Ο Μαρκόνι και η Elettra

Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2018

Ο Μαρκόνι και η Elettra

Η άφιξη του Μαρκόνι στον Πειραιά το 1932

Στις 18 Σεπτεμβρίου του 1932 στις τέσσερις το απόγευμα ένα μικρό κάτασπρο σκάφος εισέρχεται στο λιμάνι του Πειραιά. Το πλοίο αυτό τραβά αμέσως την προσοχή των εργαζομένων και των περαστικών από τις πειραϊκές προκυμαίες, καθώς διαθέτει υπέρμετρα γυαλισμένους μπρούτζους, τα πάντα είναι καθαρά, στην κυριολεξία αστράφτουν, ενώ στη πρύμνη του κυματίζει μια τεράστια ιταλική σημαία. Στο κατάρτι του φέρει υψωμένα τα σήματα του Βασιλικού ναυτικού κλαμπ της Ιταλίας.

Ξεχωρίζουν από μακριά τα χρυσά γράμματα του ονόματός του που αναγράφουν “Elettra” δηλαδή “Ηλέκτρα” στα ελληνικά. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι πρόκειται το πλοίο – εργαστήριο ή “πλοίο – θαύμα” όπως το έχουν χαρακτηρίσει, του μεγάλου Ιταλού εφευρέτη Γουλιέλμου Μαρκόνι ο οποίος ετοιμαζόταν προς αποβίβαση.

Πραγματικά λίγα λεπτά αργότερα και αφού το “Ηλέκτρα” έδεσε, εμφανίστηκε στην αποβάθρα του πειραϊκού λιμανιού, ο Μαρκόνι μαζί με τη σύζυγό του μαρκησία Χριστίνα Μαρκόνι. Στην προβλήτα τους περίμενε ο Ιταλός Πρεσβευτής καθώς και δημοσιογράφοι που είχαν ειδοποιηθεί για την άφιξή του.

Το ταξίδι αυτό του “Ηλέκτρα” είχε να κάνει περισσότερο με αναψυχή και λιγότερο με τα γνωστά πειράματα τα οποία ο Μαρκόνι επιχειρούσε πολλές φορές μέσα από το σκάφος του.

Το “Ηλέκτρα” κατέπλευσε στον Πειραιά ερχόμενο από την Κέρκυρα και είχε ως προορισμό για τη συνέχεια το γύρο της Ανατολικής Μεσογείου. Έτσι υπήρχαν μεγάλες πιθανότητες το πλοίο να “πιάσει” ξανά Πειραιά κατά την επιστροφή. Ο Μαρκόνι ψηλός, ξυρισμένος, κομψός, άψογα ντυμένος με ακριβά ρούχα πολυτελείας, σαν κι αυτά που συνηθίζουν να φορούν στις ναυτικές λέσχες όλου του κόσμου έμοιαζε περισσότερο με άνδρα “μπον βιβέρ” και λιγότερο με εφευρέτη στον οποίο ο κόσμος χρωστά πολλά στο δρόμο της εξέλιξης.

Η θαλαμηγός “Ηλέκτρα” του Μαρκόνι διέθετε πλήρως εξοπλισμένο εργαστήριο πειραμάτων που είχε εγκατασταθεί σε διασκευές που είχαν γίνει στην Βρετανία και στην Αμερική.

Ο μύθος γύρω από το όνομά του την εποχή που ο Μαρκόνι έφτασε στον Πειραιά ήταν μεγάλος καθώς ό,τι έκανε προκαλούσε εντυπωσιασμό, ωστόσο φρόντιζε προηγουμένως να προβάλλεται κατάλληλα και από τα μέσα της εποχής, όπως όταν από τη Γένοβα άναψε τα δημόσια φώτα του Σίδνεϊ. Το πείραμα αυτό είχε γίνει επ΄ ευκαιρία των εγκαινίων της Ηλεκτροτεχνικής Έκθεσης του Σίδνεϊ όπου από απόσταση 9.700 ναυτικών μιλίων άναψαν οι 3.000 λαμπτήρες της εκθέσεως.

Δύο μόλις ημέρες πριν την εμφάνισή του στον Πειραιά ο Μαρκόνι σε συνέντευξή του σε ιταλική εφημερίδα είχε δηλώσει ότι σύντομα ο άνθρωπος χρησιμοποιώντας τη ραδιοτηλεγραφία θα μπορούσε να επικοινωνήσει με τον Άρη!

