Αλέξανδρος Βέλιος : Να το πάρει το... Ποτάμι;

Να το πάρει το... Ποτάμι;

Γράφει ο  Αλέξανδρος Βέλιος

Είναι, άραγε, το «Ποτάμι» του Σταύρου Θεοδωράκη το Plan B'  της διαπλοκής, μετά την τρανταχτή αποτυχία της κίνησης των «58»; Μπορεί κανείς να το υποθέσει. Εξαγγέλθηκε στον απόηχο του φυλλορροήματος της «Ελιάς». Και έτυχε, τυγχάνει μιας μιντιακής προβολής δυσανάλογης με την αντικειμενική σημασία του εγχειρήματος. Ο δημοσιογράφος/τηλεπαρουσιαστής, συμπαθής αλλά μη εξαιρετέος, προβάλλεται περίπου ως ένας... χείμαρρος που θα κατακλύσει το πολιτικό σκηνικό, αλλάζοντας τα μέχρι σήμερα δεδομένα. Ο ίδιος έχει, να το δεχθούμε, αγνές προθέσεις. Εύλογες είναι οι αμφιβολίες για τα αγνά αισθήματα των υποβολέων του.

Τι εκπροσωπεί ο Στ. Θεοδωράκης;  Λίγο μεταμοντέρνος, λίγο καλτ, στο μεταίχμιο του εκσυγχρονιστικού και του μη συστημικού, όχι λαϊκός, αλλά αρκούντως κουλ, είναι ταυτόχρονα απολιτίκ και κοινωνικά ευαίσθητος. Και περιθωριακός και χάι. Δεν είναι παράλογο να αρέσει σε ένα ευρύ τηλεοπτικό κοινό. Μπορεί, όμως, να κινητοποιήσει μια ικανή εκλογική μάζα; Διόλου αυτονόητο. Τα παραπάνω «χαλαρά» χαρακτηριστικά είναι τηλεοπτικών προδιαγραφών, δεν περικλείουν ούτε εκλύουν κοινωνική δυναμική. Άλλωστε, η συντριπτική μάζα των πολιτών σήμερα αναζητεί εκδίκηση ή λύσεις. Τίποτε από τα δύο δεν προσφέρει ο άνετος Σταύρος. Το «Ποτάμι» του είχε καλή απήχηση στα... πάτρια εδάφη-στα κανάλια. Το πιθανότερο είναι ότι θα αποδειχθεί... ξεροπόταμος στην κάλπη.

Εξάλλου, θεωρώ την απόπειρα του Στ. Θεοδωράκη κάπως σαν τη φόδρα του παλτού που επιχείρησαν να φορέσουν οι «58». Είναι η νεανικότερη και πιο κουλ εκδοχή μιας... δεξιάς Κεντροαριστεράς απαλλαγμένης από τις ιστορικές αναφορές της μεν, χωρίς ρίζες δε. Πλαισιώνεται από ανθρώπους που έχουν προβληματισμούς, αλλά όχι ανάγκη. Η ενεργοποίηση τους έχει έναν χαρακτήρα αισθητισμού - και σπάνια ο εστέτ δεν είναι υπερόπτης. Διακατέχονται ακόμα από έναν κακο-κρυμμένο ναρκισσισμό, γι' αυτό και έχουν την τάση να μικρομεγαλίζουν. Οι «58» ήθελαν να βλέπουν τον εαυτό τους ως παράταξη. Ο Θεοδωράκης φαντασιώνεται πως είναι ποτάμι. Διακινδυνεύω την πρόβλεψη ότι θα γίνει ο νέος Τζήμερος.

Οι σχεδιαστές, πάντως, αυτής της νέας κίνησης πρέπει να έχουν πολύ πιο ρεαλιστικές στοχεύσεις. Ποιο είναι το πρόβλημα τους; Ο ΣΥΡΙΖΑ. Ποια είναι η στόχευσή τους; Να κόψουν, με ανάχωμα το «Ποτάμι», έστω 1%-2% από τα ποσοστά του Αλ. Τσίπρα στην ευρωκάλπη. Η μείωση αυτή μπορεί να κάνει όλη τη διαφορά - επί των εντυπώσεων και της ουσίας. Με άλλα λόγια, η εκτίναξη Θεοδωράκη στη σκηνή, μετά την ανώμαλη προσγείωση 'των «58», είναι άλλη μια απονενοημένη κίνηση ενός κατεστημένου που τρέμει την έλευση της ριζοσπαστικής Αριστεράς στην εξουσία και προσπαθεί να συγκεντρώσει σακιά με άμμο για να μην περάσει το νερό. Πού ποντάρει; Στη δύναμη της τηλεοπτικής πατρωνίας και στο κενό που φαίνεται να δημιουργεί η εξόφθαλμη έλλειψη δυναμικής του ΣΥΡΙΖΑ. Οι νονοί του συστήματος, όπως και η φύση, απεχθάνονται το κενό.

Ίσως, όμως, το κενό αυτό να είναι επιφανειακό. Όντως η κοινωνία εμφανίζεται αδρανής σε βαθμό παραίτησης, αποστασιοποιημένη σε βαθμό αλλοτρίωσης, σχεδόν συμβιβασμένη με τα δεινά της. Και όντως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αναπτύσσει ελκτική δύναμη, καθώς δίνει την εντύπωση ότι είναι δύο (αλληλοαναιρούμενα) κόμματα σε συσκευασία ενός. Βαθύτερα, ωστόσο, στο κοινωνικό υπέδαφος, υπάρχει ένας αναβρασμός, μια λανθάνουσα αγριότητα που θα αναζητήσει διέξοδο στην κάλπη. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα υπερψηφιστεί επειδή αρέσει, αλλά επειδή δεν αρέσει η κυβέρνηση. Κατά τον ίδιο τρόπο που δεν είναι νεοναζιστές οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής στην πλειονότητα τους. Οι μεσοχωρίτικες, οι μεσοβέζικες κατασκευές δεν μπορούν να αντέξουν σε αυτό το σεισμογενές έδαφος. Η κοινωνία υφίσταται τις ακρότητες μιας πολιτικής που τη σπρώχνει στα άκρα.

Στην πραγματικότητα, το σύστημα σήμερα εμφανίζεται ανίκανο να δώσει βιώσιμες λύσεις. Σχεδιάζει... ποτάμια, αλλά το ίδιο είναι Βάλτος. Οι βάλτοι γεννούν κουνούπια.

"ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ¨"