Λίλιαν Ρήγα : Η Σταχτοπούτα είχε φτερά

Η Σταχτοπούτα είχε φτερά

Ήταν μια φορά κι' έναν καιρό, η Ολυμπιακή Αεροπορία.

Μωρό ενός εξυπνοπάμπλουτου Έλληνα που αφού τη μοσχομεγάλωσε, χάνοντας τον μονάκριβό του, την έδωσε για υιοθεσία.

Οι θετοί γονείς της ήταν σαν αυτούς τους κακούς στα παραμύθια.

Την κακομεταχειρίζονταν, την έβαζαν και ξενοδούλευε χωρίς να πληρώνεται ή της έπαιρναν αυτοί το μεροκάματο.

Παρ' όλα αυτά, η Ολυμπιακή έγινε μια καθωσπρέπει κυρά ξακουστή για τα χαρίσματά της.

Την ασφάλεια των πτήσεων, τα καλύτερα πληρώματα στον κόσμο,  την πλήρως εξοπλισμένη και καταρτισμένη τεχνική της βάση και άλλα αεροπορικά μυστικά, που δεν ήξερε ο πολύς κόσμος.

Πρόσφερε το νοστιμότερο φαγητό στους πελάτες της και φρόντιζε να μεταφέρει με κάθε τρόπο όλους τους Έλληνες του πλανήτη στη χώρα τους.

Καμάρωναν οι θετοί γονείς τα βραβεία της και έτριβαν τα χέρια τους σαν τον Δήμο Σταρένιο στις ελληνικές ταινίες.

Είχε πολύ φαί ακόμη, γι αυτό.

Οι "ευνοημένοι" υπάλληλοι τιμούσαν τις στολές που τους χάριζε με το που έμπαιναν στην οικογένειά της, άσχετα αν ήταν κοστούμι με σιρίτια ή μια απλή φόρμα εργασίας.

Κι αυτοί με τη σειρά τους, της  χάριζαν τις υπερωρίες τους σαν να ’ταν δικό τους το "μαγαζί".

Δούλευαν όλοι για τους περίφημους κύκλους της ουράς.

Οι υποχρεώσεις τους είχαν και απαιτήσεις.

Έτσι, για πολλά χρόνια ένα μεγάλο ποσοστό των υπαλλήλων της, ήταν παιδιά υπαλλήλων.

Παιδιά που την αγάπησαν από τους πατεράδες τους πριν την γνωρίσουν σαν εργοδότη και τη σεβάστηκαν για το ψωμί και ενίοτε, το παντεσπάνι που τους έδινε.

Οι θετοί γονείς της λύσσαγαν. Φώναξαν κάποια στιγμή και όλο τους το σόι να πάρει μέρος στο τσιμπούσι.

Αυτή εκεί, ακόμη κράταγε.

Πέταγε στους ουρανούς και τους κοιτούσε σαν να τους λυπόταν για τη μικροψυχία τους.

Αλλά μαζεύτηκαν πολλοί.

Τόσοι πολλοί, που δεν τους άντεξε η καημένη.

Τρώγανε, τρώγανε και δεν χορταίνανε, ώσπου της ήπιανε το αίμα.

Κι όταν λιπόθυμη την έσυραν στην εντατική, διέδωσαν ότι έφταιγαν οι υπάλληλοί της.

Μισοπεθαμένη και κομματιασμένη, παραδόθηκε.

Εγώ θα τη θυμάμαι πάντα σαν μια πανέμορφη κόρη και γυναίκα, μέσα κι έξω.

Και πάντα θα νιώθω τιμή μου που δούλεψα γι αυτήν.