγαλύτερο διάστημα της φυλακής του στην απομόνωση. «Οι δικαστές σκορπίζουν τις ποινές σαν να είναι μαρουλόφυλλα, όταν μπαίνεις μέσα είτε αρρωσταίνεις είτε αυτοκτονείς».

Πάγωσαν όλοι. Ο επίσκοπος σταμάτησε την ομιλία του, οι διπλανοί του προσπάθησαν να τον ηρεμήσουν, ένας «υπάλληλος» (έτσι απευθύνεσαι στον δεσμοφύλακα) κινήθηκε προς το μέρος του. «Ο πρώτος αδικημένος ήταν ο Χριστός. Αυτού τα μαρτύρια θυμόμαστε σήμερα και την Ανάσταση Του θα γιορτάσουμε αύριο». Η ατμόσφαιρα μαλάκωσε, όλοι αυτοί οι άνθρωποι με τις διαλυμένες ζωές αισθάνθηκαν ξαφνικά ότι πενθούσαν κάποιον δικό τους και όχι κάποιον ξένο. Τα μυαλά γαλήνευσαν. Έγινε για λίγο Μεγάλη Παρασκευή

θυμήθηκα τις δηλώσεις ανώτατων δικαστικών, όπως της προηγούμενης προέδρου του Αρείου Πάγου και της σημερινής προέδρου της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων ότι «ο δικαστής δίνει λόγο μόνο στον θεό και στη συνείδηση του». Θυμήθηκα, επίσης, τις καταγγελίες άλλων ανώτατων δικαστικών, που είχαν και αυτοί θητεύσει στην ηγεσία του Αρείου Πάγου, οι οποίοι κατήγγειλαν την ύπαρξη παραθρησκευτικών κυκλωμάτων στη Δικαιοσύνη, κυκλωμάτων που αξιολογούν και κρίνουν υποθέσεις με βάση την ηθικοθρησκευτική υπόσταση του κατηγορουμένου και αναρωτήθηκα: Είναι ο ίδιος Θεός αυτός του επισκόπου, του κρατουμένου και των δικαστών;

Εάν είναι ο ίδιος, τότε θα πρέπει όλοι να δεχτούμε ότι δημιουργείται τουλάχιστον κάποια σύγχυση. Μήπως θα ήταν καλύτερα, επειδή η ανθρωπότητα έχει πληρώσει υψηλό τίμημα για να ολοκληρωθεί και να θεωρείται σήμερα ο διαχωρισμός της θρησκείας από το δίκαιο αναπόσπαστο στοιχείο του ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού, να συμφωνήσουν και οι λειτουργοί της ελληνικής Δικαιοσύνης ότι οι θρησκευτικές πεποιθήσεις τους δεν πρέπει να εμπλέκονται στην αξιολόγηση της υπόθεσης; Όσοι δικάζονται στην Ελλάδα, ιδίως από την ποινική Δικαιοσύνη, θεωρούν, αρκετές φορές δικαίως, ότι οι κριτές τους δέχονται αρκετές «κοσμικές», ενδοδικαστικές και μη επιδράσεις όταν αποφασίζουν τη μοίρα τους.

Ο διαχωρισμός της θρησκείας από το δίκαιο θεωρείται σημαντική κατάκτηση του ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού και αυτονόητη προϋπόθεση της ομαλής κοινωνικής συμβίωσης. Όμως για τους λειτουργούς της Δικαιοσύνης αυτός ο διαχωρισμός κάθε άλλο παρά ευδιάκριτος είναι. Δεν αναφέρομαι στην πρόσφατη συνομιλία Κασιδιάρη - Μπαλτάκου που έφερε ξανά στην επικαιρότητα το ζήτημα (οι χρυσαυγίτες «δεν είναι καλοί χριστιανοί»), αλλά στις αναφορές κορυφαίων δικαστικών λειτουργών, όπως της μέχρι πρόσφατα προέδρου του Αρείου Πάγου Ρένας Ασημακοπούλου και της νυν προέδρου της Ένωσης Δυναστών και Εισαγγελέων Βασιλικής Θάνου ότι «πυξίδα στις αποφάσεις του δικάστη είναι η συνείδησή του και ο Θεός».

Ας παραμείνει, για όσους πιστεύουν, ο Θεός πηγή ελπίδας για όλους.

* Ο αποστολέας της επιστολής είναι πρώην κρατούμενος που επιθυμεί, για λόγους στοιχειώδους αυτοπροστασίας, να διατηρήσει την ανωνυμία του

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ/27.4.2014