Μνημόνια: Η δικτατορία των δανειστών

Μνημόνια: Η δικτατορία των δανειστών

Γράφει ο ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΔΙΖΕΛΟΣ

Όπως είναι πλέον γνωστό, με το τρίτο αριστερό Μνημόνιο, που τέθηκε σε ισχύ με το περίφημο πολυνομοσχέδιο (προαπαιτούμενα της νέας συμφωνίας με τους δανειστές μας) η χώρα μας ανέλαβε μεταξύ των άλλων την απελευθέρωση της αγοράς από τον έλεγχο του κράτους και την υποχρέωση για το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, για να δημιουργηθούν, τάχα, συνθήκες ελεύθερου ανταγωνισμού στην ελληνική αγορά.

Όπως όλα είναι ξέφραγα αμπέλια στην Ελλάδα, έτσι να γίνει και η αγορά, έξω και μακριά από παρεμβάσεις του κράτους. Άλλη μια ευχέρεια ώστε να κυριαρχήσουν και εδώ οι ξένες και ντόπιες βδέλλες, που αχόρταγα θα ρουφάνε το αίμα των καταναλωτών. Τέρμα οι κρατικές επιχειρήσεις προσφοράς φτηνών υπηρεσιών με τις αποκρατικοποιήσεις και τελικά πολύ φοβάμαι ότι θα φτάσουμε και στην αποκρατικοποίηση του ΕΣΥ, με την πώλησή του σε ιδιώτες. Όμως, όταν το κράτος αποσύρεται από τον έλεγχο της αγοράς και χάνει στη συνέχεια την ιδιοκτησία των δομών που έχουν δημιουργηθεί για την παραγωγή και προσφορά υπηρεσιών στους πολίτες, παύει πλέον να ασκεί ολοκληρωμένη πολιτική. Παραμένει ως κράτος-φοροεισπράκτορας, για να ξεζουμίζει τους πολίτες με βάρβαρο φορολογικό βάρος και να πληρώνονται οι τόκοι και τα χρεολύσια μιας αδικαιολόγητης υπερχρέωσης της χώρας μας από το σάπιο, μιζαδόρικο πολιτικό σύστημα που κυριάρχησε και κυριαρχεί ακόμη. Άραγε, η κυβέρνηση κατάλαβε τις επιπτώσεις (άμεσες, μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες) από τις νέες απαιτήσεις των δανειστών μας; Ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας δεν θα μπορούσε να εκτιμήσει τις επιπτώσεις αυτές και τους περιορισμούς στην άσκηση πολιτικής από μέρους μιας εκλεγμένης κυβέρνησης, όμως οι οικονομολόγοι κ. Δραγασάκης (αντιπρόεδρος της κυβέρνησης) και ο υπουργός Οικονομικών κ. Τσακαλώτος πώς δέχτηκαν να μετατραπεί το κράτος αποκλειστικά και μόνο σε φοροεισπράκτορα για λογαριασμό των δανειστών μας; Και την πολιτική να την ασκούν οι δανειστές με τα συνεχή Μνημόνια; Τι θέλουμε λοιπόν τις βουλευτικές εκλογές, για να καμαρώνουμε ότι τάχα έχουμε Δημοκρατία; Στην ουσία (και στην πράξη) έχουμε δικτατορία των δανειστών. Και να έχουμε υπόψη μας ότι οι κοινωφελείς επιχειρήσεις είναι αναγκαίο να λειτουργούν όχι ως κερδοσκοπικές μονάδες, όπως οι επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα, αλλά να λειτουργούν ως δημόσιες, με στόχο τη φροντίδα των πολιτών και κυρίως των οικονομικά αδύναμων και όχι για το κέρδος, όπως οι ιδιωτικές και οι ιδιωτικοποιημένες. Έτσι η απαίτηση όχι μόνον των δανειστών μας αλλά και των ισχυρών οικονομικών οργανισμών του συστήματος είναι σε πλήρη αντίθεση με τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών όλων των κρατών. Και, δυστυχώς, οι εκλεγμένες από τους λαούς κυβερνήσεις δεν αντιδρούν καθόλου στις απαιτήσεις του συστήματος. Και τούτο γιατί οι σημερινοί πολιτικοί έχουν μεταλλαχθεί σε «δωροφάγους βασιλείς» όπως έλεγαν οι αρχαίοι Σπαρτιάτες. Με τα μαύρα ταμεία των μεγάλων επιχειρήσεων ζουν βασιλικά και θυμούνται τα προβλήματα των πολιτών μόνο στην προεκλογική περίοδο.

