ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ : ΑΓΑΠΗ ΖΗΛΕΜΕΝΗ!!!

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΣΑΛΟΝΙ

ΑΓΑΠΗ ΖΗΛΕΜΕΝΗ!!! 

Της ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ

Πόσο ζηλεμένη? Αφού αυτή η ουράνια ευχή…
’’Κι ους ο έρως συνέζευξεν, άνθρωπος μη χωριζέτω’’
σπάνια βρίσκει στους ερωτευμένους την ποθητή εφαρμογή!

Τετέλεσται, μου΄ρχόταν να φωνάξω, έτσι καθώς έβλεπα τη Χριστίνα απέναντί μου, με σπαραγμό να μου δηλώνει:
-Άγγελέ μου, δεν μπορώ άλλο να παλέψω. Αυτός, όχι μόνο το διαζύγιο δεν μου δίνει, απειλώντας με να μου πάρει το παιδί, αλλά κι εσένα πριν απ΄όλους θα συντρίψει. Εδώ, χωρίζουν τα όνειρά μας, τουλάχιστον εσύ να γλυτώσεις απ΄αυτήν την τιμωρία.

Άλλος ένας ματωμένος ήλιος, που με σάπιζε με της εκδίκησης τα νύχια.
Αχ βρε τύχη μου πλανεύτρα! Γιατί φθονείς, γιατί κακιώνεις μ΄ εκείνους που ευνοείς?

Μου ήρθε σκοτοδίνη. Άδειο τσουβάλι η ψυχή μου σε ένα οδυνηρό φινάλε, δίχως χειροκρότημα.
Μου ζητούσε να φύγει για να λυτρωθώ. Από ποιον να λυτρωθώ? Από τον πόνο?

Ευεργετικό σινιάλο των θεών, ο πόνος της Αγάπης!

Ν΄αφανιστώ από την παρουσία της κι ύστερα να κλυδωνίζομαι στο χάος της υψηλής της απουσίας?
Απ΄ τα ηθελημένα δεσμά του έρωτα και της αγάπης, μου ζητούσε να γλυτώσω?
Όταν όλοι οι δρόμοι της καρδιάς με οδηγούσαν στο ΜΑΖΙ, εξ΄ονόματος ποιας λύτρωσης να εξιλεωθώ από τούτο το φευγιό?

Της έκλεισα το στόμα.
Ήθελα στη σιωπή μου να φυλακιστώ.
Την πυρακτωμένη μου κραυγή να σβήσω.
Μαζώχτηκε μέσα μου η ζωή, να πιλατεύει το σκοτάδι, ενώ τα δάκρυα κι οι λυγμοί βλάσταιναν στην πλάση.

Δεν είχα άλλη ελπίδα.
Η κόλαση ήταν εκεί.
Εγώ ήμουν εκεί και μόνον Εκείνη δεν ήταν πια εκεί.

Αγάπη, λέει, που είναι με τα δάκρυα ζυμωμένη, αυτή είναι αγάπη αληθινή, αγάπη ζηλεμένη!
Όχι, όχι, δεν ήθελα άλλη αγάπη ζηλεμένη, λίγο χάδι στη ρυτιδιασμένη μου καρδιά, γύρευα να βρω.
Λύγα ψυχή μου, λύγα, μα μην τσακίζεσαι, ‘’διπλώσου, μα μην σπάσεις’’
Όχι δεν μπορώ.Έσπασα. Σωριάστηκα στον καναπέ, συφοριασμένος να κοιτώ τα αποκαϊδια μιας κλεμμένης ευτυχίας, που ράπιζαν την ανημποριά του αντρικού μου γένους.

‘’Σαν δεν μπορείς άλλο να παλέψεις, θα πεθάνεις’’ ούρλιαζε ο ποιητής.
Πώς να παλέψω με την Ένοχη Ανοχή μου μόνος?
Η ιστορία στην ερωτική μυσταγωγία, γράφεται πάντα από δύο, όπως τόσο ποιητικά ‘’ζωγράφισε’’ ο Σαίξπηρ:

Aγαπιόντουσαν σαν μια αγάπη για δύο.
Ουσία δεν είχαν παρά μόνο μία.
Δυο διαφορές, αλλά διαίρεση καμία,
γιατί στην αγάπη, ο αριθμός εξολοθρεύεται!

Γύρισα να αφουγκραστώ, της άνανδρης τύψης την ανατριχίλα.
Το όνειρο μου καταγής, με κοίταζε στα μάτια
κι έκλαιγε μονάχο!

Εκείνη τη νύχτα, ρακένδυτος της πικρής μου καταδίκης,
τράβηξα κατά τη στράτα
που είχε κτιστεί στη θλίψη.

facebook/Μάριον Μίντση