John G. Morris, πίσω από τις μεγαλύτερες φωτογραφικές στιγμές της Ιστορίας

John G. Morris

Ο άνθρωπος πίσω από τις μεγαλύτερες φωτογραφικές στιγμές της Ιστορίας

Ο μεγαλύτερος photo editor  στον κόσμο, ο άνθρωπος που έστειλε τον Ρόμπερτ Κάπα στο μέτωπο για να απαθανατίσει την απόβαση στη Νορμανδία, συνιδρυτής του θρυλικού πρακτορείου Magnum και ορκισμένος εχθρός του Τζορτζ Μπους, θυμάται τις στιγμές που άλλαξαν τον κόσμο.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗ ΝΙΝΑ-ΜΑΡΙΑ ΠΑΣΧΑΛΙΔΟΥ

Κάθομαι απέναντι από τον ΤζονΤζ. Μόρις οτο διαμέρισμα του στο Παρίσι και νιώθω πραγματικό δέος. Εκείνος, παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, και το ματωμένο του γόνατο (σκόνταψε σε ένα σκαλοπάτι σε μια εκδήλωση εχθές το βράδυ) -«ήπια λίγο παραπάνω» μου εξηγεί με τη δυτική του αμερικανική προφορά- κάθεται οκλαδόν σαν έφηβος στην πολυθρόνα και ξεφυλλίζει το πόνημα του Get the Picture, το οποίο διηγείται την ιστορία της φωτοδημοσιογραφίας. Ξαναγυρίζει στην λευκή σελίδα στην αρχή και μου γράφει μια αφιέρωση. Και στη συνέχεια ξεκινά τις αφηγήσεις του... «Η γοητεία δεν έχει ηλικία», συλλογίζομαι λίγο πριν κρεμαστώ από τα χείλη του ανθρώπου που ίδρυσε μαζί με τον Ρόμπερτ Κάπα και τον Ανρί Καρτιέ Μπρεσόν το πρακτορείο Magnum, που μια Τετάρτη στο Σόχο της Νέας Υόρκης ως picture editor του περιοδικού Life -του πρώτου τότε σε κυκλοφορία εβδομαδιαίου ειδησεογραφικού περιοδικού στον κόσμο την περίοδο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου- πρωτοκράτησε στα χέρια του τις έντεκα ιστορικές εικόνες της απόβασης στη Νορμανδία. Χωρίς την παρέμβαση του αυτές οι φωτογραφίες ίσως να μην είχαν δει ποτέ το φως της δημοσιότητας.

Στη διάρκεια της δημοσιογραφικής του καριέρας έζησε πόλεμο από τα γραφεία του Life στο Λονδίνο, αλλά και ειρήνη από το αρχηγείο των New York Times και της Washington Post στο Μανχάταν. Ο Μόρις ανέθεσε και επέλεξε μερικές από τις σημαντικότερες φωτογραφίες στον κόσμο. Αλλά δεν υπήρξε θαρραλέος μόνο μέσα στην ασφάλεια του σκοτεινού θαλάμου μιας εφημερίδας ή ενός πρακτορείου. Τολμηρός οδοιπόρος δεν δίστασε να ταξιδέψει στη Νορμανδία αμέσως μετά την απόβαση, βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή του. Στην πολυτάραχη ζωή του γευμάτισε με τη Μάρλεν Ντίτριχ, τη Λι Μίλερ, το μοντέλο που εν συνεχεία έγινε ανταποκρίτρια πολέμου και φωτογράφος, έκανε ωτοστόπ με τον Χέμινγουεϊ, ενώ το διάβα τους βομβάρδιζαν τα αεροπλάνα της Λουφτβάφε. Το πρόσωπο του δεν άφησε αδιάφορο ούτε το FBI, το οποίο κατασκόπευσε κάθε του κίνηση στο κυνήγι μαγισσών του Μακάρθι. Συνάντησε πρόσωπο με πρόσωπο τον Αϊζενχάουερ, τον Κένεντι, τον Λίντον Τζόνσον, τον Ρίτσαρντ Νίξον...

Μία από τις δεκάδες φορές που συνελήφθη ο Πίτερ Μαγκουμπάνε 

από το Απαρτχάιντ στη Νότιο Αφρική 

 

«Ξένος τόπος το παρελθόν μας», μου λέει καθώς πίνει γουλιά γουλιά το τσάι του. Καθαρίζει τον λαιμό του λίγο πριν μου εξομολογηθεί ότι ψάχνει δουλειά. Ναι αυτός ο άνθρωπος, ο τελευταίος εν ζωή συνδετικός κρίκος με εκδότες, δημοσιογράφους, προέδρους των δεκαετιών του 1930 και 1940, ζει σήμερα από την πρόνοια. Φανατικός Δημοκρατικός, με κάθε ευκαιρία επιβιβάζεται σε ένα αεροπλάνο και ταξιδεύει τον κόσμο για να εκφωνήσει ένα λόγο ενάντια στον Μπους. Χωρίς αμοιβή. Ανατρέχει στη μνήμη του και αναβιώνει κάθε δευτερόλεπτο του παρελθόντος του σαν μικρό παιδί. Αλλά δεν είναι τα περασμένα αυτά που μας αφήνουν κατάπληκτους στη συνομιλία μας με τον Τζον Μόρρις. Είναι τα όνειρα που συνεχίζει να κάνει για το μέλλον. Και είναι «μόλις» ενενήντα ενός χρόνων.

Θεωρείτε τον εαυτό σας φωτοδημοσιογράφο;

Ναι, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είμαι φωτοδημοσιογράφος. Αλλά να μη συγχέουμε τους όρους. Δεν είμαι φωτογράφος. Τρέφω μεγάλο σεβασμό προς τους φωτογράφους για να θεωρώ τον εαυτό μου έναν από αυτούς. Στη φωτογραφία είμαι ερασιτέχνης. Ούτε το κινητό μου δεν έχει κάμερα.

Το γεγονός ότι ο φακός σήμερα μπορεί να μπει ακόμη και στο μπάνιο του Τζορτζ Μπους, που λέει ο λόγος, πιστεύετε ότι αποδυναμώνει την είδηση;

Νομίζω ότι αυτό στο οποίο αναφέρεστε είναι όντως τραγικό. Αλλά αυτό που είναι ακόμη πιο τραγικό είναι ότι υπάρχουν πολύ λίγα μεγάλα περιοδικά εικόνων πια. Μεγάλωσα, δουλεύοντας για περιοδικό Life, ένα ανεπανάληπτο περιοδικό εικόνων. Ήταν επίσης και ο τρόπος που δουλεύαμε. Το 1944 στο Λονδίνο για να καλύψω την D-Day ως photo editor του Life, είχα στην εποπτεία μου δεκατρείς ανθρώπους. Έξι φωτογράφοι μου «κατατάχθηκαν» στο στρατό για να καλύψουν τα γεγονότα. Είχα έως και προσωπικό σκοτεινού θαλάμου. Σήμερα βγάζεις τη φωτογραφία και σε ένα δευτερόλεπτο την βλέπεις. Δεν υπάρχει περίοδος αναμονής. Μόνο για να φτάσει το φιλμ από το Λονδίνο στη Νέα Υόρκη χρειάζονταν ημέρες. Σήμερα  αρκεί  ένα  e-mail.

Η περίφημη φωτογραφία του Ρόμπερτ Κάπα από την απόβαση στη Νορμανδία, το 1944

 

Μόλις αναφερθήκατε στην ιστορική ημέρα του D-Day. Εάν είχαν διασωθεί όλες οι φωτογραφίες του Ρόμπερτ Κάπα από την απόβαση στη Νορμανδία, θα είχε γραφτεί μια άλλη ιστορία; Είναι η ιστορία αυτή που γεννάει τη φωτογραφία, ή η φωτογραφία αυτή που γεννάει την ιστορία;

Καλή ερώτηση. Επιτρέψτε μου να σας πάω πίσω στον Πρώτο Πόλεμο. O πόλεμος του 1914-18 δεν καλύφθηκε από τον Τύπο. Οι φωτογραφικές μηχανές δεν επιτράπηκαν στο μέτωπο. Υπήρξε ένας και μοναδικός Αμερικανός φωτογράφος που είχε καλύψει τον πόλεμο ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ισπανία το 1899 και το 1900. Κάλυψε επίσης το ρώσο-ιαπωνικό πόλεμο. Αλλά στη Γαλλία, του κατέσχεσαν τις φωτογραφικές μηχανές. Έπειτα από τόσα χρόνια σκέφτομαι ότι ένας από τους λόγους που διήρκεσε τόσο πολύ αυτός ο πόλεμος, ήταν επειδή το κοινό δεν συνειδητοποίησε πόσο φοβερός ήταν. Το μόνο που βλέπαμε ήταν εικόνες ηρωικών στρατιωτών με στολή και με τις σημαίες τους και ούτω καθ' εξής. Ειλικρινά πιστεύω ότι η φωτογραφία, σαν μέσο, θα συντόμευε τον πόλεμο. Και ότι εάν οι εικόνες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου δεν είχαν επιζήσει, ο Στίβεν Σπίλμπεργκ θα δυσκολευόταν να κάνει την ταινία του «Η διάσωση του στρατιώτη Ράιαν». Σε μια συνέντευξη του, στους New York Times, ο Σπίλμπεργκ ομολογεί πως σκηνοθέτησε την ταινία μελετώντας τις εικόνες του Κάπα στη Νορμανδική ακτή.

Είναι τόσο σημαντικό ότι ο Σπίλμπεργκ έκανε την απόβαση ταινία; Μιλάμε πάντα για το Χόλιγουντ...

Ναι είναι σημαντικό. Ακριβώς επειδή δεν υπήρχαν φωτογραφίες και βιβλία για να βλέπουμε και να μελετάμε σήμερα. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να γνωρίζει ακριβώς τι έγινε. Και βλέπει κανείς πως ακόμη και ελάχιστες φωτογραφίες μπορούν να δώσουν την πρώτη ύλη για κάτι πιο ολοκληρωμένο. Μια διήγηση δεν είναι αρκετή. Διότι ο καθένας μπορεί να διαστρεβλώσει τα γεγονότα ανάλογα με το τι βλέπει. Ας μη γελιόμαστε όμως. Η αναμετάδοση του πολέμου ήταν μονόπλευρη. Ναι, υπήρξαν φωτογράφοι και στις δύο πλευρές. Και στην ιαπωνική και στη γερμανική πλευρά. Αλλά το κοινό στην Αμερική δεν είδε τι κάναμε εμείς οι Αμερικανοί στη Γερμανία ή στην Ιαπωνία. Έτσι λοιπόν, το μοτίβο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου επαναλήφθηκε και στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτό που με ενθαρρύνει σήμερα, και είναι διαφορετικό, είναι ότι αρχίζουμε να βλέπουμε τα πράγματα και από τις δυο πλευρές. Στο Ιράκ για παράδειγμα. Δεν έχουμε μόνο το BBC και το CΝΝ αλλά και το Al-Jazeera. Το Al-Jazeera  μάλιστα είναι και στα Αγγλικά.

Μια εικόνα του Ανρί Καρτιέ Μπρεσόν από την γαλλική αντίσταση

Ήρθαν φωτογραφίες στα χέρια σας που δεν είδαν ποτέ το φως της δημοσιότητας;

Μια ημέρα στη Στοκχόλμη, έλαβα ένα πακέτο φωτογραφιών. Είχε προέλθει από ένα διπλωματικό σάκο. Οι εικόνες απεικόνιζαν ένα σωρό πτωμάτων σε ένα γυμναστήριο στο Βερολίνο. Είχαν υπάρξει τόσο πολλά θύματα στους βομβαρδισμούς στο Βερολίνο, υπήρχαν ειδικοί χώροι όπου συσσώρευαν τα πτώματα. Τις πήρα μαζί μου και θέλησα να τις προωθήσω στη Νέα Υόρκη, στους αρχισυντάκτες μου. Έπρεπε να τις υποβάλω όλες πρώτα στους ελεγκτές στο αεροδρόμιο, θυμάμαι ότι υπήρξε ένας Βρετανός ανώτερος υπάλληλος, ο οποίος εξέτασε τις φωτογραφίες και είπε: «Ενδιαφέρον. Μπορείτε να τις έχετε πίσω μετά τον πόλεμο». Η Αμερική δεν είδε ποτέ το αληθινό πρόσωπο των Συμμάχων. Τα φοβερά πράγματα που υπέστησαν οι Γερμανοί. Είδαμε μόνο τα εγκλήματα των Γερμανών.

Επιμένετε ότι ο πόλεμος στο Ιράκ είναι ένας ανώφελος πόλεμος.

Δεν είναι απαραίτητος ο πόλεμος στο Ιράκ. Προσωπικά ήμουν εναντίον και του πρώτου πολέμου στον Κόλπο, όταν ο Σαντάμ Χουσεΐν επιτέθηκε στο Κουβέιτ. Οι Αμερικανοί πίστεψαν πως ήταν ένας σημαντικός πόλεμος. Γιατί είχαμε λίγες απώλειες. Όμως πόσοι Ιρακινοί σκοτώθηκαν; Αναρωτήθηκε κανείς; Δεν υπάρχει ωφέλιμος πόλεμος, πώς είναι δυνατόν να υπάρχει ωφέλιμος πόλεμος;

 O Μισέλ Λοράν ήταν ο τελευταίος φωτορεπόρτερ που σκοτώθηκε στο Βιετνάμ, 

μόλις 2 μέρες πριν λήξει ο πόλεμος

Λέτε, δηλαδή, πως και ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ένας ανώφελος πόλεμος.

Φοβάμαι πως ήταν. Ήμουν αντιρρησίας συνείδησης από το κολέγιο. Σπούδασα στο πανεπιστήμιο του Σικάγου. Μελέτησα πολιτικές επιστήμες. Δεν μελετούσα πολύ σκληρά. Ήμουν ένας δημοσιογράφος σπουδαστής. Υπήρξα και πρόεδρος της ομάδας Peace Strike, μιας ομάδας σπουδαστών που διαμαρτύρονταν ενάντια στον πόλεμο και το φασισμό, το 1937. Αυτό ήταν κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου πολέμου που ήταν προοίμιο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Η Αμερική τότε ήταν επίσημα ουδέτερη. Η Αγγλία και η Γαλλία ήταν επίσημα ουδέτερες. Οι περισσότεροι άνθρωποι στη Γαλλία συμμερίστηκαν τις ισπανικές κυβερνητικές δυνάμεις. Αλλά στην Αμερική και τη Μεγάλη Βρετανία, είχαμε και πολύ συντηρητικές ομάδες. Ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος ήταν ένας οιωνός για τον Β' Παγκόσμιο. Η Αμερική τότε ψήφισε την πρώτη πράξη εθελοντικής υπηρεσίας. Αυτό ήταν το 1940. Καταχωρίσθηκα στους αντιρρησίες συνείδησης. Μόλις είχα παντρευτεί. Απαλλάχθηκα στην αρχή, επειδή ήμουν γονέας. Αλλά μετά κλήθηκα να απαντήσω στην ερώτηση «θα παλεύατε εάν γινόταν επίθεση ενάντια στην Αμερική;». Μου φάνηκε ασύλληπτο εκείνη την εποχή ότι η Αμερική θα δεχόταν επίθεση. Και είπα «ναι». Φυσικά η Αμερική δέχτηκε επίθεση.

Είστε ένας από τους ενεργούς Δημοκρατικούς, σωστά;

Δραστηριοποιούμαι ως δημοκρατικός από το 1952, δηλαδή πάνω από πενήντα έτη. Αλλά ως δημοσιογράφος, έπρεπε να μείνω εκτός πολιτικής. Οταν είσαι «εργάτης» των  New York Times ή της  Washington Post, δεν μπορείς να πάρεις θέσεις. Μπορείς να ψηφίσεις, αλλά δεν μπορείς να πάρεις θέσεις.

1.Η πρώτη έγχρωμη έκδοση των New York Times βγήκε με αφορμή τις πρώτες φωτογραφίες της σελήνης και ετοιμάστηκε μέσα στο τζετ της εταιρείας! 2. Λίγο πριν σκοτωθεί ο Σαλβαδόρ Αλιέντε, στις 11 Σεπτεμβρίου του ' 73  3.  Ο Ρόμπερτ Κάπα (με το τσιγάρο) και μερικοί ακόμη κορυφαίοι φωτογράφοι της εποχής, στις αρχές της δεκαετίας του '50 στο στούντιο της Υβόνης Χάλσμαν

 

Το γεγονός ότι ζείτε στην Ευρώπη μήπως σας έχει δώσει μιαν άλλη αντίληψη των πραγμάτων από αυτήν που έχουν οι υπόλοιποι Αμερικανοί;

Ταξίδεψα για πρώτη φορά στο εξωτερικό το 1935 όταν ήμουν φοιτητής. Επιβιβάστηκα σε ένα πλοίο από τη Νέα Ορλεάνη για το Λονδίνο. Δεκαεννέα ημέρες εν πλω. Πήγα στο Εδιμβούργο, στο Σαουθάμπτον. Επισκέφτηκα το Κοινοβούλιο. Πήγα στα έδρανα των επισκεπτών και άκουσα μια συζήτηση για την Αιθιοπία. Ήμουν περίεργος να δω το φασιστικό κόμμα, τον Σερ Οσβαλντ Γούσλεϊ. Από 15 χρόνων ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Ο πατέρας μου ήταν επιχειρηματίας. Η οικογένεια μου ήταν συντηρητική. Η μητέρα μου ήταν ακαδημαϊκός. Δίδασκε Λατινικά και μελετούσε Ελληνικά. Η μητέρα μου ήθελε να μελετήσω Ελληνικά. Αλλά δεν το έκανα. Μελέτησα Λατινικά. Εάν είχα ακολουθήσει τις συμβουλές της μητέρας μου θα ήμουν σε θέση πιθανώς να συζητήσω μαζί σας στα Ελληνικά. Αλλά δυστυχώς, έπρεπε να διαβάσω τους κλασικούς σε μετάφραση. Ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης μου ήταν στα Αγγλικά.

Εάν ήσασταν σήμερα είκοσι χρόνων θα ακολουθούσατε τον ίδιο δρόμο;

θα διάλεγα ένα επάγγελμα που θα μου απέδιδε λίγο περισσότερα χρήματα (γέλια). Οι νέοι σήμερα τουλάχιστον στην Αμερική φαίνονται παθιασμένοι με το να βγάζουν χρήματα. Δεν ήμουν ποτέ πολύ καλός σε αυτό. Όταν ήμουν πολύ νέος ήμουν απλώς πολύ προσεκτικός. Συνήθιζα να αποταμιεύω τα χρήματα του μεσημεριανού γεύματος μου. Έτσι μάζεψα χρήματα το 1935 για να πάω στην Ευρώπη. 200 δολάρια. Τότε ήταν αρκετά για να πάει κανείς στην Ευρώπη.

Έχουν σημασία τα χρήματα;

Όχι τα χρήματα δεν είχαν ποτέ μεγάλη σημασία για εμένα. Γι' αυτό και ποτέ δεν είχα χρήματα. Για τον χώρο μου βέβαια, τη δημοσιογραφία, ήμουν καλοπληρωμένος. Αλλά οι δημοσιογράφοι δεν πληρώνονται καλά γενικά. Μόνο τα μεγάλα «αστέρια» αμείβονται καλά. Ούτε καν οι βασικοί συντάκτες των Times ή της Washington Post δεν αμείβονται καλά. Ενώ τα κέρδη των εντύπων είναι μεγάλα. Οι εκδόσεις έχουν διαφθαρεί από το κεφάλαιο. Οι μέτοχοι των εκδοτικών επιχειρήσεων απαιτούν μεγάλα κέρδη. Και λαμβάνουν τρελά κέρδη. Επαναλαμβάνω, τρελά κέρδη.

 ROBERT CAPA D-DAY

 

Επιτρέψτε μου να επιστρέψω στον Ρόμπερτ Κάπα.

Ο Κάπα λοιπόν. Ο Ρόμπερτ ήταν ένα όνειρο να δουλεύει κανείς μαζί του. Δεν πατούσε στο γραφείο. Οι περισσότερες επαγγελματικές συναντήσεις μας ήταν σε καφέ ή σε μπαρ. Δέκα χρόνια μετά την D-Day, ο Κάπα σκοτώθηκε ενώ κάλυπτε τον πόλεμο του Βιετνάμ. Η ταμπέλα που κουβαλούσε ο Κάπα, ως ο μεγαλύτερος ανταποκριτής πολέμου, σήμανε κατά τη γνώμη μου τη θανατική του καταδίκη. Διότι ο Κάπα δεν πήγε στο Βιετνάμ για την αγάπη του πολέμου. Ανέλαβε την τελευταία αποστολή του για τη δόξα αλλά και για τα χρήματα. Χρειαζόμασταν χρήματα τότε στο πρακτορείο Magnum και ο Κάπα αισθάνθηκε υπεύθυνος. Αυτό τον έφαγε.

Ο Μπρεσόν;

Ο Μπρεσόν ήταν ακριβώς το αντίθετο. Η σχέση μας ήταν ευγενική, ιπποτική θα έλεγε κανείς. Ο Ανρί ήταν σχεδόν Βρετανός. Δεν του άρεσε να συναναστρέφεται δημοσιογράφους. Είχε τον δικό του τρόπο. Ήταν μοναχικός καουμπόης.

Φωτογραφία του Κάπα από την Σοβιετική Ένωση αμέσως μετά τον πόλεμο

Ποιος αποφασίζει τι τυπώνεται και τι όχι;

Όταν πηγαίνω στη Νέα Υόρκη, με καλούν συνήθως να παρευρεθώ σε μια διάσκεψη που ονομάζεται «Daily Page One». Είναι πράγματι ένα μοναδικό γεγονός, μιας και οι είκοσι σημαντικότεροι αρχισυντάκτες στον κόσμο αποφασίζουν τι θα έβαζαν σε ένα πρωτοσέλιδο. Και στο τέλος εξετάζουν τις φωτογραφίες για να καθορίσουν ποιες από αυτές είναι σημαντικότερες. Οι φωτογραφίες λαμβάνονται πλέον πολύ σοβαρά υπ' όψιν. Ο λόγος είναι επειδή η φωτογραφία της ημέρας είναι τόσο σημαντική στον καθορισμό της δημόσιας πολιτικής. Σήμερα οι New York Times κάνουν πολύ καλύτερη δουλειά από τότε που ήμουν εγώ. Ήμουν αυτός που ξεκίνησε τις αναθέσεις στους φωτογράφους σε όλο τον κόσμο. Πριν από αυτό οι Times  δεν έκαναν αναθέσεις φωτογραφιών. Είχαν θαυμάσια ρεπορτάζ. Αλλά στηρίζονταν εξ ολοκλήρου σε πρακτορεία ειδήσεων όπως το Associated Press ή το United Press για τις εικόνες. Σήμερα οι Times παράγουν εκατοντάδες δικές τους φωτογραφίες».

Οι φωτορεπόρτερ ωστόσο γκρινιάζουν ότι δεν υπάρχουν αναθέσεις. Ότι δίνουν μάχη με τα μεγάλα πρακτορεία όπως το ΑΡ και το Reuters. Ακόμη και το Magnum.

Υπάρχουν αναθέσεις, αλλά οι Times  βρίσκονται υπό πίεση, όπως όλα τα υπόλοιπα ΜΜΕ, για να αποφέρουν περισσότερα κέρδη. Όταν  πρωτοέγινα photo editor είχα την εντύπωση ότι θα μπορούσα να ξοδέψω όσα χρήματα χρειαζόμουν για να καλύψω τον πόλεμο. Σύντομα συνειδητοποίησα ότι είχαν έναν προϋπολογισμό. Έναν υψηλό προϋπολογισμό βέβαια, πάνω από ένα εκατομμύριο δολάρια ετησίως. 43 άνθρωποι δούλευαν για μένα. Ο photo editor  που βρίσκεται σήμερα στη θέση μου έχει 70 ανθρώπους δυναμικό. Επιπλέον υπάρχουν 25 ή 35 art directors. Ο φωτογραφικός τομέας της εφημερίδας έχει επεκταθεί. Και αυτό οφείλεται σε ένα μεγάλο ποσοστό στην ευκολία με την οποία μπορεί κάποιος να φωτογραφίσει ψηφιακά.

 5. Η περίφημη Λι Μίλερ. Ξεκίνησε ως μοντέλο και έγινε πολεμική ανταποκρίτρια  6.  Το αυτοκίνητο του Τεντ Κένεντι βουλιάζει έξω απ' το Τσαπακουίνακ.

Ένας photo editor πηγαίνει σε αποστολές;

Εξαρτάται. Εγώ, πήγαινα περιστασιακά. Δεν ήμουν ποτέ ικανοποιημένος να κάθομαι πίσω από ένα γραφείο. Μετά την απόβαση στη Νορμανδία, πήγα στη Γαλλία, όπου εργάστηκα για έξι εβδομάδες. Αυτή ήταν μία από τις λίγες φορές που κουβάλησα μαζί μου φωτογραφική μηχανή.

Πιστεύετε ότι η θρησκεία διαδραματίζει κάποιο ρόλο σήμερα;

Δεν είναι η ίδια θρησκεία αυτή που διαδραματίζει ένα ρόλο, αλλά η ερμηνεία της. Πάρτε τους μουσουλμάνους για παράδειγμα, θέλω να πω πως το Κοράνι δεν είναι απαραίτητο να ερμηνευθεί ως εγχειρίδιο εξόντωσης των Χριστιανών. Μπορεί να ερμηνευθεί ως εγχειρίδιο ειρήνης. Οι μεγάλες θρησκείες, οι ίδιες δεν είναι επιβλαβείς, είναι ο τρόπος μετάφρασης τους από τους ανθρώπους που είναι επιβλαβής, θα έδινα ευχαρίστως τη ζωή μου σε οποιοδήποτε πόλεμο εάν αυτός είχε κάποιο νόημα. Θαύμασα το βουδιστή μοναχό που αυτοπυρπολήθηκε το 1965 στη Σαϊγκόν ως μορφή διαμαρτυρίας ενάντια στον πόλεμο. Δεν σταμάτησε τον πόλεμο, αλλά προσπάθησε. Δεν νομίζω ότι θα βοηθούσε με τον ίδιο τρόπο αν έκανα το ίδιο για να διαμαρτυρηθώ σήμερα. Νομίζω ότι θα ήταν απλώς μια σπατάλη βενζίνης.

Υπήρξε κάποια στιγμή στην ιστορία που θα επιθυμούσατε να ήσαστε παρών;

Θα ήθελα πραγματικά να είχα δει τον Αβραάμ Λίνκολν. Είναι το ένα και μοναδικό πρόσωπο στην ιστορία που θα επιθυμούσα να είχα δει. Πολύ περισσότερο και από τον ίδιο τον Ιησού.

GK/01-2008

John Godfrey Morris

Ο John Godfrey Morris (γεννήθηκε στις 7 Δεκεμβρίου 1916 στο Maple Shade του Νιού Τζέρσεϊ) είναι photo editor και μια σημαντική μορφή στην ιστορία του φωτορεπορτάζ.

Βιογραφικά στοιχεία 

 

O John G. Morris έχει περάσει μια ζωή στην επεξεργασία φωτογραφιών για περιοδικά και εφημερίδες, και εργάστηκε με εκατοντάδες φωτογράφους.

Εργάστηκε για το εβδομαδιαίο περιοδικό Life καθ 'όλη  την διάρκεια του B' Παγκοσμίου Πολέμου. Σαν photo editor του περιοδικού Life στο Λονδίνο ήταν υπεύθυνος για την κάλυψη της εισβολής στη Γαλλία στις 6 Ιουνίου του 1944 την D-Day, και επεξεργάστηκε έτσι τις ιστορικές φωτογραφίες του Ρόμπερτ Κάπα. Μετά τον πόλεμο έγινε διαδοχικά picture editor στο μηνιαίο αμερικανικό περιοδικό Ladies' Home Journal , Διευθυντής Σύνταξης του Magnum Photos, Βοηθός Αρχισυντάκτης Γραφικών της The Washington Post και Picture Editor στους The New York Times.

Στα 1983 μετακόμισε στο Παρίσι, σαν ανταποκριτής στην Ευρώπη του National Geographic. Τώρα είναι ένας ανεξάρτητος συγγραφέας και εκδότης και πρωταρχικό μέλημα του είναι να εργάζεται για την ειρήνη στον κόσμο.

Βραβεία

1971 Joseph A. Sprague Memorial Award, National Press Photographers Association (NPPA)

1999 International Center of Photography (ICP) Writing Award for Get The Picture: A Personal History of Photojournalism

2002 Professional Achievement Citation University of Chicago

2003 Dr. Erich Salomon Prize Lifetime Achievement Award for photojournalists by the German Society of Photography

2004 Bayeux-Calvados Awards for war correspondents

2009 Chevalier of the Legion of Honour

2010 International Center of Photography (ICP) Lifetime Achievement Award 

Επιλεγμένες δημοσιεύσεις

Η αυτοβιογραφία του Get the Picture: a Personal History of Photojournalism, δόθηκε στη δημοσιότητα από τον εκδοτικό οίκο Random House το 1998 και επανεκδόθηκε σε χαρτόδετο βιβλίο από το The University of Chicago Press το 2002. Έχει μεταφραστεί στα γαλλικά (Éditions de La Martinière, 1999), Ιαπωνικά, Πολωνικά ( Wydanie pierwsze, 2007), Ιταλικά (Contrasto Λόγω, 2011) και Ισπανικά (La Fabrica, 2013). Είναι συν-συγγραφέας του Robert Capa: D-Day, στα γαλλικά και στα αγγλικά (Point de vues, 2004).

Αναλυτικά στοιχεία για την βιβλιογραφία του θα βρείτε εδώ : https://en.wikipedia.org/wiki/John_G._Morris