Η κυβέρνηση παρέπεμψε την επίλυση του πράγματι σοβαρού προβλήματος της βιωσιμότητας του ασφαλιστικού μας συστήματος σε επιτροπή σοφών. Και οι σοφοί βρήκαν τη λύση: Μαχαίρι στις συντάξεις (κύριες) και κατάργηση των υπολειμμάτων των επικουρικών συντάξεων. Έτσι οι σοφοί ισχυροποίησαν τον ισχυρισμό ότι «εν τη συνενώσει των ανθρώπων δεν συνενούται το πνεύμα αυτών, αλλά η ανοησία» και καταλήγουν σε παιδαριώδεις αποφάσεις. Καιρός είναι και το άλλο σοβαρό πρόβλημα της αβάσταχτης φορολογικής επιβάρυνσης, που ήδη έχει ξεπεράσει την ισχνή φοροδοτική ικανότητα του έλληνα πολίτη, να το παραπέμψει η κυβέρνηση σε κάποια επιτροπή σοφών, που θα διαπιστώσει ότι οι έλληνες φορολογούμενοι αντέχουν και άλλα φορολογικά βάρη. Αλήθεια, ο κ. Τσακαλώτος, πριν αρχίσει η τωρινή φορολογική καταιγίδα (τσουνάμι θα λέγαμε), έκανε καμιά έστω πρόχειρη έρευνα για τη σχέση μεταξύ φοροδοτικής ικανότητας και φορολογικής επιβάρυνσης; Εκεί, στο τάχα άριστο οικονομικό επιτελείο της τωρινής κυβέρνησης σκέφτηκαν τις βλαβερές επιπτώσεις της υπερφορολόγησης όταν σχεδίαζαν το φορολογικό τσουνάμι; Και με τέτοιο βάρος θα μπορέσουν να υπάρξουν νέες επενδύσεις με τη δημιουργία νέων επιχειρήσεων ή την κεφαλαιακή ενίσχυση των ήδη υφισταμένων; Το πιθανότερο είναι πολλές ελληνικές επιχειρήσεις να μεταφέρουν την έδρα τους σε άλλες χώρες με λογικό φορολογικό σύστημα. Και αυτό δυστυχώς ετοιμάζονται να κάνουν. Απογύμνωση της παραγωγικής μας μηχανής και εξαιρετική αύξηση της ύφεσης. Ας μην περιμένουμε λοιπόν ανάπτυξη όσο θα υπάρχει η φοροκαταιγίδα. Και ας μη βαυκαλίζεται η κυβέρνηση ότι μπορεί με αυτές τις συνθήκες να πετύχει την πολυπόθητη ανάκαμψη. Το φορολογικό μας σύστημα μοιάζει με σαρανταποδαρούσα και επόμενο είναι να τροφοδοτεί μια εντονότερη οικονομική κρίση.

Ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ανακοίνωσε προ ημερών ότι θα δημιουργήσει, με βάση το κόμμα που ήδη κατέχει την ευρύτατη στήριξη των πολιτών, ένα νέο κόμμα, ίσως στα χνάρια των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων της Δυτικής Ευρώπης. Είναι να απορεί κανείς με την απόφαση αυτή του κ. Τσίπρα. Σημασία μεγάλη έχει η αλλαγή της φορολογικής πολιτικής και καμία σημασία δεν έχει η αλλαγή του ονόματος του κόμματος. Εκτός εάν άλλοι, μη ανακοινώσιμοι, λόγοι τον αναγκάζουν στην αλλαγή του ονόματος του κόμματος και στη στροφή του τιμονιού του ΣΥΡΙΖΑ ακόμη δεξιότερα. Πάντως τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα των χωρών της Δυτικής Ευρώπης είναι συστημικά και απλά στοχεύουν στο να παγιδεύουν τους κεντρώους πολίτες.

Αλλαγή πολιτικής χρειάζεται η σημερινή κυβέρνησή σας, κύριε Τσίπρα, για να ανασάνει ο λαός και όχι δημιουργία αφορμών για επιβολή φόρων και πάσης φύσεως και αφορμής εισφορών. 

"ΤΟ ΠΑΡΟΝ"