“Όταν δεχθούμε την προϋπόθεση ότι μερικοί πλανήτες κατοικούνται από όντα τα οποία είναι προικισμένα με μια ευφυΐα ανάλογη προς την ευφυΐα των κατοίκων της γης, τίποτε δεν μας εμποδίζει, κατά τη γνώμη μου να επικοινωνήσουμε αργά ή γρήγορα με ένα ειδικό ραδιοτηλεγραφικό μηχάνημα με τους κατοίκους των πλανητών αυτών”.

Η δήλωση του Μαρκόνι είχε δημοσιευτεί στις ελληνικές εφημερίδες και είχε εξάψει τη φαντασία των αναγνωστών, αυξάνοντας έτσι την ανάγκη να δουν και να γνωρίσουν από κοντά τον μεγάλο εφευρέτη

(εφημερίδα “Ακρόπολις” φ. 16 Σεπτεμβρίου 1932, σελ. 3).

Σε ερώτηση για το αν θα έκανε ο Μαρκόνι κάποιο πείραμα κατά την παραμονή του στην Ελλάδα, αντί αυτού απάντησε ο Ιταλός Πρεσβευτής που είπε

– “θα ήταν ωραίο αν άναβε τα φώτα του Παρθενώνα από τη Ρώμη”.

Ο Μαρκόνι επί του εργαστηρίου του πλοίου “Elettra” δύο χρόνια νωρίτερα

(το 1930)

Ο Μαρκόνι δίπλα του χαμογέλασε σύμφωνος με την ιδέα δίνοντας μάλιστα υπόσχεση ότι θα τη μελετήσει αν και ο “Παρθενώνας είναι τόσο ωραίος, λάμπει από μόνος του, δεν έχει ανάγκη να λάβει φως από αλλού”.

Ωστόσο στη συνέχεια πρόσθεσε ότι από τον Πειραιά θα κάνει ένα μικρό πείραμα, όταν θα προσπαθήσει να συνδεθεί από το σκάφος του τηλεφωνικά με τη μικρή πόλη Σάλιτσε του Πεδεμοντίου. Εκεί παραθέριζε η πεθερά του με την οποία η σύζυγός του επιθυμούσε να συνομιλήσει. Η σύνδεση αυτή εξήγησε ο Μαρκόνι, θα γινόταν ραδιοφωνικά μέχρι το Τορίνο όπου από εκεί θα συνδεόταν τηλεφωνικά με το σπίτι της πεθεράς του.

Την εποχή που ο Μαρκόνι έφτασε στον Πειραιά το καθεστώς του Μουσολίνι είχε φροντίσει να συνδέσει το όνομά του και τη φήμη του με το φασιστικό κόμμα και τη διαρκή προπαγάνδα που αυτό ασκούσε στο λαό. Και παρότι ο Μαρκόνι είχε δηλώσει πως δεν ήταν συνδεδεμένος με τον φασισμό, τον κόσμο που είχε συγκεντρωθεί στην πειραϊκή προβλήτα τον χαιρέτισε φεύγοντας, με το στυλ που τότε καλείτο “alla romana”, που δεν ήταν άλλος παρά ο γνωστός φασιστικός χαιρετισμό που ο Μουσολίνι καθιέρωσε. Ο Μαρκόνι εξάλλου στο δεύτερο γάμο του το 1927 είχε για κουμπάρο τον ίδιο τον Μουσολίνι, ενώ ήταν μέλος του ιταλικού φασιστικού κόμματος.

Το πλοίο “Elettra” στον Πειραιά

Φυσικά η πρώτη επίσκεψη του Μαρκόνι στην Αθήνα ήταν στη Casa Di Italia στην οδό Πατησίων όπου είχε συγκεντρωθεί ολόκληρη η ιταλική παροικία της Αθήνας για να τον συναντήσει. Στη συνέχεια επισκέφθηκε πολλά μουσεία και αρχαιολογικούς τόπους.

