Δημήτρης Βέργος : Ο κηπουρός

Μια φορά και έναν καιρό…

Ο κηπουρός

Γράφει ο Δημήτρης Βέργος, Συνταξιούχος μηχανικός αεροπλάνων Ολυμπιακής

Από τις πρώτες κιόλας ημέρες όταν νέος τότε έπιασα δουλειά, σε κάθε δυσκολία που αντιμετώπιζα, με παρηγορούσε η ιδέα ότι θάρθει μια μέρα που δεν θα έχω ανάγκη το ξυπνητήρι, δεν θα περιμένω την Κυριακή να ξεκουραστώ και να ασχοληθώ με τον εαυτό μου. Θα κάνω διακοπές, όταν εγώ θα έχω την διάθεση και την εποχή που πρέπει και όχι όταν η δουλειά μου το επιτρέπει. Καλά μαντέψατε - όταν θα πάρω σύνταξη! Αλλά πάλι μαύρες αμφιβολίες με τάραζαν. Με τόση σκληρή δουλειά θα προλάβω να την πάρω εν ζωή; Έβλεπα συναδέλφους «να μεταναστεύουν εις Κύριον», πολύ πριν φτάσουν σε αυτό το επιθυμητό σημείο.

Πέρασαν χρόνια οι αδιάκοποι αγώνες και φυσικά και με κάποιες οικονομικές θυσίες, πετύχαμε τον βελτιωμένο νόμο για την πολιτική αεροπορία ώστε μόλις συμπληρώναμε 30 χρόνια δουλειάς, να βγαίνουμε σε σύνταξη ασχέτως ηλικίας.  

Και ήρθε η αγία μέρα και βγήκα σε σύνταξη και πέρασε κάποιος χρόνος μακαριότητας. Αλλοίμονο όμως αυτό δεν κράτησε πολύ, η νοσταλγία της δουλειάς, οι φίλοι και συνάδελφοι που τους στερήθηκα, τα αεροπλάνα που τόσα χρόνια τα κανάκευα, μου έλλειπαν. Και νάταν μόνο αυτό, μια αδυσώπητη φωνή μέσα μου μου φώναζε «είσαι τώρα ένας άχρηστος». Έφτασε εποχή που η μόνη μου ευτυχία ήταν όταν ονειρευόμουνα, ότι ξαναδούλευα στα αγαπημένα μου αεροπλάνα. (Γιατί τάχα κρίθηκα απαραίτητος!)

Με αυτές τις σκέψεις, τις μαύρες και απαισιόδοξες ταλαιπωρήθηκα κάμποσο καιρό. Στο ψυχοφθόρο καφενείο όμως δεν πάτησε ποτέ. Με τον καιρό μέσα μου έγινε σιγά-σιγά κάποια αλλαγή. Άρχισα να αναζητώ στο υποσυνείδητό μου μια απασχόληση δημιουργική. Βρήκα βαθειά στα αποθημένα μου μια παλιά μου κλήση που μέχρι τώρα δεν τολμούσε να εκδηλωθεί - την «δενδροκομία».

Λένε ότι και στον πιο αναπτυγμένο άνθρωπο, μέσα στο υποσυνείδητό του υπάρχει - ο πρωτόγονος κυνηγός, ο ψαράς, ο κηπουρός! Μια παλιά κινέζικη παροιμία λέει «θες νάσαι ευτυχής για μια μέσα; Σφάξε τον πετεινό σου! Θες νάσαι για έναν μήνα; Παντρέψου! Θες νάσαι για όλη σου την ζωή; Γίνε κηπουρός!». Αμ’ έπος απ’ έργον, λοιπόν. Παρακολούθησα μια ταχύρυθμη δενδροκομική σχολή, διάβασα βιβλία, ρώτησα έμπειρους επαγγελματίες και νάμαι έτοιμος επί το έργον.

Θυμήθηκα ότι η γυναίκα μου είχε κάποιο λαχείδι ασήμαντο και άγονο σαν σεληνιακό τοπίο. Ανασκουμπώθηκα κι άρχισα σημείο προς σημείο να εφαρμόζω τις γνώσεις μου. Σε λίγα χρόνια το θαύμα είχε συντελεσθεί. Απέκτησα έναν δενδρόκηπο γεμάτο ζουμερά και ωραία φρούτα και όλα φτιαγμένα από τα δικά μου χέρια. Εκείνο όμως που είχε μεγαλύτερη σημασία ήταν η γαλήνη και η αυτοπεποίθηση ότι εξακολουθώ να είμαι ένας δημιουργικός άνθρωπος.

Να σας πω τώρα το μυστικό. Βγαίνοντας στην σύνταξη είχα ακόμη κάποια αποθέματα δύναμης και προσαρμοστικότητας. Τώρα αν σας γεννήθηκε η επιθυμία να γίνετε και εσείς κηπουρός όπως εγώ, κάντε γιατί σίγουρα θα σας προσφέρει την δημιουργικότητα αλλά και την γαλήνη που προσφέρει κα σε εμένα  

«Τα δικά μας φτερά»