Η καταστροφή του ιστορικού παρελθόντος της χώρας στη νεοκατοχική περίοδο

Η καταστροφή του ιστορικού παρελθόντος της χώρας στη νεοκατοχική περίοδο

«Εξέστω Κλαζομενίοις ασχημονείν»

(Κλαύδιος Αιλιανός, Ποικίλη Ιστορία, 2ος αι. μ.Χ.)

Του

ΑΝΔΡΕΑ  ΑΘΑΝ. ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ

Διδάκτορα Νεότερης και Σύγχρονης Ελληνικής  Ιστορίας  

στη Φιλοσοφική Σχολή

ΕΚΠΑ, Επιστημονικού Συνεργάτη Ιστορικού Αρχείου ΕΚΠΑ

Ελλάδα 2014 μ.Χ.

Η επελαύνουσα πολυεπίπεδη καταστροφή του τόπου φαίνεται να μην έχει τέλος. Η συνεχής καταστρατήγηση του Συντάγματος βαίνει παράλληλα με την άμβλυνση των δημοκρατικών θεσμών και εντέλει της ίδιας της δημοκρατίας από μία πολιτική ηγεσία απόλυτα ταυτισμένη με όσους επιθυμούν να μετατρέψουν τη χώρα σε αποσυνάγωγο του διεθνούς συστήματος ή σε παρακολούθημα των ανεπτυγμένων βιομηχανικά κρατών της Κεντρικής και Δυτικής Ευρώπης: Χαρακτηριστική, είναι η απότομη μετατροπή της Εθνικής Αντιπροσωπείας από κέντρο της νομοθετικής εξουσίας σε επικυρωτικό, ήδη, μηχανισμό των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου των εκάστοτε μνημονιακών κυβερνήσεων ή η παραβίαση της βούλησης των «πατέρων του έθνους» κατά τη διάρκεια ψήφισης επίμεμπτων νομοσχεδίων.

Ταυτόχρονα, η σοβαρή έκπτωση εργασιακών/ασφαλιστικών δικαιωμάτων καταγράφεται στη συνείδηση της κοινής γνώμης ως μία άνευ ιστορικού προηγουμένου οπισθοδρόμηση του πολιτικού, κοινωνικού και εργασιακού πολιτισμού της ευρωπαϊκής ηπείρου συνολικά  υπό την κυριαρχική παρουσία της Γερμανίας, εντός μίας Ευρωπαϊκής Ένωσης ολότελα απογυμνωμένης από τους δημοκρατικούς/προοδευτικούς οραματισμούς των ιδρυτών της.

Η προϊούσα διάλυση, στο πλαίσιο αυτό, των δομών Υγείας, όπως του κράτους Κοινωνικής Πρόνοιας, η δημιουργία του οποίου απετέλεσε μία από τις μεγαλύτερες μεταπολεμικές κατακτήσει του ανθρώπινου πνεύματος στη Γηραιά Ήπειρο, αλλά και Παιδείας, ενισχύει την εικόνα μιας χώρας η οποία διολισθαίνει επικίνδυνα σε λογικές αυταρχισμού και περιθωριοποίησης αν λάβει κανείς συμπληρωματικά υπόψη τα εκρηκτικά ποσοστά ανεργίας αλλά και τη συστηματική χειραγώγηση της αποσβολωμένης κοινής γνώμης από τα λεγόμενα συστημικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Η αποσάρθρωση του κοινωνικού ιστού, επιπρόσθετα, σε συνδυασμό με τη βίαιη αναδιανομή του πλούτου προς όφελος μίας ολιγάνθρωπης πολιτικής και οικονομικής ελίτ και σε βάρος του κόσμου της εργασίας φαίνεται να οδηγεί στη δυναμική επανεμφάνιση του φόβου στη νεοελληνική κοινωνία: Η πραγματικότητα, ενώπιον της οποίας τίθεται η τελευταία αντιμέτωπη, μοιάζει να επιβεβαιώνει τη διαπίστωση του μεγάλου ηγέτη των Εργατικών της Μεγάλης Βρετανίας Aneurin Bevan (1897-1960), εκ των δημιουργών του κράτους Κοινωνικής Πρόνοιας στη Γηραιά Αλβιόνα ότι: «ο φόβος είναι κακός σύμβουλος», καθώς «σύντροφος του είναι το μίσος, το μίσος γεννάει την ωμότητα και θρέφει την αδιαλλαξία [...]».

Μέσα σε αυτή την εικόνα ζόφου, η διατήρηση της ιστορικής μνήμης δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να ενταχθεί στις προτεραιότητες του οργανωμένου ελληνικού κράτους Η «ζώσα» παρουσία της άλλωστε, θα μπορούσε να λειτουργήσει αποτρεπτικά ως προς την επιβολή πολιτικών παθογενειών, πρακτικών και συμπεριφορών, υπεύθυνων, λίγο-πολύ, της σημερινής κρίσης.

Τις απώλειες από τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων προσμετρά ήδη -μεταξύ άλλων- και ο χώρος της Ανώτατης Εκπαίδευσης Ο απορφανισμός του συνόλου των πανεπιστημίων της χώρας και ειδικότερα του Πανεπιστημίου Αθηνών από ένα σημαντικό ποσοστό του έμψυχου δυναμικού τους στο πλαίσιο της «περίφημης» πολιτικής των διαθεσιμότητων, σε συνάρτηση με χρόνιες δομικές αδυναμίες του συγκεκριμένου χώρου, έχει οδηγήσει το αρχαιότερο -στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου-ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα σε φάση εντελούς απαξίωσης.

Συγχρόνως, η περικοπή της ούτως ή άλλως αναιμικής κρατικής οικονομικής ενίσχυσης και η αδυναμία των εκάστοτε πρυτανικών αρχών -παρά τις όποιες φιλότιμες απόπειρες- να αξιοποιηθεί δημιουργικά η κινητή και ακίνητη περιουσία του ιδρύματος προς όφελος της γενικότερης εκπαιδευτικής και μορφωτικής του λειτουργίας, έχουν, επίσης συσσωρεύσει πληθώρα αρνητικών συνεπειών σ' αυτό. Οι όποιες απόπειρες να αξιοποιηθεί αυτή, έχουν δραματικά περιοριστεί μετά το πρόσφατο «κούρεμα» των αποθεματικών του.

Η συνειδητή, επομένως εδώ και καιρό υποβάθμιση του δημόσιου πανεπιστημίου, που έφθασε στο αποκορύφωμα της την τελευταία αυτή περίοδο, εξυπηρετεί ένα προφανή στόχο: Την εκ βάθρων μετατροπή της χώρας σε κράτος με εξαρτημένη ανάπτυξη, τριτοκοσμικής υφής, καθώς η επιστημονική έρευνα που θα μπορούσε, υπό προϋποθέσεις να υποστηρίξει την παραγωγή εθνικού πλούτου ελλείπει, ή βρίσκεται σε πλήρη αδυναμία να διαδραματίσει ένα τέτοιο ρόλο. Στο αποτέλεσμα αυτό συντείνει και η απουσία οιουδήποτε σχεδιασμού για την παραγωγική ανασυγκρότηση της πατρίδας με βάση τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα.

Όλες οι παραπάνω προενέργειες θα ήταν δυνατόν να εντοπισθούν στην καθημερινή λειτουργία του Ιστορικού Αρχείου του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, όπου φυλάσσονται οι πηγές της πολυκύμαντης ιστορίας του ιδρύματος, αλλά και της χώρας από το 1837 (έτος σύστασης του πανεπιστημίου) και εντεύθεν. Το συγκεκριμένο αρχείο επισκέπτονται, σε καθημερινή βάση, δεκάδες ερευνητών, καθηγητών αλλά και απλών ανθρώπων από το εσωτερικό και το εξωτερικό, προκειμένου να υποστηρίξουν διδακτορικές ή και διπλωματικές εργασίες, μονογραφίες και άρθρα με ευρύτερο στόχο την προαγωγή της μελέτης της νεότερης και σύγχρονης ελληνικής ιστορίας και όχι μόνο.

Η εκδίωξη της πλειοψηφίας των ολιγάριθμων πλην ηρωικών διοικητικών του υπαλλήλων για λόγους που έχουν ήδη εκτεθεί, η ανυπαρξία οιασδήποτε οικονομικής ενίσχυσης στο έργο που καλείται να επιτελέσει και η μηδενική μέριμνα για την ουσιαστική προστασία/συντήρηση των ιστορικών τεκμηρίων από την καταλυτική επενέργεια του χρόνου, έχουν κιόλας επιφέρει τα καταστροφικά τους αποτελέσματα. Παράλληλα, η παντελής έλλειψη εξειδικευμένου προσωπικού (βιβλιοθοικονόμων, αρχειονόμων, συντηρητών χάρτου) αποτελεί ανυπέρβλητο εμπόδιο στην εύρυθμη λειτουργία του. Ακόμη και οι πιο στοιχειώδες ανάγκες του (προμήθεια αναλώσιμων, αναγόμωση πυροσβεστήρων, συντήρηση κλιματιστικών μηχανημάτων, γραμματειακή υποστήριξη, φιλοξενία επιστημονικών ημερίδων στους χώρους του) δεν μπορούν πλέον να καλυφθούν. Παλαίτυπα βιβλία αποσυντίθενται, λυτά έγγραφα που φέρουν πάνω τους τη «ζώσα ιστορία» του πολύπαθου αυτού τόπου σχίζονται. Και ο επιστήμονας στέκει ανήμπορος να αντιδράσει...

Οι καιροί ου μενετοί για την προάσπιση του ελληνικού δημόσιου πανεπιστημίου...

"ΤΟ ΠΑΡΟΝ"