Στις 19 Σεπτεμβρίου ο Μαρκόνι από το πλοίο “Ηλέκτρα” επιχείρησε πραγματικά τη σύνδεση που είχε προαναγγείλει την προηγούμενη ημέρα η οποία έγινε επιτυχώς. Η σύζυγος του Μαρκόνι μίλησε με την μητέρα της από τον Πειραιά με την πόλη Σάλιτσε στο Πεδεμόντιο. Αργότερα η θαλαμηγός απέπλευσε από τον Πειραιά με προορισμό τη Ρόδο.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΛΟΙΟΥ

Το σκάφος καθελκύστηκε μετά από παραγγελία του Αρχιδούκα Carlo Stefano που ήθελε να το προσφέρει σαν δώρο στην Αρχιδούκισσα Maria Theresa στις 27 Μαρτίου 1904 με το όνομα του Rovenska και παρέμεινε κάτω από τη σημαία του αυστριακού πολεμικού ναυτικού μέχρι το 1909. Το 1910 αγοράστηκε από τον Sir Max Waechter - περνώντας κάτω από τη βρετανική σημαία - και το 1914 πωλήθηκε στον Gustavus HF Pratt. Με το ξέσπασμα του Μεγάλου Πολέμου μετατράπηκε σε περιπολικό πλοίο και πλοίο συνοδείας περιπολώντας κάτω από την Βρεττανική σημαία στις ακτές μεταξύ Αγγλίας - Γλλίας.

Το 1919 αγοράστηκε σε δημοπρασία από τον Guglielmo Marconi για 21.000 λίρες. Υποβλήθηκε σε μια σειρά μεγάλων μετατροπών και υπό βρετανική σημαία, απέπλευσε από το Λονδίνο τον Ιούλιο του 1919 με πλοίαρχο τον Raffaele Lauro και τον Αύγουστο έφθασε στη Νάπολη.

Το σκάφος μεταφέρθηκε έπειτα στη Λα Σπέτσια για να μετατραπεί σε πλοίο εργαστήριο. Πάνω στο σκάφος εγκαταστάθηκαν πομποί και δέκτες, καθώς και δοκοί με τις κεραίες. Ο Marconi ήθελε να έχει ένα μέσο για να κάνει τις έρευνες του και τα σχετικά πειράματα έτσι το ELETTRA μετατράπηκε σε ένα κινητό πειραματικό εργαστήριο. Το πέρασμα του κάτω από την ιταλική σημαία πραγματοποιήθηκε στις 21 Δεκεμβρίου 1921. Το πλοίο γνώρισε τιμές και δόξες την εποχή πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και φιλοξένησε προσωπικότητες όπως τον βασιλιά Βιττόριο Εμμανουέλε τον 3^ο της Ιταλίας, τον βασιλιά Γεώργιο τον 5^ο Του Ηνωμένου Βασιλείου, το βασιλικό ζεύγος της Ισπανίας κ.α.

Με το θάνατο του Marconi το 1937 το πλοίο-εργαστήριο αγοράστηκε για 820.000 λίρες από το Υπουργείο Ταχυδρομείων και Τηλεπικοινωνιών της Ιταλίας. Εξ αιτίας της επικείμενης εισόδου της Ιταλίας στον πόλεμο, μεταφέρθηκε στην Τεργέστη. Αργότερα στρατολογήθηκε από τους Γερμανούς και μετατράπηκε σε πολεμικό πλοίο.

Στις 28 Δεκεμβρίου 1943, το ELETTRA εγκατέλειψε την Τεργέστη σε αποστολή περιπολίας κατά μήκος των ακτών της Δαλματίας. Το βράδυ της 21ης Ιανουαρίου 1944, το πλοίο έφτασε στην κοιλάδα του Diklo, κοντά στο Ζαντάρ, αγκυροβόλησε και περίμενε. Το επόμενο πρωί οι βόμβες των συμμαχικών βομβαρδιστικών πέτυχαν το ELECTRA που βαριά κτυπημένο έγειρε στα ρηχά νερά, όπου παρέμεινε μέχρι το 1977 σαν ιδιοκτησία της Γιουγκοσλαβίας. Το 1947 πάντως όλος ο εξοπλισμός του Μαρκόνι σώθηκε και μεταφέρθηκε στο Museo della Schienza e della Tecnica στο Μιλάνο

Στις 18 Απριλίου 1977, το ναυάγιο επιστράφηκε στην Ιταλική Δημοκρατία και μεταφέρθηκε στο ναυπηγείο San Marco στην Τεργέστη όπου κόπηκε σε διάφορα μέρη.

Η πλώρη του πλοίου Elettra (8 × 19 και 45 τόνων βάρους) από τις 7 Σεπτεμβρίου του 2000 φιλοξενείται στην Περιοχή του Επιστημονικού Πάρκου στην Τεργέστη. Άλλα κομμάτια του σκάφους με εξοπλισμό φιλοξενούνται σε διάφορα μέρη της Ιταλίας.

ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΓΟΥΛΙΕΛΜΟ ΜΑΡΚΟΝΙ

Ο Γουλιέλμο Μαρκόνι (Guglielmo Marconi, 25 Απριλίου 1874 – 20 Ιουλίου 1937) ήταν Ιταλός εφευρέτης, γνωστός ως ο πατέρας της εκπομπής ραδιοκυμάτων σε μεγάλη απόσταση, για την ανάπτυξη του Νόμου του Μαρκόνι και για την ανάπτυξη ενός ραδιοτηλεγραφικού συστήματος. Ο Μαρκόνι συχνά πιστώνεται ως ο εφευρέτης του ραδιοφώνουκαι το 1909 μοιράστηκε το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής με τον Καρλ Φέρντιναντ Μπράουν για τη συμβολή τους στην ανάπτυξη της ασύρματης τηλεγραφίας.

Ο μαρκήσιος Γουλιέλμο Μαρκόνι γεννήθηκε στη Μπολόνια της Ιταλίας, στις 25 Απριλίου 1874, από πατέρα Ιταλό (τον Τζιουζέπε Μαρκόνι) και μητέρα Ιρλανδέζα (την Άννι Τζέιμσον). Η οικονομική ευμάρεια του πατέρα του επέτρεψε στον νεαρό Γουλιέλμο να κάνει ιδιωτικές σπουδές στη Μπολόνια, στη Φλωρεντία και αργότερα στο Λιβόρνο. Ως παιδί δεν τα πήγαινε καλά στο σχολείο. Όμως έδειξε ξεχωριστό ενδιαφέρον για τις φυσικές επιστήμες και ιδιαίτερα για τις έρευνες πάνω στον ηλεκτρισμό, πειραματιζόμενος στην κατασκευή μίας συσκευής που θα μετέτρεπε τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα σε ηλεκτρική ενέργεια.

Ο Μαρκόνι διάβασε με πολύ ενδιαφέρον τις θεωρίες του Τζέιμς Κλερκ Μάξγουελ ότι υπήρχαν ηλεκτρομαγνητικά κύματα, γεγονός που επιβεβαίωσαν αργότερα, το 1887, οι έρευνες του διάσημου Γερμανού φυσικού Χάινριχ Χερτς, που πραγματοποίησε σειρά από σχετικά πειράματα στην Καρλσρούη. Εκείνη την εποχή ο Μαρκόνι ήταν μαθητής του Ιταλού επιστήμονα Αουγκούστο Ρίγκι, καθηγητή της φυσικής στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια. Ο Μαρκόνι -όπως έλεγε αργότερα- έκανε τότε τη σκέψη ότι δεν θα περνούσε πολύς καιρός και τα κύματα αυτά θα προίκιζαν την ανθρωπότητα με ένα καινούργιο και ισχυρό μέσο επικοινωνίας.

Έτσι, το 1895, σε ηλικία 21 ετών, άρχισε στη Μπολόνια τα πειράματά του στην ασύρματη τηλεγραφία. Ο Μαρκόνι δεν ανακάλυψε καμία νέα ή επαναστατική αρχή στο σύστημα ασύρματης τηλεγραφίας αλλά περισσότερο συναρμολόγησε και βελτίωσε μία σειρά από παράγοντες, που ενοποίησε και προσάρμοσε στο δικό του σύστημα. Κατασκευάζοντας και θέτοντας σε λειτουργία απλές συσκευές αποτελούμενες από επαγωγικά πηνία και πρόχειρους αναμεταδότες, ο Μαρκόνι σημείωσε επιτυχία από την αρχή. Η πρωτόγονη συσκευή του αποτελείτο από ένα σύρμα επαγωγής και από ένα κλειδί του Μορς που έδινε σήματα. Ο πομπός του ήταν ένα συνεχώς διακοπτόμενο κύκλωμα, που παρήγε σπινθήρες, σαν αυτό δηλαδή που χρησιμοποιούσε ο καθηγητής του, Αουγκούστο Ρίγκι, ενώ ο δέκτης του ήταν μία βελτιωμένη έκδοση του δέκτη του Εντουάρ Μπρανλύ, το τοπικό κύκλωμα του οποίου κλεινόταν από έναν διακόπτη.

Προς το τέλος αυτών των πειραμάτων του ο Μαρκόνι καινοτόμησε, συνδέοντας τη μία άκρη του διακοπτόμενου κυκλώματος σε μια κεραία, και την άλλη στη γη, φτιάχνοντας έτσι για πρώτη φορά ένα πρακτικό σύστημα ασύρματου σηματοδότη. Μ' αυτό πέτυχε να μεταδώσει μηνύματα σε απόσταση μεγαλύτερη των 1.500 μέτρων.

Το 1896 είχε αυξήσει την απόσταση στα 2,4 χιλιόμετρα. Τον Φεβρουάριο του 1896 ο Μαρκόνι έκανε αίτηση στο υπουργείο Επικοινωνιών της Ιταλίας θέλοντας να παρουσιάσει την εφεύρεσή του, αλλά οι υπεύθυνοι τον αγνόησαν. Τον ίδιο χρόνο πήγε τη συσκευή του στην Αγγλία, όπου υπέβαλε αίτηση να του χορηγηθεί δίπλωμα ευρεσιτεχνίας. Το 1897 ο Μαρκόνι έκανε στην Αγγλία αρκετές δημόσιες επιδείξεις της ολοένα και πιο βελτιωμένης συσκευής του. Τον ίδιο χρόνο ο ασύρματος έγινε εμπορική πραγματικότητα με την ίδρυση της εταιρείας Wireless Telegraph & Signal Company, που αργότερα πήρε στην επωνυμία της το όνομα του Μαρκόνι.

Τον Ιούλιο του 1897 ο Μαρκόνι δημιούργησε έναν ασύρματο σταθμό στη Λα Σπέτσια της Ιταλία, για την ιταλική κυβέρνηση και στις 27 Μαρτίου 1899 εξέπεμψε για πρώτη φορά σήματα πάνω από τη Μάγχη, από το Βιμερό της Γαλλίας ως το φάρο του Νότιου Φόρλαντ στην Αγγλία. Το ίδιο καλοκαίρι τα σήματά του ταξίδευαν σε απόσταση άνω των 100 χιλιομέτρων, στέλνοντας μηνύματα σε πολεμικά πλοία που έκαναν γυμνάσια. Χρησιμοποιώντας ψηλότερες κεραίες και μεγαλύτερο μήκος κύματος ο Μαρκόνι πέτυχε να μεγαλώσει πιο πολύ τις αποστάσεις μεταδόσεως, με όλα αυτά όμως οι επιστήμονες εκείνης της εποχής τον κορόιδευαν όταν έλεγε ότι θα κατάφερνε να περάσει με τα κύματα της συσκευής του τον Ατλαντικό, να τον "ζεύξει" κατά την έκφρασή του.

Το φθινόπωρο του 1899 έλαβαν χώρα οι πρώτες επιδείξεις στις Η.Π.Α., με τη μετάδοση των αγώνων ιστιοπλοΐας του Κυπέλλου Αμερικής. Ο Μαρκόνι έπλευσε προς τις Η.Π.Α. μετά από πρόσκληση της εφημερίδας New York Herald για την κάλυψη των αγώνων, οι οποίοι διεξάγονταν έξω από το Σάντι Χουκ στο Νιού Τζέρσεϊ. Η μετάδοση έγινε από το κατάστρωμα του επιβατηγού πλοίου SS Ponce.

Το 1900, ο Αλέξανδρος Ποπόφ δήλωσε ότι: "...η εκπομπή και η λήψη σημάτων από τον Μαρκόνι μέσω ηλεκτρικών ταλαντώσεων δεν ήταν κάτι καινούργιο. Στην Αμερική, ο διάσημος μηχανικός Νίκολα Τέσλα πραγματοποίησε τα ίδια πειράματα το 1893.".

Ο Μαρκόνι παρακολουθεί τους συνεργάτες του να ανεβάζουν μία κεραία με χαρταετό στον Άγιο Ιωάννη Νέας Γης, Δεκέμβριος 1901

Τον Οκτώβριο του 1900 ο Μαρκόνι έκανε στην Κορνουάλη την εγκατάσταση του πρώτου σταθμού ασυρμάτου μεγάλων αποστάσεων. Οι κεραίες του είχαν ύψος 70 μέτρα, όμως επειδή μία ανεμοθύελλα τις έσπασε, αναγκάστηκε να τις κατεβάσει 10 μέτρα χαμηλότερα. Έπειτα από τον σταθμό εκπομπής ήρθε η σειρά του σταθμού λήψεως, πέραν του Ατλαντικού. Πράγματι ο Μαρκόνι εγκατέστησε έναν τέτοιο σταθμό στη Νέα Γη. Οι κεραίες του, με τη βοήθεια χαρταετών, έφταναν στο ύψος των 140 μέτρων. Έτσι, τον Δεκέμβριο του 1901, από την Κορνουάλη μετέδωσε στη Νέα Γη μία σειρά από σήματα. Με την πρώτη προσπάθεια ο Μαρκόνι είχε γεφυρώσει τον Ατλαντικό. Όταν μαθεύτηκε το νέο, ο Νίκολα Τέσλα, ανταγωνιστής του Μαρκόνι στις υπερατλαντικές μεταδόσεις σημάτων, δήλωσε: "Ο Μαρκόνι είναι καλός συνάδελφος. Αφήστε τον να συνεχίσει. Χρησιμοποιεί δεκαεπτά από τις πατέντες μου".

Το 1903 ο Μαρκόνι ίδρυσε στο Μόντρεαλ την Marconi's Wireless Telegraph Company of Canada (το 1925 μετονομάστηκε σε Canadian Marconi Company, η οποία εξαγοράστηκε το 1953 από την English Electric, και το 2001 άλλαξε ξανά το όνομά της σε CMC Electronics).

Στις 17 Οκτωβρίου 1907 ξεκίνησε η τακτική υπερατλαντική ραδιοτηλεγραφική υπηρεσία μεταξύ του Κλίφντεν στην Ιρλανδία και του Γκλέις Μπέι στη Νέα Σκωτία, αλλά ακόμη και μετά απ' αυτό η εταιρεία του Μαρκόνι αγωνίστηκε πολλά χρόνια για να παρέχει αξιόπιστη επικοινωνία.

Το 1909, ο Γουλιέλμο Μαρκόνι και ο Καρλ Φέρντιναντ Μπράουν βραβεύτηκαν με Νόμπελ Φυσικής για τη συμβολή τους στην ανάπτυξη της ασύρματης τηλεγραφίας. Εντούτοις, επειδή ο Μαρκόνι δεν διέθετε πανεπιστημιακούς τίτλους σπουδών, συνήθιζε να λέει σεμνά για τον εαυτό του ότι είναι πάντα ένας ερασιτέχνης.

Τρία χρόνια αργότερα, η εφεύρεση του Μαρκόνι αποδείχθηκε σωτήρια για τους επιζώντες από το ναυάγιο του Τιτανικού. Οι δύο χειριστές ασυρμάτου στο υπερωκεάνιο, ο Τζακ Φίλιπς και ο Χάρολντ Μπράιντ, δεν ήταν υπάλληλοι της White Star Line αλλά της Marconi International Marine Communication Company. Κατά τη διάρκεια της βύθισης του σκάφους, οι δύο ασυρματιστές εργάστηκαν ακούραστα μέχρι την τελευταία στιγμή στέλνοντας μηνύματα σε άλλα πλοία και ζητώντας τη συνδρομή τους στη διάσωση των επιβατών και του πληρώματος. Χάρις στις ακατάπαυστες προσπάθειές τους, οι επιζώντες περισυνελέγησαν από το RMS Carpathia. Από τους δυο ασυρματιστές μόνον ο Χέραντ Μπράιντ διασώθηκε και, παρόλο που ήταν τραυματισμένος, βοήθησε τον ασυρματιστή του Carpathia να μεταδώσουν τη λίστα των επιβατών καθώς και προσωπικά μηνύματα. Επίσης υπάλληλος της εταιρείας του Μαρκόνι ήταν ο Δαβίδ Σαρνόφ, το μοναδικό πρόσωπο που μέσω της ασύρματης τεχνολογίας έλαβε τα ονόματα των επιζώντων αμέσως μετά την καταστροφή. Αναφέρεται ότι ο Σαρνόφ ήταν σε διαρκή επικοινωνία με το Carpathia επί 72 ώρες, αν και η συμμετοχή του έχει αμφισβητηθεί από ορισμένους σύγχρονους ιστορικούς. Όταν το Carpathia ελλιμενίστηκε στη Νέα Υόρκη, ο Μαρκόνι ανέβηκε στο κατάστρωμα μ' ένα δημοσιογράφο των New York Times για να μιλήσει με τον Μπράιντ, τον επιζώντα ασυρματιστή. Στις 18 Ιουνίου 1912, ο Μαρκόνι κατέθεσε στο Δικαστήριο για το ναυάγιο του Τιτανικού δίνοντας στοιχεία που αφορούσαν τη λειτουργία της θαλάσσιας τηλεγραφίας και τις διαδικασίες σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης.

Το 1919, στο σταθμό του στο Κλίφντεν, ο Μαρκόνι έλαβε ένα μήνυμα από το Μπουένος Άιρες, από απόσταση δηλαδή μεγαλύτερη των 9.000 χιλιομέτρων, ενώ την ίδια χρονιά η εταιρία του ίδρυσε τον πρώτο ραδιοσταθμό του κόσμου. Έτσι άρχισε από την Κορνουάλη μία σειρά από δοκιμαστικές εκπομπές σε βραχέα κύματα.

Το 1923, ο Μαρκόνι έκανε με τη θαλαμηγό του ένα ταξίδι στις Δυτικές Ινδίες λαμβάνοντας συνεχώς από την Κορνουάλη μηνύματα σε βραχέα κύματα.

Στις 26 Μαρτίου 1930 κατάφερε να ανάψει τα φώτα του δημαρχείου του Σίδνεϊ από απόσταση 16.500 χιλιομέτρων καθώς ο ίδιος βρισκόταν στη θαλαμηγό «Elettra» που ήταν αγκυροβολημένη στο λιμάνι της Γένοβας.

Στις 12 Φεβρουαρίου 1931, ο Μαρκόνι έκανε την εισαγωγή στην πρώτη ραδιοφωνική εκπομπή από Πάπα, του Πίου ΙΑ΄, ανακοινώνοντας από το μικρόφωνο: "Με τη βοήθεια του Θεού, ο οποίος διαθέτει τόσες πολλές μυστηριώδεις δυνάμεις της φύσης στη διάθεση του ανθρώπου, είχα τη δυνατότητα να προετοιμάσω αυτό το μέσο που θα δώσει στους πιστούς όλου του κόσμου τη χαρά να ακούσουν τη φωνή του Άγιου Πατέρα".

Το 1932 ο Μαρκόνι εγκατέστησε ένα πρόδρομο σύστημα κινητού τηλεφώνου ανάμεσα στην πόλη του Βατικανού και στο ανάκτορο Καστέλ Γκαντόλφο, ώστε να μπορούν οι καρδινάλιοι να επικοινωνούν άμεσα με την κατοικία του πάπα.

Η μεγαλοφυία του Μαρκόνι φάνηκε πολύ χρήσιμη στην ανθρωπότητα και όταν ο μεγάλος εφευρέτης πέθανε στη Ρώμη, στις 20 Ιουλίου 1937, έφυγε από τη ζωή γεμάτος δόξα και τιμές.

Ο αληθινός εφευρέτης του ραδιοφώνου

Αν και ο Μαρκόνι θεωρήθηκε ευρέως ως ο εφευρέτης του ραδιοφώνου, το γεγονός αμφισβητήθηκε από πολλούς επιστήμονες, καθώς το σύνολο σχεδόν των πατεντών που είχε χρησιμοποιήσει ήταν του Νίκολα Τέσλα. Προκλήθηκαν έντονες διαμάχες και η υπόθεση κατέληξε το 1943 στο Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών, το οποίο και δικαίωσε τον Τέσλα.

Προσωπική ζωή

Ο Γουλιέλμο Μαρκόνι παντρεύτηκε δύο φορές. Από την πρώτη του σύζυγο απέκτησε τρεις κόρες και από τη δεύτερη άλλη μία. Στο δεύτερο γάμο του, τον Ιούνιο του 1927, κουμπάρος του ήταν ο Μπενίτο Μουσολίνι.

Για ανεξήγητους λόγους, ο Μαρκόνι άφησε όλη του την περιουσία στη δεύτερη σύζυγό του και στο μοναδικό τους παιδί, και τίποτα στα παιδιά από τον πρώτο του γάμο.

Ο Μαρκόνι ήταν ενεργό μέλος του Ιταλικού Φασιστικού Κόμματος και απολογητής της ιδεολογίας των φασιστών και των ενεργειών τους, όπως η επίθεση των ιταλικών δυνάμεων στην Αιθιοπία.