Το ξεπούλημα του εθνικού μας πλούτου

Πορεία στην ομίχλη

Γράφει ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ
Πρέσβυς ε.τ.

Κατά την αμέσως προηγούμενη περίοδο επικράτησε μια σχετική αισιοδοξία ότι, επιτέλους, κάτι αλλάζει στο Ευρωπαϊκό σκηνικό. Ότι, δηλαδή, οι Ευρωπαίοι ηγέτες, με πρώτους εκείνους των πιο μεγάλων χωρών, άρχισαν να αντιλαμβάνονται τους κινδύνους που εγκυμονεί η ακολουθούμενη σε Ευρωπαϊκό επίπεδο πολιτική και ότι χρειάζονται επειγόντως  μέτρα.

Μέτρα που θα μπορούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που δημιουργούν ο σημερινός τρόπος λειτουργίας του Ευρώ, το έλλειμμα πραγματικής πολιτικής ενοποιήσεων και ο σημερινός υπερνεοφιλελεύθερος προσανατολισμός της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.

Η συνέχεια είναι απογοητευτική. Ακόμη και η εξαγγελία της Ευρωπαϊκής Κε-ντρικής Τράπεζας για απεριόριστη αγορά ομολόγων των χωρών που αντιμετωπίζουν μεγάλες πιέσεις στο επιτόκιο δανεισμού από τις αγορές καρκινοβατεί. Η Γερμανία, ως αποτέλεσμα των εμμονών της σε πολιτικές λιτότητας  και δημοσιονομικής πειθαρχίας και των υπολογισμών της για τις προσέχεις εκλογές, κωλυσιεργεί, αναβάλλει και αναμένει την υπαγωγή προηγουμένως των χωρών αυτών σε κάποιου είδους Μνημόνιο.

Εν τω μεταξύ, η κατάσταση επιδεινώνεται, με προεξάρχουσα την Ισπανία, σε όλο τον Ευρωπαϊκό Νότο και όχι μόνον, άλλωστε. Μέτρα λιτότητας συζητούνται τώρα και λαμβάνονται και στην Ολλανδία, το Βέλγιο και τη Γαλλία.

Η αργή και ανεπαρκής αυτή αντίδραση στα γεγονότα δεν οφείλεται απλώς στον πολυμερή και δύσκολο τρόπο λήψεως αποφάσεων. Απορρέει από τις κυρίαρχες πολιτικές και ιδεολογικές βεβαιότητες του Ευρωπαϊκού Βορρά, με επικεφαλής τη Γερμανία.

Η τελευταία επωφελείται από τη σημερινή κατάσταση, που την έχει αναγάγει σε ηγεμονική θέση. Δεν θέλει να πιστέψει ότι η παράταση της καταστάσεως αυτής θα πλήξει και την ίδια σε δεύτερο χρόνο και ότι υπονομεύει την Ευρωζώνη και την ίδια την ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης.

Η Ευρώπη και το Ευρώ είναι συνυφασμένα στη συνείδηση των Ευρωπαϊκών λαών με την ευημερία, την ασφάλεια και την κοινωνική πρόοδο. Εάν καταντήσουν να σημαίνουν την παλινδρόμηση στο παρελθόν, την ύφεση, την ανεργία και την ανασφάλεια, αντιλαμβάνεται κανείς ποιες θα είναι οι επιπτώσεις στην ιδέα του Ευρώ και της υποτιθέμενης Ενωμένης Ευρώπης.

Στην περίπτωση της Ελλάδος τίθενται επιπλέον η αλλοτρίωση του εθνικού πλούτου της χώρας και η φαλκίδευση της εθνικής κυριαρχίας

Η Ελλάδα αντιπροσωπεύει τον πιο ασθενή κρίκο της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Όχι, άλλωστε, μόνο εξαιτίας των Ευρωπαϊκών πολιτικών, αλλά και της γνωστής ενδημικής πολιτικής κακοδαιμονίας και κακοδιοικήσεως. Οι βίαιες πολιτικές δημοσιονομικής προσαρμογής έχουν βυθίσει τη χώρα σε μια πρωτοφανή οικονομική ύφεση, ανεργία και κοινωνική δυστυχία.

Η εφαρμοζόμενη πολιτική επικεντρώνεται στη δημοσιονομική προσαρμογή και αγνοεί σκοπίμως την ανάπτυξη. Γιατί;

Η υποσχόμενη ανάπτυξη συνδέεται με την αλλοτρίωση στρατηγικών εθνικών πόρων και με ξένους κυρίως επενδυτές.

