Η ώρα του αντιμνημονιακού μετώπου…
Εκείνο που τρυπάει το μυαλό του απλοϊκού ανθρώπου, σαν χιλιάδες βελόνες μαζί και πλημμυρίζει οργή και αηδία την ψυχή του, είναι αυτό: Ένα σάπιο πολιτικό κατεστημένο, με το ΠΑΣΟΚ και όχι μόνον αυτό, μια πολιτική ολιγαρχία κατέστρεψε την Ελλάδα. Οι πολίτες «πληρώνουν τα σπασμένα» και κανείς ένοχος από αυτούς τους πολιτικούς δεν κάθισε στο σκαμνί. Αντιθέτως, ξεπουλάνε τη χώρα, εκχωρούν την εθνική μας κυριαρχία και μας φορτώνουν απάνθρωπα Μνημόνια.
Το μέγεθος της συμφοράς που βιώνουμε μπορεί να συγκριθεί μόνο με τη Μικρασιατική Καταστροφή. Και τότε οι «σύμμαχοι» (όπως σήμερα οι «εταίροι») επιδόθηκαν σε ένα ακροβατικό παιχνίδι σε βάρος της Ελλάδος. Έκαναν εκείνοι τη δουλειά τους για να εκμεταλλευτούν τα πετρέλαια της Μ. Ανατολής και όταν πια δεν τους χρησιμεύαμε σε τίποτα, μας άφησαν ακάλυπτους στην εκδικητική μανία των βαρβάρων Τούρκων. Βεβαίως, κι εμείς διαπράξαμε στρατιωτικά λάθη.
ΣΗΜΕΡΑ η πολιτική Σαμαρά (και των συνεταίρων του) μοιάζει με την προέλαση στον Σαγγάριο και την Αλμυρά Έρημο: Δεν έχει προοπτική και είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Κι αυτή η αποτυχία συνεπάγεται εθνική συμφορά. Και είναι αξιοπαρατήρητο, ότι: Ενώ η Μικρασιατική Καταστροφή κρεμόταν πάνω από την Ελλάδα, ο πολιτικός και κοινωνικός χώρος συγκλονιζόταν από αλλεπάλληλες αποκαλύψεις οικονομικών σκανδάλων και καταχρήσεων σε βάρος του δημοσίου πλούτου. Και τότε κερδοσκόποι θησαύριζαν από το αίμα και τον ιδρώτα του λαού, με τη συνεργασία κρατικών παραγόντων. Η οικονομική χρεοκοπία έκρουε τη θύρα της Ελλάδος. Με τα μέτρα που ελήφθησαν, ο ελληνικός λαός βρέθηκε αιφνιδιαστικά στερούμενος από ένα μεγάλο μέρος τού κατά κεφαλήν εισοδήματός του, το οποίον περιήλθε στο κράτος.
Οι μνημονιακές κυβερνήσεις σήμερα διέλυσαν τις εργασιακές σχέσεις και μας γύρισαν στην εποχή των δουλοπαροίκων. Στα χρόνια μετά το 1882, η Θεσσαλία προσαρτήθηκε στην Ελλάδα και τα τουρκικά τσιφλίκια πουλιούνταν για ένα κομμάτι ψωμί. Οι αγροτικές μάζες οδηγήθηκαν σε πλήρη εξαθλίωση, διότι ο αφέντης πλέον, ο ελεύθερος καπιταλιστής, μπορούσε να διώξει από τα κτήματα και τα υποστατικά, τις καλύβες των δουλοπαροίκων αγροτών, και να τους πετάξει στον δρόμο, χωρίς καμιά εξασφάλιση για το μέλλον τους ή αποζημίωση. Και η απαλλαγή του τσιφλικά από τις δεσμεύσεις που του επέβαλαν τα φεουδαρχικά θέσμια έγινε έναυσμα συσσώρευσης ανεξέλεγκτου πλούτου.
Σ’ αυτήν την εποχή μάς γύρισαν οι μνημονιακοί. Εδώ είχαν κάποιο δίκιο οι Μαρξ - Ένγκελς, όταν έγραφαν στο «Μανιφέστο» τους, ότι: «Καθετί που είχε σιγουριά και μονιμότητα, γίνεται καπνός, καθετί που ήταν ιερό βεβηλώνεται και τέλος οι άνθρωποι βρίσκονται υποχρεωμένοι να αντικρίζουν χωρίς αυταπάτες τις συνθήκες ζωής τους και τις αμοιβαίες σχέσεις τους…».
