Η Περηφάνια και το Φιλότιμο του Κρητικού

Η Περηφάνια και το Φιλότιμο του Κρητικού

Στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού «Τα δικά μας φτερά» υπάρχει μια πραγματική ιστορία που δημοσίευσε ο συνταξιούχος πλέον φροντιστής της παλιάς Ολυμπιακής Αεροπορίας ο Κώστας Μανουσάκης και που δείχνει την περηφάνια και το φιλότιμο του Κρητικού.

Το γεγονός συνέβηκε πριν από πολλά χρόνια, όταν ο Κώστας Μανουσάκης ήταν ακόμα νεαρός εκπαιδευόμενος φροντιστής. Εκείνη την μέρα έκανε την πτήση ΑΘΗΝΑ-ΧΑΝΙΑ-ΑΘΗΝΑ με μια ντακότα της Ολυμπιακής. 

Πριν συνεχίσω με τα όσα έγραψε ο αγαπητός συνάδελφος θα βάλω εδώ μια μικρή παρένθεση δική μου για να επισημάνω κάτι, που το έζησα και εγώ, όταν πέρναγα τα καλοκαίρια μου κοντά στον παππού και την γιαγιά μου στην Κρήτη. Τότε λοιπόν τα μέτρα ασφαλείας στο αεροδρόμιο του Ηρακλείου ήταν αρκετά χαλαρά. Θυμάμαι ότι στο Αεροδρόμιο μετά τα εκδοτήρια περιμέναμε ελεύθερα για την επιβίβαση στην αίθουσα αναμονής του Αεροδρομίου. Όταν ερχόταν η ώρα της επιβίβασης τότε άνοιγε μια κοπελιά, συνοδός εδάφους, την πόρτα εξόδου της αίθουσας αναμονής και περπατώντας πηγαίναμε για επιβίβαση στο αεροπλάνο. Κάτι τέτοιο προφανώς συνέβαινε και στα Χανιά.

Γράφει λοιπόν ο Κώστας Μανουσάκης ότι, κατά την επιβίβαση των επιβατών στα Χανιά ήταν ανάμεσά τους και ένας ψηλός γεροδεμένος  κρητικός με την χαρακτηριστική του γενειάδα, ντυμένος με την κρητική του φορεσιά. Βράκα, στιβάνια, γιλέκο, μαντήλι στο κεφάλι και με το απαραίτητο συμπλήρωμα της στολής του στο  ζωνάρι, ένα κρητικό μαχαίρι.

Η προϊσταμένη Αεροσυνοδός μόλις είδε το μαχαίρι (τότε όπως είπαμε τα μέτρα ασφαλείας ήταν υποτυπώδη) του ζήτησε να της το παραδώσει. Ο κρητικός την κοίταξε βλοσυρός, δεν της είπε τίποτα και συνέχισε αγέρωχος για το κάθισμα του.

Όταν τελείωσε η επιβίβαση, η αεροσυνοδός  πήγε και τον βρήκε και του εξήγησε ότι σύμφωνα με τους κανονισμούς ασφαλείας της πτήσης όφειλε, πριν την απογείωση και κατά την επιβίβαση, να της παραδώσει το μαχαίρι του το οποίο θα του επιστρεφόταν όταν το αεροπλάνο έφτανε στην Αθήνα και προσγειωνόταν. Εκείνος μονολεκτικά και με αυστηρό ύφος γύρισε και της είπε: «Θωρείς ‘δα, δεν σου δίνω πράμα».

Η αεροσυνοδός ξαναπροσπάθησε, ο Κρητικός της το ξανά αρνήθηκε και μετά τη δεύτερη αυτή άρνηση του αναγκάσθηκε και πήγε και βρήκε τον κυβερνήτη του αεροσκάφους, που κι’ αυτός ήταν κρητικής καταγωγής, και του ανάφερε το γεγονός. Ο κυβερνήτης τότε με κάλεσε, γράφει ο Μανουσάκης και μου είπε : «Πήγαινε στον επιβάτη και πες του ότι είναι εντολή του πιλότου να σου παραδώσει το μαχαίρι, διαφορετικά θα αναγκαστεί να φωνάξει την αστυνομία και θα σε κατεβάσει απ’ το αεροπλάνο».

Πηγαίνοντας ο Μανουσάκης προς τον επιβάτη, προσπαθούσε να σκεφτεί με ποιο τρόπο θα του μετέφερε την εντολή του Κυβερνήτη και πως ο επιβάτης θα αντιδρούσε. Με πολλή ευγένεια, γράφει ο Μανουσάκης, άρχισα να του μεταφέρω την εντολή του κυβερνήτη. Με μεγάλη μου έκπληξη και πριν ολοκληρώσω την πρόταση μου, βλέπω τον επιβάτη να βγάζει το μαχαίρι απ' το ζωνάρι και να μου λέει: «Ξέρω. ξέρω, πάρτο». Πολύ συνεσταλμένα τότε τον ρώτησα γιατί αρνήθηκε τις προηγούμενες φορές στην αεροσυνοδό να της το παραδώσει και η απάντηση του;;;

«Μα είναι δυνατόν κοπελιά πράμα να με ξαρματώσει».

Αθάνατε και περήφανε κρητικέ!!!