Η χώρα αυτή αναπτύχθηκε στο παρελθόν μ' ένα σύστημα μεικτής οικονομίας. Στο πλαίσιο αυτό, το κράτος διαδραμάτιζε σημαντικό ρόλο, με δημόσιες επενδύσει σε στρατηγικούς τομείς.

Δεν πρέπει, άλλωστε, να διαφεύγει κανενός ότι σε μικρές χώρες, ιδίως όταν αυτές έχουν ιστορική καθυστέρηση στη βιομηχανική τους ανάπτυξη, ο δημόσιος τομέας λειτουργεί ως ασπίδα προστασίας ζωτικών στρατηγικών και γεωπολιτικών συμφερόντων της χώρας. Το γεγονός ότι η άκρατη κομματοκρατία των τελευταίων δεκαετιών απαξίωσε και δυσφήμισε τον δημόσιο τομέα δεν είναι επαρκής λόγος για να πάμε στο άλλο άκρο. Σε πολιτικές, δηλαδή, τύπου Γιέλτσιν, αδιάκριτου ξεπουλήματος του δημόσιου εθνικού πλούτου, χωρίς να λαμβάνονται επαρκώς υπ1 όψιν τα στρατηγικά και τα γεωπολιτικά συμφέροντα της χώρας.

Οι δανειστές και οι πολιτικοί υποστηρικτές τους, σε κορυφαίο επίπεδο, βλέπουν στην εκποίηση της Ελληνικής δημόσιας περιουσίας τον πιο ασφαλή τρόπο για να κατοχυρώσουν τα δικά τους συμφέροντα. Αυτά υπερβαίνουν, άλλωστε, κατά πολύ την πληρωμή των δανείων. Με άλλοθι το δημόσιο χρέος, παρέχεται η ευκαιρία να προωθηθούν ευρύτεροι σχεδιασμοί στρατηγικού ελέγχου των πλουτοπαραγωγικών πόρων της χώρας.

Πρώτη θέση στους σχεδιασμούς αυτούς κατέχουν ο ορυκτός πλούτος και οι μεγάλοι ενεργειακοί πόροι που, κατά την εκτίμηση των ειδικών, κρύβονται στο υπέδαφος και στην ΑΟΖ της Ελλάδος. Υψηλό στόχο αποτελούν επίσης περιοχές μεγάλης αξίας για τουριστική και οικιστική ανάπτυξη, ακόμη και για εξειδικευμένη αγροτική παραγωγή.

Η προωθούμενη εκποίηση, π.χ., της ΔΕΠΑ, που είναι η δημόσια εταιρεία φυσικού αερίου, τι επιπτώσεις θα έχει για την Ελλάδα και την αξιοποίηση του ενεργειακού πλούτου στην Ελληνική ΑΟΖ; Εάν είναι τόσο σημαντική για τους άλλους, για οικονομικούς και γεωπολιτικούς λόγους, γιατί δεν είναι για την Ελλάδα; Δεν εμπλέκεται ήδη η ΔΕΠΑ στη διεθνή στρατηγική αγωγών για τη μεταφορά φυσικού αερίου στην Ευρώπη; Το ίδιο ισχύει για τη ΔΕΗ, τα ΕΛΠΕ και άλλες δημόσιες ή δημόσιας συμμετοχής εταιρείες στρατηγικής σημασίας.

Η ανάπτυξη δεν θα προέλθει από το αδιάκριτο ξεπούλημα του εθνικού πλούτου της χώρας και την αναμονή ξένων επενδύσεων, που διεκδικούν αποικιακούς όρους για να έρθουν, με άλλοθι τη διεθνή ανταγωνιστικότητα. Χρειάζεται πρώτ' απ' όλα εθνικός στρατηγικός σχεδιασμός, που θα συνθέτει και θα προωθεί τις εθνικές προσπάθειες. Που θα οριοθετεί και θα διαφυλάσσει επίσης τα στρατηγικά και γεωπολιτικά συμφέροντα της χώρας.

Η κατάσταση σήμερα βρίσκεται πάλι σε οριακό σημείο. Η Ευρωπαϊκή πλευρά συντηρεί αμείωτες τις πιέσεις για να διασφαλίσει τους όρους που θέτει, κυρίως σε ότι αφορά την εκποίηση, χωρίς μάλιστα έλεγχο του Κοινοβουλίου, της δημόσιας περιουσίας. Ποια είναι όμως η προοπτική που διασφαλίζεται για την Ελλάδα; Δεν αρκεί ως απάντηση η παραμονή στο Ευρώ.


Πηγή: «ΤΟ ΠΑΡΟΝ»