Υπάρχει όμως κι ένα άλλο πρόβλημα, μια άλλη κακοτυχία στους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε: Στερούμεθα παντελώς ηγετικών μορφών, χαρισματικών προσωπικοτήτων, που θα μπορούσαν να ξεσηκώσουν τον κόσμο. Κακά τα ψέματα: Ο λαός χρειάζεται ηγέτη, που να έχει τη δυνατότητα να εμπνεύσει, να ενθουσιάσει, να μαγέψει τα πλήθη, ο λόγος του να μετατραπεί σε μπουρλότο και το όνομα του να αποτελέσει σύνθημα. Τέτοιους αρχηγούς είχαμε μόνο τα παλιά χρόνια. …
Η αντιπολίτευση δεν μπορεί να δώσει όραμα. Λέει σωστά πράγματα για το αίσχος των μνημονιακών, αλλά επανάσταση, ξεσήκωμα μαζικό, δεν διαθέτει την ικανότητα να προκαλέσει. Ας δούμε το πολιτικό σκηνικό:
Το Κέντρο έχει πεθάνει εδώ και πολλά χρόνια. Το κομμάτι της αντιμνημονιακής Δεξιάς είναι απίστευτα ισχνό, και η Αριστερά -η μόνη μεγάλη δύναμις- δεν είναι αυτή που ήταν άλλοτε. Το πνεύμα του ΕΑΜ δεν υφίσταται πλέον. Το διέγραψε η ίδια η Αριστερά κι ας μην της κακοφανεί η παρατήρηση. Η επιτυχία του ΕΑΜ κατά την Κατοχή βασίστηκε στην ενότητα πολλών πολιτικών δυνάμεων. Στη συσπείρωση δημοκρατικών κομμάτων και προσώπων και όχι σε μοναχικό δρόμο των κομμουνιστών. Σήμερα που έχουμε πάλι ξενική κατοχή -και χειρότερη- το ΚΚΕ, αν και συρρικνωμένο εκλογικά, επιμένει να πορεύεται μοναχό του, και αδιαφορεί για το πόσοι το ακολουθούν. Ο «Ριζοσπάστης» την επομένη της επισκέψεως Μέρκελ έγραφε ότι: «Ο λαός διαδήλωσε με το ΠΑΜΕ»! Περιφρόνησε δηλαδή όσους κατέβηκαν στο Σύνταγμα, κι αλλού» αλλά δεν ήσαν «καπελωμένοι» από το εργατικό σωματείο του! Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ηγέτη σαφώς πολύ καλύτερο από άλλα κόμματα. Χωλαίνει όμως στην ασάφεια θέσεων περισσότερο σε εθνικά ζητήματα και στο ότι έρχεται σε αντίθεση με το λαϊκό αίσθημα για το καρκίνωμα των μεταναστών.
Θα μπορούσε ο κ. Τσίπρας, σε μια παλλαϊκή αντίδραση να κάνει ένα άνοιγμα. Να καλέσει π.χ. τους Ανεξάρτητους Έλληνες και άλλους ανέντακτους αντιμνημονιακούς, να κάνουν όλοι μαζί κοινή εμφάνιση, ανεξάρτητα από κομματικές και ιδεολογικές αντιπαλότητες. Η αποτίναξη του ξενικού ζυγού, αποτελεί καθήκον όλων των Ελλήνων και όχι ενός κόμματος. Γϊ αυτό τώρα είναι η ώρα μιας συνεργασίας όλων των συνεπών αντιμνημονιακών δυνάμεων. Είναι η ώρα του μετώπου. Όσο γίνεται ευρύτερου. Σ' αυτό το μέτωπο να συστρατευθούν όλοι όσοι πονούν τον τόπο. Να μετέχουν κόμματα, αλλά να μην «καπελώσουν» την κίνηση. Να βαδίσουν στα αχνάρια του ΕΑΜ. Να προεδρεύσει ένας επιστήμονας κύρους, όπως π.χ. ο καθηγητής κ. Γ. Κασιμάτης, ο σύγχρονος Σβώλος. Και το επιτελείο να συγκροτήσουν διακεκριμένες προσωπικότητες, οικονομολόγοι, επιστήμονες, στρατιωτικοί, δημοσιογράφοι, κ.ά. Φυσικά, θα έχουν την θέση τους και ηγέτες ή στελέχη αντιμνημονιακών κομμάτων. Το μέτωπο όμως, δεν θα είναι κομματικό με την στενή έννοια, αλλά πανεθνικό. Ας μελετήσουν όλοι αυτήν την πρόταση, θα συνιστούσα και στο ΚΚΕ, να μην την απορρίψει. Ας θυμηθεί την πολιτική συσπείρωση του Γιώργη Σιάντου με το ΕΑΜ στην Κατοχή. Και τώρα κατοχή έχουμε.
Μόνο με αυτήν τη στρατηγική θα πέσει η κυβέρνηση, θα κουρελιάσουμε τα Μνημόνια, θα διώξουμε την «τρόικα» που μολύνει τον ελληνικό χώρο και θα χαράξουμε διαφορετική οικονομική και εξωτερική πολιτική. Ήρθε η ώρα «να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα». Αυτή είναι η επιθυμία και η γνώμη του λαού. Να γίνει δηλαδή πράξη η ρήση του Τερτσέτη: «Μια νέα εξουσία παίρνει ζωή, η φωτισμένη γνώμη των Ελλήνων. »
Απόσπασμα από άρθρο του Γ. Λεονταρίτη
στην εφημερίδα "ΤΟ ΠΑΡΟΝ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου