Τι θα παραδώσω στα παιδιά μου ;

Τι θα παραδώσω;

Θέλω να ζήσω έστω για μια φορά, έστω μόνον μέσα στο μυαλό μου την αισιόδοξη εκδοχή. Ότι  βγαίνουμε στις αγορές ότι αυτό είναι η αρχή του τέλους των Μνημονίων. Ότι τα Μνημόνια φεύγουν.

Τα Μνημόνια φεύγουν, οι νόμοι όμως των Μνημονίων μένουν.

Μένει ο κατώτατος μισθός οι επαχθείς κι απεχθείς φόροι, το ημιθανές ασφαλιστικό σύστημα, οι πετσοκομμένες συντάξεις η δυνατότης των σωρηδόν απολύσεων.

Δεν λέω για τα ερείπια που αφήνει πίσω του το Μνημόνιο, την ανεργία, τα κατεστραμμένα μαγαζιά, τα προς κατάσχεση σπίτια, τους νέους που μετανάστευσαν και θα μεταναστεύουν, δεν λέω για τα συντρίμμια, τα πτωχευμένα νοικοκυριά, τη φτώχεια που εξαπλώθηκε ως άλλη πανούκλα, τα υποσιτισμένα παιδιά κι εκείνα που πεινούν κανονικά, δεν λέω για την καταστροφή που δημιούργησε το Μνημόνιο, λέω για τους Νόμους που αφήνει πίσω του.  Νόμους που, ακόμα κι αν δεν επέλθει ένα επόμενο τρίτο Μνημόνιο για να τους επιδεινώσει, είναι ήδη ικανοί να κρατήσουν τη χώρα σε καθεστώς προτεκτοράτου που βρίσκεται σε κατάσταση δουλείας.

Στο πλαίσιο αυτών των Νόμων θα επισυμβεί η όποια (παράκλητη) ανάπτυξη εμφανισθεί. Και για πολλά χρόνια, ίσως δεκαετίες, αυτήν την ανάπτυξη θα υπηρετούν και θα εκτρέφουν εκατομμύρια Έλληνες, που οι ίδιοι θα δουλεύουν για ένα πιάτο φαΐ και θα ζουν με ένα πιάτο φαΐ.

Αυτό θα είναι το μέλλον της χώρας Αυτή τη χώρα μας παρέδωσαν; Αυτή τη χώρα θα παραδώσουμε; Έναν πληθυσμό υπηκόων που θα μπαίνουν στην εργασία   ( με 300 ή 400 ευρώ και, μετά 40-45 χρόνια, θα βγαίνουν απ' αυτήν με 350 ή 450 ευρώ;

Ο πατέρας μου μού παρέδωσε την ελπίδα του. Εγώ τι θα παραδώσω στα παιδιά μου; Την απελπισία μου;

Στάθης Σ. / Realnews.gr